Totaal aantal pageviews

donderdag 31 augustus 2017

Giorgio praat honderduit

Na het viersterrenhotel in Assisi, dat H. voor een prikkie had weten te scoren op een site met de wat verdachte naam: "Secret Escapes", inclusief zwembad, spa en uitgebreid ontbijt, zitten we nu in een oranje geverfde woonkazerne op een kamer met als ontbijt twee droge broodjes in plastic verpakking, in de omgeving van Perugia. Toch werden we daar gisteravond hartelijk welkom geheten door Giorgio, de - naar onze inschatting - homofiele eigenaar van een appartement waar hij vier benb kamers in heeft ondergebracht. Nadat hij ons de werking van zijn voortreffelijke koffieapparaat had uitgelegd bleven we maar ouwehoeren, twee uur aan een stuk. Over Umberto Eco, over Dubai (waar hij nooit geweest is en alles over wilde weten), over Nederland (waar hij nooit geweest is en ook alles over wilde weten), over de omgeving, over Perugia en natuurlijk - op mijn verzoek - over Italie in de Europese Gemeenschap. Giorgio heeft een heel andere mening dan de hoteleigenaar in Ravenna. Natuurlijk moet Italie in de EG blijven. Anders zou het hier slecht uit zien. Hij verzekert ons dat zeker 70 procent van de bevolking zo denkt. Maar ja, natuurlijk heb je hier ook de 5 sterrenbeweging van Beppe Grillo, de Italiaanse populist, die van Brussel af wil. En van de regering Berluscon kun je veel slechts zeggen, maar de minister van Jusititie van B. zette toch maar 50 maffiabazen achter de tralies, aldus Giorgo.

Hier wat plaatjes van Perugia, alwaar H. van een vorig bezoek met haar Pa nog de ondergrondse stad wist te herinneren, aangelegd door Paus Paulus III, daarom de Rocca Paulina genaamd. Daar kon de bevolking van P. zich verschansen als er weer eens een vijandelijke stad op pad was. Een prima schuilkelder voor als de raketten van Kim il Oen richting Italie gaan.





Overigens wist Gorgio ons te zeggen dat dit de warmste zomer in Italie is sinds 1918! Maar volgens de weersvoorspelligen begint het vrijdag te regenen en zakt de temperatuur dan onder de twintig graden! Ik hoop dat Ties en Nina regenjasjes bij hebben, de hele volgene week zou het blijven regenen.

woensdag 30 augustus 2017

Gestapelde kerken en gestapelde geneugten

Lonkend ligt de stad loom tegen de heuvel gevleid. 's Ochtends is de temperatuur nog te dragen, laten we zeggen 28, 29 graden Celsius.  Met de bus gaan we naar de basiliek van Sint Franciscus; in 1997 nog ingestort bij de zoveelste aardbeving die centraal Italie teisterde. De hele wereld reageerde geschokt toen de frescos van Giotti en Cimabue tot stof verpulverd werden. Nu moet ik eerlijk zeggen dat er dagen voorbij zijn gegaan zonder dat ik ook maar een seconde aan Giotto of Cimabue gedacht heb. Maar nu ik vanmorgen met H. in de volledig gerestaureerde basiliek (twee op elkaar gestapelde kerken met daaronder het graf van de man die met dieren kon praten) die fresco's heb kunnen bewonderen begrijp ik iets meer van de droefenis die zich in 1997 van de wereld meester maakte. Alsof iemand met een broodmes de Nachtwacht in duizend stukjes sneed. De ingestorte kerk leverde 300.000 stukjes fresco op die aan de hand van afbeeldingen weer in elkaar gezet moesten worden. En het is gelukt zoals wij hedenochtend kondend vaststellen. Hier enkele opnames die in de illgealiteit zijn gemaakt. Elke keer stond er een strenge suppost klaar om mij te zeggen dat ik niet mocht fotograferen.


