Zucht, kreun

Ach, we hebben het hier best zwaar. Hanneke zucht en kreunt. En ik moet me elke dag maar aan haar aanpassen. Hier een fotoimpressie van zo'n tob-dag. (zeg maar gerust top-dag), terwijl we op de Nederlandstalige zender hier in Denia hoorden dat voor het noorden van het land de code oranje was afgegeven, stond hier de thermometer vanmiddag op 22 graden. We gaan hier voortaan elke januarimaand naar toe!

tandjes op elkaar, krammetjes er uit

Even op de tanden bijten, knip, knip, knip. Een voor een werden de krammetjes losgeknipt en werd de knie van H. weer helemaal haar knie, zonder nietjes er in." En hoeveel kans is er dat die onderdelen nog van mijn botten afraken", vroeg H. aan dokter Campagnard? "Geen, mevrouw. De kans dat uw botten beschadigen is groter dan dan ooit een van de aangebrachte onderdelen het begeven". Een geruststellende gedachte. "En hoe lang gaat mijn nieuwe gewricht mee"? "Reken op tien tot vijftien jaar". "Dus tegen de zeventig gaat bij haar het mes er weer in?". "Wie dan leeft, dan zorgt", aldus Campagnard. De komende jaren kan H. er weer tegen aan. Dat wordt dus fietsen, abseilen, bungy jumpen, autoracen en kanovaren. Althans enkele activiteiten uit dit rijtje. Welke? dat is de huiskamervraag van vandaag.

En buiten scheen de zon, de zon, de zon. Op de middag een graad of 18. We zijn de villawijken ingetrokken die hier als eekhoorntjesbrood tegen de rotswanden aangeplakt zitten. Lager en lager gingen we in onze huurauto, totdat we de zee beneden bijna konden aanraken. Goudgeel stonden de rotsen loodrecht in het staalblauwe water. Het Zwitser Levengevoel bestaat echt!

Een stijle klim en een dalletje

Een dag in het Spaanse land met een Nederlands karakter, zwaar bewolkt, grijs, nat. Je zou er bijna somber van worden. Het weerhoudt mij er niet van om een stevig helling te gaan nemen in het achterland van Benitatxell, (op de foto die ik gisteren van de bergrug hier achter ons heb genomen is dat het gebergte links van het midden dat het meest omhoog steekt)

tegen de Serra de Bernia aan; het is er uitgestorven, de weg stijgt aanvankelijk flauwtjes, in de verte kijk ik neer op de Penyal d'Ifac, het enorme rotsblok dat pal voor de flats van Calp in zee ligt. Het laatste stuk gaat het zo'n 13  tot 14 % omhoog, zuchtend en steunend onderga ik mijn zelf gekozen lot. Overal rijzen de rotsen rond me op, heel in de verte ligt heel verlaten een boerderij in een omgeving die verder alleen maar bestaat uit stenen; wat zou een sterveling hier toch voor bestaan zoeken? Dan langs de andere kant vele kilometers suizend naar beneden over een bochtige weg. Ik durf niet door te knallen, als er een auto om de bocht schiet weet ik hem niet te ontwijken en kan ik nog net voor het ravijn afremmen (ik zit een beetje te overdrijven, maar het schrijft wel lekker zo). En dan heb ik weer eens een lekke band, gelukkig op een vlak stuk. Wat dat toch is met mij en de banden, ik weet het niet, misschien maar eens nieuwe buitenbandjes aanschaffen. Ik heb in Xabia (Javea, alle plaatsnamen worden hier op 2 verschillende manieren geschreven) een uitstekende fietswinkel gevonden. Dus dat gaan we dan maar eens doen.

Hanneke gaat trouw elke dag naar de training en wordt daar stevig onderhanden genomen. Vandaag ging het een tandje minder omdat de aanpak van gisteren (buigen tot 90 graden) iets te veel van het goede was. Ze heeft vannacht vanwege een zeurende pijn weinig geslapen. Ze heeft vandaag het gevoel dat ze zichzelf een beetje in de weg zit. Ze is het geslof en de krukken beu, wil weer van alles doen maar heeft daarvoor de energie niet. Alle spieren doen zeer, ze kan niet goed zitten, niet goed staan en niet goed liggen. Er is duidelijk sprake van een dalletje na dagen opgaande lijn. (maar ze blijft lief hoor, laat daar geen misverstand over bestaan). Gisteren hebben we, toen het wél zonnig was, gewandeld langs een baai in de buurt. Dat wil zeggen, ik wandelde en duwde H. voort. Ziehier het eindresultaat:

Overigens wordt H. wel steeds huislijker, ze is begonnen aan het breien van een trui voor mij. Voor als we weer in het koude kikkerland terug zijn.

De balans na bijna 2 weken Spanje

Alweer bijna 2 weken in Spanje. En er komen nog 2 weken bij. Gisteravond heb ik besloten H. tot het bittere eind te begeleiden. Zo bitter is dat eind niet, want het blijft hier goed toeven, al was het zondag bewolkt en winderig, bijna Hollands weer. Vandaag schijnt dan de zon wel weer hevig maar er staat een stormachtige wind waardoor het toch fris aan voelt. In de middag, na de training van H. op de  fysio, zitten we - uit de wind - genoeglijk achter een Spaanse capucino (dat is hier een stevig bak koffie met daarop een enorme dot slagroom) op een terras in de haven van Moraira.
Gisteren heb ik op de bewolkte, volmaakt stille zondag, nog heel wat afgeklommen in het achterland van Benitatxell; opvallend toch hoeveel fietsers je hier tegen komt, zelfs op zo'n rustige zondag. Ook vandaag zie ik ze weer overal rondrijden; werkdag of niet. Het merendeel oogt jong, dus het zijn zeker niet alleen pensionado's die hier rondfietsen. Gisteren hoorde ik een groepje wielrenners Frans spreken. Ik denkt dus inderdaad dat het allemaal profs zijn die hier aan het trainen zijn.

H. heeft vooral 's nachts last van haar knie. Als ze rustig ligt gaan de spieren en gewrichten opspelen. Het is dus zaak om overdag heel actief te blijven, zodat ze 's avonds goed slaperig is. Het lopen gaat steeds beter; ik denk dat ze over 2 weken inderdaad vrij kwiek het vliegtuig in stapt.

Mathieu de magnetronmathador!

Voor het eerst heeft H. na haar operatie weer eens een lange autotocht gemaakt. Niet achter het stuur natuurlijk, dat mag de eerste 6 weken nog niet. Maar zelfs naast de bestuurder viel het haar zwaar. Voortdurend staat haar been een graad of 45 gebogen, en dat is na een half uur te veel van het goede. Ook heb ik haar voor het eerst in een rolstoel voortgeduwd. De techniek om met haar er in een stoepje te nemen heb ik nog niet onder de knie, getuige het gehannes van ondergetekende bij een café deur alwaar we bakkie wilde doen. Maar dan schieten van alle kanten hulpzame handen toe. En tevens zien we de verbazing, als H. zich opricht en gewoon een paar stappen doet, dat is nou weer net iets te veel van het goede; als rolstoelzitter moet je half verlamd zijn wil je enig respect afdwingen; als je gewoon opstaat uit je stoel voelt iedereen zich toch een beetje bekocht. Enfin, we hebben patatas fritas en gefituurde visjes genomen, voorafgegaan door koffie met een enorme toef slagroom er op; een volkomen vreemde combinatie natuurlijk en ook nog eens in de verkeerde volgorde;  die er toe leidde, dat we vanavond om 9 uur eigenlijk nog geen trek hadden in de bezorgde maaltijd. Want wat een luxe is dát, als je elke avond een warme maaltijd krijgt bezorgd, ook weer een uitvloeisel van het uiterst luxe arrangement dat de IZA voor ons geregeld heeft. Ik ben inmiddels een expert in het bedienen van de magnetron; en dat voor iemand die er thuis geeneens geen heeft!

Opletten op de Spaanse fysiotherapeut! Die maakt iets te veel indruk!

Hanneke is weer behoorlijk onder handen genomen, maar liefst 3 fysiotherapeuten kwamen er aan te pas. Een Filipijnse paste de manuele therapie toe met lymfe-drainage (dit is met dat opgepompte kussen rondom je been); dan kwam Rafa, een naar verluid heel mooie Spaanse man die H. zeer zorgvuldig op de fiets en het wegdrukapparaat begeleidde (hiervoor moet ik gaan uitkijken, die Rafa maakt op H. veel indruk!) en tot slot Paul die H. goed leerde lopen met krukken (kont naar voren i.p.v. naar achteren, goed afwikkelen van de voeten). Ondertussen mocht ik boodschappen gaan doen. Zo heb ik zeker drie kwartier doorgebracht bij een enorme Chinese bazaar op zoek naar een theepotje; ongelooflijk wat een rotzooi je in zo'n magazijn allemaal tegenkomt; je kunt eigenlijk niks bedenken wat ze er niet hebben. De afdeling Feliz Navidad (gelukkig kerstfeest) draaide er nog op volle toeren; zouden die Spanjaarden vanwege de crisis de ballen en slingers pas na de kerst kopen omdat ze dan in de ramsch gaan?

's middags ben ik weer op de fiets geklommen en zo waar, weer kwam ik de voltallige BMC ploeg tegen (zie ook gisteren). De manier waarop de volgwagen met een enorme zwaai een hele rotonde blokkeerde (onder luit getoeter van de hiervan niet gecharmeerde overige weggebruikers) om het in het rood-zwart gehulde pelotonnetje door te laten maakte op mij veel indruk. Ik ging helaas de andere kant uit, het lijkt me toch schitterend om een tijdje met die profs mee op te rijden. Onder weg werd ik één keer gepasseerd op een helling, maar reed ik zelf twee andere Spanjaarden voorbij hetgeen mij een heerlijk gevoel gaf. Ik ben en blijf een kleine jongen.

Vanavond weer naast mijn liefje op de bank naar Umbero Tan gekeken; ik begin hier echt een ongelooflijke onderuitgezakte tv maniak te worden. H's knie voelt koel aan; maar dat geldt alleen voor haar knie! (hier weer eens een ongegeneerde blik op haar knie; net een doorregen runderlapje)

Het was heerlijk weer vandaag; voor het eerst kon H. genieten van ons luxueuze terras. Wat een leventje leiden we hier toch!

vertoeven tussen de wielerkampioenen en nieuwe tv programma's ontdekken

We zijn hier echt in het wielerparadijs terecht gekomen. Dacht ik gisteren de voltallige RABO bank ploeg voorbij te zien komen (dat kan niet, dus het moet een ploeg zijn die wat shirts betreft dezelfde blauw oranje kleuren voert, welke ploeg is dat dan?); vandaag kwam ik op hetzelfde traject bergopwaarts de voltallige BMC ploeg tegemoet (daartoe behoren o.a. Cadel Evans, Thor Hushovd en Philippe Gilbert) met ploegwagen met fietsen er bovenop er achter aan. Ikzelf zat in de auto, met Hanneke op weg naar de fysiotherapeut die aan de voet van een vaak bereden fietsroute ligt. De fysiotherapeut die Hanneke onder handen nam bevestigde dat de BMC ploeg vlak bij hem gehuisvest is. Geeft me toch wel een kick, rond te gaan in een gebied waar de belangrijkste Tourploegen (Astana zit ook hier) aan het oefenen zijn voor het nieuwe wielerseizoen. Maar ik ben een slappeling en vermijdt zelf de zwaarste hellingen. Vandaag ben ik (met de auto) de pal aan de kust gelegen "Cumbra del Sol" opgereden; een helling van zeker meer dan 10 % gemiddeld, met een adembenemend uitzicht op de hele  Cap de la Nau. Denk het maar niet dat ik zoiets ga proberen; ik zou halverwege komen te overlijden. Ja, 15 jaar geleden zou ik dat nog wel gedaan hebben, maar daar begin ik niet meer aan. Maar een hellinkje van 6, 7 procent mag van mij rustig een drie kwartier duren.

Ik lul maar door over mezelf omdat over H's situatie niet zo veel nieuws te melden valt. Haar knie voelt warm aan, maar dat is normaal na een stevige oefening. Vanmorgen werd het eerste serieuze oefeningsanderhalf uur afgewerkt; stevig duwen tegen een plank met gewichten en de eerste voorzichtige fietsoefeningen. Verder een oefening waarbij het bewuste been helemaal in een luchtzak wordt ingepakt die vervolgens stevig wordt opgepompt; zo wordt alle overtollige vocht weggedrukt, aldus de therapeut. Hanneke vond het "wel een een lekker gevoel, eigenlijk" en viel er bij in slaap. Achteraf was ze niet eens zo bek af. Wel blijft een hardnekkige verkoudheid haar oren verstopt houden. De huisarts, ook weer een Nederlander die toevallig boven de fysiotherapeuten gevestigd is, heeft er naar gekeken en onmiddellijk bevolen met de diclofenac (ontstekingsremmer) te stoppen. "Dat specialisten nog steeds dergelijke rotzooi voorschrijven", zei hij hoofdschuddend. "Zo'n timmerman (hij had het over de specialist die H's knie in elkaar heeft gezet) moet zich niet met medicijnen bezig houden". Nou, dat wordt nog leuk hier, als de heren en dames medici zo over elkaar oordelen.

Verder luieren we veel en ontdekken we leuke tv programma's waar we nooit naar keken, zoals de late night show van Humberto Tan; veel leuker dan die lulletjes rozewater van de EO.

Waarom eigenlijk NIET voor een knie operatie naar Spanje?

En zo ziet het er hier nu echt uit van uit ons appartement in Benitachell. We zijn hebben vandaag het eerste bezoek aan de fysiotherapie gebracht en krijgen langzamerhand een goed idee van het hele aanbod hier in Spanje. We kunnen niet anders zeggen dan: het is hier top!

Op facebook heb ik daarom vandaag een aantal argumente pro Spanje op een rijtje gezet voor diegenen die het uitvoeren van een operatie in dat land maar raar of decadent vinden; er waren vooraf zo veel mensen die heel verbaasd reageerden toen we zeiden naar Spanje te gaan voor de knie operatie van Hanneke.

Hier komen ze: 
1) de verzekeraar betaalt het gewoon (geldt in ieder geval voor IZA, VGZ en Univé)
2) een operatie hier (door een Nederlandse arts) inclusief 3 weken intensieve therapie (door een Nederlandse fysiotherapeut), dwz elke dag 2 uur, inclusief verblijf in een luxe appartement gedurende die 3 weken, is niet duurder dan alleen een knie operatie in Nederland en 3 dagen verblijf in een Nederlands ziekenhuis
3) je biedt er de Spanjaarden kwalitatief hoogwaardige werkgelegenheid mee
4) de spaanse economie profiteert ervan en dat is hard nodig
5) het onrendabele vast goed krijgt weer een impuls
6) als iedereen dat nu eens gaat doen hoeven er geen peperdure voorzieningen in Nederland voor de grijze golf gebouwd te worden; die zijn nl. over 20 jaar ook niet meer nodig.
7) het is hier gemiddeld 10 tot 15 graden warmer dan in Nederland

7) het is hier gemiddeld 10 tot 15 graden warmer dan in Nederland

Ik kreeg meteen wat reacties op mijn bericht op Facebook. Zoals: leuk, voor welgestelden maar bijstandstrekkers kunnen zoiets niet. Mis: voor de verzekering is iedereen immers gelijk, de tocht naar Spanje heeft niets te maken met de manier waarop je verzekerd bent; je hoeft er helemaal niet aanvullend verzekerd voor te zijn.                                                                                                                                                             Met Hanneke ging het vandaag uitstekend. Vanmorgen voor het eerst een regulier bezoek aan de fysio gebracht. Een uurtje rekken en strekken met een apparaat dat zelf deze bewegingen uitvoert. Toen dit apparaat enkele dagen geleden in het ziekenhuis uitgeprobeerd werd bleeft het in de stand van 90 graden kniebuiging staan. Dat waren enkele pijnlijke momenten voor Hanneke; nu ging alles zoals het hoort; de knie buigt goed en er was sprake van relatief weinig zwelling. Morgen, zo zijn fysiotherapeut Miguel (een Nederlanders ondanks zijn naam) zal de knie wel wat pijnlijker aanvoelen en wat meer opzetten; dat hoort ook zo na oefeningen. we zullen zien.

Vanavond lekker kneuteren voor de tv die inmiddels alle Nederlandse zenders ontvangt. Want we zitten dan wel in Spanje, we 

willen toch naar Nederlandse programma's kijken, dat dan weer wel.
(vraag me niet waarom er allerlei afwijkende lettertypes in dit stukje staan. Ik heb een en ander gecopieerd van facebook en vanaf dat moment sloeg de typografische anarchie toe).

fiets en partner zijn goed aangekomen in Benitatxell

We zijn aangekomen op de meest oostelijke punt van Spanje (ergens in het witte cirkeltje), het puntje dat het dichtst bij de Balearen ligt. We kijken uit over een dal en onmiddellijk daarna het stadje waarvan het witte kerkje parmantig boven alles uit piekt. daarachter een forse heuvel van 185 meter, de "Alt de la Caprada". Rechts de rotswand van de Cap de la Nau, die loodrecht in zee valt (volgens de beschrijving, nog niet gezien). Links kijken we de bergachtige heuvels van het Parque Natural El Montgo in. En dat allemaal vanaf één balcon. Beneden ons een staalblauw zwembad omgeven door palmen; het had slechter gekund. Het is nu donker, dus ik pluk even een foto van Google, die enigszins lijkt op wat je hier vanaf het balcon ziet. Morgen het echte uitzicht.

