Verhuizen doe ik niet alleen. Ook mijn inwonende dochter
moet haar boeltje pakken. Toen ik na terugkomst uit de VS eind september haar
van mijn plannen op de hoogte stelde was ze zachtjes gezegd ‘not amused’. Wilden wij vroeger zo snel mogelijk van pa en
ma weg om van het vrije leven te gaan genieten, tegenwoordig wil menige jongere het
liefst eindeloos onder de ouderlijke vleugels blijven schuilen. Vind je het
gek; de ouderen van nu zijn nog steeds de
jongeren van toen. De hele dag leuke muziek op de speakers, vlotjes en
informeel in de omgang, exotisch kokend en aanhoudend natjes en droogjes
aanslepend. Vooral ook het vooruitzicht
dat ze straks niet meer te voet van een nachtelijk dansfeest zo naar haar kamer
in het centrum van Rotterdam kan lopen, valt haar bijzonder zwaar. Nu moet ze
wachten totdat de trams weer rijden of nog erger, de fiets pakken. Ergens
hebben we als ouders toch iets fundamenteels fout gedaan.
De man waar ze een kamer ging huren laat een week voor haar
vertrek plots weten dat hij zelf toch niet gaat verhuizen waardoor ook Roos
verhuisplannen in duigen vallen. Gelukkig is er nog een klein kamertje vrij bij
haar vriendin, zodat ze in de allerlaatste week toch nog weg kan. De gehele verhuis, zowel die van haar
als van mij, vindt nu plaats tussen kerst en nieuw. Als in de gezelligste week
van het jaar iedereen met kaas en wijn onder de kerstboom zit om naar de top
2000 te kijken, zwoegen wij met verhuisdozen van A naar B en C.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten