Retrospeccion

De laatste dag brengt ons geen nieuwe ervaringen meer. Ik doe mijn rondje op de fiets onder een andermaal stralende hemel, H. maakt ondertussen het hele huisje schoon en ruimt alles op; ieder zijn eigen taak nietwaar. In de middag brengen we nog een bezoekje aan de Bielokjes in Torremolinos. Wilma Bielok wijdt ons in in de geheimen van de meditatie; al jaren verzorgt zij voor vrouwen (geen mannen, die verstoren de sfeer op de een of andere manier) cursussen meditatie. H. geeft aan al snel af te haken wanneer het zweverig wordt. Als Wilma begint over klankschalen en welke kleuren horen bij welke chakra's gaan bij haar het lampje uit. Maar H. is wel nieuwsgierig. Waarom zou iets, dat door de eeuwen door mensen als nuttig is ervaren niet op de een of andere manier ook voor ons toepasbaar kunnen zijn. Acupunctuur vind ze wel het duidelijkste voorbeeld, afkomstig uit het verre oosten is er inmiddels niemand meer die dat als kwakzaverij afdoet,

Nog even een snelle evaluatie van ons verblijf alhier. Vast staat dat een maandje weg in de winter bij ons in zwang blijft. Wat mij betreft blijft het voorlopig ook telkens Spanje waar we ons nestelen. Het verschrikkelijke beeld dat oprees bij een plaats tussen Torremolinos en Marbella, bleek niet terecht. Het is inderdaad zeer druk bevolkt zo dicht tegen de kustlijn, maar er zijn genoeg rustige stukken te vinden en de wandelroute aan ons strand maakte zelfs een landelijke indruk. Prachtige steden liggen hier op redelijke reisafstand meer dan genoeg. Fietsroutes zijn hier na enige zoekwerk op kaarten toch ook genoeg te vinden, al betrap ik mezelf er op dat als ik eenmaal een route te pakken heb die rustig is en waarin voldoende geklommen en gedaald kan worden, ik het daar vervolgens bij hou. Ik reed dezelfde route hier wel een keer of 5. Maar elke keer mét een prachtig uitzicht op rode en blauwe bergen om me heen, kom daar in Holland eens om. We genoten van de dagelijkse strandwandeling en joggingstrip met een bakkie pleur op een idyllisch terrasje pal aan de golven. Nee; España ha robado nuestros corazones definitiva!!

Second city love

Second city visit. Hoe is het om na 9 jaar weer op precies dezelfde plaatsen terug te keren, als waar wij als verliefd stel stonden en zaten. We beleefden het gisteravond en vooral vandaag in een van de mooiste steden ter wereld: . Zowel tussen ons als in de stad is weinig veranderd. Alleen rondom de tabaksfabriek uit de 16e eeuw liggen nieuwe plavuizen en het op het Plaza Espana worden momenteel de versleten azuleos (keramieke tegels) vervangen door nieuwe. Het is nog steeds een fantastische plek, dat Spaanse paviljoen uit de wereldtentoonstelling van 1929: een gigantisch halfrond plein, omzoomd door een van de grootste bouwwerken ter wereld, waarin elke Spaanse gemeente een met glazuren tegels belegde eigen plek heeft gekregen. Zeker in de zon waarbij de temperatuur vanmiddag opliep tot 21 graden is het er verrukkelijk toeven. In hoeveel historische films heeft dit plein inmiddels niet een plek gehad? En toch is het pas in de jaren 20 van de vorige eeuw, dus nog geen eeuw geleden gebouwd.

De kathedraal in de binnenstad is hors categorie. Zelden zo'n fraai afgewerkt bouwwerk, opgetrokken in allerlei stijlen, aanschouwd. Maar dan hebben we het nog niet gehad over al die smalle straatjes in de binnenstad, gebouwd om de zon weg te houden. Op elke hoek staat een kerk, wat dat betreft doet het ook wel een beetje denken aan Venetië, maar dan zonder water.Tot diep in de nacht is de stad druk zoals we gisteravond hebben gemerkt. Overal bomvolle terrassen en pleinen, op vrijdagavond lijkt het in de zachte avondlucht alsof de zomer hier alweer begonnen is op 20 februari!
In een stampvol café bekijken wij een stiergevecht op een groot tv-scherm. Als je tegen al dat bloed kunt dat tijdens de corrida uit de stier stroomt is het een intrigerend schouwspel, We zien hoe de super macho toreador de stier tot op het allerlaatst blijft uitdagen, waarbij hij telkens maar enkel centimeters van de dreigende horens van het dolle beest vandaan blijft. Dat de Partij van de Dieren er maar niet van hoort dat wij zeker een half uur geboeid hebben zitten kijken.
In de ochtend bezoeken we een bouwwerk dat er 9 geleden nog niet stond, de Setas de Sevilla (seta = paddestoel). Het bouwwerk is nauwelijks te omschrijven en detoneert op alle mogelijke manieren met de omgeving. Maar hoe langer we er naar kijken, hoe mooier, beter nog, hoe meer bijzonder dat we het vinden. 
We ontmoeten aan het eind van de middag een oudere, Amerikaanse dame, Ann uit Seatle. Ze is net 'bevrijd' van kennissen die de hele dag maar liepen te jakkeren' en vindt het heerlijk om nu op haar gemak in haar eentje rond te dwalen. We zitten in het front van het Spaanse paviljoen uit 1929 honderduit te kletsen, Als toefje slagroom op de taart komen we op de terugweg midden in een zuid Amerikaans carnaval terecht; hier de Colombiaanse delegatie. En daarna de Bolviaanse.

Maar dan is het toch echt tijd om de 275 kilometer lange terugweg te aanvaarden. Met een bijna legen tank weten we in het donker in de buurt van Torremolinos nog een pomp te vinden. Pffff, het was weer eens kantje boord.

