Ik ben verhuisd: Beter tien boeken in the cloud dan één in de hand

‘Verhuizen kost beddestroo’. Deze oude wijsheid werd de afgelopen twee dagen voor mij weer eens bevestigd. Woog ik na de kerstkransjes en kalkoenen van de kerstdagen 2,5 kilo zwaarder dan daarvoor, na twee dagen sjouwen waren diezelfde 5 pondjes er weer af. Ik had me volkomen verkeken op “die paar boeken en kledingstukken” die ik mee zou nemen naar Sint Laurens. Bovendien kreeg ik ongevraagd van dochterlief Roosmarijn een bakbeest van een bank cadeau. Die hadden we met zijn tweeën niet door het nauwe trapgat van haar nieuwe studentenwoning geperst gekregen. Dat alles leverde dus een vrachtwagen van 11 kuub vol op, (nou ja voor de helft dan, er zat nog een hoop lucht boven; de bank heb ik  tot grote ergernis van de huismeester van mijn voormalige flatgebouw naast de afvalcontainers gezet). Belachelijk, hoeveel troep een mens telkens achter zich aan sleept, terwijl ik toch bij elke verhuis een hoop wegdonder. Toch ging een deel van mijn oude studieboeken weer mee. “Moderne Sociologie” uit 1966  van Van Doorn gooi je toch nooit weg? Net zoals de tien kilo tekeningen en schilderijen van mijn moeder. Die zet je toch niet bij het oud vuil weg, ook al zal ik er nimmer een haar kunstwerken van aan mijn muur hangen. Ja, de oude das en pet van mijn vader heb ik nou wel weggedaan. Net zoals al mijn statistiekboeken en vrijwel al mijn collegedictaten van ’68 tot en met ’74. Maar mijn agenda’s van 1974 tot 2012 stopte ik toch maar weer in een verhuisdoos. Ik kwam al mijn verloren gewaande foto’s weer tegen, heel diep weggestoken in een bureaula : mijn ex ex José in een zeer bloot badpakje, mijn ex Wilma met haar zwartomrande ogen, vakbondsbestuurder Strous met snor die bij oude vakbondknarren gouden spelden opspeldt, Wethouder Strous, nog steeds met snor, in de gemeentegids.  Diskettes van mijn reizen met vriend Ramon naar Madrid, Rome en Istanbul.. Daarna stoppen de in stoffelijke vorm terug te vinden foto’s. Hoe zal dat over 10 jaar zijn als mensen alleen nog maar hun e reader met daarop honderden boeken meenemen. Alles in de cloud, niks meer met je mee te zeulen. Het zou in mijn geval dus 6 kuub schelen.

Na alle gepak stapten we afgemat in de verhuiswagen, definitief op weg naar Zeeland. Helaas had ik me niet bedacht dat ook een hele dag knipperlicht energie kost; blurp, blurp, lege accu! Het wachten op de Wegenwacht vergde nog eens anderhalf uur posten in de vrieskou, alvorens Rotterdam definitief achter ons kon worden gelaten.

Ik ga verhuizen deel 8: Na al die jaren nog nooit......

16 jaar gewerkt en 7 jaar gewoond in Rotterdam en nog nooit…..

Naar Feijenoord, Sparta of Excelsior geweest

Met de watertaxi gevaren (wel met de Waterbus)

naar het Gergievfestival geweest

het Mariniersmuseum of het Schoolmuseum bezocht

persoonlijk gesproken met Ivo Opstelten, Ahmed Aboutaleb of Jules Deelder (resp. burgemeester en nachtburgemeester)

naar een show geweest van Gerard Cox, Joke Bruijs of Lee Towers

wezen zwemmen in een van de Rotterdamse zwembaden

in het driesterrenrestaurant Parkzicht of eensterrestaurant Joelia (ongeveer 300 meter verderop) gegeten

sushi gegeten in een van de tientallen restaurants

kip roti besteld op de West Kruiskade

naar een popconcert in de Ahoy geweest

een mis bijgewoond in de Laurenskerk

bij een Rotterdamse begrafenis geweest

aan een cursus van de Stichting Kunstzinnige Vorming Rotterdam deelgenomen

in een van de twee grote moskeeën geweest

de havendagen bezocht

de grandprix bezocht

meegedaan aan de marathon (maar daar gaat verandering in komen, komend voorjaar loop ik de 10kmloop mee)

Kortom, ik kan hier eigenlijk nog lang niet weg!!