De rit naar Benitatxell ging voortreffelijk. Hier ziet men hoe zowel partner als fiets goed opgeborgen worden in de ambulance!

In Benitatxell werden we opgevangen door Paul, de Nederlandse fysiotherapeut die H. nog eens benadrukte dat het de eerste dagen niet makkelijk gaat na een knieoperatie. "Er is een stuk van je bot afgezaagd en daarop een stempel gezet, dus het lichaam reageert nu op elke afwijking met een koortsaanvalletje, vandaar de voortdurend heel warm aanvoelende knie en de snelle uitputting".

H. brengt de rest van de middag slapend door. Ik ga met Paul naar de apotheek. Met mijn fietsersoog zie ik al meteen klimmetjes van 9 procent opdoemen. Niet alleen H. zal afzien deze dagen! (ik kan het niet nalaten ook voortdurend aandacht te vragen voor mijn eigen besognes :)

Na wat gefrutsel hebben we de tv en het internet op gang gekregen. Om 18.00 uur werd de eerste gebraden kip panklaar naar binnen  gebracht. Hanneke is nog snel moe, maar met wat paracetamols achter de kiezen houdt ze het goed uit. Morgen de eerste fysio.

Beni, arte, foetsjie

Benidorm, 13 januari

Nu gaat het me toch moeite kosten deze blog vandaag te vullen. Vanmorgen ben ik gaan hollen langs een lege boulevard; het grijze weer zal er debet aan geweest zijn.  Daarna heb ik weer eens wat bandjes geplakt; op de een of andere manier loopt een band, die bij controle onder water lekvrij lijkt, na verloop van tijd toch leeg. Dus er maar een andere band op gelegd. Op het terras Patrick nog even gesproken, hij gaat terug naar Engeland met zijn vijf relaties. “Allemaal boys?” vraag ik geïnteresseerd; “nee, zowel mannen als vrouwen want ik ben bi”. Ok, dat weten we dan ook weer. 

Hanneke beweegt weer wat gemakkelijker, maar is toch nog steeds vrij snel moe. Gisteravond had ze ineens een huilbui, en dat voor iemand die nooit huilt! Heel goed, dat de emoties er uit komen. Het is ook niet niks; zo’n compleet nieuw onderdeel in je lijf geschoven te krijgen. ’s Middags loopt ze in plaats van één al twee rondjes; het gaat vooruit. Wel kan ze niet zonder paracetamol; de knie blijft zeuren. Toch niet gek na drie dagen?

’s Middags ben ik op zoek gegaan naar cultuur met een grote C. Er zou ergens een Art Fair zijn. Maar waar ik ook kom en rondkijk, ik vind niks. Dat bevestigt mijn beeld van een stad waar de mensen werkelijk helemaal geen enkele behoefte hebben aan kunst. Nergens zal ik een beeld of iets dat op kunst lijkt. Ook op maandagmiddag zitten de lobbies, de eetzalen en de eettentjes goed gevuld; wandelen, eten, drinken, met elkaar kletsen of, zoals ik gisteren een aantal bejaarden laat op de avond zag doen, gezellig met zijn allen rei-dansen. Kunst hoort daar helemaal niet bij, dat is iets voor snobs of lui met veel poen. Die tref je hier niet.

Dan maar wat foto’s tijdens mijn rondgang door Beni. Ook hier kunnen dagen grijs zijn.

weer een snellere rondetijd van Hannah!

Zaterdagnacht heb ik dan eindelijk mijn eerste travestietenshow meegemaakt. Lang niet slecht eigenlijk, al playbacken de dames alleen maar. Maar dan heb je ook wel wat: alle Amerikaanse diva's als Barbara Streisand, Shirley Bassey, ja zelfs "Cabaret" Liza Minelli komen langs. Een van die kerels heeft een boezem waarop je een partijtje tafeltennis zou kunnen spelen. Zo te zien helemaal echt. En eerlijk, gezegd, een van die mannen zet werkelijk prachtige zaangeressen neer. Af  en toe wordt er eens een schedel van een kalende man met een bhvulling wat opgepoetst. Op een gegeven moment neemt zelfs een tot dat moment rustig voor zich uit starende Brit ineens een van de zangeressen speels van achteren, tot luid plezier en luid applaus van het vrijwel volledig Britse publiek. Als ik aan de bar sta raak ik in gesprek met Patrick uit Noord Ierland. Ik krijg zijn visite kaartje waarop staat dat hij een Aztec Consultant is. Wat is dat voor "Mumbo Jumbo" vraag ik hem. "Nou eigenlijk ben ik gewoon een 'male prostitute'. We kletsen nog even gezellig wat door maar ik maak wel duidelijk verder geen interesse te hebben. 's Nachts houdt de disco beneden me een tijdje uit de slaap. Toch wel een grote stad eigenlijk, dat Benidorm.

