Hoe een locomotieffabriek een fonkelende diamant werd

 Frank Gehry had weer eens een gekke bui en frommelde in opdracht van de gemeente Arles een prop zilverpapier in elkaar: ziedaar het ontwerp voor een nieuw gebouw van deze reuze fantast, de aandachtstrekker van het LUMA , geopend in de juni jl.We kennen inmiddels allemaal wel zijn creatie in Bilbao; deze hier in Arles is wat minder spectaculair maar hoort nog steeds tot de categorie "crazy buildings".

Van het gebouw in Bilbao herinner ik me dat het er van binnen minstens zo spectaculair uitzag als van buiten en alles tot in de puntjes verzorgd. Dat is ook hier weer het geval. Pas bij binnenkomst merk je op dat het geheel eigenlijk is opgebouwd uit gestapelde aluminium dozen. Daartussen in onberispelijk pleisterwerk cirkelt een smetteloos witte trap omhoog. Wie wil kan vervolgens vanaf bovenaf met de glijbaan in klaterend aluminium weer naar beneden. Slechts echte durfals, zoals ik natuurlijk, doen dat ook. Omdat de glijbaan uit talloze stukken aluminium is samengesteld ga je bibberend naar beneden, voorwaar een eersteklas kermisattractie. Maar of dat nou kunst is, mwah.

Het gebouw is zozeer zelf kunst dat er verder geen enkele kunstwerk in past, op enkele grote zwart wit foto's van planten na dan. Buiten staat er ergens op een dak één blauw tafelachtig ding, dat is het dan. Verder fungeert het gebouw als trekker voor de expositieruimten beneden die in voormalige loodsen van een enorme locomotieffabriek zijn ondergebracht, hetgeen sterk doet denken aan de lay out van het Arsenale in Venetië. Die loodsen zijn fantastisch opgeknapt en ogen, hoewel ze anderhalve eeuw oud zijn, bijna als nieuw. Er is heel veel fotografie en nogal wat video/filmkunst. Schilderkunst hoort blijkbaar helemaal tot het verleden. Veel 'Black Lives Matter', het nieuwe politieke correct en aandacht voor werk van kunstenaars uit China en Afrika. Arme witte kunstenaars uit Europa, die komen voorlopig niet meer aan de bak, lijkt het. Ik zet ergens een 3d-bril op en waan me een tijd lang in een griezelig landschap van vlak boven mijn hoofd hangende planeten om vervolgens ondergedompeld te worden in een landschap vol zoutkristallen onder een hemel van stalactieten. Best griezelig allemaal. H. zit er ondertussen een beetje beduusd bij, kan weinig met de kunst van een afrikaan die het aandurft om een hele gigantische zaal vol te zetten met droogboeketten; symbool van de teloorgang van de kolonies en de daarna opkomende democratieën (ik verzin het niet, de curatoren hadden het zo in teksten bij gezet).Ik ben te dom om al die kunst hier te snappen, zegt ze. Dat is niet nodig, denk ik dan. Ik snap het ook niet, maar dat doe ik inmiddels al jaren niet meer.

Om dat alles te compenseren, zo lijkt, is er een grote fototentoonstelling over Mannelijkheid. Alles wat je je daarbij kunt voorstellen passeert, heel begrijpelijk en dus ook heel voorspelbaar, de revue, van stoere cowboys en vechtersbazen tot soldaten, rockers en nichten als paarden.   

We lopen daarna het centrum van Arles nog even in en staan plots oog in oog met de Romeinse arena, die na Frank Gehry er ineens als een tamelijk normaal bouwwerk bij ligt. Geheel ten onrechte natuurlijk. Over honderd jaar is er van de schepping van Gehry niets meer terug te vinden, terwijl die Romeinse arena er dan nog steeds onaangeroerd staat.

poepen naast de afwas

dinsdag 21 en woensdag 22 september

Dinsdag is rustdag voor H. die zich langs het zwembad van de verder tamelijk aftandse camping in Chateauneuf de Cadagne neervlijt. Alles ziet er uit of het decennia geleden is aangelegd en sindsdien nimmer vernieuwd. Om de camping binnen te komen moet je met je auto door een geul waarbij je met het chassis telkens op de bodem klapt. De slagboom is helemaal doorgeroest en bij de toiletten moet je je drol draaien pal naast de plek waar iemand anders de afwas staat te doen. De campingeigenaar is zelden of nooit op zijn kantoortje te vinden, dus je moet alles maar zelf uitzoeken. Na 2 dagen ontdekken we pas een hok waar je ook kunt poepen zonder afwassers te hinderen. 

Ik begeef me op mijn elektriek richting het Luberongebied, alwaar ik enkele stevige hellinkjes moet bedwingen. Mijn GPS houder begeeft het waardoor ik op de hobbelige wegen er niet op kan kijken. Het aanhouden van de verkeersluwe weggetjes is daardoor niet meer mogelijk. Het laatste stuk van de 80 km van vandaag moet ik over overvolle wegen terug naar de camping, geen onverdeeld genoegen.

Woensdag

Toen Filips de Schone, koning van Frankrijk, in 1300 genoeg had van al die kerkstaatjes en kloosters die alsmaar weigerden belasting te betalen, en de eerstvolgende paus voor het eerst geen Italiaan, maar een Franse bisschop bleek, vond hij het tijd om die nieuwe paus, Clemens V, te bewegen Rome de rug toe te keren en een zetel te gaan neerzetten in Avignon. Aldus geschiedde, 10 pausen achter elkaar, vrijwel allemaal Fransen, bleven in Avignon ergens tussen 1302 en 1375.In die 75 jaar werd er door achtereenvolgende pausen een geweldig paleis neergezet, even vol pracht en praal als het om die reden verguisde Rome. Kloosters werden onteigend en de gouden kelken omgesmolten tot gouden munten met de afbeelding van de Franse koning er op. Hier is het Paleis der Papen. 

De halve dag dwalen wij aan de hand van wat werkelijk zeer geavanceerd mag worden genoemd, met een tablet door de vertrekken. Op de tablet wordt bij binnenkomst in elke zaal een 3 d presentatie gegeven die een beeld geeft van de inrichting van de de zalen destijds. Opvallend dat op elke presentatie de tafels hoog opgetast zijn met overvolle schalen en kelken. Alleen de dames van plezier en jonge jongens die de kardinalen prettig bezig hielden worden ons onthouden. We dwalen door de pauselijke tuinen die nog maar zeer onlangs in ere zijn hersteld en vol staan met de geurige kruiden van de Provence. Ik ruik tijm, rozemarijn, venkel, salie en oregano.

's middags doen we wat alle Fransen elke dag lijken te doen, uitgebreid tafelen met wijn en zo. Daarna zijn we een paar uur niet  vooruit te branden en rusten in elke parkje uit onder de bomen. Die parkjes zijn er talrijk, dus dat komt goed uit. Een enorme klim naar een hoog gelegen paleistuin leidt tot prachtige panorama;s over de Rhone, de beroemde Pont d'Avignon en jawel, prominent in de verte, de Mont Ventoux met zijn witte kap. Helaas net te ver om er op de fiets naar toe en vervolgens tegenaan te gaan. Dat is er dus afgelopen dagen niet van gekomen.

Je bent ook nooit eens ergens alleen

 

Maandag 20 september

Een kilometer of 30 van ons vandaan, nabij Rousillon, ligt het okergebied. Ongeveer 15 procent van de grond daar bestaat uit knalgele klei: oker. Oker blijkt een van de, zo niet hét oudste pigment van de mensheid te zijn. In de Griekse en Romeinse tijd werd het al gebruikt om huizen, aardewerk enzovoorts een kleur te geven, variërend van knalrood tot citroengeel en alles ertussen. Dat oker werd en wordt dus gewonnen in het gebied dat Luberon heet, in de schaduw van de Mont Ventoux. We gaan naar een okerfabriekje alwaar het verbluffend simpele proces om tot het pigment oker te komen uiteen wordt gezet. Los okeraarde op in water, voer het via een gotensysteem naar een vijver, waarin het sediment een seizoen lang kan bezinken. Laat vervolgens het water weer weglopen en snij de oker in blokken. Laat die vervolgens in de zon uitdrogen en ergens in het najaar wordt de vijver leeg gebikt. Die brokken gaan in een verpulvermachine en zie, daar heb je grondstof oker, basis voor vele kleurschakeringen. H. sloeg weer aan het fotograferen, hetgeen de volgende kleurige plaatjes oplevert.

Voordat we richting Rousillon gingen hadden we Gordes, volgens de folder van alle bijzonder mooie Franse dorpjes de allermooiste. Ziehier.

Op een maandagmiddag ver in september is het er nog steeds zo druk dat we ons op een julidag in Valkenburg wanen, snel weer weg hier. Ilja Pf. heeft gelijk: je denkt een authentieke ervaring op te doen maar miljoenen zijn je al voor geweest. En op de dag zelf blijken honderden anderen precies hetzelfde idee gehad te hebben. Gelukkig waren we in de okerfabriek maar men een man of tien.

 

Fris in de Provence

 

Vrijdag 17, zaterdag 18 en zondag 19 september

De vijfde week van onze eindeloze trektocht door zuidelijk Europa is begonnen. Eerder waren we al uit Duitsland weggevlucht voor het weer naar midden Frankrijk. Nu we op weg willen naar de Italiaanse meren gooit het weer daar wederom alles in duigen. Er pakken zich steeds meer regenbuien samen tegen de zuidelijke Alpen. Wij als noord Europeanen zien de Alpen vaak als de barrière waar het koude weer niet overheen komen. Maar andersom zijn de Alpen ook barrieres waar depressies die vertrekken vanaf het Iberisch schiereiland blijven hangen. Dat is nu het geval, slechts de zuidelijke rand rond de mediterranée blijft depressievrij. Daar blijven we om die reden nog wat langer hangen. Op vrijdag maak ik een wat langere klim door de bergen naar het binnenland. Vrijwel onbewoond zijn de beboste hellingen, met slechts 2 dorpjes tijdens een klim van bijna 20 kilometer. Op de elektriek in stand eco een pittige maar zeker geen loodzware tocht.

Pas des zaterdags aanvaarden we een weg terug naar Frankrijk, want in het Rhonedal  blijven de weersvooruitzichten goed. Eigenlijk doen we dezelfde route die we eerder volgden, maar dan andersom. Een mooie manier om te bezien of de auto, die nu vol zit met koelvloeistof, dezelfde route zonder mankeren doorstaat. Jawel hoor, wat anderhalve liter vloeistof in een motor al niet scheelt.

