En zo leef ik alweer meer dan een half jaar op de boerderieë, zoals wij hier zeggen in het Zeeuwse land. En het bevalt uitstekend. Al dringt de natuur steeds meer mijn huisje binnen; ik moet zeggen : de natuur dringt zich op! Het is begonnen half mei en het gaat door tot de dag van vandaag. De overvloedige zaadval van de populieren. Ik zag vroeger wel eens een film van Fellini waarbij de hoofdpersonen verbleven in een lentelandschap waarbij de lucht vergeven was van licht zwevende sneeuwvlokjes. Ik dacht altijd dat achter de camera iemand op een overdreven manier kussens stond uit te kloppen voor het filmische effect. Maar nu weet ik dat het echt bestaat, niet alleen in Italië of Frankrijk, maar gewoon hier in Holland. Gedurende de afgelopen maanden kon je, onder de juiste lichtinval van de avondzon duizenden goudkleurige vlekjes waarnemen. Het leek afgelopen weken met die geringe regenval (Zeeland kreeg code rood van het KNMI) alsof het gesneeuwd had. Alles was bedekt met een witte donslaag die na een regenbuitje veranderde in pluizigge smurrie. Dat was nog daar aan toe. Maar onder de toch maar zeer beperkt openstaande klapramen van mijn zolder dansten de witte vlokken mijn slaapkamer in om zich te echten aan boeken, computer en beddegoed. Dat was dus een minder prettige kant van de zaadval.
En daar bleef het afgelopen dagen niet toe beperkt. Nu blijken de vliegende mieren zich op mijn huisje gestort te hebben. Op zoek naar een koningin worden alle mieren tijdelijk voorzien van vleugeltjes, waarmee ze wat onbeholpen door mijn woonkamer gaan raggen. Ze kiezen telkens hetzelfde raam uit ,waar ze met tientallen tegenaan gaan zitten koekeloeren naar een mogelijke koningin ergens buiten. Elke keer rukt deze ridder uit met de stofzuiger om ze medogenloos naar binnen te zuigen. De volgende dag herhaalt zich dit wrede tafereel, en dat zo al meer dan een week achter elkaar. Ik heb ooit gehoord dat mieren een kernaanval kunnen overleven. IK mijn droom zag ik onlangs een onafzienbare rij mieren uit mijn stofzuiger klimmen om zich op de eigenaar te storten.
Buiten ben ik ook al een keer belaagd door een wolk, werkelijk waar; een dikke wolk van bijen, die ineens luid zoemend boven mijn hoofd verscheen. Mijn buurvrouw Marianne, die werkelijk alles van de natuur weet stond toevallig in de buurt en riep: dekking! Ik schoot weg en kwam er zonder één steek van af. Als zij er niet was geweest was die wolk wellicht op mij neergedaald en was ik nu vol bijenangels afgevoerd als serieus slachtoffer van het alsmaar verder oprukkende natuurgeweld.
Ik hou hier dapper stand maar u begrijpt dat het hier met de dag nijpender wordt.