Zaterdagmorgen trek ik er weer op uit op mijn Cube. Al na 5 kilometer rijd ik lek. Waarom overkomt mij dat toch altijd, denk ik, als een peloton fietsers mij voorbij komt. Maar goed, na een half uurtje hannesen rij ik weer. Net zoals twee dagen geleden gaat de weg snel de hoogte in tot bijna 1000 meter in een landschap dat mij sterk aan Corsica doet denken; uitgestorven op een enkele auto na. In de verte de ruige piek van Puig Campana. Prachtige rotsen omringen me, de weg gaat alsmaar omhoog, richting Alcoleya. Dat haal ik niet niet omdat de zorgplicht roept, ik moet proberen rond een uur of drie weer aan het bed van H. te staan. Ik draai om en stort me suizend omlaag, terug naar de kust van B.

Als ik aankom in het Hospital Clinica Benidorm stuitert Hanneke al behoorlijk langs haar bed heen en weer. De eerste rondgang over de gang (letterlijk, want die gang loopt rond) heeft ze gisteravond buiten mijn aanwezigheid al gemaakt. Vandaag wordt het tweede rondje gedaan in weer een  betere rondetijd! Zie bijgaand het flitsende resultaat.

Johanna komt er wel. Als we tegen het eind van de middag, nadat de buurvrouw met een speciaal geprepareerd vliegtuig naar Nederland is vertrokken, de bedden heen en weer rollen, zodat ze recht voor de tv komt te liggen helpt ze gewoon een handje mee met duwen. Het is maar goed dat de verpleegsters het niet zien. Die zijn alleen al boos omdat we buiten hun medeweten de boel aan het verbouwen zijn. Enfin, Hannah zit nu recht voor het tv toestel waarop we vanavond lekker ons VPRO avondje kunnen vieren met de belevenissen van John O 'Hanlon.

Ik heb nog wat heen en weer gewandeld in Benidorm, maar daar kan ik zelfs met de beste wil van de wereld niks enthousiasts over zeggen. De ene lelijke flat na de andere, aan het strand allemaal vreettenten. In de meest burgerlijke van allemaal, de Burger King, ga ik eten. Als je iets fouts doet moet je het ook goed fout doen.

Terwijl mijn schatje ligt te lijden zet ik de bloemetjes buiten

Benidorm, 10 en 11 januari

Even iets opbiechten. Gisteravond is het er niet meer van gekomen nog een blogbericht te maken. Schrijver dezes was enigszins beneveld thuisgekomen van een etentje met de kennissen van Huub en Mechel, Ronald en Jeanette. Ronald werkt en woont hier al 32 jaar en kent dus de streek op zijn duimpje. Net als vele andere Nederlanders huren ze een prachtig appartement in Altea, pal aan zee, met een fraai ei-vormig zwemdbad onder de palmen voor de deur. Ja, zoiets zou ik ook wel willen eigenlijk. Als pensionado die net komt kijken komt je hier wel op ideeën.  Terwijl Hanneke in stilte in haar bedje ligt te lijden zet meneer dus de bloemen buiten in het oude centrum van Altea (zie mislukte foto om toch een idee te krijgen).

Het blijkt de plaats waar vele Nederlandse wielerploegen in de wintermaanden trainen. Dan begrijp ik beter waarom ik onderweg soms zo gemakkelijk gepasseerd wordt door allerlei renners; laten we het er maar op houden dat dat allemaal trainende profs zijn.

We eten paella in een restaurant waar enorme schilderijen van Bruce Springsteen en Amy Huiswijn hangen en jazz uit de door Ronald geleverde speakers komt; er zijn slechtere plekken denkbaar.

Ronald en Jeanette hebben ook nog een vriendin uitgenodigd die ook al jaren hier in de horeca werkzaam is. Ze is net werkloos geworden en vertelt honderduit over het horecabestaan aan de Spaanse Costa Blanca met zijn ups en downs. Toch denkt ze er niet over terug te gaan naar Nederland; daarvoor is het leven hier toch veel te aantrekkelijk. Ze heeft al weer een nieuw baantje op het oog bij een stel Nederlandse jongens die hier een restaurant willen beginnen.