We hebben een camping op een steenworp afstand van Avignon.  Zondags laten we die stad nog even onberoerd want we gaan eerst naar een brocanterie in L’Isle de Sorgues, ook al weer een Venetië, nu van de Vaucluse. De Durance, die we op deze manier telkens weer tegenkomen, wordt hier via kleine kanaaltjes door het stadje geleid. We missen net een Afrikaans koor  in een kerk die zijn weerga niet heeft: hij is mooi van alle lelijkheid die er in is samengepropt; geen vierkante centimeter of er bengelt ergens wel een engel, een apostel of een rosetje.

De terrassen zitten overvol en als er dan eindelijk een tafeltje vrij is neemt niemand de moeite om ons te bedienen. Gelukkig heb ik ergens een stuk kaas op de kop getikt, die maken we dan maar pastoor zonder drank.

Mijn telefoon stroomt ondertussen over van berichten overde zoveelste bestuurs-rel bij Humanitas Zeeland. Leve het vrijwilligerswerk!

Tegen het eind van de zondagmiddag daalt de temperatuur naar Nederlandse herfstwaarden. Omdat we nagelaten hebben om zondagochtend naar een supermarkt te gaan, hebben we niks te drinken. Hoe dorstig kan een zondagmiddag, zelfs in de Provence, zijn!

Hoe een lelijk ogend gebied heel anders uitpakt

 

Dinsdag 14, woensdag 15 en donderdag 16 september

Heel anders dan de rommelige omgeving van Albenga ontplooit zich achter een uitstekende rotspunt in zee een alleraardigste stad, Alassio, waar ooit de moeder van H., volgens de overlevering een schoonheid a la Marilyn Monroe, zich aan de zijde van haar gade lichtvoetig onder de palmen en pijnbomen over de boulevard bewoog, nagestaard door de Italianen die er een stijve nek aan over hielden. Welnu, die boulevard ligt er nog. Op het strand blijkt elke vierkante centimeter benut om er in slagorde strandstoelen neer te zetten. Daartussen zijn gigolo’s voortdurend in de weer het zeezand volmaakt vlak te scheren met speciaal daarvoor ontworpen rollers. Opvallen is dat er vrijwel niemand op een strandstoel ligt. Als we informeren naar de prijs, is die onveranderlijk: 35 euro voor een tweetal.  Als we langs de branding kuieren ontdekken we achter een kerkje een strook van ongeveer 10 meter breed waar vanwege de heilige grond geen handel bedreven schijnt te mogen worden. Daar leggen we, tezamen met 20 anderen, ons handdoekje dan maar neer om het werkelijk heerlijke zeewater in te duiken. In de avonduren lopen we naar een bekoorlijk vissersdorpje waar we inde avondlucht bij wijze van middaghapje een enorme croque monsieur naar binnen werken. We hebben gelijk geen honger meer.

’s Woensdags beklim ik op mijn ros  de ongelooflijk steile weggetjes in de omgeving waar telkens weer nieuwe buitenhuizen opduiken. Erg fraai is die opgestapelde heuvelbouw niet, het weer chagrijnig grijs, dus ik ga weer snel terug en voeg me bij H. langs de  rand van het zwembad. ’s Avonds tracteert H. op de lekkerste Cesar Salad ooit, met spekjes en kip en zo, gewoon met een lichtje in het donker  voor onze eigen tent. Met bier en wijn erbij kan daar geen restaurant tegen op!

Onze laatdunkende uitlating over de “spuuglelijke” stad Albenga moet echt van tafel. In de rommelige schil bevindt zich een historisch pit met nauwe straatjes en kerkjes van een grote schoonheid. Zo (her)kennen we Italië weer.  Hier wat impressies.

Met kokende motor op de autostrada

 Zondag 12 en maandag 13 september

‘Zondags zwier ik door de Gorge op mijn elektriek. Dat is toch andere koek dan in een automobiel; aan het landschap wordt een dimensie toegevoegd.  De massieven, met de zon er op, ogen allemaal net iets grootser, maar bovenal hoor je nu, als je op het niveau van de rivier rijdt, het ruisen van het water weerkaatsen tegen de rotswanden. Fantastisch, waar zou ik zijn zonder mijn fietsje? Waarmee ik geen afbreuk doe aan mijn tochtjes met H. naast me in de auto; die zijn net zo leuk, maar dan weer anders. Denk aan zakken toffees en muziek op de door H. meegenomen geluidsbox. Daarop muziek van de Spotify speellijst van broertje Frans. Daarop staat inmiddels 166 uur van de meest goddelijke popmuziek. Die jongen maakt van die telkens aangevulde lijst, er staan inmiddels 1300 nummers op, zijn levenswerk. (zie aldaar, de naam van de lijst is: ‘Frans’). Op de weg terug zie ik bij een politiewagen een hoop staal op de grond liggen. Er liggen ook twee lichamen tegen de railing aan, een leeft in ieder geval. Ik voel geen aandrang te blijven kijken maar kan een onderdrukt o, o niet nalaten. Als later diezelfde politiewagen met een horde motoren me passeert heb ik de indruk dat een van hen met uitgestoken been me probeert van de weg te rijden. Had ik onvoldoende eerbied voor de wegduivels getoond?

Maandag is het paniek in de auto, op de drukke tolweg tussen Nice en onze bestemming: Alassio. Links het imposante berglandschap, de Alpen vallen hier ter hoogte van Monaco gewoon in de Middellandse Zee in, Corsica en Sardinie zijn gewoon de voortzetting van de hoogste toppen verder in zee, is mijn theorie, en rechts dus de zee. Maar paniek dus: we gaan tegen de grens met Italië alsmaar de hoogte in. De auto met karretje er achter heeft het zwaar en de wijzer van de motortemperatuur stijgt onrustbarend. Vlak voordat we Italië binnenrijden begint het woordje: STOP! op te flikkeren. Naar de kant, naar de kant, schreeuwt H. Maar er is hier helemaal geen kant op de drukke verkeersweg,! Alleen een enorme goot waarin de wagen helemaal scheef zou komen te staan. Ik pruttel dus maar door, de wijzer dik in het rood. Stop, stop roept de machine, in koor met H. Eindelijk zie ik een onduidelijk afslag voor werkverkeer en parkeer de auto pal langs de voorbij schietende vrachtkolossen. Zet je motor af, beveelt H. Nee, laten draaien, zeg ik kordaat, dan blijft de koelvin draaien. Zo staan we daar een kwartiertje. De wijzer begint langzaam te zakken. We rijden weer en hebben gelukkig de top gehaald, bij het dalen zakt ook de wijzer weer. Bij het eerste beste benzinestation weet H. me te vertellen hoe je het niveau van de koelvloeistof kunt meten. Geen moment heb ik aan het niveau van de koelvloeistof gedacht en geen benul heb ik waar dat ergens onder de motorkap schuil gaat. Dat ik de motorkop open krijg, vind ik op zich al een prestatie. H. wijst me op een plastic bus. Voorzichtig draai ik, na een half uurtje wachten, zo veel benul heb ik dan nog wel, de dop los. We schudden en rammelen wat, de bus blijkt helemaal leeg. Geen druppel koelvloeistof te zien, ja helemaal onderin zit nog wat, stelt mecanicien van dienst H. vast. Dan maar koelvloestof bijladen. Helaas blijkt die bij de benzinepomp niet voorradig. Blijkbaar komt iedereen hier met een kokende motor te staan en komt de koelvloeistofleverancier hier maar 1 keer per maand langs. Dan gieten we er maar een halve liter water in, ijs en weder dienende. Opgewerkt rijden we verder. Het metertje blijft nu verder keurig op 0 staan. Morgen horen jullie of de bak blijft rijden.

We komen Alassio binnen via Albenga, een werkelijk spuuglelijke stad aan de monding van de hier samenkomende Centa en Neva. Langs de kust rijden we terug naar het beoogde kampement bij Alassio. Terwijl ik mijn auto met aanhanger stil zet onder een hoek van 45 graden , zegt de portier van het complex doodleuk dat de camping wegens einde seizoen gesloten is. Ga dan met je kar met aanhanger op een smalle bergweg maar eens omdraaien! Enfin, met veel gezucht en gekreun krijgen we het toch voor elkaar en zetten koers naar Cereale, waar een camping nog wel open is. Nog wel open? Die blijkt hartstikke vol. We vinden nog net een plekje op de – naar goed Italiaans gebruik – in slagorde opgestelde campers. Kamperen met een tent lijkt bij pensionado’s een nauwelijks meer beoefende buitensport, viel ons al eerder op.

’s Avonds strijken we neer op een alleraardigst terrasje in een oud straatje onder de palmbomen. Voor het eerst deze vakantie is het ’s avonds in de buitenlucht nog heerlijk toeven. Viva Italia!

In de Gorge

 vrijdag 10 en zaterdag 11 september

De Gorge du Verdon is maar 25 km lang, maar de tocht er langs neemt ruim 2 uur in beslag. Vanwege de vele kronkels, de gevaarlijk langs je schietende motoren die nopen tot voorzichtig rijden en natuurlijk ook de geringe rijvaardigheden van de chauffeur; ik ben niet zo'n coureur die met piepende banden de bochten in gaat en optrekt alsof ik op het circuit van Zandvoort zit. Nee, er schuilt op geen enkele manier een Max Verstappen in mij. Motorrijders vindt ik gevaarlijke wezens, regelmatig komen ze op mijn baan op me af gestormd, waarbij ik dan maar word geacht het gaspedaal los te laten. Ook voorbij sjezend zwaaien ze vlak voor mijn motorkap weer onze kant op, soms hoofschuddend over mijn suffe rijstijl. Regelmatig vormt zich achter mij een kleine file, dus helemaal ongelijk zullen ze ook niet hebben.

Het landschap is adembenemend.

Diepe kloven gevormd door gigantische stenen kolossen die elkaar net niet raken, knalgroene kleuren afgewisseld met het eerste roodbruin van de naderende herfst. Steenlagen plooien dik over elkaar, toonbeeld van botsingen van aardlagen die miljoenen jaren geleden plaats vonden. Aan het eind mondt de Verdon uit in een gigantisch, staalblauw meer, bezaaid met peddelende, waterfietsende en suppende lieden. Sommigen varen een eind stroomopwaarts de kloof in. Van bovenaf kun je zo zeker honderden meters de rivier op peddelen. Eerder zagen we stroomversnellingen waar volgens mij alleen zeer ervaren kajakkers hun weg kunnen vinden. Opvallend veel fietsers, zowel naturel als met een elektriek doen de route. Morgen voeg ik mij bij hen.

