Ik ga verhuizen, deel 7: Een traan om Ketelbinkie

Ineens, terwijl ik met Hannah over de Erasmusbrug loop, en overal om me heen de lichtjes zie, en het zachte geklots van de zwarte Maas hoor, slaat de nostalgie toe. Na 16 jaar keer ik deze stad de rug toe. De stad waar ik toch van ben gaan houden, al kwam het langzaam. Aan de liefde voor Rotterdam moet je werken. En juist deze laatste dagen ontdek ik tal van nieuwe plekken, goeie restaurantjes, verrassende doorkijkjes. Het voelt een beetje als verraad; de stad op haar beurt laat me vallen als een baksteen. Wie Rotterdam niet omarmt kan inrukken en wegwezen. Geen traan, geen woord van afscheid, Oprottu!

Dan moet ik het zelf maar doen, Tabé Rotterdam. Hier nog een huisgemaakt sonnetje.

De stad uit? Heppie een gaatje in je kop?

Rotterdam, geen stad voor watje of snob

Altijd een nachtburgemeester gehad

typeerde als geen ander die stad

“Alleen als het hier gezellig wordt dan rot ik op”