En dan neemt alles plots een wending

 Dinsdag 29 juni ( van mijn dat klopt geen biet, ik ben de tel volledig kwijt. Deze.klopt wel geloof ik)

Vandaag is het de dag van de terugreis, althans zo zit het in de planning. Terwijl ik ergens een ontbijt neem fotografeer ik mijn opgetuigde ros, wat zonde toch eigenlijk dat ik er met zo n prachtig apparaat onder mijn reet er de brui aan geef. H. stelde gisteren terecht de vraag, waarom kies je geen andere route je hebt toch een boek met alle route bij je. Eerlijk gezegd heb ik er al lang een blik in geworden en gezien dat er vanuit Frankfurt meerdere routes gaan waaronder enkele op vml sporen, mijn favoriete routes. Als ik op het station op mijn trein sta te wachten komt het bericht dat wegens technische problemen de trein komt te vervallen.Diep in mij springt iemand op: dit een omen; je moet doorgaan! Snel heb ik het formulier ingevuld waarmee ik bij de Deutsche Bahn mijn geld kan terugvragen. Enthousiast begeef ik me naar buiten. Snel tubes en de juiste sleutels gaan aanschaffen! In al mijn doldriestheid vergeet ik mijn helm en moet ik weer terug naar het station waar het ding nog steeds op het tafeltje van de koffieshop ligt Ik leer het nog niet echt geen brekebeen meer te zijn

Het leven van een campingeigenaar gáat ook niet over rozen

 Maandag 30 juni

Vanaf het moment dat ik op het station van Frankfurt een treinreis naar NL heb geboekt voel ik me een enorme looser. Wat slap om er halverwege de brui aan te geven zegt een stemmetje in mij. Die stem wordt steeds luider naarmate de dag vordert. Ik rij wat dolooa rond in Frankfurt. De temperatuur loopt op tot 31 graden. Ik ben blij dat het maandag is zodat ik een makkelijk excuus heb om een van de 15 musea in het Museum Viertel niet met een bezoek te vereren; alle musea zijn dicht. Een aantal trouwens nu of helemaal vanwege corona. Ik bezie vanaf de hevig naar riool ruikende oevers van de Main naar de wolkenkrabbers van Mainhatten zoals ze het.hier gevat noemen. Op het gebouw van Norman Foster voor de Europese Centrale Bank na zijn ze allemaal spuuglelijk..Die.Duitsers.kunnem.er.niets van. Laat.ze.maar  een.kijkje gaan nemen in Dubai. Daar.zien al.die.gebouwen er een stuk vrolijker uit.
S avonds een eind weg staan kletsen met.de.campingeigenaresse die Nederlandse blijkt..ze.woont met haar hele familie al enkele jaren op de camping in een paar caravans. Enkele familieleden zijn er.inmiddels bij gaan wonen. Het verbaast me dat er zo weinig tentjes staan terwijl het de dichtst bij Frankfurt liggende camping is..Dat.ligt aan de.slechte reviews van de vorige eigenaar, zegt ze. Ik zeg: je zou het.campinghek moeten opengooien, dat staat een stuk vriendelijker dan dat.gesloten hek. Nee,.is het.amtwoord, het.ziet hier rondom vol met tuig uit oost Europa die ongevraagd van het sanitair gebruik komt maken. Daarom.moet.alles.op.slot. Hoe het leven op een camping toch weer heel gecompliceerd kann zijn