61-jarige H. versiert de mooiste man van Malaga

H's verjaardag! Een dag uit duizenden; de lucht is staalblauw, de temperatuur 18 graden, de tocht gaat naar Malaga. kortom niets kan ons gebeuren. In Malaga kunnen we nu eindelijk eens in de kathedraal die we al zo vaak van de buitenkant gezien hebben. Hij is van binnen net zo mooi als van buiten; een evenwichtig opgetrokken renaissance-kolos. Plafond en pilaren zijn overdonderend. Hier wat impressies. Daarna maken we een leuke stadswandeling die ons zal voeren naar het Plaza de la Merced waar zich het geboortehuis van Picasso bevindt. Maar voordat het zo ver is doen we eerst een terras in de heerlijke voorjaarszon. Ik ding af op een paar fraai geoxydeerde koperen oorplaten; mijn kadootje voor H. Aangekomen op het gezellige Plaza de la Merced gaan we het Picassohuis binnen. Er is een kleine maar interessante expositie gemaakt met voorstudies voor de Guernica en de baadsters van Avignon. Mooi hoe Pablo met enkele lijntjes revolutionaire, de wereld schokkende schilderijen voorbereidde. We krijgen ook het doopkleedje en een schoentje van onze Pablo te zien. Aan de overkant gaan we het huis in waarnaar de ouders van Pablo enkele jaren later verhuisden. Ook daar een kleine, smaakvolle tentoonstelling met werken door de hele werkzame periode van Picasso heen.
We lopen door naar de met palmen omzoomde Paseo Parque met daarnaast, de naam zegt het al, een prachtig park. Bij het nemen van foto's daar betrappen we onszelf erop dat we diezelfde foto's 9 jaar geleden ook hebben genomen. 9 jaar geleden liepen we hier nl. ook. We stellen allebei vast dat er sindsdien niks, maar dan ook helemaal niets veranderd is!
We lopen terug naar het Picassopleintje, want daar waren de leukste terrasjes. We worden niet teleurgesteld. Vlak voor ons begint een geinig bandje te spelen, waarbij de drummer zich bedient van plastic verfemmers. H. is uitgelaten,

zeker na haar tweede wijntje en versiert een sigaret bij, naar haar mening, de knapste man van Malaga. Zelfs ik moet het beamen, oordeel zelf. Niet slecht voor een 61-jarige om nog indruk te maken op een jonge straatartiest. De titel is alleen niet helemaal compleet: er had natuurlijk moeten staan: 61-jarige H. versiert een sigaret bij de mooiste man van Malaga.

Voor het eerst zonder tom-tom: herrie in de wagen

Vakantiemoe? Voor eenieder die in Nederland in het zweet des aanschijns zijn of haar brood verdient is dit een affront. En toch hebben we er vandaag een beetje last van. Ik doe mijn loopje zoals gewoonlijk langs de kust en haal zelfs zonder pauze voor het eerste de tien kilometer weer. I'm ready for the quarter marathon of Rotterdam; ook al is die pas half april. Ik voel me na afloop ook helemaal niet moe, dat was de eerste dagen wel anders; zie er de verhalen en de foto van een uitgebluste man maar op na. Komt het misschien ook door mijn blitse nieuwe kleurtjes? Het heeft er alle schijn van dat het met een nieuw pakje harder gaat.

Vanmiddag besluiten we na lang dralen er toch nog even met de auto op uit te trekken. We raken verdwaald in het achterland van de Costa del Sol, hoog in de heuvels. Het besluit om nu eens zonder tom-tom te reizen blijkt niet geslaagd, binnen de kortste keren is onze kaartlezeres de weg helemaal kwijt: ouderwets gekanker in de auto; hadden we deze vakantie nog niet gehad.
Maar uiteindelijk vinden we de weg naar een klein meertje toch nog en genieten op een heel bochtige weg in de groen, blauwe heuvels van het vallende avondlicht.

In het donker rijden we over het mij inmiddels bekende fietstraject terug waarbij H. vindt dat ik telkens veel te hard op de rotondes afsnel. Het is nog maar de vraag of we morgen, op H's verjaardag, naar Sevilla afreizen.

De dag van de doos

Het is natuurlijk geweldig leuk, de fiets mee naar Spanje, maar de vraag is, hoe komt dat ding mee terug. Mijn doos was tijdens de  vlucht door de ruwe behandeling van het grondpersoneel helemaal aan gort gegaan. Dus moest er hoe dan ook een nieuwe doos geregeld worden voor de terugvlucht. Daar hebben we deze voor het eerst druilerige dag dan maar aan besteed. Allereerst is het onmogelijk om tussen 14.00 en 17.00 een winkel te vinden die open is. En als we dan toch een pietepeuterig fietswinkeltje vinden dat toevallig wel open is hebben ze daar geen doos. Toevallig in dezelfde straat is een heel luxueus ogende fietswinkel maar die is natuurlijk tot 17.00 uur dicht. Niet getreurd. We brengen onze tijd door in een wél open zijnde chinese bazaar waar werkelijk alles wat door de mens ooit is uitgevonden opgeslagen ligt. We vinden er 6 wijnglazen als genoegdoening voor de 3 die we de afgelopen dagen inmiddels kapot hebben laten vallen, haarelastiekjes, een viltstift, 2 anti statische doekjes en naaigaren. Prijs bij elkaar: 10 euro. (we hadden weinig om over te schrijven, dat is duidelijk). Als de fietsenzaak opengaat heeft die inderdaad de fel begeerde kartonnen doos te geef. Hij past nauwelijks in ons huurautootje, Als we de stoelen helemaal naar voren schuiven, de hoofdkussentjes naar beneden doen en ik voorover blijf zitten past het allemaal precies. We leveren het onding snel af bij de huurauto organisatie, enkele kilometers verder op de luchthaven zodat we over 6 dagen de fiets er zó in kunnen schuiven.
H. leest vandaag met regelmatig gierende uithalen het boek van Liza van Sambeek uit met zeer herkenbare doldwaze belevenissen van pensionado's; alleen het gedoe met kleinkinderen dat in het boek breed wordt uitgemeten is ons tot op heden bespaard gebleven. Nog nergens kondigt zich een borelinkske aan (althans voor zover wij weten). Maar het zweverige gemiep van vriendinnenclubjes komt H. heel bekend voor. Ook avontuurtjes van mannen met veel jongere dames herkent H. maar kan onmogelijk op mij slaan, daarover geen misverstand!

Bangeschijter

En weer besteeg ik mijn ros. Vanuit ons tuintje legde H. dit inmiddels niet meer bijzondere moment vast.

De weergoden hadden vandaag een nieuwe verassing in petto; forse tegenwind bij een beklimming. Mijn god, dat was afzien deze keer. En ook kwam ik tot de ontdekking dat de uitspraak die een West Brabander me ergens in Italië toeriep: "man, je daalt als een wijf" helaas nog steeds van toepassing is. Achterop kwamen heden twee Spanjaarden die me in een afdaling meteen hun kont lieten zien; in no time waren ze verdwenen, terwijl ik bij een snelheid van 55 km al bangerig in mijn remmetjes zat te knijpen. Die lui reden dus minstens 75 kilometer per uur naar beneden! Ik durf dat echt niet, zie voortdurend exploderende banden en de gevolgen daarvan voor me. Mijn maximum daalsnelheid was gisteren heel eventjes 71 km! Omdat ik tijdens de afdaling helemaal niet op mijn klokje durf te kijken heb ik dat niet eens bewust ervaren.Enfin, ik kwam weer heelhuids thuis en heb de rest van de dag zitten uitblazen (en weer een uurtje geslapen). Wat een watje!
Gistermiddag met een karretje achter de vrouw aan de Lidl in. Daar ben ik goed in!

Bedankt!

 Bedankt voor alle felicitaties aan mijn 65-jarige adres in Riviera del Sol, mede namens Hanneke (om in de sfeer van heden te blijven met foto's van de carnaval in Venlo).

Slapen op de Neuk-Lijn

Gister en vandaag bezochten we met de Bielokjes de voormalige Nederlandse kolonie Gibraltar, althans Nederlands-Engels tussen 1704 en 1713 toen we bij het Verdrag van Utrecht deze steenklomp zonder tegenprestatie teruggaven aan de Engelsen.Sindsdien heerst het perfide Albion op deze strategische plek..Aan de grens staat een lange rij auto's te wachten om naar binnen te mogen, wij glijden te voet soepeltjes door de helemaal niet strenge grenscontrole. Die lange rij blijkt bij nader inzien helemaal niet te wijten aan de douaniers, maar aan het feit dat de grensweg dwars over de landingsbaan van het vliegveld van Gibraltar loopt. (zie foto)

Zo af en toe komt er een vliegtuig aansuizen en moet de baan even worden afgezet! Even verder staat een bezinepomp waar de benzine maar 1 euro per liter kost, ook daar wil menige Spaanse auto naar toe om daarna het landje van 7 vierkante kilometer weer spoorslags te verlaten. Dat is maar goed ook, want met 30.000 inwoners en evenzoveel auto's zitten de wegjes van Gibraltar al voldoende verstopt. 'Onze regering zou meer auto's eigenlijk moeten verbieden' zegt onze Gibraltezer gids die ons naar de rotspunt begeleidt en opbiecht dat zijn eigen gezin ook drie auto's en 2 motoren telt. Maar voordat we vandaag de rots opgaan hebben we de avond ervoor ook al door Gibraltar gedwaald, Op twee of drie kroegen na is er eigenlijk weinig te beleven, hoewel het toch zaterdagavond is. In een echte Engelse pub leer ik H. en de Bielokken voor het eerst Guinnes drinken. Het bevalt uitstekend, zo'n pint met vette schuimrand. Restaurants zien we nergens. We vinden slechts een veredelde hamburgertent pal naast een bowlingbaan alwaar we ons tussen het gekegel door nauwelijks verstaanbaar kunnen maken, maar - wonder boven wonder - het eten smaakt voortreffelijk. Als we uiteindelijk terugkomen op de plaats waar we uit de bus zijn gestapt blijken daar op een hoop allerlei leuke restaurantjes bij elkaar te liggen
We slapen in het Spaanse Linea de Concepcion, op steenworp afstand van de grens, aan de Spaanse kant. Hotels zijn daar veel goedkoper. We hebben het geweten. De matrassen voelen aan als een zandbak en in de nachtelijke uren lijkt het of een heel regiment infanteristen ligt te rampetampen. Alles trilt, bonst en rammelt om ons heen. Ineens is me de betekenis van Linea de Concepcion duidelijk: we slapen boven op de neuk-lijn!

Maar goed, vandaag dan de rots op met een alleraardigste gids die honderduit vertelt over het verschil tussen de edele Engelsen en de boze Spanjaarden; hij oogt Spaans maar beweert volbloed Brit te zijn. We geloven hem. Hij is goede maatjes met de apen, waarvan er een het leuk vind op mijn hoofd te springen en flink aan mijn haren te trekken. "Hij wil een nootje" zegt de gids sussend, en werpt de brutale rekel een pinda toe.

We kijken bovenop de rots ondertussen onze ogen uit, al weet de altijd weer nuchtere Ron op te merken dat de zee er wat hem betreft ook overal hetzelfde uitziet; hoe die man toch ooit ergens enthousiast voor te krijgen is, blijft ons alle drie een raadsel. Nou ja, een leuke winkel van sinkel, daar is meneer wel voor te porren, maar verder kunnen wat hem betreft alle kerken, musea, zeeën en steenklompen het dak op.
Op de terugweg geef ik op de eerste dag van mijn 65ste levensjaar wederom een terugblik op mijn leven ten beste, nu vooral gewijd aan de verschillende amoureuze wegen die ik in Middelburg insloeg en mijn dolle belevenissen in de lokale politiek van dezelfde gemeente; de Bielokjes hebben het immers zelf allemaal van zeer nabij meegemaakt.

Gehaald!

65: één keer ongegeneerd terugkijken

65 jaar! Eén keer ongegeneerd terugblikken.65 jaar geleden, op de kop af, werd in de Rembrandtstraat te Breda uit gemeenschap van een gedesilussioneerde, uit Indië teruggekeerde militair en zijn geliefde Tonnie Reijnders ("Rijntje") het eerste kindeke geboren, luisterend naar de doopnamen Mathias Lodevicus. Gedesillusioneerd was de Indië-ganger, omdat hij vanwege struma was afgekeurd voor een loopbaan in militaire dienst. Eeuwig zou hij bij defensie blijven werken als 'burger'. Nu hij zijn militaire loopbaan was misgelopen zou zijn zoon, opgroeiend in de KMA-stad Breda, het tot officier moeten schoppen. Daarom ging zoonlief, hoewel van eenvoudige komaf, naar het elitaire Onze Lieve Vrouwe Lyceum, waar de Bredase elite zijn kindertjes naar toe stuurde. Onze boy schopte het niet verder dan HBS/A, maar was wel de enige van zijn vriendenkring die de middelbare school in één keer afmaakte. Een jaar vroeger dan de rest vervoegde onze Brabantse slungel in zijn zondagse pak (eis van moeder) zich bij een opleidingsinstituut, in mijn geval de kunstacademie in Amsterdam (mind you, het is 1968, half Amsterdam slaapt op de dam). Afgewezen. Een maand daarvoor was onze Tjeu ook al afgewezen voor de journalistenopleiding waar zich voor de 90 beschikbare plaatsen 300 belangstellenden hadden aangemeld. Op de vraag welke weekbladen hij las wist ons Brabantse joch niet meer te noemen dan De Panorama en de Revue, daar waar hij natuurlijk Vrij Nederland en De Groene Amsterdammer had moeten zeggen. Maar die bladen hadden onze jongeling nog nimmer bereikt in mei 1968 (Parijs brandt, onze Tjeu ook, maar dan vanwege de mooie meisjes van het Mencia de Mendozalyceum, de vrouwelijke tegenhanger van de manneschool OLVL). Het zal duidelijk zijn dat de oude wens van Tjeu's vader, om zijn zoon als kadet naar de KMA te zien gaan, al helemaal niet meer im frage was in die turbulente tijd.Tjeu mocht alleen naar Tilburg, want in die stad woonde moeder's zus, Tante Cor, en die wist nog wel een hospita te vinden. Daarna volgden linkse jaren met studentenrevoltes, de Karl Marx universiteit, het eerste optreden van Bram en Freek voor 30 man in studententheater Posjet, vele liefdes, drank, een psychische inzinking en aan het eind nog een papiertje ook (een sociologendiploma dat ik op dezelfde dag ben kwijtgeraakt en nooit meer terug heb gevonden. Werkgevers hebben mijn drs.titel altijd op mijn woord geloofd). In 1975 en 1976 weigerde ik niet, zoals zovelen om mij heen, militaire dienst in te gaan, maar vond ik juist dat ik mee moest helpen 'als VVDM-er de krijgsmacht van binnen uit te hollen'. Anderhalf jaar was ik actief met het beuken (= lid maken) van dienstplichtigen wier belangstelling niet verder ging dan bier zuipen en lekkere wijven. Voorwaar een uitstekende training op het vakbondswerk dat ik van binnenuit zou leren kennen. Ondertussen stapte ik ook nog in het huwelijksbootje met José.
Een baan was snel gevonden bij Dagblad de Stem, alwaar ik de hoofdredacteur imponeerde met een ingewikkeld verhaal over de monetaire slang (ik was inmiddels een verwoed Volkskrantlezer). Anderhalf jaar heb ik het uitgehouden tussen uitgebluste redacteuren op de redactie binnen/buitenland die zelden of nooit zelf een verhaal schreven maar aan de hand van afgescheurde telexrollen ANP verhalen aan elkaar plakten. Buiten de redactie-uren om schreef  honderden verhalen in eigen tijd zonder een cent extra beloning. Het minimumloon kreeg ik als afgestudeerde academicus, aangevuld tot een passend loon vanuit de Wet Werkloosheidsvoorziening. Kom daar eens om tegenwoordig!
Een baan als vakbondsbestuurder, toevallig was er in Zeeland een vacature, lag meer op mijn weg. 25 jaar lang haalde ik regelmatig de pagina's van de PZC met standpunten van de FNV waarvan men zich in Zeeland terdege rekenschap diende te geven. Ondertussen werd tesamen met Wilma (van José ben ik gescheiden in 1981) een gezin gesticht (het duurde wel een jaar of 5 voordat de o.o. (= onbegrepen onvruchtbaarheid) alsnog werd omgezet in enkele koene borelinkskes. Daar kwamen ze met regelmatige tussenpoos van anderhalf jaar achter elkaar: Jur, Nien, Jas en Roos. In mijn vakbondsbolide reed ik 's avonds de provincie in om overal het woord van Wim Kok te verkondigen. Zijn ster rees, dus die van mij ook. In 1997 resulteerde dat in een aanzoek aan mijn adres om lijsttrekker van de PvdA in Middelburg te worden. "De stomste beslissing die ik ooit had kunnen nemen", aldus eega Wilma. Drie jaar en vele affaires en moties van wantrouwen later kon ik haar gelijk alleen maar beamen. Wethouder af durfde ik me in Zeeland nergens meer met goed fatsoen te vertonen en verkastte, althans wat werk betreft, naar het veilig ver weg gelegen Rotterdam. Daar ging ik werken bij de Rotterdamse Kunststichting. Vergeleken met de tropenjaren in de Middelburgse politiek was de Rotterdamse culturele wereld een eitje. 9 jaren reisde ik dagelijks heen en weer tussen Middelburg en Rotterdam. Het huwelijk werd er niet  beter op. In 2005 trok ik enkele maanden in in een caravan op de camping in Middelburg. Ik ontmoette Hanneke met wie ik tot op de dag van vandaag gelukkig gelat ben. Vanaf 2009 is Rotterdam mijn woonplaats geworden maar Middelburg is nooit ver weg gebleven. Met Wilma heb ik het bijgelegd en zelfs José woont in hetzelfde wijkje. Alle exen keurig en overzichtelijk bij elkaar in de buurt. Met de kinderen heb ik geweldig leuk contact; met Jur maakte ik vele reizen, oa. de Route 66 en naar China. Met Nina ging ik 6 weken op de fiets naar Marseille. Jasmijn doet het fantastich als boerin in wording en op dit moment woont Roos bij me in Rotterdam; we hebben het heel gezellig met zijn tweetjes daar.
Men zegt dat mensen pas na hun 50ste echt gelukkig worden. Ik ben - met een korte periode in Tilburg toen ik het helemaal niet meer zag zitten met die vage studie sociologie - en met uitzondering van de periodes met de echtscheidingsperikelen, eigenlijk altijd gelukkig geweest. Maar de laatste jaren met H. zijn ook zo ongelooflijk relaxed. Het klopt dus wel wat men zegt over de 50 plussers. En als ik zie hoe we hier nu in Spanje leven als God in Frankrijk, dan kan ik alleen maar zeggen: alles wat ik tot mijn 65ste aangereikt heb gekregen, pakken ze me niet meer af.
En ondertussen stapt H. ook op deze dag vrolijk voort!

En ikzelf had het ook naar mijn zin:

Ouder en luier

Weer een bewolkte dag. Het moet niet gekker worden hier. Maar de temperatuur kan ermee door, 14 graden lees ik ergens onderweg. Want ik ben weer eens op mijn ros geklommen, dezelfde weg omhoog naar Alhaurin maar dan nu via Coin terug naar het hoogste punt in de omgeving, de puerto de los percadores, of wel de visserspoort; een beetje rare naam op 320 meter hoogte met geen watertje in de buurt, maar kom, wie weet ging er ooit een weg met verse vis vanuit de zee hierlangs naar de dorpen in de omgeving. Vlak bij de top ligt een prachtig kasteeltje, waarover verder elke informatie ontbreekt.(de foto heb ik van internet geplukt, de lucht was vandaag nergens blauw)

 De hellinkjes van soms 12 procent gaan me redelijk goed af, de stevig wind die me eergisteren nog omhoog blies, is er vandaag niet, dus ik moet het nu echt helemaal alleen doen. In Coin blijk ik de route dwars door de oude stad te hebben getrokken via zeer steile steegjes. Daar stap ik dan toch maar af; een stukje moet ik zelfs te voet met de fiets aan de hand de trap op; toch voortaan beter kijken hoe de wegen rondom zo'n stadje lopen, dit is gekkenwerk. Maar eenmaal het stadje uit rij ik over een prachtige weg die gelijkmatig door het landschap golft, nu eens geen nijdige klimmetjes maar heerlijk zwieren over een  vrijwel lege weg.
Terug in Riviera na de douche een heerlijk tukje gedaan; 's lands wijs, 's lands eer zullen we maar zeggen; een echte siësta immers.

H. maakt een heerlijke tapa maaltijd en we kijken wat afleveringen van Cojones op 'uitzending gemist'. Opvallend hoe goed die uitzendingen hier streamend doorkomen; nimmer een hapering, dat was vorig jaar in Benitaxell wel anders! Ach ja, Benitaxell, daar schreef ik vorig jaar in een paar weken een half boek; behalve deze blog komt er deze keer niets uit mijn vingers en hoofd. Ouder en luier.

Onze geheugens werken nog identiek!

Hoe lang beklijven herinneringen? Vandaag dachten we, tesamen met de Bielokjes, een nieuwe route uitgezet te hebben. Naar Antequera en een bergachtig nationaal park, genaamd El Torcal. Toen we de pannekoekenstapelachtige steenformatie's zagen riepen H. en ik in koor: hier zijn we eerder geweest.

Alleen toen in een dikke mist waarbij we niet verder konden kijken dan 100 meter. Vandaar dat we de tocht ernaartoe door een weids panorama niet hadden kunnen thuisbrengen. En toen we enkele uren later vanaf een plateau met daarop een fort richting de witte huisjes van Antequera keken, wisten we weer: hier zijn we eerder geweest.

Gek toch hoe sommige plekken wel herkend worden, andere (zoals de blik op Antequera vanaf de aanrijweg), niet. En hoe grappig ook dat we de kreet: hier zijn we eerder geweest, allebei op precies hetzelfde moment slaakten.

Onze geheugens werken (nog) precies hetzelfde; dus deze test hebben de bijna 65-jarige en 60-jarige met glans doorstaan Voor Ron en Wilma was het allemaal nieuw, met die kanttekening dat Ron vanuit zichzelf nooit naar zo'n gestapelde steenmassa zou zijn gereden, aldus Wilma. En naar kerken gaat'ie ook niet: kortom alles van steen hoeft voor Ron niet. Nou, dan kun je meteen een hoop wegstrepen! Het maakt een vakantie wel overzichtelijk!
Het fort dat boven Antequera uit torent hebben we op ons gemak, zonder Ron, doorgewandeld. Vooral het verhaal van de islamitische prinses die verliefd werd op een christelijke gevangene maakt veel indruk. De prinses bevrijdde haar geliefde en samen vluchtten ze naar een in de verte gelegen, hoekige rortsformatie. Daar werden ze achtervolgd door de cipiers en de familie van de prinses die een dergelijke relatie niet konden velen. Er bleef de geliefden slechts één uitweg over. Hand in hand stortten zij zich, voor eeuwig verbonden, van de rots. Kijk, om dat soort verhalen zitten we verlegen! Niet "mee", Ron!
Tot slot, H. en ik, die graag afgeven op Hollanders die in Torremolinos een gehaktbal bij 'Broodje van Kootje' gaan eten, wisten niet hoe snel we ons naar bodega "Het Kleine Hollandsche Huysje" moesten begeven om daar een bord friet met kipsaté weg te werken.

Somberen maar eigenlijk toch ook weer niet

Het imago van de Costa del Sol behoeft, na weer een sombere dag, langzamerhand  toch enige correctie. Het kan ook hier soms dagen bewolkt zijn.

Vanmiddag stond ik in ons tuintje met weids uitzicht over de zee een beetje mistroostig te staren, voor het eerst. Zeker nu ik op het weerkaartje zag dat er in Nederland zo nu en dan een zonnetje scheen. Dát is natuurlijk niet de bedoeling!
Vanmorgen toch meer weer die blitse raceschoenen aangetrokken en mijn dagelijkse track over het plankier gemaakt; H met de stokken op ruime afstand er weer achteraan. Ik had meer tegenwind dan ooit, en de golven stortten zich wild schuimend op de staanders van de houten boulevard.

Soms stond ik zowat stil en de eveneens tegen de wind in tornende oudjes reageerden minder alert op mijn naderende geplof, ik moest regelmatig mijn snelheid matigen (een beetje overdrijving moet kunnen!) Mijn aifoon weigerde ook al dienst door het ontbreken van netwerkverbindingen zodat het loopje, ondanks de stevige wind in de rug op de terugweg, mij niet het genoegen verschafte dat ik meestal ervaar.
Het was gewoon een beetje een saaie dag, daar konden zelfs de heerlijkheden die H. wist te bemachtigen bij de plaatselijke Lidl niets aan veranderen. Maar na een middagslaapje zag ik alles weer scherp en heb ik de heerlijkste maaltijd tot nu toe gemaakt: gebakken bakkeljauw, zo'n beetje het nationale gerecht hier met veel cebolla's, paprika's en tomaten. Wat rijst erbij en smullen maar. Vanavond samen lekker zitten miepen over niks zoals alleen wij twee dat kunnen, met - natuurlijk - weer zo'n heerlijke liter Spaanse rioja erbij.

