Ik had op Shindy moet liggen.

Dag 6 Edinburgh

Vandaag is dan Castel Edinburgh aan de beurt; een kazerne tegen de hoogste heuvel van Edinburgh aangebouwd. Vanuit het fort werden vele veldslagen geleverd door Schotten en Engelsen, waarbij de partijen in enkele eeuwen elkaar regelmatig afwisselden. En he

t leger is er nog steeds de baas, getuige de vele bordjes van de Schotse legeronderdelen. In een van de vele bouwsels zit een museum van de Royal Scottisch Guards die een dominante rol speelden tijdens de slag bij Waterloo onder Wellington waarbij het leger van Napoleon in de pan werd gehakt, in Zuid Afrika in de oorlog met de Boeren, in de 1e wereldoorlog waarin pijnlijk duidelijk werd dat vechten op paarden (altijd grijze om de een of andere reden) niet meer van die tijd was, tanks namen het slagveld tussen de loopgraven over, en daarna overstapten op tanks. Bovenin het complex een kapel die omgebouwd is als war memorial voor al die doden die bij al die oorlogshandelingen vielen. Dat met de schotse soldaten zelfs tijdens de ceremonie van het dagelijkse kanonschot om 13.00 uur niet te spotten valt blijkt als de groep van 3 militairen die de wacht gaat aflossen met getrokken dolk in de vuist weg marcheert. Wie van de talloze toeristen een grapje met de koddig uitgedoste manschappen zou willen uitvoeren kan een mes in zijn donder krijgen.

Via een pub voor een lunch met een pint op zoek naar the Gallery for Modern Art, niet makkelijk te vinden, want zich bevindend op nivo 0, onder de kruisende grote straten. Eenmaal binnen kan ik me vergapen aan werkelijk prachtige schilderijen van de periode tussen 1900 en 1940, daarna werd het volgens de leden van de academie voor moderne kunsten allemaal te modern, Dat ' moderne'  is dus zeker geen ' hedendaagse'. Nou heb ik daar na uren rondzwerven ook geen fut meer voor en ga naar mijn hostel terug.

Aldaar blijkt mijn bagage verdwenen. Meegenomen, zegt een kamergenoot, Beneden bij de receptie blijkt dat de heer Strous Tjeu (mijn voor- en achternaam worden konsekwent omgedraaid) 2 nachten in een verkeerd bed te hebben geslapen. ik lag in (of op) Kindu terwijl ik op (of in) Shindy had moeten liggen. Het stond nb op mijn sleutel, zegt de receptioniste. Tsja, nou je het zegt.....

Waarom Edinburgh ook wel het Athene van het noorden genoemd wordt.

 Dag 5 Edinburgh

Edinburgh, ook wel liefdevol Dunedin :(schone aarde) genaamd, is een prachtige stad, waarbij de natuurlijke ligging met heuvels en ravijnen is uitgebuit Op de grootste rots ligt Edinburgh Castle, waar het zo waanzinnig druk was dat ik er niet meer bij kon, alle kaartjes waren uitverkocht. Doe ik dus morgen.

Die ravijnen hebben een dubbele stad opgeleverd. De nieuwe stad uit de 19e eeuw op nivo 1, de oude stad daaronder op nivo 0. Zo kunt je door een straat lopen en ontdekken dat dwars daaronder een andere straat loopt. Zo ook het spoor, dat loopt ook op 0. Vanaf de brede boulevard in het midden van de stad kijk je in een rivierbedding zonder water, daar loopt af en toe een trein door. Vanaf de ene oever heb het je prachtig beeld op de monumentale stad. Daarboven op nivo 2 ligt dus het omvangrijke Castle.

Verderop bezoek in een andere heuvel, Calton Hill, alwaar een van de eerste, zou niet de allereerste sterrenwacht gebouwd werd. Vanuit het observatorium werd aan de hand van de sterren de exact juiste tijd uitgerekend, van belang voor de vele schepen van het Britse imperium die vanuit de haven van Edinburg, Leith geheten, de wereldzeeen beheersten.

De heuvel is bezaaid met allerlei gebouwen, waaronder zelfs de aanzet tot een replica van de Akropolis. De Edinburghse elite haalden haar neus op voor het geflirt van de Londenaren met de Romeinse architectuur. Dat zouden zij beter doen door de Grieken na te apen. Helaas bleek na enkele pilaren het geld op en staat het bouwwerk nu bekend als Edinburgh's disgrace.