Ik ga verhuizen, deel 7: Een traan om Ketelbinkie

Ineens, terwijl ik met Hannah over de Erasmusbrug loop, en overal om me heen de lichtjes zie, en het zachte geklots van de zwarte Maas hoor, slaat de nostalgie toe. Na 16 jaar keer ik deze stad de rug toe. De stad waar ik toch van ben gaan houden, al kwam het langzaam. Aan de liefde voor Rotterdam moet je werken. En juist deze laatste dagen ontdek ik tal van nieuwe plekken, goeie restaurantjes, verrassende doorkijkjes. Het voelt een beetje als verraad; de stad op haar beurt laat me vallen als een baksteen. Wie Rotterdam niet omarmt kan inrukken en wegwezen. Geen traan, geen woord van afscheid, Oprottu!

Dan moet ik het zelf maar doen, Tabé Rotterdam. Hier nog een huisgemaakt sonnetje.

De stad uit? Heppie een gaatje in je kop?

Rotterdam, geen stad voor watje of snob

Altijd een nachtburgemeester gehad

typeerde als geen ander die stad

“Alleen als het hier gezellig wordt dan rot ik op”

Ik ga verhuizen, deel 6: de onzichtbare hand is volop aan het werk

Toevallig besluit ik vandaag mijn museumbezoek te brengen aan Schiedam, alwaar de selectie van kunstenaars die meededen aan de Volkskrant BK prijs 2016 te zien is.

Toevallig kom ik bij de tramhalte een bekende uit Zeeland tegen.

Toevallig gaat hij net als ik ook met de tram naar Schiedam. Onder zijn arm heeft hij een schilderij voor zijn Bosnische vriend die in Schiedam woont

Toevallig was het deze kennis, Ton Besselink geheten, die ik onlangs in een ooghoek tegenkwam op weg naar de kringloopwinkel nabij Middelburg om een bed te kopen voor mijn nieuwe woonplek, maar omdat het laat was stopte ik toen niet om goeiendag te zeggen.

Toevallig weet deze kennnis precies wie de BKprijs van de Volkskrant heeft gewonnen, ene Chinees, mevrouw (vroeger meneer) Wong. Hoeveel Nederlanders onderweg met de tram naar Schiedam zullen dát weten. Sterker nog hoeveel Nederlanders waar dan ook onderweg ergens naar toe zullen dat weten?

Toevallig weet deze kennis uit Zeeland waartegen ik zeg dat ik weer terug in Zeeland kom wonen op de Popkensburg, precies waar Hof Popkensburg ligt (ik was er de afgelopen 30 jaar nog nooit geweest). Sterker nog, hij weet dat er in het boerderijtje een huisje leeg staat. Sterker nog, hij heeft toevallig afgelopen maanden overwogen om daar te gaan wonen maar besloot uiteindelijk maar in Vrouwenpolder te blijven wonen.

Daar reizen ze, toevallig samen op weg van Rotterdam Centraal naar Schiedam centraal, allebei van plan om in een boerderijtje ver weg in Sint Laurens te gaan wonen. Doordat de ene het uiteindelijk niet deed kan nu de ander in trekken.

Toeval bestaat dus wel, wel 5 keer op één ochtend.

Ik ga verhuizen deel 5: de formulebrigadier wil toch niet pauzeren op het station in Roosendaal

“Zeeland weer de klos bij wijziging NS-regeling” kopte de Volkskrant gisteren. Een paar weken geleden zou ik er nauwelijks aandacht aan geschonken hebben. Maar nu realiseer ik me dat mijn oude reishobbel (in de nachtelijke uren stond de laatste trein uit Rotterdam altijd een kwartier stil op het station in Roosendaal) na 8 jaar ineens weer actueel is. Het wachten is nu echter niet alleen beperkt tot de laatste trein, nee de NS heeft dit moment van contemplatie nu in elke rit richting het zuidwesten ingebouwd. Elke keer stopt de trein van en naar Rotterdam enkele minuten op het station in ‘the middle of nowhere’ Roosendaal. Dát en de ritprijs van € 22,50 per keer heen en weer deden mij gisteren plots besluiten om het spreekuur in Rotjeknor er na 1 januari maar helemaal aan te geven. Toevallig hadden we juist de oudejaarsbijeenkomst van alle vrijwilligers van de Vraagwijzer, het sociale loket van Rotterdam, zodat ik het maar meten wereldkundig heb gemaakt. Waarmee ik aan mijn Rotterdamse jaren nu ineens heel abrupt een eind heb gebreid. Aanvankelijk zou ik komend jaar nog elke week één dag heen en weer reizen. Niet dus. Ik kon het ’s avonds niet laten om op internet te kijken of de vrijwilligersvacaturebank op Walcheren…… en jawel hoor; ze zoeken iemand voor de ‘formulierenbrigade’ in Vlissingen. Mooi, kan ik na de jaarwisseling met mijn bizarre verslaving aan de meest onmogelijke formulieren voor toeslagen, zorgbudgetten, bijzondere bijstand en wat een mens allemaal nog meer nodig heeft om in leven te blijven meteen weer aan de bak.   

Ikga verhuizen deel 4 en doe dus ook mijn dochter de deur uit

Verhuizen doe ik niet alleen. Ook mijn inwonende dochter moet haar boeltje pakken. Toen ik na terugkomst uit de VS eind september haar van mijn plannen op de hoogte stelde was ze zachtjes gezegd ‘not amused’. Wilden wij vroeger zo snel  mogelijk van pa en ma weg om van het vrije leven te gaan genieten, tegenwoordig wil menige jongere het liefst eindeloos onder de ouderlijke vleugels blijven schuilen. Vind je het gek; de ouderen  van nu zijn nog steeds de jongeren van toen. De hele dag leuke muziek op de speakers, vlotjes en informeel in de omgang, exotisch kokend en aanhoudend natjes en droogjes aanslepend.   Vooral ook het vooruitzicht dat ze straks niet meer te voet van een nachtelijk dansfeest zo naar haar kamer in het centrum van Rotterdam kan lopen, valt haar bijzonder zwaar. Nu moet ze wachten totdat de trams weer rijden of nog erger, de fiets pakken. Ergens hebben we als ouders toch iets fundamenteels fout gedaan.

De man waar ze een kamer ging huren laat een week voor haar vertrek plots weten dat hij zelf toch niet gaat verhuizen waardoor ook Roos verhuisplannen in duigen vallen. Gelukkig is er nog een klein kamertje vrij bij haar vriendin, zodat ze in de allerlaatste week toch nog weg  kan. De gehele verhuis, zowel die van haar als van mij, vindt nu plaats tussen kerst en nieuw. Als in de gezelligste week van het jaar iedereen met kaas en wijn onder de kerstboom zit om naar de top 2000 te kijken, zwoegen wij met verhuisdozen van A naar B en C.

Ik ga verhuizen, deel 3: Goocheme jongens

Op mijn waslijst met door het verhuurbemiddelingsbureau  vergeten kwesties kwam vandaag meteen een mailtje. Op elke kwestie werd een antwoord gegeven. Een antwoord waar ik de afgelopen weken zelf   door schade en schande al achter gekomen was. Slechts in één kwestie een heel klein excuusje. Over de verplichting om de bank te informeren  hadden ze me misschien moeten informeren. Maar ja, aldus de mail, een hoop mensen lichten de bank gewoon niet in. Dat is dus de policy bij The Rental Shop: gewoon zwijgen over moeilijke of vervelende dossiers. Als het RABOmonster bij het ontdekken van verzwegen verhuur overgaat tot verkoop van mijn huis (dat mogen ze ingevolge mijn hypotheekactie, zo heb ik inmiddels uitgeplozen), dan zeggen ze bij The Rental Shop natuurlijk dat ik mijn hypotheekakte maar beter had moeten lezen. Ze attendeerden me in dezelfde mail nog wel op een taxateur die via hen kan worden ingeschakeld. Kunnen ze daar ook nog wat aan verdienen. Goocheme jongens daar bij The Rental Shop.