Na het bezoek aan de basiliek was de temperatuur alweer behoorlijk gestegen en waren we na de klim naar het oude centrum van de stad, alwaar een tempel verrijst die daar al vanaf het jaar 100 staat, maar wat blij een busje te treffen dat ons weer naar het hotel kon terugbrengen. Ondertussen nam de wind bezit van het terras waar we even zaten en zagen we hoe de eigenaar al schreeuwend en brullend met zijn personeel de enorme parasols ging dichtklappen.
De bus deed vervolgens de hele stad aan alvorens het hotel te bereiken zodat we voor een euro de hele stad vanuit een zetel hebben kunnen bezichtigen. Het hotel heeft een fantastisch zwembad waar we de rest van de middag hebben doorgebracht, telkens opdrogend op het fantastische dakterras in de volle zon. Aan het eind van de middag dronken we een volle Italiaanse wijn van 15,5 %, volgens mij wereldrecordhouder op het gebied van het alcoholpercentage. Des avonds uitgebreid getafeld op weer en ander terras in de zwoele avondlucht na eerst de mooiste zonsondergang ooit te hebben aanschouwd. Het moet niet veel gekker worden.

maandag 28 augustus 2017

Even in het paradijs

Vanmorgen perstte een door God hoogst persoonlijk geschapen mooi Italiaanse meisje heel traag onder de pijnbomen een jus d'orange voor ons uit. Een tweehonderd meter verder tikte de staalblauwe Adriatische zee tegen het gele zand. Toen God het aarde paradijs cre"eerde moet hij deze plek vor ogen gehad hebben.
Vandaag zullen we echter niet weer, zoals gisteren,  plaats nemen op een van de gele of blauwe strandligstoelen die hier in militaire slagorde staan opgesteld, maar de lange rit maken terug naar Umbri"e, naar de plek waar ooit Franciscus tot de dieren en de kinderen sprak: Assisi.

Gisteren volgden we Nina en Thijs een dagje op hun toch naar Rome om aan te komen in het kustplaatsje Pinarella alwaar we, na gezien te hebben hoe het jong stel een kampeerplaats inricht, gezamelijk naar het strand vertrokken.  Aldaar zee, zand, zon en 's avonds pizza en wijn. Voorspelbaar maar niet te versmaden.

zondag 27 augustus 2017

De Italianen koken liever in hun eigen sop gaar

Op het Piazza de Popolo treffen we, zoals afgesproken, Thijs en Nina. Ze hebben van hun fietstocht van Heerjansdam naar Rome er inmiddels 1900 km. op zitten. Toch weer heel bijzonder zo ver van huis je dochter in je armen te kunnen sluiten. Ik voel vaderlijke trots voor mijn dochter die met haar vriend de Alpen heeft getrotseerd en nu op het punt staat na de hete Po-vlakte de Apenijnen te bestormen.

Zelf deed ik dezelfde tocht 6 jaar geleden. Het is toch merkwaardig hoe goed het menselijke brein werkt. Behalve de kerk met de moza"ieken herinnerde ik me van Ravenna niets meer. Totdat ik op weg naar het centrum van Ravenna het topje van een ronde toren zag. Ik herinnerde me die kerk en als vanzelf viel het hele stadsplan weer bloot in mijn hersenpan. Ik wist het complete stratenplan en de opvallende pleinen weer ineens te herinneren.
In de zwoele avondlucht met zijn viertjes heel gezellig getafeld. Maar de echte discussie onstaat pas na de avondwandeling met de eigenaar van het hotel, een jonge hipster die vanuit Australie terug naar Itali"e kwam om het niet zo florerende hotel over te nemen van een familielid.Naar zijn mening gaat het slecht met Italie, mede vanwege de belachelijke regels uit Brussel. Economisch gaat het helemaal niet goed, veel jongeren trekken weg uit deze streek naar het andere landen. Op mijn vraag of het beter zou gaan met Italie als ze uit de Europese Gemeenschap zouden treden (hij juicht de Brexit toe) krijg ik geen duidelijk anwoord anders dan: de zuidelijke landen hebben het eeuwen zonder Europa gekund. Opvallend is dat hij tevens beweert dat Italianen luier en minder intelligent zijn dan Duitsers en Nederlands. Het zijn jouw woorden, riposteer ik, niet de mijne. Hij snapt niet dat Nederlanders en Duitsers in Europees verband bereid zijn het wrakke beleid van de corrupte regeringen in Rome bij te spijkeren. Een verrassende kijk op Europa hier aan de balie van hotel Roma.
Nationalisme tot de dood er op volgt: de moderne variant van het populisme. Laat ons onze eigen boontjes doppen, desnoods tegen beter weten in. Alles beter dan je ondergeschikt te voelen aan het superieure noord Europa. Iets om te onthouden.