Het einde van een lange traditie

 zondag 27 juni

Limes brengt me naar een hoge kam van de heuvels van de Taunus van waaruit de Romeinen een mooi overzicht hadden vn de omliggende gebieden. Overal langs de rujte zin primitive bouwwerken neergezet die nog het meest doen denken aan groot uitgevallen scheidsrechtersstoelen bij tenniswedstrijden Na tien keer heb je ze wel gezien en is het best irritant om voor de volgende weer een gravelpad op een helling naar boven te fietsen. De afdalingen gaan beter. Maar plots dringt het besef tot me door dat ik aan een riskante operatie bezig ben. Stel ik dat ik op een an de gravelpaden weer lek rij, dan ben ik mooi de sigaar. Vanwege mijn vastzittende as van het achterwiel kan ik mijn band er niet uithalen. aanschaf van een nieujwe achterband om te vervangen is dus onmogelijk. Maar ook plakken lukt niet als nergens in de wijde omtrek een emmertje of teiltje water te vinden is Het vooruitzicht uren met mijn zware fiets tegen een heuvelrug op te moeten duwen doet elke aanvechting om de Limesroute te vervolgen verdwijnen als lucht uit een leeglopende band.  En zo maaar op de gewone weg doelloos rondfietsen is ook niet aantrekklijk. De aanvechting die al groeiende was de laatstde dagen leidt tot een rigoueus besluit: ik ga ermee kappen. Ik bel H., die me groot gelijk geeft. En dus rijdt deze europafietser zijn laatste kilometers van een langdurig reistrip naar het nabij gelegen Frankfurt. Daar doe ik overigens nog wel de rest van de middag over. Precies op tijd rol ik de stad binnen om de wedstrijd Nederland - Tsjechie op een groot beeldscherm te volgen tussen waterpijprokende Turks Duitsers in een shishalounge. Tijdens een hoogsbui zie ik, staande onder een parasol, terwijl verdere iedereen naar binnen vlucht, hoe Nederland een pak slaag krijgt. H. adviseert me om nu niet meer naar een camping te gaan zoeken maar lekker een hotelletje te nemen. Zo gezegd zo gedaan. Dit verslag komt vanaf een riante kamer met een heerlijk zacht bed tot stand. Straks maar eens gaan kijken op de Behnhof of er een trein voor mij en mijn fiets naar Nederland gaat.

Hoe verstaanbaar is Duits eigenlijk?

 zaterdag 26 juni

Hoewel ik mijn tent voor mijn doen vroeg heb ingepakt, de buren hebben alles nog staan en ik heb alles al ingepakt, slagen ze er toch in eerder weg  te zijn dan ik, de laatste dingetjes zoals toiletteren en tanden poetsen nemen altijd te veel tijd in beslag. Dan moet ik ook nog eens een bank zoeken in de stad, allemaal tijd. Het weer is prachtig en de route langs de Rijn naar de Limes Route, die een eind buiten Koblenz ligt ook. Op de een of andere manier slaag ik er maar niet in om de juiste weg te vinden, ze gaan in ieder geval allemaal flink de hoogte in. Uiteindelijk zit ik er dan toch en kom langs het fraaie kuroord Bad Ems. Aldaar tekende Wilhelm I een verklaring dat hij de benoeming van een Duitse adelijke figuur op de Spaanse troon niet zou tegenhouden wat voor de Fransen de aanleiding was om de Frans Duitse oorlog van 1870 te starten. Er werd dus niet alleen gekurd in die prachtige geel witte gebouwen, met het Grand Hotel als een plek dat model had kunnen staan voor Grand Hotel Europa van Ilja Pf.

Daarna begint de Limes route met een klim waar maar geen eind lijkt te komen. De ecostand is beslist niet voldoende om omhoog te blijven gaan, dat wordt een stapje hoger, basic, maar dan ga je ook lekker. Allemaal heel mooi maar op mijn display zie ik dat ik een kwartier bijnaa een kwart van mijn accu leeg fiets. Als dat zo door gaat zal ik snel bij moeten tanken; mij toch al zware e bike is met al die bagage zo zwaar dat de kilowatturen mijn tankje uit vliegen. De limesroute gaat louter over stoffige gravelpaden, sommigen behoorlijk stijl. Ik ben blij dat er een nagebouwd castellum opdoemt, alwaar ik mijn accu kan bijvullen. Het gebouw stelt verder niet veel voor, maar je krijgt een overvloed aan informatie over de Romeinse tijd, de soldaten, hun kleding, voeding, etc. etc. In een grote zaal staat een man wat te prutsen aan wat een power point presentatie. Ik zeg start de show maar, wat door de man in kwestie wordt opgevat als een teken om aan een referaat van een half uur te beginnen op basis van niet meer dan 10 dia"s. Hij mompelt zo snel dat ik werkelijk geen biet van begrijp, maar ik ben de enige toehoorder en kan het niet maken weg te sukkelen. Aan het eind zeg ik maar dat hij geschiedenisleraar had kunnen worden. Daarom zegt hij iets dat ik wel verstaL morgen komt er een schoolklas langs en daar maak ik me nu al zorgen over. Ik kan het me voorstellen

Met een weer volle tank ga ik aan het tweede deel van de dag beginnen met zoveel stijgen dalen dat aan het eind mijn tank bijna weer leeg is. Gelukkig doemt er een mooie camping op met waarachtig een terras met heerlijk koud bier en een avondmaaltijd

