Wat een geweldig idee van de Kunsthal om alle oorlogs-en verzetsmusea van Nederland te vragen om hun treffendste stuk uit de collectie uit te kiezen. Het verzetsmuseum Rotterdam mag inderdaad als enige stuk de gesmolten naaimachine tonen. Ad van Liempt, de kronikeur van de tweede wereldoorlog bij uitstek, is er in geslaagd bij elk stuk een heel informatief stukje tekst te leveren, far beyond de academische beschouwingen die je meestal voorgeschoteld krijgt. In 100 voorwerpen wordt de tweede wereldoorlog voor alle generaties aanschouwelijk. Minpunt is dat de niet zo heldhaftige, laten we maar gewoon zeggen meeloperige houding van de meeste Nederlanders, wat wordt weggepoetst temidden van al die heldhaftige verzetsverhalen. Of is het luisteren naar Radio Oranje op en een illegale radio toch een daad van verzet van jewelste. In dát geval bestond het volk wel uit helden. Schitterend zijn ook de manshoge kleurenfoto's die de expositie omringen. Een dikke 9 + voor Ad van Liempt en de Kunsthal.
De schoenententoonstelling neem je op de koop toe. Het was er drukker dan op die andere tentoonstelling, maar wat is nu eigenlijk het verschil tussen een hééél grote etalage en deze schoenententoonstelling: Imelda Marcos Revisited.
vrijdag 28 maart 2014
De dood op zijn fraaist, nu in Tent!
Allemaal naar Tent in de Witte de Withstraat! Om de mooiste expositie ooit te aanschouwen!. Betreedt het sinistere, verlopen, barokke Opalen Paleis van Anne Wenzel. Het is al meteen raak bij binnenkomst; scheefgezakt ligt daar de enorme, zwartgeblakerde kroonluchter die met een donderende klap van het plafond naar beneden is gekomen. Wat ooit licht af is zwart als de nacht geworden. Een of ander monster heeft het bladgoud van de muren gekrabt. In de volgende zaal kust de dood het meisje. Een meer verstild beeld kun je je bijna niet voorstellen, zo gestold is deze kille kus! Het wordt niet vrolijker in de zaal waar het hijgend hert de dans niet is ontsprongen. Her en der steekt een poot uit en wordt je, als je niet op past, alsnog op de horens genomen. Inktzwart is het verkoolde bos dat staat in een drassig ven waarin je jezelf kunt spiegelen voordat het doek definitief valt; een omgeving die doet denken aan de sombere, Teutoonse wouden van Anselm Kiefer. We betreden de zaal waar de borstbeelden van generaals en ander machtigen der aarde hetzelfde lot ondergaan als hun slachtoffers beschoren is; ze zijn gemarteld, gefolterd, ogen zijn uitgerukt, delen van het gelaat weggesmolten. Boontje komt om zijn loontje. In de laatste zaal heerst de rust die bij de dood hoort; enorme bloemstukken zijn nog net voordat ze verlept kunnen worden weggesmeten voor de eeuwigheid versteend in keramiek. Wat een gruwel, een smart, maar wat een schoonheid ook in die lugubere, sombere setting; nog eens extra benadrukt door de metershoge vitrage die rondom de versteende bloemstukken is opgehangen. De dood op zijn fraaist, nu in Tent!
Abonneren op:
Posts (Atom)