vrijdag 25 augustus 2017

Een lokale op hol geslagen graaf

Urbino is een renaissancestadje met een graaf die daar in de vijftiende eeuw een paleis liet bouwen dat je op zijn zachst gezegd enigszins megalomaan kunt noemen. IK heb althans in een buitenplaats als deze nog nooit zo'n enorm gebouw aangetroffen, of het moet Chambord zijn, maar ja dat was dan ook de Zonnekoning van frankrijk. Hier gaat het om een lokale graaf. Het geheel is opgetrokken in lichtgele baksteen, zodat de eerste indruk er een is van een gebouw uit de werderopbouwperiode. De kleur is dezelfde als die van het opnieuw opgetrokken deel van de Middelburgse abdij. Maar het is nauurlijk andersom. Nederlandse architecten van de werderopbouw lieten zich bij het optrekken van kerken en woonwijken inspireren door wat ze in Itali"e gezien hadden. O.a. in Urbino. Althans zo stel ik het me voor waarom hele wijken uit het Breda van mijn jeugd (Heuvelkwartier) me zo sterk aan deze stad doen denken.

 

We zitten in een BenB op een werkelijk prachtige plek hoog op een heuvel met uitzicht kilometers ver weg over een meer dan glooiend landschap. Overal lichtjes. En zoals dat hoort: blaffende honden. Wij zitten in een tuin onder een grote boom aan een houten tafel met een heerlijke fles Italiaanse wijn bij een termperatuur van een graad of 25. Enigszins onrustbarend is dat H. overal om zich een krekels hoort en ik helemaal niets. Wel een lichte tinitus. Weer een mankement dus op weg naar de 68. Proost.

woensdag 23 augustus 2017

Alles voor de kunst

En zo geschiedde het dat we in Fabriano een affiche zagen waarop twee vrouwen elkaar kustten. Het bleek de aankondiging van een expositie van een Nederlandse kunstenares ergens in de buurt, in het stadje Sassofredo. 'Daar wil ik naar toe'  zei H. En aldus geschiedde.
Althans een dag later, toen we op weg naar de grotten van Frassassi in de buurt van Sassofredo bleken te komen. Erop af. In het centrum van S. bleek de expositie niet te zijn, bij navraag bleken we in het ' kasteel boven' te moeten zijn.Dat werd een wandeling omhoog van een half uur, waarbij onze neuzen zowat het plaveisel raakten, zo steil. Ik kwam met een kwartier voorsprong boven, zodat een eenvoudige rekensom leert dat ik twee maal zo snel stijg als mijn H, Enfin. UItgeput vervoegden wij ons bij de ingang van de kerk alwaar de expositie plaats vond. De kerkdeur bleek meedogenloos gesloten: "open vanaf 16.00 uur" stond op het affiche. Dat hadden we nou net niet gelezen. Dan maar door naar de grotten. Voordat je je daar hebt gevoegd in de rijd wachtenden voor een Engelse guide ben je een halve dag verder. Toen we na alle stalagmieten en stalagtieten weer buiten stonden bleek het precies half vier. Een mooi moment om de trip naar S. wederom aan te vangen.  Nu niet te voet maar per auto. Om de weg naar boven te vinden zijn we minimaal vier keer een ander route ingeslagen alvorens we weer voor de kerk in S. stonden. Waarmee maar gezegd is: Voor de kunsten hebben we werkelijk alles over. De kunstenares bleek in hoogst eigen persoon aanwezig en heeft ons uitvoerig verteld over haar werk en haar leven. Hoe zij met haar man in Italie terecht kwam en daar een fantastich huis kocht. Hoe haar schilderijenproductie daardoor enorm verbeterde en toenam. En het moet gezegd: haar portretten en en naakten waren verbluffend. Ik  trok een vergelijking met Lucian Freud, dat hadden al meer mensen voor mij gedaan.   "Jij hebt een perfect gezicht om geschilderd te worden" zei kunstenares tegen mij. Er was bij mij  weinig meer voor nodig om onmiddellijk de daarvoor benodigde duizend euro neer te tallen. Slechts H. hield mij tegen.



dinsdag 22 augustus 2017

Ordinair eten en ordinaire praat

Toiletpapier bestaat pas sinds 1877. Tot die tijd had men de keus uit: a) een spons gedoopt in azijn, b) een hand vol stro, c) een maiskolf of d) een halve schil van een kokosnoot om de reet te vegen. Deze wijsheden deden wij op in het papiermuseum van Fabriano. F. was nl. in de middeleeuwen de plek waar d chinese vinding, het maken van papier, tot in de finesses werd beheersd. Fabriano leverde aan heel Europa papier, tot dat die verrekte Hollanders de concurrentie aan gingen. Farbiano was ook de plaats waar het filigrijnwerk werd uitgevonden: het maken van watermerken. Eerder op de dag had de eigenaar van ons B&B plekje ons al lekker gemaakt voor het museum met watermerkafbeeldingen van Maria met het Kindeke Jezus en Paus Paulus VI. Ja, dan wil je natuurlijk niet anders meer dan hals over kop naar het museum. Aldus.
Daarna heerlijk duif gegeten op het Giribaldiplein in Fabriano. Nooit geweten dat zo'n ordinaire vogel zo lekker kan smaken. Eigenlijk eet je immers ' vliegende rat",  H. at gewoon varken aan het spies. Minstens zo ordinair.

maandag 21 augustus 2017

Hoe kom je weer uit een rampgebied?