Overpeinzing van een elektriek aangedreven bergbeklimmer

 woensdag 8 september

De goede lezer had na het vorige verhaal door dat ik een dag had overgeslagen, de woensdag. Op deze dag heb ik alsnog de tocht naar het op duizend meter gelegen deel achter Sisteron gedaan. Ik kijk op een gegeven moment bovenop de citadel, waar we morgen naar toe gaan. De weg door een verlaten berglandschap voert hoger en hoger totdat ik op duizend meter hoogte tegen een enorme rotswand dreig aan te rijden. Pas op het allerlaatst slingert de weg het hoekie om en rij ik op een kilometer hoogte door een gorge van louter steen. De natuur kan toch rare fratsen uit halen! Ik kom daar ongeveer twee fietsers tegen met volledige bepakking. Ik rijd ze op mijn elektriek voorbij (weliswaar zoals altijd in de laagste ondersteuning, maar toch) en schaam me een beetje. Je m'excuse, c'est un moteur' prevel ik. Ze nemen er zwoegend maar glimlachend notie van. Soms is het toch eventjes moeilijk, zo'n elektriek. Maar honderd meter verder denk ik alweer, blij dat ik die tijd achter me heb gelaten, zo zonder al te veel gezwoeg naar boven is toch wel heel erg lekker!

Het fort dat Napoleon lachend voorbij liep

 Donderdag 9 september

Terwijl in Nederland de mussen van het dak vallen, is het hier Hollandsch grijs, met een milde 20 graden, een prima weertje om het telkens weer uitgestelde bezoek aan de hoog boven Sisteron gelegen citadel te bezoeken.

De twee rotsen aan beide zijden van de Durance sluiten de Dauphiné van de Provence af. Aangezien het de enige doorgang is van dit deel van Frankrijk naar het noorden was dit vanaf de tijd van de Romeinen een strategische plek van waaruit je half Frankrijk kon aansturen. Daarom dus hier dat fort. Toen in 1815 Napoleon na zijn verbanning naar Elba, terugkeerde naar Frankrijk en vanaf de Cote d'Azur weer oprukte naar Parijs (raadpleeg net als ik vandaag de Wikipedia voor meer details) kon hij juist op deze plek worden tegengehouden door de troepen van koning Lodewijk de 18e. Maar de bevolking stond merendeels achter Bonaparte in plaats van achter de pafferige Lodewijk. Zo ook het leger dat op gezag van de hoogste generaal het kruit uit het fort haalde. Ondanks al die dikke muren, die vele niveaus van omwallingen die architect Vauban had bedacht enkele eeuwen eerder, kon Napoleon zonder slag of stoot passeren en Parijs weer in bezit nemen. Op deze cruciale plek in vele tijden lopen wij rond. Oorlogsvoering en architectuur blijken hier wonderwel samen te gaan, want de citadel is een plaatje. Niet voor niets huisvest het sinds  1930 het op een na oudste cultuurfestival van Frankrijk (Avignon was nog eerder). Helaas is de zomer voorbij en moeten wij het doen met het spannende verhaal van Napoleon uit een luidspreker (in het Nederlands, dat wel) en een film aan het einde van de rondtocht door de citadel. Maar de aanblik van de fortificatie en bovenop een Mariakapel (want bidden moesten de soldaten wel) is wonderschoon.

O ja, en dan hadden jullie nog de foto tegoed van het hoogtepunt van ons verblijf hier, het eenmalige optreden van H. met de Amerikaan met de Franse naam Pierre met het nummer Helplessly Hopin (het filmpje is helaas om een of andere reden niet up te loaden)

Sterke verhalen in de vroege avond

 dinsdag 7 september

H. heeft eigenlijk helemaal gaan zin meer om te vertrekken; ,zo leuk als hier wordt het nergens meer'. , is haar redenering. Maar zo zijn we niet getrouwd, we moeten voort met de schuit, op weg naar nieuwe avonturen. Maar hier blijven we morgen nog een dagje, daarna is dag zeggen tegen Jan en Marijke, van wie al echt zijn gaan houden. Misschien komen we zo ooit nog wel eens opzoeken hier, al is dan hun vakantieverblijf er niet meer. 

Vandaag gaan we een fietstochtje maken door het  glooiende achterland van Vaumeilh, een dorpje vastgeplakt tegen een bergwand als een zwaluwnest. We gaan op en neer naar Valernes, een typisch voor deze streek, hoog bovenop een heuvel gestapeld dorpje. Vandaar via een wat minder glooiende weg naar Sisteron en dan weer terug. Ik wil nog wel verder de hoogte in, maar daar heeft H. bij een  temperatuur van 27 graden echt geen zin in. Dus dan maar naar Sisteron om in de schaduw een terras te pakken bij, naar blijkt, een chinees, die zeer verbaasd is als we koffie bij hem bijstellen. 'Sambal bij' blijkt hier troef, dus eet ik vroeg ik de middag maar een Chinese krabsalade om de man niet teleur te stellen, best lekker trouwens. 

In de hitte glijden we terug, het lijkt nu of  de weg meer daalt dan stijgt. H. wil per se afstappen als we langs een veld rijden waar een sproeier op staat. Als je precies opde goeie plek staat krijg je een paar druppels mee. 

Op de camping terug gaan we aan de wijn en vertel ik wat sterke reisverhalen uit het verleden. Ik vertel H. blijkbaar voor het eerst mijn verhaal over mijn reis door Suriname in 1981, waarin ik het presteerde om een huurauto uit te lenen aan een alleszins betrouwbaar overkomende man die mijn auto total loss reed in het oerwoud. Toen ik daar dagen later terecht kwam ( het is een heel lang verhaal)  bleek onder de motorkap niets meer te zitten, de motor met toebehoren had inmiddels de weg naar de Surinaamse tweede handsautomarkt gevonden.

Helplessly hopin, wish you were here

maandag 6 september

Als je aan zuid Frankrijk denkt, dan hoop je op rijk gevulde lange tafels in de zwoele zomeravond, met goed gevulde wijnflessen, en op de achtergrond gitaarmuziek. Welnu, zo;n avond hebben wij gisteren niet ver van het zwembad van Jan en Marijke Wijte op hun prachtige boerderijcomplex meegemaakt. Zoals ik eerder al vertelde, gaan Jan en Marijke er mee stoppen, nu ze beiden over de zeventig zijn is het mooi geweest en verhuizen ze naar een kleinere, gelijkvloerse woning vlakbij Sisteron. Dus werden alle vrienden die in het verleden hebben meegeholpen met de gigantische verbouwing van de oorspronkelijk zeer vervallen boerderij opgetrommeld om een denderende slotavond mee te maken. Sommige waren uit Nederland  overgevlogen. En wij, als volkomen vreemd aangewaaid stel, mochten als laatste campinggasten mee aanzitten. Voorbii kwamen de voortreffelijke wijnen, Franse lokale biermerken (ook hier floreren de lokale brouwerijen inmiddels enorm), de meloen met feta, de aardappelsalade, de zalmsalade en de couscous van Hanneke met abrikoosjes, courgettes, paprika en munt, dat laatste geplukt achter onze tent. Het werd een fantastische avond. Na enkele druppels hield de oranje kleurende avondlucht zich verder koest en konden gastheer Jan en zijn muzikale vriend Pierre, geen Fransman maar een Amerikaan die zich in de buurt gevestigd heeft, aan een spetterend slotconcert beginnen. Om te starten met 'Wish you were here' van Pink Floyd en Angie van de Stones. Verder passeerden Johnny Cash, JJ Cale, Clapton en als kers op de taart een eenmalig en uniek ongeoefend optreden van onze eigenste H. in duet met Pierre in 'Helplessly Hopin''  van C,S,N en Y. Bijgaand enkele filmpjes om beeld, geluid en sfeer mee te krijgen.

Jan, ooit lid van de Bintangs, speelde op zijn ooit voor 5 euro op een brocanterie gekochte gitaar de sterren van de hemel. De naadloos uitgevoerde solo van Mike  Knopfler in 'Sultans of Swing' bleef nog lang in de avondlucht nagalmen. Amerikaan Pierre bleek een wandelend  Great American Songbook, waarin alle bekende popmelodien, maar ook country en New Orleans Style op afroep beschikbaar waren. Jan improviseerde rustig mee of hij die nummers al jaren kende. En dat niet alleen op gitaar, ook de steelguitaar en mondharmonica's (eentje voor elk accoord} gingen hem gemakkelijk af. Ondertussen werd ik steeds aangeschotener en raakte na afloop met Pierre in wereldwijde, diepzinnige filosofische discussies verzeild. Nadat alle wereldproblemen waren opgelost, gingen wij meer dan tevreden huiswaarts, d.w.z. naar onze vouwwagen aan de andere kant van het zwembad.

Kijk naar boven in plaatsvan beneden

zondag 4 september

Wie denkt dat boven de Provence alleen maar strakke blauwe luchten te zien zijn, hier wat impressies van de laatste dagen. Die blauwe luchten waren er heus wel, maar zeker tegen de avond veranderde de lucht telkens in een reusachtig, kleurig schouwspel. In de nacht onveranderlijk heldere sterrenhemels.

 

Ik vertrek, en dat voor de tweede keer

 donderdag 2, vrijdag 3, zaterdag 4 september

Donderdags rijden we een fraaie rit  van het meer van Annecy naar de Haute Provence, alwaar ik vlakbij Sisteron een heel klein mini campinkje heb gevonden, gerund door Nederlanders. Links en rechts glijden Alpenreuzen aan ons voorbij, we zien zelfs even de besneeuwde top van de Mont Blanc. Naarmate we de Provence naderen worden de granieten massiever vriendelijker, lager en groener, de menselijk maat keert als het ware terug. De tot gastenverblijf omgebouwde boerderij wordt gerund door een echtpaar, waarvan de man ooit gitaar speelde in de Bintangs, oudjes onder ons kennen deze in ruige blues gespecialiseerde evenknie van de Q65 en Cuby and the Blizzards nog wel van de hit: Ridin' on the L + N, waarbij niemand wist waar die letterx voor stonden (althans ik niet). De man, Jan, is dus alweer een paar jaar ouder dan ik, want als 16 of 17 jarige speelde je nog niet in een band. Het klopt, de man is 75. Terwijl wij zijn boerderij met prachtige omgeving en zwembad bewonderen,

deelt hij bij de middagborrel doodleuk mee dat wij op enkele familieleden na waarschijnlijk de laatste gasten zijn die dit hemelse verblijf met een bezoek mogen vereren. Ik herinner me dat ik ooit met Wilma en de kids de eerste kampeerder was op een  gloednieuwe camping in Tsjechië, maar ergens de allerlaatste gast zijn, dat hadden we nog niet meegemaakt. Jan en Marijke vertellen, waarschijnlijk voor de duizendste keer hun "Ik vertrek" verhaal waar alle ingrediënten uit mijn lievelingsprogramma in voor komen. Toen een sneeuwstorm het dak er bijna afrukte en later slagregens door het dak naar binnen kwamen wilden ze eigenlijk naar NL terug. Een toevallige passerende Nederlander die in de buurt woonachtig was en eens poolshoogte kwam nemen sleepte ze erdoor. En hier zitten ze dan in hun kroonjuweel, maar wel binnenkort verruild voor een gelijkvloers appartement in de buurt van het stadje Sisteron, een paar kilometer verderop.