Brekebeen op stap

 vrijdag 25 juni

Na alle toestanden van de afgelopen dagen blijf ik vandaag maar eens uitblazen op de camping, al zal daar in de praktijk weinig van terecht komen. Ik breng een bezoek aan de oude stad van Koblenz, althans wat de geallieerden daarvan hebben overgelaten. Het stadsbeeld ziet er vanaf de brug over de Rijn tamelijk ongeschonden uit, maar dat blijkt bij nadere inspectie tegen te vallen. Achter de herstelde facade aan de waterkant schuilt een volledig nieuwe na 1945 opgebouwde stad. 

Alleen het gigantische beeld van Keizer 

Wilhelm I op het smalle punt waar de Moezel en de Rijn samenstromen herinnert aan vervlogen tijden. Op het herbouwde terrein neem ik een biertje. 

Bij het terugrijden merk dat mijn band heel slap staat, ondanks de onverwoestbare kwaliteit weer een lekke band, want in Nederland is dit ook al een keer  gebeurd. Met behulp van 

google Maps een fietsenzaak gevonden. Daar zitten ze duidelijk niet te wachten op een nieuwe onaangekondigde klant. Bovendien blijkt de as van mijn achterband muurvast te zitten. Die krijgen ze niet l los zonder schade aan te rchten en een vervangende as hebben ze niet. Dus sta ik buiten de zaak op een ouderwetse manier, met de fiets op zijn kop, een bandje te plakken.de spullen daarvoor heb ik gelukkig meegnomen. Een emmertje water om de band te controleren is bijna te veel gevraagd. 

chagrijnig gaat de dame van de receptie op pad om een emmertje water te scoren. 

Als ik ook nog iets vraag om de emmer op te zetten otploft ze bijna. enfin de band blijkt goeddicht. als ik ga zitten uitblazen op de camping valt er een dingetje uit mijn bril, een van de padjes op mijn neus valt er af. Opnieuw moet ik de stad in, op zoek naar een brillenjood. De eerste blijkt opgeheven, maar gelukkig zit er enkele winkelpanden verder nog een. Daar wordt ik snel geholpen. Je kunt beter met een bril ergens aankloppen dan met een fiets, zoveel is wel duidelijk.                                Al met al krijg van mezelf wel steeds meer het beeld van de brekebeen die van het ene naar het andere incident holt. Dit moet niet meer te lang zo doorgaan.

Deze reis blijft niets me bespaart

 

                                                                                                                                                                                                                                                           

          Donderdag 24  juni     

Bij het wakker worden na de barre tocht over de berg ligt er nog een onprettige verrassing onder me, mijn luchtbed blijkt lek! Dat kan er ook nog wel bij. Dat wordt een nieuw lucgtbed aanschaffen in Koblenz, waar ik vandaag hoop te komen.

Desonda ks goedgemutst begeef ik me op pad door eeen landschap dat model heeft gestaan voor meneer M"arklinn van de speelgoedspoortreintjes. Huisjes, kerkjes en hotels neergespetterd op heuvels, waar tussendoor spoorrails en wegen kronkelen. Ook rij ik door maaie, helgroene ijngaaarden. Omdat ik hier niet volgens een vooraf uitgestippelde route rij vraag ik maar eens de weg naar Remagen, waar ik naar toe wil. Dan moet ik precies de andere kant uit wordt me gezegd, dus die M"arklinn route doe ik nog eeen keer. 

eenmaal bij de Rijn aangekiomen begint het te regenen. Die houdt daar pas mee op aks ik op de grote n mooi gelegen camping in Koblenz aaan kom. Pal tegeboveer het beroemdee enorme beeld van keizer Wilhem I op e beroemde Deutsche Ecke, de scherp gepunte landtong waar de Moezel in de Rijn samen komen.          Terwijl ik naar de Deutsche Eck toefiets merk iets aan mijn achterband, een voorbijganger had me ook al wat toegeroepen. Deze blijkt ineens zeer slap; een lekke band. ik bestel op een terras nog maar een biertje om vervolgens naa de camoing terug te rijden. Daar is mijn band, zelfs na onderweg een keer oppompen, helemaal leeg en het campingrestaurant inmiddels dicht. Dat wordt weer een avondmaal bestaande uit Hanneke"s onvolprezen energierepen dus.                          