ik ga verhuizen deel 2: ruggen verdienen

Wie een huis gaat verhuren bevindt zich aan de kant van de bezittende klasse die zijn bezit wil aanwenden om er nog beter van de worden. Vanaf dat moment hoor je tot  het foute deel der mensheid. Dat brengt met zich mee dat je je vanaf dat moment omringd weet door nog meer  foute mensen. Daar ben ik er de afgelopen dagen enkele van tegengekomen. Allereerst de man van het bemiddelingsbureau “The Rental Shop”. Alleen al die naam doet vermoeden dat het geen zuivere koffie is. Die lui willen alleen maar geld verdienen aan te verhuren appartementen zonder al te veel gezeik. “Je wilt toch voldoende ruggen verdienen” zie de bedrijfsleider van The Rental Shop in het eerste gesprek, “pardon, euro’s” verbeterde hij zich net iets te laat.Dit bemiddelinsgsbureau verzuimde mij bij te praten over:

-          * De noodzaak van een verhuurvergunning van de gemeente

-          * De fiscale consequenties van inkomsten door verhuur (let op box 1 en box 3!)

-         *  De bijzondere rechten van de huurder volgens de huurbeschermingswet

-          * De eisen van de bank

-         *  De noodzaak van het opstellen van een taxatierapport dat moet bepalen of de executiewaarde van   het pand in verhuurde staat niet lager is dan de openstaande hypotheek (ik moest wel even vragen aan de rabobankbediende deze zin te herhalen)

-         *  De opslag op de hypotheekrente die de bank gaat opleggen

Ja, ja ik ben nu een waardig lid van de bezittende klasse en begrijp ineens heel goed de moeite die VVD-ers hebben met de regelzucht in dit land. Dat ik de afgelopen dagen als PvdA lid op Samsom stemde lijkt ineens minder relevant.

Ik ga verhuizen, deel 1 : Het opheffen van de cognitieve incongruentie is begonnen

Bij een stralend blauwe hemel en knisperend koud weer loop ik een rondje door het “Kulturviertel’ van Rotterdam, via het Museumpark naar de Gispententoonstelling in Boijmans, dan door de Witte de Withstraat via het Witte de Withplein met al zijn eethuisjes en restaurantjes (volgens mij zijn er sinds mijn laatste wandeling in dit gebied er weer een stuk op 6,7 nieuwe gelegenheden bij gekomen) via Cinerama via de Blaak weer terug naar huis. Als ik thuis kom zeg ik tegen mijn inwonende dochter Roosmarijn dat Rotterdam als probleem heeft dat er van alles te veel is. De keus uit alleen al in Boijmans uit 5  tentoonstellingen, in het Museumpark uit 5 musea, 2 in de Witte de Withstraat naast tientallen restaurantjes en cafe’s waarvan dus een stuk op 10 nieuw, Cinerama op de Blaak, de nieuwe bioscoop KINO in de Gouvernestraat en Pathé meegerekend  in de directe omgeving van mijn huis zo’n 30 films per dag, 10 theaters en concertzalen enz. enz. “Dat heb ik je tot voor kort nog nooit als bezwaar horen opperen” zegt Roos tegen me tijdens het avondeten. Ze heeft gelijk. Wat ik tot nu de kracht van Rotterdam vond zie ik nu ineens als bezwaar. In mijn hoofd is het opheffen van de cognitieve incongruentie al begonnen. (Ik ga verhuizen naar Sint Laurens nabij Middelburg). Die verhuizing klopt niet met mijn positieve ervaringen in de afgelopen jaren met Rotterdam. Dus bedenk ik nieuwe argumenten die mijn keuze voor mezelf logisch en acceptabel maken.