Een wel zeer kort bezoek aan een camping met een zonderling zwembad

 

Op weg naar Kassel overnachten we in een particulier pension ergens in de buurt  van Hannover. Het blijkt een huis waar ’s avonds wel een stuk of tien werknemers verblijven. H. treft in de keuken een paar fors getatoeëerde kerels met blikken bier in hun knuisten. Ze zaten volgens H. allemaal met hun vrouw of liefje thuis te bellen. De volgende morgen om 08.00 uur zijn ze alweer allemaal vertrokken. We sliepen op keiharde matrassen maar zijn toch allebei goed uitgerust om de tocht naar Kassel te aanvaarden, zeker na een uitgebreid ontbijt aan een tafeltje in de ochtendzon bij bakker Weiss in Seevetal. H. heeft zoals altijd vooraf weer een camping gevonden en besteld. Aangekomen in een dorpje vlak boven Kassel in een heuvelachtig gebied vlak bij rivier de Fulda treffen we een camping uit het jaar nul met vervallen caravans vol wrakke bouwwerkjes er omheen en een zwembad waarin een paar planken drijven. Op het water ligt een dikke laag groenige drab, waarvoor zelfs een eend zijn bek zou optrekken. Voor H  is het duidelijk: ‘we maken rechtsomkeer’. Kassel is niet ver meer en in die stad zelf treffen we een superluxe camping pal aan een prachtig stadspark waardoor wij morgen naar de kunsthallen van de Dokumenta zullen fietsen. De Dokumenta is één keer in de vijf jaar het toneel van de grootste hedendaagse kunsttentoonstelling van Europa. In een gids lezen we dat dit jaar een Indonesische groep kunstenaars gezamenlijk als curator optreedt en dat centraal staan de thema's: gemeenschapszin, onderlinge dialoog en duurzaamheid. Als je iemand onmiddellijk wil wegjagen moet je dat soort woorden gebruiken denk ik dan. Maar we gaan welgemoed morgen op in de inclusieve dialoog gericht op duurzaamheid, verdraagzaamheid, democratisch overleg en collectieve inspiratie (gaap).

Een pittig kadootje bij vertrek uit Denemarken

 

We blijven ons laten leiden door de weersvooruitzichten. Het weer is omgeslagen, we hebben in Trelde Naes één stevige onweersbui gehad zonder noodlottige gevolgen al hield ik mijn hart vast vanwege de ligging onderaan een glooiende heuvelrug. In het naburige Fredericiana stonden enkele straten blank, zagen we toen we op zoek gingen naar een eettent. We vonden er een waar je eerst door een voetenbad moest waden voor je binnen kwam. Maar nogmaals, op de camping bleef alles onder controle, mede dankzij het vloerzeil dat we met klittenband aan de binnentent kunnen vastklikken. De onderkant zat 2 dagen later bij vertrek wel vol modder, maar na enkele tientallen meter slepen over de grasmat was dat er ook weer snel af. ’Goed bedacht’ zei H. tijdens het slepen. Ach, als padvinder vindt je telkens nieuwe wegen, nietwaar.

Nu de temperatuur is noordelijke streken de komende tijd beneden de 20 graden lijken te blijven, is het tijd om weer zuidwaarts te verkassen. Dus rijden we dezelfde weg als een week geleden weer terug, via Hamburg duiken we verder Duitsland in.

Trelde Naes, op de landpunt ten oosten van Fredericiana, bleek een goeie greep, een ontzettend leuk fietsgebied met pittige hellingen en nabij de camping op de landpunt een prachtig strand met ’s avonds onwaarschijnlijke zonsondergangen, zij bijgaand het door fotograaf H vastgelegde panoramische resultaat.

Vanmorgen bij het ontbijt kreeg ik als afscheidscadeau van een wesp een stevige steek mee, zodat ik vandaag met een enigszins uit model lijkende linkerarm door het leven moet. ‘Even geen alcohol’ zegt de zwager van H., gepensioneerd huisarts, dus daar hou ik me dan maar een dagje aan.

Floortje Dessing in Denemarken

 

Zo saai als de westkust van Jutland was, zo verrassend is de oostkust. De westkust achter de waddeneilanden is een rechte streep (hoewel het strand soms breder is dan ik aanvankelijk schreef) terwijl de oostkust bestaat uit vele inhammen met kustlijnen die soms behoorlijk hoog boven de zeespiegel liggen. Je zou je er kliffen bij kunnen voorstellen al is de grond hier kleiachtig. Bij ons op de camping lijken in het verleden grote happen weggeslagen, misschien wordt Jutland aan deze kant door de zee langzaam weggegeten.  Met veel trappen bereik je een strandje waar je je op een caribisch eiland waant, als je overhangende bossen vertaalt in palmen. Overal kaal hout, zoals we dat ook zagen aan de westkust van Canada. Bedenk er een ondergaande zon en een muziekje uit de speellijst van Floortje Dessing bij, en je bent ineens heel ver van huis.

