In de Gorge

 vrijdag 10 en zaterdag 11 september

De Gorge du Verdon is maar 25 km lang, maar de tocht er langs neemt ruim 2 uur in beslag. Vanwege de vele kronkels, de gevaarlijk langs je schietende motoren die nopen tot voorzichtig rijden en natuurlijk ook de geringe rijvaardigheden van de chauffeur; ik ben niet zo'n coureur die met piepende banden de bochten in gaat en optrekt alsof ik op het circuit van Zandvoort zit. Nee, er schuilt op geen enkele manier een Max Verstappen in mij. Motorrijders vindt ik gevaarlijke wezens, regelmatig komen ze op mijn baan op me af gestormd, waarbij ik dan maar word geacht het gaspedaal los te laten. Ook voorbij sjezend zwaaien ze vlak voor mijn motorkap weer onze kant op, soms hoofschuddend over mijn suffe rijstijl. Regelmatig vormt zich achter mij een kleine file, dus helemaal ongelijk zullen ze ook niet hebben.

Het landschap is adembenemend.

Diepe kloven gevormd door gigantische stenen kolossen die elkaar net niet raken, knalgroene kleuren afgewisseld met het eerste roodbruin van de naderende herfst. Steenlagen plooien dik over elkaar, toonbeeld van botsingen van aardlagen die miljoenen jaren geleden plaats vonden. Aan het eind mondt de Verdon uit in een gigantisch, staalblauw meer, bezaaid met peddelende, waterfietsende en suppende lieden. Sommigen varen een eind stroomopwaarts de kloof in. Van bovenaf kun je zo zeker honderden meters de rivier op peddelen. Eerder zagen we stroomversnellingen waar volgens mij alleen zeer ervaren kajakkers hun weg kunnen vinden. Opvallend veel fietsers, zowel naturel als met een elektriek doen de route. Morgen voeg ik mij bij hen.