Edinburgh wemelt van de kroegen, waarvan ik er op aanraden van dochter Nina een moet bezoeken, the Royal Oak Bar, een heel klein kroegje waar savonds live muziek wordt gespeeld. Een uitvoering van Romeo en Julliet van Dire Straits wordt door een vrouw uit het publiek zo prachtig meegezongen , dat de tranen me spontaan in de ogen springen. Wat een rijke liedcultuur hebben die Engelsen/Schotten toch. Diezelfde vrouw gaat daarna thuis even haar viool halen en speelt met de gitarist van dienst vervolgens allerlei volksmuziek spontaan mee. Zoiets zie ik in een Nederlandse cafe nog niet gebeuren.

De lange, lange weg naar Edinburgh

 dag 4 Coldstream - Edinburgh, 135 km (!)

De fietsroute die ik vanaf vandaag tot midden volgende week volg is aangelegd met geld van de landen rond de Noordzee en heet dus toepasselijk de Noordzee route, Velo 12 voor de geinteresseerden. Ik deed al eeens een het stuk in Noorwegen, nu dus het Schotse deel. En het moet gezegd, kosten nog moeite zijn gespaard om de fraaiste fietspaden aan elkaar te reigen met als hoogtepunt de eindeloze weg langs de hogere delen van de Tweed, die naarmate je verder landinwaarts gaat door steeds hogere heuvels wordt omzoomd. Soms zit je heel hoog en kijk je het rivierdal in, soms rij je bijna op waterniveau, ondertussen behoorlijk klimmen en dalen, maar dat is op deze fiets een plezierige bezigheid. 

O ja, het electriciteitsprobeem is dus opgelost. De zeer behulpzame hoteldame wist mij een groot winkelcentrum in Kelso te noemen, waarin in de hoek een groot magazijn voor electriteitsspullen te vinden was. En verdomd, het was waar. Aldaar bleek dat mijn niet functionerende plug bestemd was voor scheerapparaten en tandenborstels, logisch dat dat ding dienst weigerde met een zware fietsaccu er aan. Die verkoper in Alnwick had me gewoon knollen voor citroenen verkocht en een verkeerde plug meegegeven. Maar in Keslo kreeg er in een voordeelverpakking meteen 3 tegelijk. Wat leer ik hier van: niets. Het was de verkoper in Alnwick die had staan blunderen. Daar kunnen nog geen 10 goed voorbereidde reizigers tegen op. (ik had immers ook al een plug van huis meegenomen, die ging meteen de eerste dag al naar de Filistijnen).

Na de kronkelende Tweed moet ik een behoorlijk gebergte over om in de laagvlakte rond Edinburgh te komen. Ik rij door een volkomen verlaten landschap, bijna helemaal kale heuvelruggen met af en toe een wegschietend schaap langs de weg. Achter me pakken donkere regenwolken zich samen, maar ik weet de buien voor te blijven.

Door de laagvlakte voeren fraaie fietspaden me langzaam naar Edinburgh dat alsmaar niet dichterbij komt. Met verschillende tussenpozen blijven de bordjes maar 10 mijl aangeven. Pas na negen uur 's avonds rol ik de imposante stad binnen met in het midden een op Berlijn gelijkend groot groen park, The Meadow geheten. Daarna ontvouwt zich het centrum met hele hoge grauwe woonpanden en pikzwarte kerken. Mijn hostel ligt pal aan de voet van de rots waarop een kasteeltoren en pal daarnaast een tribune van een voetbalstadion, een merkwaardige combinatie.

De teller laat vandaag 135 km zien. Dat lijkt meer dan het is, want de laatste 40 km waren alleen maar dalen met ook nog eens wind in de rug. Maar ik had me bij de planning wel verkeken op deze afstand, dat is wel duidelijk. Dat mijn accu zelfs na zo'n afstand nog niet helemaal leeg is toont aan dat ik met een gerust hart aan de volgende etappes kan beginnen(mits die bij nader inzien geen 150 km lang zijn!)

Op zoek naar stroom in Coldstream

  Dag 3 Alnwick - Coldstream 89 km.