Fitzcaraldo in de Eifel

 woensdag 23 juni

(Sorry voor de tikfouten, ,maar dit verhaal komt tot stand onder chaotische omstandigheden)

de tocht over de H'ohe Eifel voert in tegenstelling tot de naam vooral door dalen. Heel stil en heel mooi. Alles i groen hier. 

dat kan ook niet anders bij die gestaag doordruppelende regen hier. Maar het is niet koud, eerder broeierig warm. Later geraak il ineens buiten de Eifel en kom ik in vrij saai zacht golvend terrein, dat pas weer verandert als ik vlak tegen de Rijn aan zit. Maar eerst voor vannacht een camping gezocht. Ik was al een keer gewaarschuwd voor de vreemde capriolen die mijn gps uitvoert als ik de dischtt bijzijnde weg naar een camping vraag. 

it keer eindigt die weg bovenop een heuvel waarna slechts een ssmal voetpad door het struikgewas doorloopt. Ik zie op mijn gps dat ik nog maar een halve kilometer van de camping af zit en besluit het erop te wagen en begeef met fiets met zware bepakking in het struikgewas. /wat volg doet nog het meest denken aan de film Fitzcaraldo, waarin een waanzinnig geworden operazanger op een schip in de jungle van Peru aan de kapitein de opdrachtgeeft om , teneinde in een andere rivier te komen, het schip over een berg heen te trekken. Men heeft die klus in werkelijkkheid geklaard, waarbij in het echt enkele doden vielen. Iets soortgelijks staat mij na enkele honderden meters struikgewas te wachten. I kijk neer op eeen steile hellling waar ik doorheen zal moeten. Al naa hondeerd meer voetje voor voetje dalen begrijp ik dat dit onbegonnen  werk is. Maar ik kan ook niet meer terug. 

de fiets is zo zwaar dat ik niet meer terug omhoog kan. Er zi niets anders op dan de bepakking van de fiets af te halen en alleen met defiets door te gaan. Na weer honderd meter onmogelijk dalen parkeer ik de fiets tegen een boom en klauter terug omhog om de bagaage op te halen. Die vind ik echter niet terug. Ook mijn fiets vind ik niet meer. Radeloos sta ik bezweet stil, een heerlij hapje voor de muskieten. Ik ben nu werkelijk alles kwijt, mijn bagage en mijn fiets. Over wat er door mijn hoofd spookt zou ik een boek kunnen volschrijve n Laten we het houden bij wanhoop.                                                                                  Ik moet mijn fiets vinden en begin opnoieuw een stystematische zoektocht langs alle boomstammen. Na 10 minuten zie      ik door het struikgwas wat blinken. daar staat ie1 Zo goed en zo kwaad als het gaat schuifel en glij ik met mijn ros  de berg af Ineens zie ik verderop een bospad. Daaar plant ik mijn fiets neer. Omhoog maar weer, op zoek naar mijn bagage. Na een kwartier klauteren en rondkijken zie ik ze bij elkaar liggen. Vervolgens volgt een uurtje heuvel op heuvel af, telkens 30 meter om hoog en omlaag, slopend, dat kan ik jullie verzekeren. Maar een uur later sta ik met alle bagage uit te hijgen bij mijn fiets en kan ik alles optuigen. Zingend begeef ik me weer op pad en eindig na 10 minuten dalen pal op de gezochte camping. De gps weerkt dus perfect, maar stippelttelkensde weg uit voor een voetganger die van bergbeklimmen houdt. ' avonds is er bier, veel bier en slaap ik als een blok.                           

                                                                                                                                                                                                                                                              

          

Afslanken? Ho maar!

 dinsdag 22 juni

Het regent en het regent. Toch weet ik mijn tent tussen de buien door in te pakken. Na een vorstelijk ontbijt in het uitgestorven Monschau naar binnen te hebben gewerkt, wordt het iets droger. In een motregentje toch maar weg via een prachtige route, de Eifel H"ohe Route. Een keer wordt ik toch weer een steil bospad op gestuurd waar ik mijn stuur onmogelijk recht kan houden. toch weer lopend duwen met mijn logge ros. Terug de weg op blijk ik - op een goede weg -  hellingen moeiteloos te kunnen nemen. Een prachtige uitvinding toch voor oudjes die nog avontuurlijk willen wezen, zo'n elektrieke fahrrad. Je moet alleen niet stoppen op een helling. Dat doe ik wel en krijg vervolgens de trappers niet rond. Als een blok val ik met mijn fietstassen en al om. Ook weer geleerd. Het begint weer te regenen. Ik sta een paar uur stil bij een Imbiss en daarna weer bij een restaurantje. Dat wordt dus van koffie naar hete chocolademelk met  bockworst. Van afslanken komt zo niks terecht. Gelukkig blijk ik maar 300 meter van een camping aan een stuwmeer af te zitten. In Woffensbach blijk ik de enige campingast. De regen begint weer aan zijn getik op mijn tentdoek. Het weer is te slecht om nog ergens iets te gaan eten. Dat wordt vanavond een energiereep consumeren met water uit de bidon. Ik slank dus toch af!

