Fris in de Provence

 

Vrijdag 17, zaterdag 18 en zondag 19 september

De vijfde week van onze eindeloze trektocht door zuidelijk Europa is begonnen. Eerder waren we al uit Duitsland weggevlucht voor het weer naar midden Frankrijk. Nu we op weg willen naar de Italiaanse meren gooit het weer daar wederom alles in duigen. Er pakken zich steeds meer regenbuien samen tegen de zuidelijke Alpen. Wij als noord Europeanen zien de Alpen vaak als de barrière waar het koude weer niet overheen komen. Maar andersom zijn de Alpen ook barrieres waar depressies die vertrekken vanaf het Iberisch schiereiland blijven hangen. Dat is nu het geval, slechts de zuidelijke rand rond de mediterranée blijft depressievrij. Daar blijven we om die reden nog wat langer hangen. Op vrijdag maak ik een wat langere klim door de bergen naar het binnenland. Vrijwel onbewoond zijn de beboste hellingen, met slechts 2 dorpjes tijdens een klim van bijna 20 kilometer. Op de elektriek in stand eco een pittige maar zeker geen loodzware tocht.

Pas des zaterdags aanvaarden we een weg terug naar Frankrijk, want in het Rhonedal  blijven de weersvooruitzichten goed. Eigenlijk doen we dezelfde route die we eerder volgden, maar dan andersom. Een mooie manier om te bezien of de auto, die nu vol zit met koelvloeistof, dezelfde route zonder mankeren doorstaat. Jawel hoor, wat anderhalve liter vloeistof in een motor al niet scheelt.

We hebben een camping op een steenworp afstand van Avignon.  Zondags laten we die stad nog even onberoerd want we gaan eerst naar een brocanterie in L’Isle de Sorgues, ook al weer een Venetië, nu van de Vaucluse. De Durance, die we op deze manier telkens weer tegenkomen, wordt hier via kleine kanaaltjes door het stadje geleid. We missen net een Afrikaans koor  in een kerk die zijn weerga niet heeft: hij is mooi van alle lelijkheid die er in is samengepropt; geen vierkante centimeter of er bengelt ergens wel een engel, een apostel of een rosetje.

De terrassen zitten overvol en als er dan eindelijk een tafeltje vrij is neemt niemand de moeite om ons te bedienen. Gelukkig heb ik ergens een stuk kaas op de kop getikt, die maken we dan maar pastoor zonder drank.

Mijn telefoon stroomt ondertussen over van berichten overde zoveelste bestuurs-rel bij Humanitas Zeeland. Leve het vrijwilligerswerk!

Tegen het eind van de zondagmiddag daalt de temperatuur naar Nederlandse herfstwaarden. Omdat we nagelaten hebben om zondagochtend naar een supermarkt te gaan, hebben we niks te drinken. Hoe dorstig kan een zondagmiddag, zelfs in de Provence, zijn!