Vandaag staat de Piano Grande op het programma. De Grote Hoogvlakte midden in het nationaal Park Mont Sibilline. De naam verwijst naar de Sybillen, de heksen die ooit dit gebied in hun greep hadden en er onheil stichtten. Dat gaat door tot de dag van vandaag, want zowel in 20124 als in 2016 schudde hier de aarde met een kracht van 6 op de schaal van Richter, in een gebied met een oppervlakte van 50 vierkante kilometer dood en verderf zaaiend. Als we de weg naar de hoogvlakte opdraaien en het eerste vernielde dorp al achter de rug hebben, worden we tegengehouden bij een wegversperring door een militair. Nadat we zeggen een bezoek te willen brengen aan de Grote Piano laat hij ons verassenderwijs door. En zo reizen we over een inderdaad enorme verlaten vlakte tussen de bergen, in alle okerkleuren, maar verder volledig kaal naar het op een terp gelegen dorpje Castellucio. Ook daar is de helft van de woningen ingestort en zijn alle toegangswegen tot het dorp gebarricadeerd. Alleen de doorgangsweg is open. Op een ge"improviseerd terras wordt vanuit een caravan koffie verkocht. We zijn in het half uur dat we er verblijven de enige bezoekers. NIet vreemd, de Italianen mijden dit treurige gebied blijkbaar. Wij rijden door over de indrukwekkende vlakte weer de hoogte in. Aan de andere kant stuiten we weer op een barriere, maar we kunnen er met de auto net langs. Langs de weg liggen hier hopen gruis aan weerszijden, er is net genoeg ruimte voor onze Opel Corsa. Op de weg naar beneden komen we in Visso, waarvan ook hier het oude binnenstadje is gebarricadeerd. De kerk is half ingestort. De kerktoren wordt met spanbanden bij elkaar gehouden. In een tent drinken we koffie en een croissant, tesamen met een aantal nonnen. Die gunnen zichzelf zo'n wereldse uitspatting natuurlijk alleen omdat de helft van de opbrengst bestemd is voor de wederopbouw van Visso. We maken ondanks alles een mooie wandeling naar boven. De moderne woningen aan de buitenkant van het dorp zijn wonderwel gespaard. Zou men hier vanaf de jaren zeventig aardbevingbestendig zijn gaan bouwen op rubber stempels?  Net zoals we in Nieuw Zeeland hebben gezien? Het lijkt er op. Boven  het dorp zitten we  pal naast een oude vierkant kasteeltoren die alle eeuwen heeft overleefd heerlijk in het vandaag veel minder hete zonnetje met een prachtig uitzicht op de bergen rondom. Maar dan moeten we er weer weg zien te komen. we rijden dezelfde weg terug, maar daar waar we eerst nog langs de barriere konden is de weg nu volledig versperd. Een andere weg terug blijkt na een paar minuten ook afgesloten. Een derde weg omhoog, via een vernield dorp is eveneens dicht . Wat nu? Slechts een weg naar het noorden (terwijl we naar het zuiden terug moeten) blijkt open. We komen langs ge"improviseerde dorpen met containerwoningen die ons sterk doen denken aan de manier waarop de Indianen in de VS permanent gehuisvest zijn. Maar de kritiek van de bevolking vorig jaar op de regering, die geen flikker deed, heeft inmiddels gewerkt. Overal zien we werklieden bezig op vrijgemaakte plekken om rioleringen en leidingen aan te leggen. Er verrijzen langzaam nieuwe dorpen. Met een omweg van honderd kilometer komen we weer op onze bestemde plek terug. In de verte liggen de bergen van de Mont Sibilli te grijnzen.


zaterdag 19 augustus 2017

Ramptoerisme

We komen langs Norcia, volgens de Michelin een mooi plaatsje. Als we door de hoofdstraat lopen valt ons iets op. Het lijkt er zo leeg, zo kaal. Het valt ons bv. niet meteen op dat zeker de helft van de winkels en panden gesloten is. Ook zien we de hekken in de straten rondom (nog) niet. Totdat we op het centrale plein zien dat de kerk helemaal in de steigers staat. Tenminste de voorgevel. Ja zeg ik, nauwgezet restaureren van gebouwen kun je aan Italianen wel overlaten. Maar als we de hoek omdraaien zien we de het hele middenschip is verdwenen. Dat is wel een erg rigoureuze restauratie denk ik nog. Pas bij het zien van scheuren in de muren in het gebouw daar achter valt het kwartje. Hier is een aardbeving geweest. Verderop zien we pas echt welke verwoestingen zijn aangericht. Maar ook hoe een man aan de dood ontsnapte door tijdig in een nis te gaan schuilen.


Ik google wat en lees over de aardbevingen die dit gebied al vele malen achereen troffen. De laatste twee in 2014 en 2016. Dan lees ik de naam van Arrmatrice, het stadje dat vrijwel volledig in een puinhoop is veranderd. Als we vervolgens verkeerd rijden en bijna langs Armatrice rijden kunnen we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en besluiten we een kijkje te gaan nemen. Steeds dichterbij zien we overal ravage. Voor een volledige ingestort boerderij staat een groot brod met: " No selfie!!". Beschaamd besluiten de twee ramptoeristen rechtsomkeer te maken.

