Witte de With

30-9-2011

gezien: Melanchtopia van Witte de With

Een hele (vrijdag)middag heb ik uitgetrokken voor het opzoeken van projecten van Melanchtopia in de stad. De aankondiging was helder een duidelijk, de gids, gratis te krijgen, overzichtelijk en althans visueel, goed leesbaar. Allemaal verworvenheden die we van WdW niet zo gewend zijn. Opgetogen ging in met het boekje in de hand op zoek in de stad. Het viel niet mee. De getoonde kunst is, zeker in het drukke stadsgewoel op een vrijdagmiddag, van een onthutsende marginaliteit en terloopsheid; je zou bijna zeggen: “ondraaglijke lichtheid”. Dat kan toch niet de bedoeling van kunst zijn, dat het welhaast geen enkele indruk achterlaat? Het is allemaal heel conceptueel, weer heel vaak video’s die na een minuut op tien nog niet op je inwerken of de installatie doet het gewoon niet. In het stadhuis schoot om bijna 4 uur ’s middags een suppoost te hulp om een installatie aan te zetten in burgerzaken; blijkbaar had de hele dag nog niemand in de gaten gehad dat het ding (4 toestellen) uit stond. Bij Robeco en het Historisch Museum had men het geluid bij de beelden weggedraaid. Ach ja, Rotterdam en kunst, het is nooit een makkelijke verbintenis geweest, maar in dit geval maken de kunstenaars het er ook naar. De video-installatie in het Grand Hotel stelde zo weinig voor dat ik na een vijf minuten me afvroeg of ik eigenlijk naar een kunstwerk of naar een haperend video-beeld zat te kijken. Eigenlijk vond ik de indrukwekkende glazen penis in de sexshop Eros de enige echte vorm van melancholia. Je hebt dan wel een grote, maar hij is doorschijnend dus zie je er doorheen alsnog de naakte waarheid. Verder vond ik de titel nergens terug, al wisten veel wollige teksten in de brochure toch wel weer ergens een draadje naar dit snotterige onderwerp te rijgen. Na twee uur was ik het helemaal beu en heb ik de overige helft gelaten voor wat het was. Jammer van de tijd, de energie en, in dit tijdsgewricht niet onbelangrijk, het geld.

Tjeu