Vroeger ja, toen ging een reiziger met de trein ergens naar toe om met een knapzak voor etenswaar te gaan wandelen. Hoe anders is dat tegenwoordig. Een reiziger als ik hangt van electrisch aangedreven apparaten aan elkaar Allereerst is daar natuurlijk mijn e-bike. Dan heb ik een mobieltje bij me en een tablet, waarop ik deze verhaaltjes schrijf. Dan heb inmiddels ook een gehoorapparaat dat elke avond opgeladen moet worden en o ja, ook nog een electrische tandenborstel.Stel je nu eens voor dat de electriciteit uit valt. Dan ben ik snel uitgereisd. En dat overkomt mij nu. De Engelse stekkerdozen zien er totaal anders uit dan de onze, indachtig de slogan, makkelijker kunnen we het niet maken, wel Brits. Een reizende mens heeft dus een verloopstekker of adapter nodig om de continentale stekkers te laten aansluiten op het Britse stroomnet. Vanmorgen trok ik de Britse stekker meteen al stuk, een stukje van de driepoot bleef in de Engelse stekkerdoos achter. Nadat ik het hotel hiervan keurig verwittigd had begaf ik mij naar de een straat verder gelegen electriciteitszaak waar men een nieuwe verloopstekker had. Opgetogen vertrok ik uit Alnwick, op weg naar de grens met Schotland. Kastelen en schapen, daar kwam het in grote lijnen ook vandaag op neer.

In een hotel in Coldstreem, op de grens met Schotland, stak ik de nieuwe stekker in de muur. Die weigerde dienst, wat ik ook probeerde. In de keuken van het hotel probeerde ik het apparaatje op een andere stekkerdoos. Tevergeefs. En nu zit ik morgen dus zonder stroom, zonder fiets, zonder telefoon, zonder dit, zonder dat. En nu maar hopen dat de enige electriciteitszaak in dit dorp morgen een verloopstekker heeft. Anders weet ik niet of dit verhaal nog een vervolg krijgt. Het is wel de goden verzoeken, op zoek naar stroom in een stadje dat Coldstream heet.

Waar komt Tottenham Hotspur vandaan?

 van Newcastle naar Alnwick (75 km),

Op sommige dagen zit alles mee. Dit is er zo eentje. Een harde wind constant in de rug, een aangename termperatuur, geen druppel regen, af en toe een zonnetje. En dan ook nog eens een traject dat aanzienlijk korter is, dan ik had uitgerekend, geen 90 maar 75 km. Voeg daarbij het vriendelijke landschap, de fraaie luchten en het heerlijke ontbijt op de boot.en een verrukkelijke kip tandoori inhet Indiase restaurant in Alnwick. Nee, geen verhaal waarbij de lezer op het puntje van zijn stoel gaat zitten. Maar voor mij voelde het alsof ik in een limousine werd rondgereden.Twee kastelen liggen op mijn route; het imposant Warkworth en het helaas al gesloten zijnde Alnwick Castle alwaar de dukes van Northumberland resideerden. Het geslacht Perry, waarvan ridder Hotspur, die een of andere slag met de Schotten won, het meest tot de verbeelding heeft gesproken. Niet voor niets heet van Londens bekendste voetbalclubs Tottenham Hotspur. Genoemd naar deze befaamde jongen van Alnwick. Er is ook Hotspur Gin te koop zie ik in een etalage. Wie weet zijn er ook wel Hotspur broodjes en Hotspur hutspot.

Weer naar de Schotten

 Met de boot van IJmuiden naar Newcastle

Er waren tijden waarin je aan boord van een boot naar Engeland kon kiezen uit een keur van Britse biermerken. Die tijd is voorbij, althans bij dfds, de dienst die mij overzet naar Newcastle. Daar stroomt slechts Heineken uit de pomp. Probeer daar maar eens een halve liter van achterover te slaan, dat lukt je nauwelijks. Fantasieloos confectiebier waar elk sprankje plezie uit verdwenen is. Diezelfde sfeer heeft de band die voor een lusteloos in de stoelen hangend publiek zijn dagelijkse nummers afraffelt. Nee, voor hoogstaand vermaak moet je bij DFDS niet zijn. Gelukkig biedt de ondergaande zon wel vertier van hoog nivo, de lucht kleurt tond half elf alle tinten van italiaans ijs.