Met de fiets ligt binnen tien minuutjes rijden het eind van het schiereiland, dat eindigt in een scherpe punt. Links en rechts andere oprijzende kusten en eilanden, recht vooruit het Kattegat.

Ook met de fiets ben ik blij verrast. Het lijkt hier zuid Limburg wel! Maar goed dat ik een fiets met een batterij onder me heb, want daar moet ik af en toe stevig een beroep op doen met hellinkjes die in de Ardennen niet zouden misstaan. Leuk afwisselend landschap met, ondanks al die groene velden, nergens een koe te bekennen. Wie zegt dat Denemarken op Nederland lijkt heeft dit gebied, vlak onder Vejle, niet aangedaan.

Overal om ons heen komen in de loop van vrijdag regenfronten voorbij die het einde van de lange zomer lijken aan te kondigen. Bij ons valt er echter geen druppel en de temperatuur blijft aangenaam. De weergoden zijn andermaal met ons!

Niks geen vissticks in Esbjerg

 

We trekken Denemarken in. Omdat we tot het allerlaatst twijfelden of we noordwaarts door zouden gaan of toch maar naar het zuiden zouden afzakken, zijn we volkomen onvoorbereid. Veel meer dan smörrebröd en vissticks weten we niet van Denemarken, Nou ja Borgen dan. Ik heb 8 afleveringen van het nieuwe seizoen gedownload op mijn laptop, dus we kunnen ongestoord kijken naar de de nieuwste intriges waarin Sidse Babett Knudsen, nu niet als president maar als minister van Buitenlandse Zaken, verzeild raakt. We zeilen aan op Esbjerg, al was het maar omdat we bij die plaats Kapitein Iglo achtige beelden van trawlers vol vis krijgen. Niets is minder waar, Esbjerg is een grote kale havenplaats met een enorm boorplatform in aanbouw voor de deur. In de stad zelf staan alleen maar kale flats die zo uit het oostblok lijken weggesleept. Behalve dan bij binnenkomst, want daar treffen we twee van de merkwaardigste bouwsels die we ooit zagen, twee appartementblokken die in de verte een beetje doen denken aan Chinese lantarens. Ze detoneren volledig in de kale omgeving.

Esbjerg blijkt één lange winkelstraat te hebben, waar de leegstand al net zo deprimerend werkt als in de meeste Nederlandse binnensteden. We zijn op zoek naar een kapotgevallen opbouwbaar watertankje. Natuurlijk nergens te vinden. Een garage waar ze onze kapotte voorlamp moeten vervangen is echter wel snel gevonden. We kunnen onze bolide meteen naar binnen rijden en worden binnen 5 minuten geholpen. Ook er is ook nog een stadslampje stuk, vervangen we meteen ook even meneer en mevrouw. Dat is dan 14 euro. Kijk, dat is nou Deense service. En iedereen spreekt perfect Engels en overal kun je met je pinpas betalen, zelfs bij de ijscoman. Kom daar in Duitsland maar eens om, waar de tijd wat dat betreft lijkt stil te staan. Ik Duitsland moesten we ook overal een mondkapje voor doen, de Denen doen niet zo moeilijk.

Het strand stelt niet veel voor. In feite is de hele westkust van Denemarkten een soort Waddenzee, waar met eb grote delen droog vallen. Golfslag is er niet en het strand is niet  breder dan een paar meter. Maar goed dat we in Hamburg na lang zoeken nog een meertje gevonden hadden, waar we voor vertrek naar Denemarken nog stevig gezwommen hebben, want hier zie ik ons in dat ondiepe waddenwater nog niet ronddobberen.

Zwerven langs de Elbe

 

Als de term “orgastische architectuur” nog niet bestaat zou ik hem graag plakken op een gebouw als dat van Frank Gehry in Bilbao (het Guggenheim dat ontstond nadat Gehry een stuk verfrommeld zilverpapier op tafel had gegooid en zei, zo moet het worden), maar zeker ook op het gebouw van het Zwitsere bureau Herzog & De Meuron in de haven van Hamburg, de Elbphilharmonie. Een gebouw als een symfonie, als een schilderij, zeker voor wat betreft het glazen bovenstuk, waarin wolken, skyline en merkwaardige vlakken samenvloeien tot een compositie van een krankzinnige architect, gebouwd bovenop een oud, plomp bakstenen pakhuis. Toen men aan de bouw begon bovenop een verwaarloosd pakhuis sprak men over een bouwsom van 77 miljoen, maar toen het in 2017 af was kostte het het tienvoudige, dus 770 miljoen, waarvan meer dan de helft moest worden betaald door de belastingbetaler. Zeer terecht dat door de gemeente bedongen is dat het gebouw permanent gratis toegankelijk moet zijn voor iedereen. En zo banjerde wij met duizenden anderen door het gigantische complex met een fraai uitzicht rondom op de haven en de fascinerende metropool. Pal onder ons het Speicherkwartier, dat als enige stadsdeel de vuurstorm na het bombardement in 1943 overleefde.