Vrijdag is het zowaar een bewolkte dag. We brengen in de regen een bezoekje aan Sisteron en bekijken de merkwaardige berg waar het stadje tegenaan ligt, een grapje van God zullen we maar zeggen. 's Avonds gaan we eten in een knus restaurantje.

Zaterdagmorgen plonst H. in het zwembad en ga ik op mijn GPS de omgeving verkennen. Ik maak een prachtige tocht van door het ruige bergland precies op de grens van de laatste restjes van het Alpengebied en de Haute Provence.

's middags wordt het stralende blauw andermaal ingeruild voor een aantal donkere wolken waaruit uiteindelijk maar een spatje regen valt, vergezeld van een prachtige regenboog, dan dan weer wel.

Op de filmset

 woensdag 1 september

De maand september is in het land, toeristen aan de kant. Nog niet hier aan het meer van Annecy, want het is overal nog behoorlijk druk. Er is zelfs een filmploeg op de camping neergestreken die vanaf het strandje bij het meer de paragliders die vanaf de Forclaz naar beneden komen zeilen, uitgebreid in beeld brengt. Op het strandje zijn kleurige vakken afgezet, waar de volanten op aan sturen. Wij moeten uitwijken naar een ander strandje waar, ondanks de blakerende zon, toch weer die frisse wind van over het meer staat. We wapperen bijna uit onze zwempakjes. In het water is het behaaglijker dan erbuiten. Het is heerlijk toeven in het inmiddels stil geworden blauwe water. Behalve wij voelt bijna niemand de behoefte om te gaan zwemmen blijkbaar. Over ons heen zweven de paragliders naar de camera"s toe. Misschien staan wij zelf ook nog wel ergens in beeld, strompelende Hollanders op heun waterschoentjes over de keitjes op weg naar een bad.

's Ochtends ben ik maar weer eens begonnen aan een loopje van ongeveer een uur. Ik loop een rechte weg langs het fietspad langs het meer. Er fietsen nog steeds heel veel luitjes langs. Het is nog niet al te warm, het gaat opvallend gemakkelijk na 2 weken op non actief.

Daarna volgt een middag met zalig niets doen. Op de camping valt de wind weg en is het snel behoorlijk heet. Gelukkig werpen de bomen rondom al spoedig weer schaduwen af. Als de zon rond een uur of zes achter de bergrug in het westen wegzakt daalt de  termperatuur, net zoals de dagen ervoor, met sprongen. We eten wat en maken ons weer gereed voor een avond met onze neus in de boeken. Morgen gaan we richting Sisteron, de Provence in, op weg naar een mini camping, gerund door een voormalige gitarist van de Bintangs met zijn vrouw.

Someone left a cake out in the rain

 maandag 30 en dinsdag 31 augustus

H. besluit vandaag uit te rusten van het nietsdoen, maar dat betekent dan altijd nog wel: een wasje doen, een boodschapje doen, een nieuw boek gaan lezen en eindeloos op de I Phone turen. Ze doet maar, ik ga de omgeving verkennen en koers aan op Annecy, waarbij ik ontdek dat de weg loopt over een voormalige treinspoor. Dat betekent zeer flauw stijgen en dalen en een wijds uitzicht door een prachtig landschap. De omgeving van het meer van Annecy is werkelijk wonderschoon met zijn grillige grijze granieten rotsformaties en muren hoog uittorend boven de groene hellingen eronder. Het meer eronder is onveranderlijk staalblauw, blauwer dan ik het ooit elders gezien heb (met uitzondering dan van dat gifgroenblauwe meer in de Rockies in Canada). Ik koers onderweg aan op een Giant fietsdealer, die ik tot mijn stomme verbazing rond het meer heb kunnen traceren. Daar worden mijn inmiddels tot op het staal versleten remschoentjes achter vervangen door nieuwe. Ik hoef niet eens te wachten, word meteen bij binnenkomst  geholpen. Kom daar bij een Hollandse fietsenmaker maar eens om, daar moet je weken vooraf boeken. In Annecy spot ik alvast de plekjes die ik morgen met H. ga bezoeken. In de avonduren zitten we knus bij lamplicht onze boeken te lezen, H. is begonnen aan Ramsey Nasr's De Fundamenten. Ik ploeter verder voorbij pagina 400 in het  1200 pagina's tellende deel 3 van Hillary Mantel"s opus over Thomas Cromwell, de wrede heerser onder Hendrik de Achtste, die uiteindelijk zelf ook op het schavot belandde. alwaar hij eerder honderden anderen een kopje kleiner liet maken.

Op dinsdag rijden we samen andermaal het schitterende fietspad naar Annecy, ook wel het Venetië van Frankrijk genoemd, een beetje overdreven is dat wel met 3 kanalen door de stad, maar die kanaaltjes op zich zijn prachtig.

We verblijven uren in het prachtige stadspark aan de rand van het blauwe meer en lullen honderduit over onze kindertjes, hun kindertjes, de kat van Roosmarijn die weggelopen was maar later toch weer gevonden werd onder de radiator, over wederzijdse vrienden etc. etc. kortom een heerlijk paar roddeluurtjes onder de norme grote groene bomen in McCarthurs Park, 'someone left a cake out in the rain'. 

Eenzaam op een berg vol toeristen

 zondag 29 augustus

We bezoeken het fraaie kasteel Merthon Bernard, dat model stond voor Walt Disney"s tekenfilm Doornroosje.

(het is onmogelijk het kasteel te fotograferen, of je moet een drone bezitten. Daarom deze maar geplukt van het net, helaas een sneeuwopname). Het kasteel is al 23 generaties in het bezit van dezelfde familie, waarvan voornoemde Bernard de eerste was. Het verhaal gaat dat hij een celibatair leven wilde, maar toch werd uitgehuwelijkt. De avond voor de trouwerij sloot iemand de familie hem op om vluchtgedrag te voorkomen. Sint Nicolaas verscheen aan Bernard en zei dat de enige manier om weg te komen was om uit het raam te springen. Aldus deed onze Bernard die buiten werd opgevangen door een engel die hem naar Aosta vervoerde. Daar werd hij abt van een klooster en heilige. Hij zorgde ervoor dat de bergpassen werd gevrijwaard van rovers en ander gespuis en werd zo de beschermheilige van bergbeklimmers en reizigers. De familie heeft in de loop der eeuwen steeds meer bijgebouwd, waardoor de aanvankelijke burcht steeds meer uitgroeide tot een sprookjeskasteel. We worden rondgeleid door jonkvrouwen en pages die ons onder meer dit verhaal op de mouw spelden. Ik zeer onder de indruk van de bibliotheek met boeken die allemaal gedrukt werden voor de Frnase revolutie. Zo zie ik een o[pengeslagen boek uit ongeveer 1750 waarin men wordt getoond hoe te rijdansen, hoe een reverance te maken etc. Een ander boek toont een wet met de handtekening van Louis XIV er onder. Dat vind ik smullen! Aan de muur van de eetzaal hangt een foto van een van de jongste Merthons, een man die bij leven hoofdaanklager was bij het Neurenbergtribunaal tegen de nazi"s, voorwaar geen kleine jongen dus, deze Merthon.

In de middag pogen we een bergwandeling te maken vanaf de top van de Forclaz, war ik twee dagen geleden tegenop gereden ben. Een poging, want zoals te doen gebruikelijk houdt H. het naeen kwartiertje alweer voor gezien. Ik ga alleen verder, hoewel 'alleen' op deze berg vol toeristen een eufemistisch begrip is. Ik ga tot de plek waar paragliders met een passagier van de berg afspringen en aan een kleurige parachute gaan vliegen. Een imposant gezicht. Een stunter maakt met muziekgeluid erbij een aantal 8 vormige lussn en weet in de vlucht een miniscuul windvaantje van een stokje te plukken. Ik ben geimponeerd.

Later vind  ik H. weer bij de auto terug en beginnen we aan een gierende afdaling waarbij ze luid gillend naast me zit. Hoe leuk kunnen de bergen zijn!

 vrijdag 27 augustus

Toeristencentra mijden we altijd als de pest. Dit keer dus niet, want hoe je het ook wendt of keert: het meer van Annecy is een van de topattracties voor vakantievierders. En hoe terecht; de omgeving van het meer is schitterend. Overal hangen paragliders in de lucht die vanaf de talloze bergtoppen naar beneden dwarrelen. Op de begane grond wemelt het van fietsers die rond het azuurblauwe meer peddelen, rijden of racen, afhankelijk van het type fiets. Ergens ga ik ineens de hoogte in, fietsers peddelaars moeten afstappen. Een paar honderd meter zie ik staan: Col de Forclaz: 5 km. Dat is een bekende uit de Tour, flitst het door me heen en hup daar gaan we, 5 km lang met een gemiddelde van 10 procent. Nou moet ik er onmiddellijk bij zeggen dat dat een lachertje is voor een elektriek in standje 4 of 5, maar ik zeg tegen mezelfd dat ik niet uit standje 1 mag. Dan is het voorwaar nog een heel stevige klim kan ik jullie verzekeren. Dat een  tweetal onverlaten met een een elektriek op stand 5 me gierend passeren noem ik het ongepast en oneerbiedig gebruik van moderne techniek.

Van de drup in de zonneschijn

 

donderdag 26 en vrijdag 27 augustus

Rijen, rijen in een wagentje.... Dat deuntje is van toepassing op woensdag en deze donderdag. woensdag is het een waterballet op de Autobahn. We komen een auto tegen die helemaal omgedraaid langs de weg staat. H. vertelt huiverigwekkende verhalen overdie keer dat ze zelf spinnend op de autoweg stond. Ik rij de hele dag niet harder dan 85 km per uur. Overnachten in een hotel dat sterk doet denken aan een Amerikaanse variant: alle kamers rondom een centraal pleintje, de steutel zit op de deur. Donderdags helemaal door Zwitserland naar Annecy. We hebben lol om de stem van de TomTom die het heeft over Bazzel, Sjenief en Neusjatel. De techniek wat betreft wegenkennis mag dan vergevorderd zijn, een computer taalgevoel bijbrengen is nog andere koek.