Een rolstoelvriendelijke vakantie??

Wat mopperig merk ik op dat onze vakantie toch wel een erg hoog 'rolstoelgehalte' heeft als we aankomen bij de overvolle parkeerplaats behorend bij de Cascata di Marmora, een waterval. Op de eerste meters lijken mijn vermoedens te worden bewaarheid. Tussen honderden toeristen begeven we ons op weg naar een inderdaad onstuimig omlaag stortende watervloed, gadegeslagen vanuit een speciaal aangelegd voetpad met bijbehorende uitkijktoren " Dat is het dan", denkt H. en loopt daarna meteen weer naar de uitgang door de klapdeurtjes. Ik ben ze even uit het oog verloren en ontdek een weggetje naar beneden langs een terras. H. zegt later dat ze dat weggetje ook wel zag maar dacht dat het alleen maar naar het terras voerde. Niet de moeite waard dus. W'el dus!Want het pad voert via een lange afdaling naar een prachtig schouwspel beneden van vele watervallen en snel stromende rivieren door een dicht bos. Regelatig kun je in een stuifregenvan water laten afkoelen. Met mijn zwarte hoed op,druipend i de stuifregen op een wankel bruggetje, over een kolkend riviertje, waan ik me af en toe een echte Indiana Jones. Beneden zijn er zo veel weggetjes en bruggetjes dat ik soms helemaal alleen tussen de watervallen en wilde stromende kreken loop. Helemaal beneden is er een werkelijk fabuleus uitzicht op de waterval van honderden meters hoog, die zich opsplitst in tientallen kleine valletjes. En ondertussen zit H. bovenop op een bankje. Ze telefoneert waar ik blijf en ontdekt dan pas wat ze allemaal, mede beinvloed door mijn 'rolstoelopmerking'  wat ze allemaal gemist heeft. Moraal van dit verhaal: " laat je nooit leiden door een opmerking van een ander" .
Blijft de vraag hoe in een periode van lange droogte zo'n onstuimige waterval kan ontstaan. Als ik een uur later terugklim blijkt de waterval inmiddels een miezerig valletje te zijn geworden. Later lees ik ergens dat het water in de ochtenden en of zon en feestdagen naar boven wordt gepompt om zo tot enkele uren tot een fraaie waterval te leiden. Was het dus toch allemaal nep!





vrijdag 18 augustus 2017

Vanavond bidden voor het slapen

We hadden Siena nog niet de rug toegekeerd, of daar voltrok zich, na afloop van de Palio, een drama. In de eeuwenoude toren van het Palazzo de Publico op het beroemde plein, brak, om ons onbekende oorzaak, brand uit. In het nachtelijk duister was de slanke toren getooid met een vlammentoorts gevolgd door een rookpluim. De bovenste etage van deze kroon van Siena stond in de fik! Dat zagen we de volgende dag, toen we in ons hotel in Montepulciano aankwamen op de tv in onze riante, enigzins streng ogende kamer. Heel anders dan het gemoedelijke hostel in S. met 's avonds in de tuin o.a Chet Baker op de boxen.
In Montepulciano beklommen we een steile weg, bezaaid met zeer luxe winkeltjes (H. ontwaarde een casmere jas waar ze helemaal wild van werd (niet gekocht hoor!) en flessen vino nobile die niet duurder waren dan die welke ik van te voren al had ingeslagen bij de plaatselijke Aldi, recht tegenover ons hotel. Boven op het Piazza Grande vergaapten we ons aan de fraaie blokkendozen uit de 13e en 14e eeuw, waarbij in het bijzonder de kale, stenige gevel van de kathedraal opviel. Van binnen prachtig uitgevoerd met duur marmer, maar aan de buitengevel werd na voltooiing verder geen stuiver meer besteed. Een fenomeen dat je bij meer kerken hier zit. Het gaat niet om de buitenkant maar om de fraaie binnenkant zal de Italiaan van die tijd gedacht hebben. Hoe diametraal anders denkt de Italiaan tegenwoordig!
Vandaag rijden we, door de hitte, draaglijk in een gekoelde huurwagen, door een fraai landschap; eerst open en wijd Toscaans, later bebosd en wat ruiger Umbrisch, naar het schilderachtige  hoog op een heuvel gelegen Todi, waar ons hotel alleen te voet toegankelijk is door een middeleeuwse stadspoort. Daarachter in een steegje een heus klooster, dat is verbouwd tot hotel. Zo veel mogelijk is alles in tact gehouden, zoals bijvoorbeeld de refter waar we zullen ontbijten

