Beelden, afbeeldingen van beelden, en afbeeldingen als beelden

Een intrigerende, rondreizende tentoonstelling is neergestreken bij Boijmans. In één expositie is het werk van drie zowel in tijd als werk van elkaar verschillende kunstenaars te zien. Toch zijn de overeenkomsten tussen Rosso, Brancusi en Man Ray ook weer treffend. Alle drie zijn het kunstenaars die zowel letterlijk beelden maken als fotografisch bezig zijn. Alle drie fotograferen hun werk op zo’n manier dat zonder het een het ander niet zou bestaan, of althans minder betekenis zou hebben. Bij alle drie speelt licht een belangrijke rol. Maar dan komen de verschillen; bij Rosso komen zijn sculpturen pas tot leven door het spel met licht wat dan vervolgens door hem op de gevoelige plaat wordt vastgelegd. Zonder specifieke belichting zijn zijn beelden vlak en onaf; soms zelfs nauwelijks te zien. Met licht en op de foto komen ze tot leven. Saillant in een tijd waarin het gaslicht net is uitgevonden, evenals de fotografie. Rosso levert beelden die oprijzen uit het licht.

Brancusi maakt zeer gestileerde beelden die op zich al zeer  sterk zijn maar die bij dag- of kunstlicht gefotografeerd een extra lading krijgen. Schaduwen van beelden zijn net zo belangrijk als de beelden zelf, net zo goed als sokkels belangrijk zijn. Het spel van licht en schaduw wordt door Brancusi net zo nauwgezet vastgelegd als bij Rosso, zij het dat Rosse de invloed van licht op het fotopapier een eigen rol laat spelen. Brancusi levert beelden én hun reflecties.

Dat is dat weer een overeenkomst met Man Ray, die zelfs zo ver gaat om fotopapier rechtstreeks te behandelen, zonder fototoestel. Voorwerpen kunnen ook rechtstreeks aan het fotopapier worden toevertrouwd, zonder de tussenkomst van negatieven. Dat wordt dan Rayografie genoemd. Bij Man Ray is juist de foto het belangrijkste en zijn sculpturen pas ingeraamd in een frame echt af. Man Ray levert foto’s als sculpturen.

Framed sculptures is een tentoonstelling die de toeschouwer dwingt zich in de werkwijze en denkprocessen van de verschillende kunstenaars onder te dompelen om ze te kunnen vatten. Dat kost tijd en aandacht. Geen expositie om snel door te lopen. Zo op het eerste gezicht is er zelfs niet eens zo veel te zien; maar dat is schijn, je leert te kijken op vele manieren; een beeld is pas een beeld op een afbeelding. Of een afbeelding is er niet zonder een beeld. Enzovoorts. 

Missie geslaagd

Het zit er op hier. Missie volbracht, knietje gerepareerd, kilometers gemaakt op de fiets, Hannema-werkstuk op een oortje na gevild, trui gebreeën, Mont Ventoux uitgelezen, omgeving verkend, blog bijgehouden, bezoek aan Valencia gebracht, 5 woorden Spaans geleerd, en vastgesteld (wat we eigenlijk al wel wisten), dat we het heel makkelijk een lange tijd met elkaar kunnen uithouden.

Kortom we kunnen terug. Vandaag heeft H. taart uitgedeeld aan het onvolprezen fysioteam. Wie een knie, een heup, een hart of een hoofd moet laten repareren en verzekerd is bij VGZ, Zilveren Kruis of IZA, ga naar Spanje, naar het Clinica Benidorm, en laat je vervolgens vertroetelen en masseren door het team van Medifit in Benitatxell (of Benitachell).

en als je dat dan ook nog eens kunt in die ellendige januarimaand in Nederland, ja, dan ben je spekkoper.

Volgend jaar komen we hier terug rond dezelfde tijd.

Hieronder het onvolprezen team!!

van links naar rechts: Gerard, de patiënt (kijk naar die relaxte houding, bijna zonder stok), Paul en Ruby

Crisis, what crisis?

In een heerlijke voorjaarszon op naar de stad van de sinaasappels: Valencia! Heeerlijke terrasjes en een mooie tocht met een hop on hop off bus, het beste dat je kunt doen als een van de twee zich op krukken voortbeweegt. We zijn o.a. langs de fantasiegebouwen van de Spaanse architect Calatrava geweest. Hieronder een impressie van die merkwaardige, futuristische bouwsels. Wat mij betreft iets té. En slecht afgewerkt. Van een van de bouwsels (op de eerste foto helemaal achteraan) is de aardewerk huid los gaan laten. Levensgevaarlijk als je daar onderdoor loopt. Alles is er nu weer van afgestoken door abseilers. Kosten: enkele tonnen. Valencia is in de slag met Calatrava wie dat moet gaan betalen.