Frankrijk oogt, zoals voorzien, zonnig en is aangenaam van temperatuur, de switch was niet voor niets. Om bij de camping aan het zuidelijke puntje van het meer van Annecy te komen moeten we helemaal door het centrum van voornoemde plaats. De rit daarnaar toe, 21 km, kost ons minimaal een uur. Het meeer ziet er in de avondzon fantastisch uit. 'Ik krijg meteen visioenen van het fjord van Milford Sound in Nieuw Zeeland.

op de vlucht voor de regen

dinsdag 24 en woensdag 25 augustus

Op dinsdag doe ik een rondje met de elektriek rond Rothenburg, d.w.z. ik vervolg een stukje van de Romanitsche Strasse, die ook helemaal uitgeschreven is voor fietsers. Iets voor een volgende fietsvakantie wellicht. Maar na 30 kilomete draai ik om, zodat ik er 60 op de teller heb als ik weer op de camping kom. Bij een bakkerszaak onderweg weigert een bakkersvrouw mij een broodje te verkopen omdat ik niet het voor Beieren voorgeschreven specifieke mondkapje op heb. Als ik haar er op attendeer dat zij precies hetzelfde blauwe mondkapje op heeft als ik, wordt ze nog bozer. Voor haar geldt een andere regel omdat zij bediende personeel is. Ach so!!

Terug gekomen op de camping heeft H. ondertussen een schoonheidsslaapje gedaan. Geen dag die de geschiedenis in gaat als een bewogen vakantiedag.

Woensdag ontvluchten we de camping bij Rothenburg bij een stralende hemel, de eerste zonnige ochtend deze vakantie, vanwege het naderende slechte weer. Dit vereist enige metereologische toelichting. Ergens op de weerkaart slingert vanuit noord Duitsland een nieuw lage drukgebied over midden Europa. Vanaf morgen, 26 augustus leidt dat in midden Duitsland weer tot gigantische regenwolken die langzamerhand uitzakken tot boven en over de Alpen. Laat dat nou precies het gebied zijn dat wij komende weken voor ogen hadden. Er zit niets anders op om het roer helemaal om te gooien en naar zuid oost Frankrijk te peddelen. Het zuiden van Frankrijk zal van de ellende van het lage drukgebied gevrijwaard blijven, zo voorspelt weerkundige H. En dus rijden we vandaag met een grote boog van Rothenburg naar Freiburg, om morgen door te steken naar Annecy vlak onder Geneve. Daar zitten we dan de komende dagen hoog en droog.

Een lustoord voor sadisten en kerstmisfanaten

 Maandag 23 augustus: Rothenburg ob der Tauber

Elektische fietsen zijn geweldig als ze rijden, ondingen als ze diensten weigeren. De reden van die weigering is meestal onduidelijk. Als we op het punt staan een tochtje langs de Tauber naar de op een hoge heuvelrug gelegen middeleeuwse vestingstad Rothenburg te peddelen, geeft de display van H's fiets een irritante 'Ërror' . Hoe we ook schudden en trekken aan de fiets, geen sjoege. Uitvoerige raadpleging van het internet en bellen met de fietsenboer in Middelburg (het lijkt verdorie wel een herhaling van mijn fietsavontuur van een maand geleden!) levert ook niks op. We bergen de fietsen weer op en gaan dan maar per voiture naar het prachtige plaatsje, dat model heeft gestaan voor Anton Disney, pardon voor Walt Pieck. De corona crisis leidt er in ieder geval toe dat we de plaats nu niet hoeven te delen met honderden chinezen en japanners. Op de parkeerplaatsen staan ook helemaal geen bussen. De plaats heeft naast talloze idyllische poorten, stadsmuren en torentjes een eeuwigdurende kerstmarkt, een museum vol martelwerktuigen en een bakker waar ze gebakken sneeuwballen verkopen. Eigenlijk is Rothenburg naast liefhebbers van de Efteling een lustoord voor smulpapen, kerstmannen en sadisten; voorwaar een bizar stelletje. Maar daartussen staat een wonderschone Sint Jaconbskerk, waar een bloeddruppel van Jezus wordt bewaard ergens op of onder dit altaar.

Met de klapkar op pad; van de regen in de drup

 donderdag 19 tot en met zondag 22 augustus

Dat heb  ik dan weer; uitgerekend op de ochtend van ons vertrek naar Aken voel ik een opkomende kriebel in mijn borstkas. Dan weer ik het wel, dat wordt de komende dagen hoesten en snotteren en minstens één dag op bed met stevige koppijn. Veroorzaker is waarschijnlijk net zoals een maandje geleden, mijn allerliefste kleinkind Linde die altijd met een snottebel rondhupst. Achter het stuur word ik beroerder en beroerder. Ik ben blij dat H. voor de eerste dag maar een hotel heeft geregeld. Als we daar om drie uur aankomen duik ik meteen onder de wol. Buiten regent het, beter kon ik niet terecht komen. 's Avonds eten we een hapje in een het meest ongezellige restaurant van Duitsland. Mijn Wiener Schnitzel ziet er uit en smaakt naar schoenzool.  's Nachts hou ik H. met mijn gehoest flink uit de slaap. Hoewel ik totaal geen aanhanger ben van homeopathie heb ik al wel jaren baat bij Engina Force van Dokter Vogel. Ik slik extra tabletten en voel in de loop van de nacht mijn kriebel en gesnotter minder worden. De volgende dag ben ik eigenlijk al weer boven jan. Wel ga ik bij de dichtst bij zijnde apotheek nog even een sneltestje halen. Spugen in een bakje, dat kwakje neerdrupplen in een metertje en een kwartiertje wachten. Negatief. We kunnen door. 

Vrijdag, weer in de regen, besluiten we niet verder te rijden dan naar Bonn en omgeving. We staan op een bomvolle camping vol passanten, waar we al snel aan de praat raken met een echtpaar met kinderen die zowat in onze voortent zitten. Een bouwvakker en zijn vrouw en kinderen die er een maand vakantie op hebben zitten. Ze raden ons af om naar Wenen te gaan, een grote stad vol oude gebouwen. Dat is voor ons nou net de reden om daar nu wél heen te gaan.

Zaterdag is een opvallend mooie dag. Na een uitstekend ontbijt met broodjes uit een bakkerij zo wat om de hoek snellen we op onze fietsen naar beneden. Dat wil zeggen; ik sla eerst een verkeerde weg in, ik haal het noorden en zuiden door elkaar. H. heeft slechts schampere opmerkingen over deze wereldfietser paraat. Ik bied mijn excuses aan voor deze wel zeer stompzinnige start.  Maar daarna toch in vliegende vaart een helling van 5 kilometer door de bossen naar beneden naar Bad Honnef beneden aan de Rijn, tegen de Drachenfels aan. Van daaruit 15 kilometer langs de Rijn fietsen; een idee dat zowat alle Duitsers uit de omgeving vandaag hebben. Bijna in een file fietsen we langs boulevards, parken en uitspanningen naar de voormalige hoofdstad van de Bondsrepubliek West  Duitsland. Het is prachtige weer in de binnenstad, je kunt er over de hoofden lopen. Veel te zien is er eigenlijk niet. Beethoven's geboortehuis laten we links liggen; wel bezoeken we de kerk waar hij af en toe op het orgel speelde. We fietsen de stad weer uit langs de enorme gebouwen waar voorheen de bondsregering zetelde. We stoppen bij het moderne KunstMuseum, maar het is te laat om er nog naar binnen te gaan.  

Terug durft H. de helling niet meer aan met een batterij die al meer dan de helft leeg is. Bij het station van Bad Honnef staat zowaar een taxi die groot genoeg is om een fiets in te vervoeren. Terwijl H. aldus in een zetel naar boven wordt gebracht beklim in de groene helling met opvallend gemak. Zo'n elektriek is toch een heerlijk bezit. 's Avonds trakteert H. me op nassi met gebakken ei. Wat wil een mens nog meer.

Zondag plenst het weer de hele dag. Vliegensvlug pakken we tussen enkele buien door in en rijden in een onafgebroken bui regen naar Rothenburg via een stukej Romantische Strasse. Daar begint zowaar heel even de zon te schijnen. Wederom tussen de buien door klappen we onze kar weer open. H. moppert over het kamperen in de regen; ik blijf er stug de lol van inzien. 's Avonds kunnen we op de laptop zo waar naar Zomergasten kijken. Maar na een uur of anderhalf Hans Klok vind ik tijd om dit verhaal te gaan optikken.

Van de ene bonbondoos naar de andere

 Woensdag 7,Donderdag 8 en vrijdag 9 juli

Nog 3 dagen.te.gaan en ik kom aan bij  vrienden: Pierre en Marjan in Rilland, het eindpunt, want daar haalt H. me op met.de.auto. België doe ik via de fiets knooppunten: op een app plak ik alle knooppunten tussen Voerendaal en Rilland aan elkaar en zorg dat.ik ook via Breda rij, waar ik de dondersagnacht bij mijn broer.Huub doorbreng. De woensdagnacht sliep ik bij mijn nichtje Hanneke en haar man Roger in hun tijdelijk gehuurde Limburgse boerderij, in afwachting van een nieuw te bouwen huis.  In de lauwe avondlucht neppen we onder enkele biertjes heel wat weg. Op deze.manier hoef ik nog maar een keer te camperen;  op een camping in Balen in Houthalen, waar alles via zonnepanelen werkt en je minuten onder de douche worden geregistreerd via een kaart die aanhoudend gescand wordt. Omdat.ik vergeet tijdens het tandenpoetsen en omkleden mijn kaart uit de scanner te halen kost een douchebeurt mij nu 6.euro vijftig, de.duurste.douchebeurt ooit. De route gaat louter door bossen en via buitenwijken waar de meeste.spuuglelijke bungalows staan

 De een doet denken aan een middeleeuws kasteeltje, gezien door de.ogen van een 7-jarige, de andere.als.een mislukte taart uit Heel Vlaanderen Bakt. Hoe is het toch mogelijk dat zulke.misbaksels, waar.duIdelijk geen of.een hele.slechte architecten aan te pas zijn gekomen, alleen in Vlaanderen voorkomen?? Geld voor enorme dozen is er blijkbaar genoeg, maar smaak ontbreekt werkelijk totaal.

Op.vrijdagavomd.precies.om zes uur sta ik voo de.deur van Pierre en Marjan  Het zit er weer.op. 1250.km.op.de.teller.