’s Middags heb ik een uurtje of zes bij Hanneke doorgebracht. De pijn is wat verminderd en ze kan zowaar al enige beweging met haar knie maken. Een blik op die knie, met alle toeters en bellen er aan wil ik jullie toch niet onthouden.

  Ze voelt zich nog heel erg slap. ’s Anderen daags (vanmiddag dus) blijkt dat ze bloedarmoede heeft. Ze krijgt twee zakken extra bloed. Ze snakt naar koffie maar die mag ze, terwijl ik juist binnen breng, nog niet hebben zo lang ze aan het infuus ligt. Als dat geen kwelling is, de geur van heerlijke koffie in je neus terwijl je die niet mag hebben. Maar een verpleegster strijkt over haar hart en koppelt de bloedzak even los; dan mag de koffie wel.

Het gaat vandaag wel wat beter met mijn lief. Ze is nog erg pips en heel snel moe, niet gek als je te weinig bloed in je mik hebt. Vanmorgen  ze heeft ze voor het eerst op de kamer achter de rollator gestaan en wat heen en weer geschuifeld. En wat oefeningen gedaan. De vrouw naast Hanneke bevestigt dat de fysiotherapeut zeer tevreden was over deze eerste bewegingen. Ook is er al een machine aan het werk gezet die het gewricht een twintig tal keer heeft gebogen.

En de drains zijn er uit gehaald; dat was geen pretje om het maar zachtjes uit te drukken. Mechel, zelf oud verpleegster, had haar daar al op voorbereid. “Bijt maar even op je tanden als het  zo ver is” was haar kordate advies. Dat bleek hard nodig. Maar goed, ook die hobbel is achter de rug. Hanneke wordt nu onrustig in bed; “ik ben het liggen beu”, zegt ze. Een goed teken. 

De dag van de vlammende pijn

Benidorm, 9 januari

De zomerse luim die de afgelopen twee dagen bezit van ons had genomen was in één keer over toen ik vanmorgen Hanneke op de intensive care zag liggen; heel bleek, alsof er poeder over haar gezicht was uitgestrooid, en allemaal “piepen en buuzen”, zoals ze in Zeeland zeggen. Het meiske had het zichtbaar zwaar. De pijn was van haar gezicht af te lezen. ’s Middags, toen ze weer bij positieven was, kon ze het uitleggen. Je kunt als je een operatie ondergaat een ruggenprik krijgen waarmee ze een pijnstiller je lichaam in jagen. Hanneke wilde die niet en daardoor kreeg ze bij haar ontwaken de volle laag met vlammende pijn. Pas toen begon het pijnstillerapparaatje kleine doseringen af te geven. ’s Middags zei ze me dat ze zich had afgevraagd wat het meest pijnlijk was, een bevalling of dit. Ik stond erbij en keek er naar. De rest van de dag (’s morgens had ik nog vrolijk gerend langs de duizenden bejaarden die de baai omzoomden) had ik nergens zin meer in. Eigenlijk ben ik best een gevoelig ventje, overkomt Hanneke wat, dan ben ik gelijk ook nergens meer. Heel anders dan dat stoere beeld dat ik graag van mezelf koester.

’s Middags ging het dus een stuk beter. De ergste pijn was inmiddels verdwenen. Ze verbleef nog steeds op de intensive care;  ze blijft daar 24 uur, een standaardprocedure in deze kliniek. Huub en Mechel staken ook nog even hun hoofd om de hoek; die zijn er nog en gaan morgen weer terug.

Over wat er nu precies gedaan is, of ze wel of niet een nieuwe knieschijf heeft bijvoorbeeld, is nog niets gezegd. De arts is al wel een keer langs geweest, maar die heeft nog geen uitgebreid verslag gedaan geloof ik. Daar is ze momenteel ook nog te duf voor.

Enfin, de lange weg terug omhoog is aangevangen. Het zal niet van een leien dakje gaan, maar dat had ook niemand verwacht, Hanneke zeker niet. Het is een reële meid die zich er kranig doorheen zal slaan; mark my words. Komende dagen zal ik ook wat foto’s van haar maken; vandaag vond ik dat nog even niet kunnen. 

