Partito a San Lorenzo

Alweer twee verjaardagsfeestjes verder kunnen we met genoegen vaststellen dat Popkensburg als feestlocatie uitstekend voldoet. De gemeenschappelijke ruimte die op het eerste gezicht het meest geschikt lijkt voor bingomiddagen blijkt met enige lichte ingrepen met slingers en lampionnen om te toveren in een alleszins acceptabele verjaardagsruimte uit de jaren vijftig. Stoelen in een enorme kring, een tafel met bier en wijn erop aan de kant. Knapperende haardvuur aan. Of zoals op de tweede avond met de kindertjes en aanhang: een lange aaneengesloten tafel waarop uit de gaarkeuken frieten, kroketten en frikandellen worden geserveerd. Met sla en appelmoes en ijs toe. Zeg maar eens dat dat geen verjaardag maaltijd is.

Op deze manier kunnen we met zijn tweeën in mijn relatief kleine huisje toch met bijna 40 man een housewarming en verjaardag vieren (H. is vijf dagen na mij jarig; twee watermannen op een kussen, daar slaapt gegarandeerd geen duivel tussen!).

Dat wordt in het late voorjaar op het groene grasveld naast de boerenschuur een heuse Bertoli-middag en -avond (veel tafels met wapperende kleden, gastheer en gastvrouw met de schort aan, dampende spaghetti in grote pannen, alom korfvuren. Aan de bezoekers zal worden gevraagd zich te kleden als Italiaanse filmsterren en diva’s).

Kortom: Popkensburg wordt Castello Bambole!

De landman peinst boven zijn akker

Terwijl heel ver weg Trump zijn eigen waarheden creëeert, Afrikanen door de hekken bij Ceuta breken, Rutte zijn laatste persconferentie geeft en Peter R. de Vries zijn mening geeft over alles, spit ik op mijn akkertje schop voor schop de blauwzwarte klei om. Ria mijn buurvrouw zowel in de boerderij als wat de aangrenzende akker  betreft, komt de grond omspitten met een riek. “Dat levert niet van de blokken aarde op die bij het opdrogen keihard worden”. Zo leer ik elke dag bij. Andere buurvrouw Marjan legt me uit dat die vogel met die lachende kwetter een specht is. En in de middag is de lucht voortdurend gevuld met in V formaties over trekkende ganzen. Ze komen allemaal vanaf de kust aanvliegen. Ganzen zullen niet van west naar oost de Noodzee overtrekken schat ik zo in, dus waaraschijnlijk vliegen e maar heen en weer om de vleugels soepel te houden. Al kan ik niet helemaal uitsluiten dat het toch migranten uit Engeland zijn die zojuist het continent zijn binnengevlogen. Nergens paspoortcontrole, nergens oponthoud. Ach, als we allemaal eens wat meer vanuit vogelperspectief naar de aarde zouden kunnen kijken.

Met vlag en wimpel

En wat had ik gevraagd hier op Popkensburg voor mijn verjaadag en kreeg ik vanmorgen ook? Een wimpel voor de aan de vlaggemast die hier pal voor mijn deur staat. Je bent een kasteelheer of je bent het niet, nietwaar? Fier wappert nu het Zeeuwse vaandel hier voor mijn boerderij!

Hierbij past het Zeeuwse volkslied waarvan ik alleen een deel van het refrein ken: "Goed Zeeuws, goed rond":. Dat zal op de Zeeuwse boerinnen slaan.

Enfin kijk zelf hoe fier het lint wappert. Alleen bij westenwind, zo waarschuwt Kees, de tuinman die alles weet over de omgeving hier, komt dat ding onherroepelijk in de boomtakken te hangen. Nou ja, dan zagen we die boom maar om, bomen genoeg hier.