En toen was da de Bahnhof

 Dinsdag 6 juli

Tussen de regenbuien door pak ik in Marburg mijn tent in. Alles toch zijknat natuurlijk
Omdat het alsmaar blijft regenen bezoek de Elisabethkerk een van de eerste Lutheraanse kerken in Duitsland, met orgel nu eens vooraan in de.kerk in plaats van zoals gewoonlijk boven de in en uitgang.
Chagrijnig begeef ik me daarna  toch maar  op pad in de alsmaar neerplenzende regen. Na 10 minuten zit ik alweer binnen bij een Konditorei en zie op.Google Maps dat ik op de Bahnhofstrasse.zit. Dat.is een omen, besluit ik en rij naar de Bahnhof. Daar.boek ik een treinreis naar Düsseldorf.
Noem het een capitulatie, beschouw het als een wijs besluit ( zeg ik tegen mezelf).

Van de ene regenbui naar de andere

 Maandag 5 juli

Hoewel het er ronduit somber uitziet vertrek ik toch
Dat zal ik weten, nog geen 10 minuten later zit ik in een stortbui
Na een kwartier vlucht ik druipnat in een overdekte plek waar een bakje met kussentjes en geraniums buiten al voor me klaar staan. Daar zit ik in alle klamheid een uurtje, gelukkig is er mijn tablet met De Rat van Amsterdam, een verhaal dat merkwaardig heen en weer zwenkt tussen melancholie en kolderieke slapstick. Dat laatste moet niet de overhand nemen vind ik want doet afbreuk aan het eerste. Ook  zit er wel erg veel overdreven sex in ( de hoofdpersoon blijkt een enorme pik te hebben en alle vrouwen zijn botergeil). Maar verder zeer.meeslepend geschreven.
De rest van de dag blijft het bewolkt maar dat weertype ligt me eigenlijk het beste. Zonder al te veel moeite rijd ik 110 km onder de wielen door en eindig wederom in een hoosbui, in Marburg. Nat.begonnen en nat geeindigd. Tussenin eindeloos lange slingerende vml. treinsporen. Heerlijk rijden.

Een onverwachte rustdag

 Zondag 4 juli

Het is zondag, de zon schijnt en de vogels fluiten. Ik wil op mijn fiets springen om de wereld te berijden,.dan blijkt mijn voorband lek..Dat wordt weer ploeteren. Mijn voorwiel blijkt net zo muurvast te zitten als mijn achterwiel. Mijn bij Hornbach aangeschafte imbussleutel blijkt nutteloos. Dat.wordt.weer bandjeplakken. Dit keer.gaat.het.mis. Al na vijf minuten na vertrek vind ik mijn voorband verdacht slap, terug naar de camping dus. Daar besluit ik rigoureus om er een rustdag van te maken en de meurende zak kleren in de wasmachine te kieperen. Na twee uur heb ik weer een tas vol naar viooltjes ruikende kleren en is mijn band nu voor de tweede keer, nu goed geplakt. Als het dan ook nog eens vanaf drie uur gaat regenen blijkt het een wijs besluit te zijn geweest deze dag te relaxen. En zo lees ik ook weer eens een hoop pagina's weg in het fantastische: ' De Rat van Amsterdam', van Peter Waterdrinker.

De grijsaard en de jonge deerne

 Zaterdag 3 juli

De dag begint warm, al na vijf kilometer vraag ik me af of ik nou liever in de volle zon of met bewolkt weer rij. Ik kom toch uit bij het tweede, ook al oogt de wereld dan minder uitbundig. Ik rij vanuit Heringen ( met een r ipv 2) naar Bad Hersfeld over de grote weg, de D,4.route heb ik verlaten om een camping te scoren. Het verkeer raast langs me heen máar ik breng het er weer heelhuids van af. In Bad Hersfeld klim ik weer in de route die door een wijds vlak veld gaat, aan beide zijde rijzen heuvelruggen omhoog, het lijkt dat hier ooit een brede ijsmassa doorheen werd geduwd. Aan het eind van het dal buigt de weg naar het zuiden en kom ik langs de rivier de Fulda te rijden. Dat moet fout zijn want die rivier stroomt naar Fulda waar.ik dagen verleden vertrokken ben. Ik moet inderdaad weer een kilometer of 5.terug. Aldaar tref ik op een bankje een jonge vrouw die een boek zit te lezen. Het blijkt geen literatuur maar een reisgids naar Santiago de Compostela. Tja, makkelijker kun je me niet op mijn praatatoel krijgen. En zo oreert in een zonovergoten landschap een grijsaard honderduit tegen een lerares geschiedenis en Duits die over een maand in 6 weken via de noord Spaanse kust van Biarritz naar.S. hoopt te lopen. 

Na al dat fout rijden gaan de laatste kilometers in de hitte langzaam. Ik ben blij rond half vijf een camping gevonden te hebben. Twee halve liters bier sla ik zo.achterover

It' s just a perfect day

 Vrijdag 2 juli 

Als de regen in de ochtend in Fulda stopt, is dat het einde van de slecht weer periode. Om 10.00 uur spring ik op de fiets en rij prompt de.verkeerde kant op. Ik volg de Bahnweg naar het zuiden in plaats van het noorden. Dat krijg je met bewolkt weer, geen zon om je op te oriënteren ik had ook eens naar.mij GPS kunnen kijken. Die wijst consequent naar het zuiden ipv het noorden. 12 km voor niks gereden, dus 24 heen en terug. Ik pak wederom een verkeerde route waardoor ik nu in een wijde boog noord oost rondom Fulda heen trek. Achteraf een gelukkige keuze want ik rijd door een prachtig landschap op een vml. spoorbaan. In het begin veel klimmen maar daarna een afdaling die 50 kilometer duurt! Nog nooit eerder meegemaakt. Daardoor heb ik na ruim 100 km nog steeds 50% stroom in mijn accu ik vind een camping precies op de vml grens met oost.duitsland. het stadje Heringen ligt in west, de.camping in de vml.DDR.de.grens.kan ik goed zien.oude straten gaan ineens over i n.gloednieuwe.wegen met.nieuwe huizen er langs. Hier heeft duidelijk een grote schoonmaak plaats gevonden. Hoewel, aan de.wesrkant.toornen hoog boven het stadje spierwitte bergen uit; de overblijfsels van de kalimijnen hier, grondstofleveranlciers en omgevingvervuilers.

Bijna mot.met.de.Taliban

 Donderdag 1 juli

Twee dagen zonder.pech.en incidenten, hoe.is het mogelijk! Na mijn nachtelijk verblijf in de.wei komt.de eigenaar van het.prachrige oude vakwerkhuis vragen of ik een bakkie koffie wil. Maar wat.graag! We kletsen wat over het weer, de Duitse burokratie die ervoor zorgt dat men met vaccineren Diitsland achter Nederland aan komt enz enz. De.tocht naar Fulda gaat over stille maar mooie en voor de verandering kwalitatief goede wegen..wel blijft het alsmaar.regenen. In Fulda.ga.ik meteen op zoek naar het stadslot.waar.onze.koning Willem I voor hij onze eerst koning werd resideerde. Napoleon had aan zijn vader.,stadhouder Willem V Nederland ontfutselt en in ruil.daarvoor had hij een paar Duitse kerkstaatjes terug gekregen, waaronder Fulda. Hij deed de handel.al.snel.over aan zijn zoon Willem Frederik, onze later koning Willem I. Willem.leerde.hier het vak van regeren en deed dat.lang niet.slechtHij bouwde er een ziekenhuis en een woonwijk, stichtte een bloeiende wijnhandel.en.zorgde.goed voor de armen. Voor zichzelf liet hij naast het kasteel een enorme tuin aanleggen in Engelse landschapsstijl, die tuin ligt er.nog want ik heb er zelf in rondgewandeld. Ik wil wat.fotos maken van een Afghaans bruidspaar maar.de.dfotograaf.eist.op hoge toon dat.ik.die.fotos.weer wis. Dreigend komt hij naast me.staan of ik het daadwerkelijk wel doe. Omdat met de Taliban niet valt te spotten doe ik het maar braaf.

Als de nood het hoogst is....

 Woensdag 30 juni ( de voorafgaande data klopten weer niet precies, geloof ik)

De.Radbahnweg.ia een voortdurend gepuzzel met bordjes. meerdere routes lopen samen of kruisen elkaar. Regelmatig blijk ik fout te zitten Nee.dan toch maar.liever een vooraf gedownloade track op mijn GPS. Maar vooralsnog dus voortduren naar bordjes speuren

 Het landschap wordt groener, stiller en heuvelachtiger. Op een gegeven moment sta ik na een bospad voor een viaduct van de ene tot de andere kant gevuld met.water

 Ik zal er doorheen moeten een alternatief is er niet. Op goed geluk.spring ik .op.mij fiets en rijdt ik de.plas in..midden onder het.viaduct rij ik er tot mijn knieën doorheen. Ik.moet.afatappen en met.water.tot.over mijn korte broekspijpen naar de.andere.kant.waden..een van mijn fietstassen drijft weg.en kan ik nog net pakken. Aan de andere kant gekomen  weigert mijn dienstfiets alle diensten. Het eletrieke systeem heeft er de brui aan gegeven. Terwijl ik mijn batterij probeer af te drogen komt een man met een hondje er belangstellend bij staan..misschien kan een garage in het.dorp verderop helpen de boel droog te.spuiten. Op een terrasje in het dorp bel ik met de fietsenwinkel in MIddelburg. Die stellen vast dit ik me bij aanschaf verzekerd heb van repatriëring. Dat.ia.al een hele geruststelling. Een garage is zo gevonden alwaar men met.perslucjtt mijn fiets te lijf gaat. Dat helpt enigszins. De motor valt in het begin nog wel regelmatig uit maar.op.een.gegeven.moment is het toch bingo en rijdt het.ros.weer.als vanouds

Ik zit nu in een zo verlaten gebied dat een camping nergens te vinden is..gelukkig zie ik in een dorp een Gasthaus. Helaas vol! Mag ik dan niet naast het huis mijn tentje opzetten en snachts mijn accu opladen? Dat mag, toch weer.gered!

Hoosbuien voor de veranderingg

 Dinsdag 29 juni (vervolg). Ik rij Frankfurt rond om tubes te kopen en bij een gigantische Hornbach de juist inbussleutel voor het achterwiel te scoren. Vervolgens rol ik de stad uit op weg naar Hannau alwaar ik op een wat gangbaarder alternatief voor de zware Limes route, de Radbahnweg Hessen terecht kan komen. In Hannau aangekomen vlucht ik vlak bij de camping een restaurant binnen. Het wordt pikkedonker, begint te waaien en te bliksemen.ik bezie het tafereel lekker droog vanachter een Duits biertje. De volgende zag zie ik overal takken op de weg Ergens moet ik zelfs over een omgevallen boom klauteren. Maar.deze.hoosbuien zullen nog een onverwachte ander gevolg hebben.