Merkel de nieuwe Churchill?

In de zon vandaag heel rustig aan weer wat bergjes bedwongen; het gaat me aanzienlijk beter af dan gister, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik ook slechts naar een hoogte van 300 meter ga in plaats van de 450 van Mijas. Verbluffend hoe snel je eigenlijk uit de dichtbebouwde zoom rondom de kust bent hier in Riviera; bij nader inzien een oase van rust vergeleken met de grote plaatsen er om heen. Op een prachtige weg pedaleer ik met een vaartje tussen de 16 en 10 kilometer per uur omhoog. Hoewel de weg breed is, is er vrijwel geen autoverkeer. En op deze maandag blijken er maar heel weinig anderen op het idee gekomen te zijn om de racefiets te bestijgen. Op de terugweg doe ik mijn windjackje aan want er waait een stevige wind en naar beneden kan dat met dat kuchje van mij wel eens fataal worden. Onzin bij nader inzien; het voelt overal alsof het lente is, al trekt en rukt de wind in de afdaling wel stevig aan mijn carbonnen ros.

Eenmaal terug begin ik aan 'Winston Churchill' van de burgemeester van Londen, Boris Johnson. Nu eens niet de zoveelste oplepeling van alle geschiedkundige feiten maar een op een pakkende manier geschreven, gedegen psychologische studie van een staatsman die in alle opzichten een buitenbeentje was. Ware het niet, aldus Boris J., dat Winston in vele opzichten een copie was van zijn vader, Randolph Churchill. Alles was Winston er aan gelegen om bij zijn zeer afstandelijke en vroeg gestorven vader toch maar in een goed blaadje te komen. Churchill, de ongenaakbare, was ook een papa's kindje. Prachtig wordt beschreven hoe Churchill in het Engelse oorlogskabinet eigenlijk de enige was die met Hitler op geen enkele manier zaken wilde doen en het volk niets anders dan bloed, zweet en tranen in het vooruitzicht stelde. En toch stond men, ondanks dat vreselijk vooruitzicht, uiteindelijk massaal achter hem. In deze dagen waarin het wereldnieuws andermaal om staatsmannelijk (of staatsvrouwelijk) optreden vraagt tegen de nieuwe tsaar Poetin, een leerzaam boekwerk. (Waarmee ik niet wil suggereren dat we Poetin met Hitler kunnen vergelijken. Wel zijn het allebei even kille machtsdenkers.) Wordt Merkel de nieuwe Churchill of toch meer de nieuwe Chamberlain? En wat gaat Obama doen. Oneindig fascinerend toch, die wereldpolitiek, ook in Riviera del Sol. H. en ik kletsen er heel wat over af, zonder dat de wereld er iets mee opschiet.

Op de foto de amerikaan die we tegenkwamen, enkele dagen geleden, in Malaga en met wie we honderuit kletsten over Miles, Sonny, Dizzy, Charlie, Wynton en Branford. Daarom hierbij alsnog.

Hoe het kaartenhuis inzakte

De harde werkelijkheid; we hebben heden, halverwege 'House of Cards', moeten afhaken. We kunnen er allebei geen touw meer aan vastknopen na 19 afleveringen. Er is iets mis met de ondertitelingstechniek, waardoor een kwart van de ondertitels een fractie van een tiende seconde in beeld blijft en wegflitst. Het aantal te behandelen wetsontwerpen, handelsverdragen en intriges daaromtrent neemt hand over hand toe. Journalisten graven steeds dieper in dossiers waarbij we de namen van betrokkenen niet meer uit elkaar kunnen houden, enz. enz. Kortom, we hebben besloten de serie stop te zetten en het thuis nog eens opnieuw te proberen. Het voelt net als halverwege een beklimming om te draaien en lafjes weer naar beneden te suizen, maar het is niet anders.
Maar voordat het zo ver was hadden we in de middag een genoeglijk samenzijn met de 'Bielokjes' in hun tijdelijke woonoord Torremolinos en dan hebben we het de eveneens deze kant uitgevlogen Middelburgers Wilma en Ron. Met enigszins lange tanden zette Ron zich aan het verorberen van de door ons fel bepleitte boquerellos waarbij alleen al het idee dat je die dingen met huid en staart in één keer naar binnen werkt hem zichtbaar tegen de borst stuitte. Wilma zorgde voor de tortilla's, H. voor de sla en Ron's aandeel bestond uit enkele fors uit de kluiten gewassen sardienenen; al met al een genoeglijke middag met uitzicht op de woelige baren van Torremolinos. Hieronder een deel van het gezelschap voor een mississippi-achtige radvaartuig dat op mysterieuze wijze ooit in de haven van T. terecht is gekomen.      

Super vette series vullen de avond

Zelfs op de dag dat er, behalve de vaste ingrediënten, uitslapen, boodschappen doen, rennen langs de kust (wél op mijn nieuwe felgele schoenen, hondjes duiken verschrikt weg) niks bijzonders gebeurt, zijn er in de avonduren altijd nog de filmseries; 'House of Cards' of 'Breaking Bad', die we allemaal afdraaien. Vanavond BB, maar liefst drie afleveringen achter elkaar. Die worden alleen maar beter, zo heb ik proefondervindelijk vastgesteld, als er tijdens fors wordt ingenomen. Bryan Cranston, die zich in de serie van suffe chemie-leraar ontpopt tot doortrapte producent en dealer in chrystal meth, is weergaloos. Maar ook de conversaties rond de doodzieke Bryan door zijn familieleden, die geen flauw benul hebben wat er zich ondertussen afspeelt, zouden zo uit Pulp Fiction kunnen komen. Een prachtige bijrol daarin is weggelegd voor de vettige zwager van Bryan, Dean Norris als Hank Schrader,die politieofficier is en zonder het zelf te weten zijn suffe zwager op het spoor is. Zijn seksistische, botte taalgebruik, dat Archie Bunker in de herinnering terugroept, wekt op de lachspieren. Hilarisch en super vet, anders kunnen we BB niet omschrijven. We kijken nu al weer uit naar de afleveringen die we morgenavond kunnen gaan zien. House of Cards met Kevin Spacy is al zo vaak bezongen, wij kunnen ons slechts in dit koor voegen, ook al zijn we door de ingewikkelde plots en de soms haperende ondertiteling de draad vaak kwijt, maar wie is dat in de Haagse of Washingtonner politiek niet regelmatig? Kortom geen probleem. Ergens pik je de draad altijd wel weer op.