Hoe een gps je volkomen van het padje ,kan brengen

maandag 21 juni

Ik neem de Vennbahn, een beroemde, op een oude spoortrac'e aangelegde fietsweg. Prachtig tussen de bomen. Ik besluit vandaag niet verder te rijden dan Monschau want er is regen voorspeld. Op mijn gps tik ik een camping in de buurt in, waarna een bizarre tocht volgt  over eerst een steil omlaag lopend paadje dat overgaat in een modderpad recht omhoog door dicht struikgewas. Fietsen is volkomen onmogelijk. Ik duw mijn loodzware fiets naar boven en kom in een weiland met onbegrijpelijk starende koeien. Een wandelaar komt me acherop en vraagt eerder verbijsterd dan belangstellend waar ik mee bezig ben. Mijn gps volgen mompel ik. Gelukkig blijkt een begaanbare weg niet ver meer. Voortaan toch niet altijd vertrouwen op mijn gps. Het mooiste is dat ik na verloop van tijd gewoon weer op de Vennbahn uit kom. Ik had gewoon rechtdoor moeten rijden! Dood aan de eigengereide gps!

In Monschau is de bewuste camping gesloten wegens corona. Ik weet het hekwerk toch te openen en wil mijn tent doodgemoedereerd ergens neerzetten. Onmiddellijk komt uit een van - naar ik dacht - lege caravans een vrouw aangesneld die me beslist weer de camping afstuurt. De tweede camping (dank, dank gps) blijkt wel open. Ik heb mijn tent nog niet neergepoot of het begint te regenen.

op een droog moment snel terug naar Monschau om een enorme schnitzel pastoor te maken. Die pakken ze me niet meer af. 

Aan de hand van Oom Donald

Zondag 20 juni

Als Donald Duck op reis ging had hij in zijn koffertje altijd alleen maar een tandenborstel bij zich. Onderbroeken had Donald niet nodig. Bij mij staan alle fietstassen weer bol van alles wat ik denk onderweg nodig te hebben. Maar nou juist die tandenborstel blijk ik, zo stel ik aan het eind van deze eerste dag,  vergeten te hebben. Net zoals trouwens een paar onderbroeken. Dat wordt dus vooralsnog rondlopen in een van mijn twee fietsbroeken. Die kan ik na enkele dagen dus recht op zetten. Toch binnenkort maar even een warenhuis aandoen om mij weer helemaal Donald Duckwaardig te maken.

Vanaf Heerlen vind ik gemakkelijk de weg naar Kerkrade, waar ik nog nooit geweest ben. Dat zal dus voorlopig ook zo blijven, want door een wegomlegging wordt ik om Koempelstad heen geleid en ben ik nog vrij snel in Aachen. De dom is met mijn weergaloze gps zo gevonden. Na een bezoek aan een terras vergeet ik achtereenvolgens, mijn huissleutels die uit mijn broek blijken tezijn gevallen en mijn fietshandschoenen. Die sleutels liggen wat later nog steeds bij een stoelpoot op het terras en vanachter de toonbank zwaait een van de dames met met mijn fietshandschoenen, die ze met ophalen van de kopjes heeft meegenomen, Een goed begin, voorwaar.

 

Es Geht Wieder los,

 Het voornemen was Schotland te bereizen. De coronaregels impliceren echter een quarantaine van 10 dagen met daarin ook nog eens twee tests. Bij thuiskomst nog eens 5 dagen vanwege de Delta-variant.  Dat gaat 'het dus niet worden', om het maar eens eigentijds uit te drukken. Daarom wordt de steven gewend naar de Oosterburen. Vanaf zondag na eerst nog een test gedaan te hebben in Breda.

Mijn tuintje bij vertrek.