. Het valt me nog mee dat we bij binnenkomst geen kameelharen pij aangemeten krijgen en een zweeptje met spijkertjes aan het uiteinde. Overal kruisbeelden en op onze slaapkamer boven de stalen bedden een beeld van Maria. Nee, dat wordt een kuise nacht hierl God ziet alles! 
De straatjes van Todi zijn nog steiler dan die in M. maar het plein bovenop is het prachtigste wat we tot nu toe gezien hebben. Hier een impressie: 
k

woensdag 16 augustus 2017

Fellini in Siena

We vallen met onze neus in de Sienese boter: uitgerekend op 16 augustus vindt de jaarlijkse paardenrace op het Piazza del Campo, het imposante, schelpvormige plein van Siena, plaats. Dat plein is het plein der pleinen, h’et voorbeeld voor alle stadsarchitecten van hoe een plein moet worden aangelegd; een door radialen doorsneden steenvlakte, geleidelijk aflopend naar het midden, omzoomd door gebouwen die er allemaal even prachtig en evenwichtig uitzien, de gevels in een vloeiende lijn rond de schelpvorm; in het centrum de gotische gevel van het Palazzo Publico, aan een zijde geflankeerd door een superslanke, 88 meter hoge toren. Zo, dat is dan maar gezegd over dit mooiste plein ter wereld. Daar vinden daar dus de paardenraces plaats uitgevoerd door ruiters uit de 17 wijken uit Siena, allen gsymboliseerd door een dier (een adelaar, een slak, een schildpad, een gans, een giraf) of een ander symbool (een golf, een woud, een toren), allemaal voorzien van prachtige vlaggen. Elke wijkbewoner hult zich op deze dag in de vlag van zijn of haar wijk; kinderen uit de wijk trekken in gekleurde pakjes, zingend door de straten. Vaandelzwaaiers voeren met hun vlaggen onder luid tromgeroffel allerlei onmogelijke toeren uit. Voor een liefhebber van folklore, die heimelijk in mij schuil gaat, is dat dus smullen geblazen.  De avond tevoren hebben wij ook door de nachtelijke stad gezworven, na eerst op een sjiek terras van een ongelooflijk lekkere (en dure) Chiantiwijn te hebben gelebberd, waarbij wij gestuit zijn op afgezette straten vol lange tafels waar Sienezen elkaar luidkeels aan het toezingen en toeschreeuwen waren. Elke wijk zijn eigen drankgelag. In de wijk van de adelaar, pal onder de majestueuze gestreepte kathedraal, schreeuwden koren van mannen en vrouwen elkaar toe, over de hoofden van de in het midden gezeten magistraten. Hoe Italiaanser, hoe meer Fellini, wil je het hebben!
Spelbreker overdag is wel de intense hitte. aPas vanmiddag laat vindt de echte Palio (paardenrace) plaats. Maar het vooruitzicht om uren in de loeiende hitte op het Piazza del Campo te moeten staan doet ons besluiten om toch maar richting Montepulciano te gaan; het centrum van de robijnrode ‘ Vino Nobile’, aldus de Michelingids. Dat wordt dus weer nippen aan het glas hedenavond.



siena