Brokeback Mountain

We besluiten de route die ik vandaag met de fiets ga doen (een lus in het bergland boven Torremolinos) per auto 'voor te rijden'. We rijden daarvoor naar Mijas, een vriendelijk, wit dorp, dat hoog tegen de bergwand aangeplakt ligt als een roofdierennest. Vanuit het dorp gaat een weg stijl omhoog; ik weet wat me straks in het  begin te wachten staat. Vervolgens op en neer over de flanken van de bergrug die parallel loopt aan de kust. Een niet al te best wegdek, maar gelukkig geen losse steentjes. Met een klimmetje komen we aan de andere kant waarna we een fantastisch uitzicht hebben op het bergland naar het noorden; de vuilwitte bergen rondom Ronda, waar we enkele dagen geleden waren, zien we van hieraf ook liggen. Vervolgens golft de inmiddels voortreffelijke weg in een rustige afdaling die de gehele bergkam aan de achterkant beslaat totdat we in de wirwar van Torremolinos terecht komen. Langzaam rijden we met de auto over de drukke hoofdstraat, aan weerszijden omringd met palmen, totdat de weg om hoog weer inslaan maar daarbij verkeerd terecht komen in een van de vele nieuwbouwwijken die de afgelopen jaren tegen de berghelling zijn aangebouwd. Terug moeten we weer totdat we uiteindelijk de steile weg terug naar Mijas vinden. Het is me nu al duidelijk dat het venijn vandaag helemaal in het begin en in de staart zal zitten.
Drie uur later doe ik dezelfde helling, maar nu op de fiets. Het zijn niet zozeer mijn bovenbenen die dienst weigeren als wel mijn rug., Ik weet nu pas de betekenis van Brokeback Mountain'': "gebroken ruggenberg". Dat is deze berg vandaag voor mij. Het venijnige is dat je op een gegeven moment een rotonde passeert waar met levensgrote 3-d letters 'Mijas' op staat; een vorm van PR waaraan elke plaats zich hier schuldig maakt. 'Marbella' staat zelfs als een soort van Middeleeuwse poort over de breedt van een vierbaansweg weg gebouwd. Maar goed, als je denkt dat je er dan bent, heb je het goed mis. Er volgt nog een steile weg vol haarspelden naar boven; waarbij mijn rug zo opspeelt dat ik niet anders kan dan even stilstaan. Een wandelaar wandelt me pesterig voorbij; ik voel me een loser eerste klas.Kruipend doe ik de laatste kilometer voordat H. mij opwacht met sportdrankjes en een sjokolade doughnut. Wat een lieverd is het toch. Maar dat ik vlak voor mijn 65ste nu toch echt het einde van een tijdperk voel naderen is onloochenbaar.

 Blik van Mijas naar beneden. Hieronder een blik op Mijas zelf.

Waar zouden we zijn zonder Basecamp (en fel gekleurd schoeisel)?

Wederom een stralende dag. Terwijl de weerberichten uit Nederland (maar ook noord Spanje) pakken met sneeuw laten zien blijft het hier lenteweer, zij het dat de koude wind ook ons doet herinneren aan wat ten noorden van de bergrug langs de Middellandse Zee allemaal mis is. Ik doe onder een staalblauwe hemel weer mijn loopje langs het strand maar besluit bij thuiskomst dat er maar eens nieuwe sportschoenen gekocht moeten worden; mijn hakken beginnen aardig af te slijten na 2 jaar intensief gebruik. Een reden te meer om boodschappen te gaan doen in Malaga; ik moet ook hoognodig weer eens aan een lange fietsbroek met 'helpjes' terwijl ook een regenjackje nu eindelijk wel eens bij de wielergarderobe mag komen. Als ik dat dan allemaal heb kan ik morgen eindelijk eens mijn eerste wielermeters gaan maken. Ineens realiseer ik me dat ik op mijn laptop nog steeds Basecamp niet heb geïnstalleerd. Voor een niet-GPSrijder zegt dat niks, maar als je eenmaal aan de GPS verslaafd bent is dat rampzalig. En zo zit ik, terwijl het buiten prachtig weer is, toch weer uren binnen te ploeteren op het downloaden van software en kaarten van Zuid Spanje. En dan moet ik ook nog eens enkele routes maken en op mijn GPS plaatsen. U begrijpt dat het leven van een fietser tegenwoordig geen sinecure meer is.Vroeger trapte je maar een eind weg, tegenwoordig moet je een halve programmeur zijn voordat je een meter kunt gaan rijden. In Malaga slagen we snel bij El Corte Inglès en ook nog eens met fikse korting. Mijn schoenen hebben een kleur waarvan je op de loop gaat; daar moet ik dus vanzelf veel sneller door gaan rennen.

Blauwbekken in zuid Spanje, daar hadden we even niet op gerekend!

Ooit besloot Onze Lieve Heer op een Spaanse berg met een schep (je bent per slot van rekening schepper of niet!) een stapel kalkzand weg te schuiven. Wat overbleef was een scherp afgetekende rand van waaruit je een prachtig uitzicht had over het aldus gevormde dal. Na enkele eeuwen regenen sleten in de kalkwand enkele dunne stroompjes uit. En zo troont vanaf de 12 e eeuw, toen de islamieten deze plek ontdekten, hoog op de rand, Ronda, met 'nomen est omen', een uitzicht in de rondte. Dat uitgesleten stroompje loopt precies tussen het oude en nieuwe gedeelte van Ronda.

Om van de ene naar de andere kant te komen moest een 'nieuwe brug' gebouwd worden die de hoogte heeft van twee forse kerktorens. Op het dak bovenop die torens loop je dan van de ene naar de andere kant. Zo zie dat er dus uit:

Ondertussen was het vandaag gemeen koud. Uit het noorden woei een wind die over heel Spanje sneeuw en vorst is komen brengen. Toen we, om in Ronda te komen, over een bergtop reden, lag daar inderdaad her en der wat sneeuw. In onze overmoed hebben we alleen dunne zomerjasjes meegenomen; dus we hebben de hele dag lopen blauwbekken.

