Wie de films van de gebroeders Dardenne kent, weet dat Wallonië er uit kan zien als een mistroostig landschap vol achterlijke, drankzuchtige griezels. Dat laatste valt in het keurig aangeharkte Malmedy nogal mee. We zitten hier in tegen het Duitstalig gedeelte van België aan dat tot en met de eerste wereldoorlog nog bij Duitsland hoorde, men is hier dus ordentelijjker dan men doorgaans in Den Waalse Bels vermoedt. Pal tegenover onze verblijfsplek van vier dagen ligt een nog door de Pruisen rond 1900 gebouwd landhuis dat diende als zetel van de regering van het Duitstalige deel van België. Even verderop, in een klein kasteeltje, huist de rijksdienst van Duitse vertalingen die alle documenten die in België verschijnen voor het Duitstalige deel van de bevolking übersetzt. Want België is dus niet twee- maar officiëel drietalig. Welnu in dat Duitstalige deel darren we enkele dagen rond in een landschap dat dus veel aan het werk van de gebroeders Dardenne doet denken. Vanmiddag reed ik nog vanaf hier naar het op 1500 meter hoogte gelegen, "'Hautes Farnes",
; de Hoge Venen, vlakbij het hoogste punt van België: Baraque Michel. Het is er donker en mistig en doodstil. Rondom me heen staan bedroefde dennen te druipen in een drassig veengebied. Gisteren hebben we hier ook al gewandeld onder een grauwe hemel waar zo nu en dan een regenbuitje uit valt; "een ideale plek om een lijk teverbergen zonder dat iemand er ooit nog iets van merkt", aldus H. We hebben over plankieren gelopen die over het drassige veen zijn aangebracht, maar al naar enkele honderden meters blijken te zijn ingestort. We moeten dus toch door het drassige veen heen. Gelukkig blijkt de bodem steviger dan het plankier deed vermoeden. Even verderop is het gehele plankier weggespoeld en enkele tientallen meters verder neergekwakt. Het kan hier dus aardig spoken, maar dat vermoedden we al, indachtig de gebroeders Dardenne. Vandaag zijn we op de al weer derde bewolkte dag gezamenlijk een rondje wezen fietsen in de ,buurt van Sankt Vith. Uitgestorven dorpjes tussen groengrijze heuveltjes. Goed te fietsen, al raken we halverwege de cirkel ondanks het door mij meegenomen GPS apparaat toch het spoor bijster. Daarmee had ik vandaag tegenover H. de blits willen maken. Ze heeft niet eerder met mij op en GPS traject gereden. En uitgerekend vandaag raak ik de weg kwijt. Tot mijn grote schande moet ik de weg vragen aan een oud dametje. Tsja.
Gisteren was het ook al mis. Na mijn eerste beklimming stond ik op een helling volledig geparkeerd, amechtig hijgend over mijn stuur. Moedeloos ben ik teruggegaan. "Ik krijg hem nit meer omhoog", kermde ik tegenover H., "mijn fiets dan!". Mijn tijdperk als fietser zat er definitef op, er was geen ruimte meer voor een andere conclusie. Totdat ik vandaag dat hellinkje nog eens met de auto deed en een bordje met 20% langs de weg zag staan. Uit een beschrijving die ik mee had genomen bleek dit de steilste helling uit een parcours dat op een schaal van 10 een 9 als moeilijkheidsgraad had gekregen. Alleszins begrijpelijk achteraf dat ik moeilijk kwam te zitten. Om dat te vieren ben ik dus vanmiddag nog maar even naar 1500 meter hoogte gereden. Fluitend! Ik ben nog alive and kicking!!
