Mathieu de magnetronmathador!

Voor het eerst heeft H. na haar operatie weer eens een lange autotocht gemaakt. Niet achter het stuur natuurlijk, dat mag de eerste 6 weken nog niet. Maar zelfs naast de bestuurder viel het haar zwaar. Voortdurend staat haar been een graad of 45 gebogen, en dat is na een half uur te veel van het goede. Ook heb ik haar voor het eerst in een rolstoel voortgeduwd. De techniek om met haar er in een stoepje te nemen heb ik nog niet onder de knie, getuige het gehannes van ondergetekende bij een café deur alwaar we bakkie wilde doen. Maar dan schieten van alle kanten hulpzame handen toe. En tevens zien we de verbazing, als H. zich opricht en gewoon een paar stappen doet, dat is nou weer net iets te veel van het goede; als rolstoelzitter moet je half verlamd zijn wil je enig respect afdwingen; als je gewoon opstaat uit je stoel voelt iedereen zich toch een beetje bekocht. Enfin, we hebben patatas fritas en gefituurde visjes genomen, voorafgegaan door koffie met een enorme toef slagroom er op; een volkomen vreemde combinatie natuurlijk en ook nog eens in de verkeerde volgorde;  die er toe leidde, dat we vanavond om 9 uur eigenlijk nog geen trek hadden in de bezorgde maaltijd. Want wat een luxe is dát, als je elke avond een warme maaltijd krijgt bezorgd, ook weer een uitvloeisel van het uiterst luxe arrangement dat de IZA voor ons geregeld heeft. Ik ben inmiddels een expert in het bedienen van de magnetron; en dat voor iemand die er thuis geeneens geen heeft!