Op de kade hebben we een lang gesprek met gitarlst Jeniffer Divine, waarvan we na een half uur nog niet met zekerheid konden zeggen of het nou een he of een she was. He/she had een boeiend, zij het enigszins onsamenhangend verhaal waarin L.A, Christiana in Kopenhagen, Hamburg en Amsterdam veelvuldig voor kwamen. Ook iets over een bezoek aan de ambassade in Thailand en een boek over hem/haar dat nooit was uitgegeven, net zo min als de nummer één hit zie hij/zij had geschreven en speciaal voor ons twee een live uitvoering kreeg.

En dan komen we nog een geweldige blok architectuur teg

en, het in opdracht van de rijke zakenman Sloman gebouwde Chile huis. Sloman was bepaald geen slome duikelaar en verdiende een kapitaal met de handel in salpeter uit Chili. Dat werd omgezet in een zakenpand van ongekende omvang en met een zwierig uiterlijk dat er tot op de dag van vandaag prachtig uitziet, het geheel opgetrokken uit een bijna zwarte baksteen. Het eten in een Mexicaans restaurant in een van de catacomben in het gebouw is gebaseerd op gesmolten kaas op een berg chips, niet meteen een lekkernij die dezelfde allure heeft als het Chile huis. Met het gevoel alsof we enkele zwarte stenen in onze maag als aandenken moeten meenemen duiken we de metro in.

Van het energietekort is aan een Duitse pomp niets te merken

 

Nog even terugkomend op die omgekeerde vlaggen. Ze hangen in Drenthe werkelijk overal, op kruispunten , rotondes, in lantaarnpalen, ja zelfs in vlaggenhouders geschroefd op bomen, zodat de vlaggenmasten er als een soort extra tak uitsteken.  Het is nu werkelijk het platteland tegen de randstad geworden. De omgekeerde vlag is het perfecte symbool om het ongenoegen over alles uit te dragen. Zo was de omgekeerde vlag ook duidelijk aanwezig in Tubbergen bij de protesten tegen asielzoekers. Nederland gaat steeds meer op de VS lijken: het achtergestelde buitengebied tegen de arrogante stedelingen. Dat belooft wat voor de komende jaren.

We tuffen Duitsland in, hier geen omgekeerde vlaggen, de Duitsers hebben andere zorgen. Hoe komen ze de komende winter door, afhankelijk als ze waren van Poetin’s gas en olie. Aan de benzinepomp is het vooralsnog niet te merken, een liter euro 95 is hier een halve euro goedkoper dan bij ons.

Ik heb wel de indruk dat de Duitsers minder hard over de autobahn crossen dan voorheen, maar dat kan schijn zijn omdat we om de haverklap in een Stau terecht komen, wat dat laatste betreft is er dus helemaal niets veranderd hier.

In Hamburg is het ondanks de sombere weersvoorspellingen droog en dat blijft het de hele avond.  We treffen een mooie camping, wat verwonderlijk is gelet op de ligging vlak bij een enorm verkeersknooppunt en pal achter een enorme IKEA vestiging. Eenmaal op het groen beboste terrein merk je echt helemaal niets meer van de boze buitenwereld.

Drenthe, zonder punt.

14 tot en met 17 augustus

Drie dagen Drente, of is het Drenthe, is drie dagen Russische vlaggen (dat wil zeggen blauw boven en rood daaronder), drie dagen de bordjes die horen bij het fietsknooppuntennetwerk (3 x woordwaarde) en drie dagen bruine bonen (althans zo wil het vooroordeel), dat is drie dagen wachten voordat de auto gerepareerd uit de garage van Zweeloo te voorschijn komt, de koelvloeistof liep er aan de onderkant net zo hard uit als ik hem er van bovenaf in goot, dat is drie dagen afwisselend landschap met wegen met zulke dikke bomen er langs dat je er vanaf een zijweg nauwelijks op kunt kijken zodat je op goed geluk telkens maar de weg opdraait, dat is veel paarse heide, veel boerderijen met indrukwekkende rieten daken, met overal hunebedden, de een met zwaardere rotsblokken op elkaar gestapeld als de andere, H. had er heur hele leven van 68 lentes nog nooit een gezien en nu hoeft ze ze na drie dagen ‘Steine kieken’ al niet meer, dat is drie dagen lezen in het tweede boek van Maria Lucas Rijneveld die alleen maar zinnen schrijft met komma’s er tussen, wat eigenlijk net zo makkelijk leest als met een punt, dat gaat nu al meer dan 200 pagina’s over de overstelpende liefde en geilheid van een vijftigjarige man voor een 13-jarig meisje in wie we Maria Lucas herkennen, waarbij ik, hoewel ik het wederom goed geschreven vind, 360 pagina’s voor zo’n onderwerp toch wel erg ruim bemeten vind, dat is drie dagen smikkelen in allerlei tenten waarbij ik de scropino (een deel citroenijs, een deel wodka, een deel pro secco en een deel limoncello, gecrushed met ijs in de blender) het lekkerste vond dat ik ooit geproefd heb, dat is drie dagen hitte eindigend met een wolkbreuk waarbij we het hoofd nog maar net boven water konden houden, anders had ik dit stukje niet kunnen schrijven