Gelukkig hadden ze in een café in het oude Ronda heerlijke sjokolademelk. Dus niks geen sangria of zo deze vakantie! Vanavond maar eens kijken of we met spullen van hier erwtensoep kunnen maken. Naar de Unox rookworst kunnen we in ieder geval fluiten. Dat zal wel een salchicha worden. Tot slot nog een portret van H., peinzend over de canyon. (En voor de techneuten: om te laten zien dat ik met mijn nieuwe toestel eindelijk eens kan pielen met de scherpte-diepte verhouding).

Russische maffia laat het afweten

Dat het leven hier in Riviera del Sol niet louter uit slow motion bestaat wordt duidelijk uit deze harde actiefoto's. Ik zie nu dat mijn ene been altijd een andere kant uit wil dan het andere; een man met een schizofreen loopje zogezegd.

Het is heerlijk hier; in de ochtenduren doen we samen wat buig- en strekoefeningen, waarna ik aan mijn loopje begin en H. er met de stokken op uit trekt. Halverwege komen we elkaar weer tegen, waarna elk zijn gang voortzet. Aan het eind, we zijn dan een drie kwartiertjes verder, zitten we even uit te blazen op het verlate strand; vrij veel wind vandaag, waardoor het frisser aanvoelt dan de thermometer aangeeft (17 graden). In tegenstelling tot Bendidorm vorig jaar houden hier jong en oud elkaar aardig in evenwicht; vrij veel hardlopers, waarbij ik me tot de oudste deelnemers mag rekenen; hoewel er kwam net iemand op een drafje voorbij die mijn vader had kunnen zijn.

Marbella viel een beetje tegen. De badplaats is berucht vanwege zijn corrupte burgemeester met banden met de Russische maffia die in zijn plaats talrijk aanwezig is. Ik verwachtte hoogblonde, hooggehakte hoeren en duistere types uit de Krim en Dnjepropetrovsk.Af en aan rijdende limousines en in de haven dito jachten. Maar er was bijna niemand en Russisch hebben we nergens gehoord.In de haven dobberden wat bootjes die je in Rotterdam ook langs de kade ziet liggen. Maar de bosquedellos fritos op het terras smaakten meer dan voortreffelijk, dat moet gezegd.

Zo verlaten was het in Marbella, alleen H. en de fotograaf. Nirgendwo Russians.

Meelijkwekkende blikken richting H.

Treffender dan middels deze foto kan deze dag niet getypeerd worden: oude man rust na verrichte sportieve inspanning terecht uit in de heerlijke middagzon van Riviera del Sol.Het lijkt zowaar of ik al bruine benen heb, maar dat moet een foutieve kleurinstelling van de fotografe zijn. Begin februari ogen mijn stengels nog als bleekselderij. Wie inzoomt ziet door mijn grijze haardos mijn hoofdhuid rood glinsteren, dat is helaas wel overeenkomstig de werkelijkheid. Vanmorgen dus langs het strand gestiefeld op mijn sportschoenen waarvan ik de steunzolen in Rotterdam heb laten liggen. Als ik na deze drie weken scheefgezakt terugkom is duidelijk hoe dat komt.Hanneke heeft er eveneens stevig de pas ingezet met haar stokken. Het is goed dat we niet gezamenlijk optrekken; dat zou al te komisch overkomen. De kust is rustig op dit moment al trof ik toch nog menige pensionado op mijn route die louter over plankieren ging. De overheid van Riviera des Sol is zo vriendelijk geweest over een lengte van een kilometer of drie een prachtige houten promenade aan te leggen.Dat loopt een stuk prettiger dan de nogal rotsachtige kust met rul zand. Aan het eind doen we ons tegoed aan een bakkie pleur op een terrasje pal aan het water. Na enkele minuten nam ik ook daar bovengetoonde houding aan. H. weet me later te vertellen dat voorbijgangers haar meelijwekkend blikken toewierpen; je zult met zo'n uitgebluste figuur op stap zijn! Enfin, vanavond de eerste aflevering van Breaking Bad gezien op dvd; helemaal te gek, net zoals "House of Cards" waarin we al in de tweede serie zijn beland. Als we dan zelfs niks beleven dan is er nog altijd avontuur en intrige op het blinkende schijfje!

Daar waar Europa en Afrika malkander kussen

Met de mist nog in het hoofd van de jaarlijkse reünie van De Trappisten in de zoals gewoonlijk weer veel te lawaaiige De Beyerd in Breda staan Hanneke en ik alweer om half zeven in de ochtend in de vertrekhal van wat tegenwoordige heet "Rotterdam The Hague Airport". Maar veel meer dan sportieve, gebruinde types op weg naar Inssbruck en uitgebluste vadsige mannen met enorme golftassen op weg naar Malaga kom je er op dit tijdstip niet tegen. De gebruinden worden van de vadsigen gescheiden; wij horen in de rij vadsigen. Mijn enorme kartonnen doos met daarin, zo lijkt het, de racefiets van een olifant, wekt bevreemdende blikken. Zo raar is dat niet. Het oord waar wij vertoeven is vergeven van de golfresorts maar een fatsoenlijke fietsweg, zo leert mij een snelle blik op de Michelinkaart, is er niet te vinden. In tegenstelling tot het vorige gebied waarin Hanneke zo aan haar knie heeft geleden en ik zo lekker rond heb gereden tussen de oefendende tourploegen is er hier alleen maar de keus tussen een wegje bergop naar een hagelwit of zandkleurig summerresort dan wel een vierbaans autosnelweg parallel aan de kust waar een fietser zijn leven niet veilig is. Ik telde er tussen alle voortrazend verkeer welgeteld één. Welkom in het fietsland tussen Torremelinos en Marbella . Ik was inderdaad een vreemde snuiter tussen al die golfers, dat staat nu al vast.
Maarrr, dat moet gezegd, ons huisje is schattig, het beloofde gezicht op zee is er en in de avonduren zien we aan de overkant de roodbruine bergen van Marokko opdoemen; we hebben Afrika in beeld, en mooier nog, als we wat naar rechts kijken zien we de beide punten van Europa en Afrika elkaar bijna raken; nog een wonder dat hier niet elke dag bootjes met Afrikaanders aanspoelen.

In ons tuintje staat de bougainville nu al in bloei (zie helemaal links boven de paarse bloemetjes), H. heeft er al helemaal zin zin, zo te zien.