En dan neemt alles plots een wending

 Dinsdag 29 juni ( van mijn dat klopt geen biet, ik ben de tel volledig kwijt. Deze.klopt wel geloof ik)

Vandaag is het de dag van de terugreis, althans zo zit het in de planning. Terwijl ik ergens een ontbijt neem fotografeer ik mijn opgetuigde ros, wat zonde toch eigenlijk dat ik er met zo n prachtig apparaat onder mijn reet er de brui aan geef. H. stelde gisteren terecht de vraag, waarom kies je geen andere route je hebt toch een boek met alle route bij je. Eerlijk gezegd heb ik er al lang een blik in geworden en gezien dat er vanuit Frankfurt meerdere routes gaan waaronder enkele op vml sporen, mijn favoriete routes. Als ik op het station op mijn trein sta te wachten komt het bericht dat wegens technische problemen de trein komt te vervallen.Diep in mij springt iemand op: dit een omen; je moet doorgaan! Snel heb ik het formulier ingevuld waarmee ik bij de Deutsche Bahn mijn geld kan terugvragen. Enthousiast begeef ik me naar buiten. Snel tubes en de juiste sleutels gaan aanschaffen! In al mijn doldriestheid vergeet ik mijn helm en moet ik weer terug naar het station waar het ding nog steeds op het tafeltje van de koffieshop ligt Ik leer het nog niet echt geen brekebeen meer te zijn

Het leven van een campingeigenaar gáat ook niet over rozen

 Maandag 30 juni

Vanaf het moment dat ik op het station van Frankfurt een treinreis naar NL heb geboekt voel ik me een enorme looser. Wat slap om er halverwege de brui aan te geven zegt een stemmetje in mij. Die stem wordt steeds luider naarmate de dag vordert. Ik rij wat dolooa rond in Frankfurt. De temperatuur loopt op tot 31 graden. Ik ben blij dat het maandag is zodat ik een makkelijk excuus heb om een van de 15 musea in het Museum Viertel niet met een bezoek te vereren; alle musea zijn dicht. Een aantal trouwens nu of helemaal vanwege corona. Ik bezie vanaf de hevig naar riool ruikende oevers van de Main naar de wolkenkrabbers van Mainhatten zoals ze het.hier gevat noemen. Op het gebouw van Norman Foster voor de Europese Centrale Bank na zijn ze allemaal spuuglelijk..Die.Duitsers.kunnem.er.niets van. Laat.ze.maar  een.kijkje gaan nemen in Dubai. Daar.zien al.die.gebouwen er een stuk vrolijker uit.
S avonds een eind weg staan kletsen met.de.campingeigenaresse die Nederlandse blijkt..ze.woont met haar hele familie al enkele jaren op de camping in een paar caravans. Enkele familieleden zijn er.inmiddels bij gaan wonen. Het verbaast me dat er zo weinig tentjes staan terwijl het de dichtst bij Frankfurt liggende camping is..Dat.ligt aan de.slechte reviews van de vorige eigenaar, zegt ze. Ik zeg: je zou het.campinghek moeten opengooien, dat staat een stuk vriendelijker dan dat.gesloten hek. Nee,.is het.amtwoord, het.ziet hier rondom vol met tuig uit oost Europa die ongevraagd van het sanitair gebruik komt maken. Daarom.moet.alles.op.slot. Hoe het leven op een camping toch weer heel gecompliceerd kann zijn

Het einde van een lange traditie

 zondag 27 juni

Limes brengt me naar een hoge kam van de heuvels van de Taunus van waaruit de Romeinen een mooi overzicht hadden vn de omliggende gebieden. Overal langs de rujte zin primitive bouwwerken neergezet die nog het meest doen denken aan groot uitgevallen scheidsrechtersstoelen bij tenniswedstrijden Na tien keer heb je ze wel gezien en is het best irritant om voor de volgende weer een gravelpad op een helling naar boven te fietsen. De afdalingen gaan beter. Maar plots dringt het besef tot me door dat ik aan een riskante operatie bezig ben. Stel ik dat ik op een an de gravelpaden weer lek rij, dan ben ik mooi de sigaar. Vanwege mijn vastzittende as van het achterwiel kan ik mijn band er niet uithalen. aanschaf van een nieujwe achterband om te vervangen is dus onmogelijk. Maar ook plakken lukt niet als nergens in de wijde omtrek een emmertje of teiltje water te vinden is Het vooruitzicht uren met mijn zware fiets tegen een heuvelrug op te moeten duwen doet elke aanvechting om de Limesroute te vervolgen verdwijnen als lucht uit een leeglopende band.  En zo maaar op de gewone weg doelloos rondfietsen is ook niet aantrekklijk. De aanvechting die al groeiende was de laatstde dagen leidt tot een rigoueus besluit: ik ga ermee kappen. Ik bel H., die me groot gelijk geeft. En dus rijdt deze europafietser zijn laatste kilometers van een langdurig reistrip naar het nabij gelegen Frankfurt. Daar doe ik overigens nog wel de rest van de middag over. Precies op tijd rol ik de stad binnen om de wedstrijd Nederland - Tsjechie op een groot beeldscherm te volgen tussen waterpijprokende Turks Duitsers in een shishalounge. Tijdens een hoogsbui zie ik, staande onder een parasol, terwijl verdere iedereen naar binnen vlucht, hoe Nederland een pak slaag krijgt. H. adviseert me om nu niet meer naar een camping te gaan zoeken maar lekker een hotelletje te nemen. Zo gezegd zo gedaan. Dit verslag komt vanaf een riante kamer met een heerlijk zacht bed tot stand. Straks maar eens gaan kijken op de Behnhof of er een trein voor mij en mijn fiets naar Nederland gaat.

Hoe verstaanbaar is Duits eigenlijk?

 zaterdag 26 juni

Hoewel ik mijn tent voor mijn doen vroeg heb ingepakt, de buren hebben alles nog staan en ik heb alles al ingepakt, slagen ze er toch in eerder weg  te zijn dan ik, de laatste dingetjes zoals toiletteren en tanden poetsen nemen altijd te veel tijd in beslag. Dan moet ik ook nog eens een bank zoeken in de stad, allemaal tijd. Het weer is prachtig en de route langs de Rijn naar de Limes Route, die een eind buiten Koblenz ligt ook. Op de een of andere manier slaag ik er maar niet in om de juiste weg te vinden, ze gaan in ieder geval allemaal flink de hoogte in. Uiteindelijk zit ik er dan toch en kom langs het fraaie kuroord Bad Ems. Aldaar tekende Wilhelm I een verklaring dat hij de benoeming van een Duitse adelijke figuur op de Spaanse troon niet zou tegenhouden wat voor de Fransen de aanleiding was om de Frans Duitse oorlog van 1870 te starten. Er werd dus niet alleen gekurd in die prachtige geel witte gebouwen, met het Grand Hotel als een plek dat model had kunnen staan voor Grand Hotel Europa van Ilja Pf.

Daarna begint de Limes route met een klim waar maar geen eind lijkt te komen. De ecostand is beslist niet voldoende om omhoog te blijven gaan, dat wordt een stapje hoger, basic, maar dan ga je ook lekker. Allemaal heel mooi maar op mijn display zie ik dat ik een kwartier bijnaa een kwart van mijn accu leeg fiets. Als dat zo door gaat zal ik snel bij moeten tanken; mij toch al zware e bike is met al die bagage zo zwaar dat de kilowatturen mijn tankje uit vliegen. De limesroute gaat louter over stoffige gravelpaden, sommigen behoorlijk stijl. Ik ben blij dat er een nagebouwd castellum opdoemt, alwaar ik mijn accu kan bijvullen. Het gebouw stelt verder niet veel voor, maar je krijgt een overvloed aan informatie over de Romeinse tijd, de soldaten, hun kleding, voeding, etc. etc. In een grote zaal staat een man wat te prutsen aan wat een power point presentatie. Ik zeg start de show maar, wat door de man in kwestie wordt opgevat als een teken om aan een referaat van een half uur te beginnen op basis van niet meer dan 10 dia"s. Hij mompelt zo snel dat ik werkelijk geen biet van begrijp, maar ik ben de enige toehoorder en kan het niet maken weg te sukkelen. Aan het eind zeg ik maar dat hij geschiedenisleraar had kunnen worden. Daarom zegt hij iets dat ik wel verstaL morgen komt er een schoolklas langs en daar maak ik me nu al zorgen over. Ik kan het me voorstellen

Met een weer volle tank ga ik aan het tweede deel van de dag beginnen met zoveel stijgen dalen dat aan het eind mijn tank bijna weer leeg is. Gelukkig doemt er een mooie camping op met waarachtig een terras met heerlijk koud bier en een avondmaaltijd

Brekebeen op stap

 vrijdag 25 juni

Na alle toestanden van de afgelopen dagen blijf ik vandaag maar eens uitblazen op de camping, al zal daar in de praktijk weinig van terecht komen. Ik breng een bezoek aan de oude stad van Koblenz, althans wat de geallieerden daarvan hebben overgelaten. Het stadsbeeld ziet er vanaf de brug over de Rijn tamelijk ongeschonden uit, maar dat blijkt bij nadere inspectie tegen te vallen. Achter de herstelde facade aan de waterkant schuilt een volledig nieuwe na 1945 opgebouwde stad. 

Alleen het gigantische beeld van Keizer 

Wilhelm I op het smalle punt waar de Moezel en de Rijn samenstromen herinnert aan vervlogen tijden. Op het herbouwde terrein neem ik een biertje. 

Bij het terugrijden merk dat mijn band heel slap staat, ondanks de onverwoestbare kwaliteit weer een lekke band, want in Nederland is dit ook al een keer  gebeurd. Met behulp van 

google Maps een fietsenzaak gevonden. Daar zitten ze duidelijk niet te wachten op een nieuwe onaangekondigde klant. Bovendien blijkt de as van mijn achterband muurvast te zitten. Die krijgen ze niet l los zonder schade aan te rchten en een vervangende as hebben ze niet. Dus sta ik buiten de zaak op een ouderwetse manier, met de fiets op zijn kop, een bandje te plakken.de spullen daarvoor heb ik gelukkig meegnomen. Een emmertje water om de band te controleren is bijna te veel gevraagd. 

chagrijnig gaat de dame van de receptie op pad om een emmertje water te scoren. 

Als ik ook nog iets vraag om de emmer op te zetten otploft ze bijna. enfin de band blijkt goeddicht. als ik ga zitten uitblazen op de camping valt er een dingetje uit mijn bril, een van de padjes op mijn neus valt er af. Opnieuw moet ik de stad in, op zoek naar een brillenjood. De eerste blijkt opgeheven, maar gelukkig zit er enkele winkelpanden verder nog een. Daar wordt ik snel geholpen. Je kunt beter met een bril ergens aankloppen dan met een fiets, zoveel is wel duidelijk.                                Al met al krijg van mezelf wel steeds meer het beeld van de brekebeen die van het ene naar het andere incident holt. Dit moet niet meer te lang zo doorgaan.