Eens een boterletter, altijd een boterletter

Een van de mooiste dingen aan onze 'nieuwe'Peugeot 206 vind ik toch wel de autosleutel met afstandsbediening. Ik ben 15 jaar zonder eigen auto geweest. Toen was de afstandsbediening nog niet algemeen in zwang. Ik krijg er maar geen genoeg van om vanaf 100 meter de lampjes aan en uit te laten floepen.Het geklikklak dat er bij hoort geeft een gevoel van MACHT. Dat apparaat daar doet wat ik wil! Het is allemaal reuze kinderachtig, maar auto's maken van mannen kinderen, dat is toch algemeen bekend. Nou ja, na ongeveer een week dreigde ik voor de zoveelste keer door boterletterig gedrag dit belangrijke bling-bling speeltje alweer kwijt te raken. Wat wil het geval? Na het joggen stopte ik mijn trainingsjasje in de wasmachine met de sleutelbos er nog in. Je kent toch die reclame van die man die verbijsterd door het raampje van de wasmachine tuurt omdat hij zijn mobile in zijn broekzak heeft laten zitten? Welnu, dat gevoel ongeveer overkwam mij. Ik ben toch ook een lul-de-behanger ook! twee jaar geleden zat ik in zuid Frankrijk vrolijk met een electronische sleutel van een huurauto in mijn zwembroek tot mijn middel te zonnebaden in een Frans riviertje. Die sleutel begaf het. Deze sleutel bleek het echter nog te doen doen. Ik had hem in mijn achterzak die stevig dichtgeritst zat. Dat jasje van de Aldi blijkt super waterdischt. Dat kan ik nu in elke consumetentest met de hand op mijn hart verklaren.Helaas is het jasje al vijf jaar oud en zal het niet meer verkocht worden.
En ondertussen kan ik met mijn kinderachtige tijdverdrijf vrolijk doorgaan.

Hoe ik onverwacht meehelp Rome te ondermijnen

“Daar gaat een dominee voorbij”  laat een van de bewoners niet na telkens op te merken als er tijdens de ochtendkofie een stilte valt. En vandaag was de dominee er dan echt. Ik kwam later binnen en heb me keurig aan hem voorgesteld. Wel met de opmerking: “Ik ben zeer ongelovig”.  “O, kan dat dan hier ook al?” riposteerde de dienaar Gods voor zijn doen opvallend ongelovig. Hij ging er klaarblijkelijk van uit dat iedereen die huurt van de “Maatschappij voor Welstand onder protestantse landlieden in zuidelijk Nederland” dan ook wel  lidmaat van zijn kerk is. Niet dus.

Hoe zit dat dan met die Maatschappij met die lange naam? Twee weken geleden was de penningmeester van onze verhuurder op bezoek en van hem hoorde ik het verhaal. In 1822 raakte de protestants kerk haar positie als staatskerk kwijt. Tot die tijd waren ambtenaren in de generaliteitslanden protestants christelijk. Dat hield toen ineens op. Veel protestanten in Brabant en Limburg kwamen zonder werk en woning te zitten. Een stichting werd opgericht om hen te ondersteunen door het aankopen van vooral landbouwgronden. Daardoor werden die mensen aan nieuwe inkomsten geholpen, al zal menige voormalige douanier met veel tegenzin de schop in de zandgrond hebben grestoken.

Tsja, daar zit ik nou als voormalig katholiek te huren van een instelling die met behulp van de rendementen van haar bezit (waartoe Hof Popkensburg) het paapse bastion in Brabant en Limburg van binnen uitholt .Nou ja,  vanuit de constatering dat de katholieke kerk zelf minstens even hard bezig geweest is om haar instituut uit te hollen, kan ik wel leven met deze aanwending van mijn huurpenningen.

Weer even in de grote stad, meteen alles kwiijt

Als dorpeling kijk je in een grote stad voortdurend om je heen. Voor dat je het weet gaat er een of ander onguur type met je geld of spullen vandoor. Zo voelde ik mij ongeveer na een bezoek aan het International Film Festival Rotterdam midden in de biotoop waar ik 7 jaar lang heb gewoond. Nooit is in al die jaren van mij iets ontvreemd, al dat gezeur van provincialen over de gevaren van de grote stad leekTrumpiaans gezwets. Maar toch kon ik aan het eind van de filmdag (5 films van zeer wisselende kwaliteit) de volgende balans opmaken: verdwenen: 1 leesbril van 900 euro, 1 rugzak van 50 euro, 1 zonnebril van 25 euro, een kadootje voor Jurriaan van 19 euro plus nog wat kleingoed. Allemaal gejat daar? Nee, allemaal door deze Boterletter ergens laten liggen. Een halve dag ben ik langs kassa's, portiers en knooppunten voor verloren voorwerpen gesjokt om mijn spullen die ik overal had laten liggen, was vergeten of had laten vallen, terug te krijgen. Noppes. Allemaal spoorloos verdwenen na momenten van onachtzaamheid. Dus toch waar, al die verhalen over die grote stad? Neen, driewerf neen. Helemaal aan het eind van de avond ging ik nog eens langs de nachtportier van De Doelen. En ja hoor, daar stond mijn rugzakje met alles er nog in, inclusief het kadootje voor Jurriaan. En toen ik in de trein wilde stappen ging de telefoon. Een heel vriendelijke medewerker van het Oude Luxor vertelde me dat mijn bril was terugbezorgd door een bezoeker.
Dus, pronvincialen aller landen: Rotterdam zit vol met behulpzame eerlijke mensen die er moeite voor doen om verloren geaande spullen bij de rechtmatige eigenaar terug te bezorgen. En; provincialen: : ....let voortaan zelf een beetje beter op je spullen!

het lijkt wel lente, dus Sint Laurens kleedt zich luchtig

Een beetje genietend van het flauwe lentezonnetje slenter ik naar de bushalte van Sint Laurens. Vandaag ga ik mijn nieuwe tweedehandsje ophalen in Goes. De fiets blijft dus thuis, vandaag wordt het dus helemaal dorps, met de bus van Sint Laurens naar het station in Middelburg en dan met de boemel naar Goes.

Terwijl ik naar het busstation loop verbaas ik me over het enorme affiche voor ondergoed dat het bushok in Sint Laurens siert. Had ik hier niet verwacht. Maar “ziek’da noe hoe?” . Het vrouwspersoon met zeer weinig aan beweegt! In de toch nog frisse wind staat daar een bijna ontklede dame met openwaaiende regenjas tegen het bushokj e geleund. Een oost Europese dame die in Sint Laurens klanten probeert te werven langs de oude Rijksweg? Maar nee, ik kom terecht in een heuse fotoshoot. Een fotograaf drentelt heen en weer rond de dame in kwestie die nu toch echt staat te blauwbekken. Ik knik haar bemoedigend toe. Auto’s door de dorpstraat rijden nu zelfs nog langzamer dan de voorgeschreven 30 km. Ik pak snel mijn foon om iedereen te laten zien dat er in Sint Laurens toch echt wel wat valt te beleven zo nu en dan. Over vrouwenonderdrukking en zo hebben we het nou even niet, hè.

Eén met de grond

“Wat ooit wankle, wat bezwijke

 Gij houdt immer trouw de wacht

Ja, gij blijft, als in ’t verleden

Ons ’t symbool van moed en kracht”

Deze  tekst hoort bij een bordje met een oranje leeuw dat altijd bij mijn ouders boven de deur hing. Gemaakt bij gelegenheid van 5 mei 1945. Dat bordje heb ik enkele dagen geleden boven de kamerdeur gehangen. Die gebeitelde zinnen typeren de sfeer die hier rust, met de nadruk op rust. Vandaag ben ik dan eindelijk begonnen mijn  landje te bewerken, het  uitgraven van oude stenen die paadjes vormden in een voormalig kruidentuintje van een ander. Tesamen met drie andere bewoners planten en zaaien we daar dit voorjaat spinazie, boontjes, bietjes en al het andere dat slakken en konijnen voor ons over laten. Dat wordt dus komende week eerst spitten, compost erover en dan een omheining er om heen. De konijnen zijn we dan de baas, op een milieuvriendelijke manier om slakken te blokkeren wordt nagedacht door degenen die daar verstand van hebben (ik niet). Ik ving ooit in mijn tuintje aan de Veersesingel slakken in schaaltjes met bier. Die beesten vonden dat zo lekker dat er steeds meer op af kwamen. Zo had ik een hele tuin vol lallende slakken. Dat moet dus op een efficiëntere manier kunnen.

Terwijl ik aan het werk was in de lauwe voorjaarslucht, het was vandaag ineens een graad of 10, hoorde ik  boven me in de blauwgrijze lucht vluchten met ganzen voorbij komen. Het was precies zoals ik het me hier had voorgesteld.

En die rugpijn na afloop nemen we op de koop toe. De zelfgemaakte appelmoes smaakte er nog lekkerder door.

Nu hoef ik alleen nog maar Godvrezend te worden. Om het uur doet het kerkklokje van Sint Laurens haar best me daaraan te herinneren.