                                                                     Mooi ? Mwah...

                                                          een agressief gebouw!

                                                                  2 x "duck face"

Enfin, ook in de oude stad is genoeg te zien; heel veel semi klassieke architectuur van rond de eeuwwisseling, net als in Madrid en Barcelona. Alleen al aan de brede boulevards kun je zien dat het Valencia in de afgelopen eeuwen voor de wind gegaan is. Van een crisis kun je op straat überhaupt niks merken. Iedereen loopt er piekfijn bij, de gebouwen zijn tip top in orde en de winkels sjiek. Wat wil je nog meer! Wij wilden tapa's en rioja op het mooiste terras van de stad pal tegen de kathedraal en kregen dat ook. Zagen nog net hoe iemand die van het toilet af kwam door de Spaanse politie werd ingerekend. Misschien dan toch iemand die van de crisis te lijden heeft gehad!
Op de terugweg ging het zowel aan de parkeerautomaat als de stad uit weer helemaal fout. Af en toe lijken we net mannetjes van Mars die op deze planeet totaal niet weten hoe iets werkt. Ben je een maand in het buitenland en kun je je nog niet in het Spaans redden! Caramba!
Let ook nog even op de volgende opname; je kunt zien dat betrokkene zojuist een schietgebedje heeft gedaan voor snel herstel en dat dit zal worden verhoord! Hoe is anders die stralenkrans rond haar te verklaren?

Zo maar wat mijmeringen

Al dagen niks meer laten horen. Het leven gaat ook hier zijn gangetje. 's ochtends of 's middags twee uurtjes naar de fysio. Ik er voor of er na op de fiets door het gebied rondom Cap de la Nau. Zoals vanmorgen bijvoorbeeld, de zon sprenkelt tussen de altijd zachtgroene pijnbomen die in de tuinen staan van de honderden villa's die de alsmaar klimmende weg naar de cap omzomen. Een mooiere ochtend op je racefietsje kun je niet hebben. Hier wat foto's die ik er een dag eerder, toen ik er met H. met de auto naar toe gereden ben, gemaakt heb.

 

Of rennen over de boulevard bij Javea, en daarna de heerlijkste koeken eten die er bestaan op aarde bij de Duitse Stube met Illy koffie. 

Vanmiddag hebben we verjaardag gevierd bij onze buren, Sies en Marcus, allebei kunstenaars uit Bergen, die hier zijn neergestreken omdat Marcus zijn heup heeft laten restaureren. Iets te veel Rioja gedronken en allebei (Marcus en ik) honderduit gepraat over Suriname, waar we ooit allebei geweest zijn. Marcus beoefent de zeldzame sport van brandingzeiler; zó met boot zonder kiel de golven in en dan proberen weg te komen. H., die echte zeilvrouw en Marcus hadden tijdens de oefeningen dus gespreksstof genoeg. En ondertussen draait de fysio Paul precies de muziek die H. wil horen. Toen ik binnen kwam stond net Diana Krall te galmen. H. moest even weg omdat ze mee moest werken aan een opname voor een promo-filmpje over de fysiotherapie hier in Benitatxell. Nou, een grotere fan van dit centrum hadden ze niet kunnen vinden! H. is een en al lof over de hulp die haar hier geboden is. En anders ik wel. Als we hier weg gaan, is dat met pijn in het hart. En dan zijn we nog niet eens in Valencia geweest. Dat gaan we zondag doen, in de hoop dat alle stellages die daar gebouwd zijn voor filmopnames met George Clooney weer opgeruimd zijn. De foto's die Paul, de fysio, van de stad liet zien zijn zo mooi, dat we die stad zonder allerlei filmbouwsels willen zien. Wellicht kan dat dus zondag.
En H. blijft maar slecht slapen. Overdag gaat het wel maar 's avonds speelt de knie na al die rek en strekoefeningen behoorlijk op. Maar goed dat er paracetamol is.

Enfin, dat was. Niet veel nieuws van twee mensen die het hier hier heel erg naar hun zin hebben (gehad, het is bijna voorbij).