Deze reis blijft niets me bespaart

 

                                                                                                                                                                                                                                                           

          Donderdag 24  juni     

Bij het wakker worden na de barre tocht over de berg ligt er nog een onprettige verrassing onder me, mijn luchtbed blijkt lek! Dat kan er ook nog wel bij. Dat wordt een nieuw lucgtbed aanschaffen in Koblenz, waar ik vandaag hoop te komen.

Desonda ks goedgemutst begeef ik me op pad door eeen landschap dat model heeft gestaan voor meneer M"arklinn van de speelgoedspoortreintjes. Huisjes, kerkjes en hotels neergespetterd op heuvels, waar tussendoor spoorrails en wegen kronkelen. Ook rij ik door maaie, helgroene ijngaaarden. Omdat ik hier niet volgens een vooraf uitgestippelde route rij vraag ik maar eens de weg naar Remagen, waar ik naar toe wil. Dan moet ik precies de andere kant uit wordt me gezegd, dus die M"arklinn route doe ik nog eeen keer. 

eenmaal bij de Rijn aangekiomen begint het te regenen. Die houdt daar pas mee op aks ik op de grote n mooi gelegen camping in Koblenz aaan kom. Pal tegeboveer het beroemdee enorme beeld van keizer Wilhem I op e beroemde Deutsche Ecke, de scherp gepunte landtong waar de Moezel in de Rijn samen komen.          Terwijl ik naar de Deutsche Eck toefiets merk iets aan mijn achterband, een voorbijganger had me ook al wat toegeroepen. Deze blijkt ineens zeer slap; een lekke band. ik bestel op een terras nog maar een biertje om vervolgens naa de camoing terug te rijden. Daar is mijn band, zelfs na onderweg een keer oppompen, helemaal leeg en het campingrestaurant inmiddels dicht. Dat wordt weer een avondmaal bestaande uit Hanneke"s onvolprezen energierepen dus.                          

Fitzcaraldo in de Eifel

 woensdag 23 juni

(Sorry voor de tikfouten, ,maar dit verhaal komt tot stand onder chaotische omstandigheden)

de tocht over de H'ohe Eifel voert in tegenstelling tot de naam vooral door dalen. Heel stil en heel mooi. Alles i groen hier. 

dat kan ook niet anders bij die gestaag doordruppelende regen hier. Maar het is niet koud, eerder broeierig warm. Later geraak il ineens buiten de Eifel en kom ik in vrij saai zacht golvend terrein, dat pas weer verandert als ik vlak tegen de Rijn aan zit. Maar eerst voor vannacht een camping gezocht. Ik was al een keer gewaarschuwd voor de vreemde capriolen die mijn gps uitvoert als ik de dischtt bijzijnde weg naar een camping vraag. 

it keer eindigt die weg bovenop een heuvel waarna slechts een ssmal voetpad door het struikgewas doorloopt. Ik zie op mijn gps dat ik nog maar een halve kilometer van de camping af zit en besluit het erop te wagen en begeef met fiets met zware bepakking in het struikgewas. /wat volg doet nog het meest denken aan de film Fitzcaraldo, waarin een waanzinnig geworden operazanger op een schip in de jungle van Peru aan de kapitein de opdrachtgeeft om , teneinde in een andere rivier te komen, het schip over een berg heen te trekken. Men heeft die klus in werkelijkkheid geklaard, waarbij in het echt enkele doden vielen. Iets soortgelijks staat mij na enkele honderden meters struikgewas te wachten. I kijk neer op eeen steile hellling waar ik doorheen zal moeten. Al naa hondeerd meer voetje voor voetje dalen begrijp ik dat dit onbegonnen  werk is. Maar ik kan ook niet meer terug. 

de fiets is zo zwaar dat ik niet meer terug omhoog kan. Er zi niets anders op dan de bepakking van de fiets af te halen en alleen met defiets door te gaan. Na weer honderd meter onmogelijk dalen parkeer ik de fiets tegen een boom en klauter terug omhog om de bagaage op te halen. Die vind ik echter niet terug. Ook mijn fiets vind ik niet meer. Radeloos sta ik bezweet stil, een heerlij hapje voor de muskieten. Ik ben nu werkelijk alles kwijt, mijn bagage en mijn fiets. Over wat er door mijn hoofd spookt zou ik een boek kunnen volschrijve n Laten we het houden bij wanhoop.                                                                                  Ik moet mijn fiets vinden en begin opnoieuw een stystematische zoektocht langs alle boomstammen. Na 10 minuten zie      ik door het struikgwas wat blinken. daar staat ie1 Zo goed en zo kwaad als het gaat schuifel en glij ik met mijn ros  de berg af Ineens zie ik verderop een bospad. Daaar plant ik mijn fiets neer. Omhoog maar weer, op zoek naar mijn bagage. Na een kwartier klauteren en rondkijken zie ik ze bij elkaar liggen. Vervolgens volgt een uurtje heuvel op heuvel af, telkens 30 meter om hoog en omlaag, slopend, dat kan ik jullie verzekeren. Maar een uur later sta ik met alle bagage uit te hijgen bij mijn fiets en kan ik alles optuigen. Zingend begeef ik me weer op pad en eindig na 10 minuten dalen pal op de gezochte camping. De gps weerkt dus perfect, maar stippelttelkensde weg uit voor een voetganger die van bergbeklimmen houdt. ' avonds is er bier, veel bier en slaap ik als een blok.                           

                                                                                                                                                                                                                                                              

          

Afslanken? Ho maar!

 dinsdag 22 juni

Het regent en het regent. Toch weet ik mijn tent tussen de buien door in te pakken. Na een vorstelijk ontbijt in het uitgestorven Monschau naar binnen te hebben gewerkt, wordt het iets droger. In een motregentje toch maar weg via een prachtige route, de Eifel H"ohe Route. Een keer wordt ik toch weer een steil bospad op gestuurd waar ik mijn stuur onmogelijk recht kan houden. toch weer lopend duwen met mijn logge ros. Terug de weg op blijk ik - op een goede weg -  hellingen moeiteloos te kunnen nemen. Een prachtige uitvinding toch voor oudjes die nog avontuurlijk willen wezen, zo'n elektrieke fahrrad. Je moet alleen niet stoppen op een helling. Dat doe ik wel en krijg vervolgens de trappers niet rond. Als een blok val ik met mijn fietstassen en al om. Ook weer geleerd. Het begint weer te regenen. Ik sta een paar uur stil bij een Imbiss en daarna weer bij een restaurantje. Dat wordt dus van koffie naar hete chocolademelk met  bockworst. Van afslanken komt zo niks terecht. Gelukkig blijk ik maar 300 meter van een camping aan een stuwmeer af te zitten. In Woffensbach blijk ik de enige campingast. De regen begint weer aan zijn getik op mijn tentdoek. Het weer is te slecht om nog ergens iets te gaan eten. Dat wordt vanavond een energiereep consumeren met water uit de bidon. Ik slank dus toch af!

Hoe een gps je volkomen van het padje ,kan brengen

maandag 21 juni

Ik neem de Vennbahn, een beroemde, op een oude spoortrac'e aangelegde fietsweg. Prachtig tussen de bomen. Ik besluit vandaag niet verder te rijden dan Monschau want er is regen voorspeld. Op mijn gps tik ik een camping in de buurt in, waarna een bizarre tocht volgt  over eerst een steil omlaag lopend paadje dat overgaat in een modderpad recht omhoog door dicht struikgewas. Fietsen is volkomen onmogelijk. Ik duw mijn loodzware fiets naar boven en kom in een weiland met onbegrijpelijk starende koeien. Een wandelaar komt me acherop en vraagt eerder verbijsterd dan belangstellend waar ik mee bezig ben. Mijn gps volgen mompel ik. Gelukkig blijkt een begaanbare weg niet ver meer. Voortaan toch niet altijd vertrouwen op mijn gps. Het mooiste is dat ik na verloop van tijd gewoon weer op de Vennbahn uit kom. Ik had gewoon rechtdoor moeten rijden! Dood aan de eigengereide gps!

In Monschau is de bewuste camping gesloten wegens corona. Ik weet het hekwerk toch te openen en wil mijn tent doodgemoedereerd ergens neerzetten. Onmiddellijk komt uit een van - naar ik dacht - lege caravans een vrouw aangesneld die me beslist weer de camping afstuurt. De tweede camping (dank, dank gps) blijkt wel open. Ik heb mijn tent nog niet neergepoot of het begint te regenen.

op een droog moment snel terug naar Monschau om een enorme schnitzel pastoor te maken. Die pakken ze me niet meer af. 

Aan de hand van Oom Donald

Zondag 20 juni

Als Donald Duck op reis ging had hij in zijn koffertje altijd alleen maar een tandenborstel bij zich. Onderbroeken had Donald niet nodig. Bij mij staan alle fietstassen weer bol van alles wat ik denk onderweg nodig te hebben. Maar nou juist die tandenborstel blijk ik, zo stel ik aan het eind van deze eerste dag,  vergeten te hebben. Net zoals trouwens een paar onderbroeken. Dat wordt dus vooralsnog rondlopen in een van mijn twee fietsbroeken. Die kan ik na enkele dagen dus recht op zetten. Toch binnenkort maar even een warenhuis aandoen om mij weer helemaal Donald Duckwaardig te maken.

Vanaf Heerlen vind ik gemakkelijk de weg naar Kerkrade, waar ik nog nooit geweest ben. Dat zal dus voorlopig ook zo blijven, want door een wegomlegging wordt ik om Koempelstad heen geleid en ben ik nog vrij snel in Aachen. De dom is met mijn weergaloze gps zo gevonden. Na een bezoek aan een terras vergeet ik achtereenvolgens, mijn huissleutels die uit mijn broek blijken tezijn gevallen en mijn fietshandschoenen. Die sleutels liggen wat later nog steeds bij een stoelpoot op het terras en vanachter de toonbank zwaait een van de dames met met mijn fietshandschoenen, die ze met ophalen van de kopjes heeft meegenomen, Een goed begin, voorwaar.

 

Es Geht Wieder los,

 Het voornemen was Schotland te bereizen. De coronaregels impliceren echter een quarantaine van 10 dagen met daarin ook nog eens twee tests. Bij thuiskomst nog eens 5 dagen vanwege de Delta-variant.  Dat gaat 'het dus niet worden', om het maar eens eigentijds uit te drukken. Daarom wordt de steven gewend naar de Oosterburen. Vanaf zondag na eerst nog een test gedaan te hebben in Breda.

Mijn tuintje bij vertrek.