Eenzaam zonder Hanneke weet ik nu alles over de laatste mannenmode 2014

Benidorm, 7 en 8 januari 2014

                                         Benidorm op dinsdagmorgen 7 januari vanuit Royal Queens

                                          eveneens vanuit Royal Queens, op de achtergrond de 

                                          baai van Benidorm, het Playa Levante

Dat hier heel veel bejaarden overwinteren wist ik wel. Maar dat het er alleen al in de regio Benidorm 220.000 zijn en dat het hier overdag een graad of 20 is en bijna altijd een blauwe lucht, nee dat hadden we toch niet verwacht. Aan het strand lag menig oudje in bikini of zwembroek te zonnen! We kunnen het niet geloven, amper 2 uur in het vliegtuig en je zit op een terras alsof het laat in het voorjaar is. Wijzelf hadden niet meer aan dan een trui, die halverwege de boulevard uit kon. Toen een uur later mijn broertje Huub met zijn vrouw Mechel ons tegemoet liep en we op een terras neerstreken en aldaar anderhalve liter Sangria-Cava pastoor maakt (een mengsel van witte wijn en likeur met vruchten) kon ons eerste dagje niet meer kapot. Van het vliegveld waren we opgehaald door een allervriendelijkste dame en chauffeur met ambulance, vooral handig voor mijn grote fietsdoos, die moeiteloos naast het ambulancebed kon staan. Ze nam afscheid van ons met een ferme kus op ons beider wang. Viva L’espagna!

Mijn hotel, Royal Queens, geheten blijkt een Brits nichtenhol te zijn midden in het oude centrum van B. ’s Avonds geven de Queens Girls er een showjte om een uur of elf. Het blijken allemaal, de naam van het hotel zei het immers al, enorme Drag Queens te zijn. Nou, ik moet maar een vork inslikken de komende dagen, zegt mijn broer, “dan krijg je tralies voor je hol`.

Hanneke’s kliniek lijkt bij binnenkomst een disco: allemaal glanzende metalen strips op de pilaren en bij de entree een grote ledinstallatie die alle kleuren van de regenboog aanneemt. Maar verder is alles super. Een Nederlandse ziekenhuis oogt dan maar gewoontjes, hier is duidelijk een designer aan het werk geweest. Het personeel aan de balie spreekt gewoon Nederlands.  Boven  op de kamer komt H. terecht naast een Nederlandse vrouw te liggen die al fietsende door een auto is geschept. Alles is gebroken en ze zit onder de bloeduitstortingen. Geen vrolijk gezicht, zo’n buurvrouw.

Hanneke wordt aan de lopende band voor allerlei klusjes opgeroepen, bloedafname, bloeddruk meten, enz. En ze mag onder geen beding meer van de afdeling af. Dan is het maar goed dat ik er ben, ik haal koffie en lekkere dingen.

’s Avonds zit ik alleen in Benidorm achter een lauwe pizza naar een uitzending van FashionTV te kijken. Ik weet nu dat de mannenmode voor 2014 half korte zeer ruim vallende broeken boven soldatenkistjes voorschrijft. Op het hoofd een basballpet met een klep met een lengte van ongeveer een meter. Nee, zo alleen in Benidorm is helemaal niks.

Vanmorgen op mijn racefiets het achterland van B.  opgezocht.  Langs een omhoog stekende naakte granieten punt van 1500 meter hoog zie ik verschrikkelijk af op alsmaar omhoog gaande wegen. Klimmen is net als bevallen. Als je er weer aan overgeleverd ben realiseer je je pas hoe verschrikkelijk het de vorige keer was. Om een uur of drie ga ik weer bij Hanneke langs. Die zit al de hele dag op de afdeling en kijkt hals reikend uit naar wat fruit en snoep. Nou, daar heb ik voor gezorgd. Ik stal een halve  fruitwinkel en een enorme zak met allerlei zoetigheden voor haar uit. De rest van de middag zitten we gezellig met elkaar te keuvelen en te internetten op een bank in de hal. Ik maak kennis met mevrouw Vasbinder, een dame met knalrode zolen onder haar hoge hakken (ziet Hanneke, niet ik deze keer) die lid van de directie is. Of het ons bevalt hier. We hebben niet te klagen. Als er ook maar iets  is neemt u even contact met me op. Zullen we doen. Om een uur of 8 in de avond laat ik mijn lief achter en wens haar alle sterkte. Bij een supermarkt koop ik een ingepakte kouwe kip voor nog geen 5 euro. Die lauwe pizza van gisteren zal me niet meer overkomen.