Exposities over zwart en duister in Witte de With

Juist nu de Witte de Withstraat allerlei neonplastieken heeft laten ophangen die “wit” als onderwerp hebben, ziet Tent daarin een aanleiding alles op zwart te zetten. Dark Matters is de naam van de expositie in Tent in Rotterdam waarin, aldus de toelichtende tekst, “kunstenaars op de tast hun weg zoeken door een wereld die op het punt staat te verdwijnen of tot chaos te vervallen”.  Nogal zwaar aangezet; onze tijd is zeker niet zonder problemen maar zo zwartgallig is het toch ook allemaal niet? Binnenkort gooit Tent samen met Witte de With letterlijk de luiken open (er komt een glazen pui, waardoor het gebouw niet meer zo gesloten oogt), dus dat met die donkerte zal spoedig achter de rug zijn, “despite the exposition”.

Maar nu kan men lekker nog het hele najaar somberen, hoewel er ook lezingen worden aangekondigd over occulte praktijken en de oneindigheid van het heelal. De expositie zelf is ook helemaal niet zo droevig. Een fotoserie van Silvia B. neemt, zij het in duistere tinten, het circus als vertrekpunt. Weliswaar een kunstbedrijf aan de rand van de samenleving, maar het kan er glinsteren en fonkelen; maar juist dat zie je op de foto’s niet terug. Dirk van Lieshout (hoeveel Van Lieshouten kent de kunstwereld onderhand niet?) trekt zich niks aan van de duisternis en ontwerpt putdeksels die eruit zien als vergrote munten met passages van verzets- en protestbewegingen op de koptelefoon. Van Mariëlle Buitendijk zien we twee platte werken die zich ontwikkelen tot een grote 3-dimensionale figuur, wat mij betreft de meest geslaagde van deze expositie, misschien wel om íe zo uitdrukkelijk níet zwart is. (zie foto)

Bij Witte de With boven Tent heeft de kunstenaar A.A. Bronson het de komende maanden voor het zeggen. Hij was door directeur Defne Ayas zelf uitgenodigd om een heel jaar aangesteld te worden als co-directeur, maar daar had hij geen zin in. Een expositie kon wel, al treed hij voor een groot deel ook op als curator van werk van anderen. Op de middelste etage gaat het vooral over spiritualiteit en bovenaardse krachten die op ons inwerken. Je kunt op tafels van Marina Abramovic gaan liggen om de kracht van de onder die tafels geplaatste duistere kristallen te ervaren (ik ervoer niks). Je ziet foto’s volgens een bepaald procedé tot stand gekomen foto’s waardoor aura’s rond hoofden van indiase sjamanen zichtbaar worden. Je kunt door kubussen kijken naar restanten van eerder plaats gevonden hebbende performances (ik zag naast flessen drank en pinda’s zelfs een doos met koffieleutjes) en een reeks schilderijen van wezens opgebouwd uit mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen. Boven is het helemaal seks wat de klok slaat; homo-seks wel te verstaan. Bronson maakt geen geheim van zijn voorkeur en presenteert op een etage waar vreemde geuren hangen waarvan ik de herkomst niet wil weten onder andere een reeks vitrines met “queer zines”, homoblaadjes van de afgelopen decennia. Van de keurig opgehangen fotoserie van zaadlozingen, sommige in de guitigste kleuren neem ik met lichte gène kennis. Bronson fotografeert zichzelf in enkele sm achtige opstellingen. Volgens de kunssite “Trendbeheer” is hier sprake van “het betere hang- en spuitwerk”. Laat ik het daar maar bij laten, al moet ik er onmiddellijk bij zeggen dat volgens Trendbeheer hier sprake is van beste tentoonstelling sinds jaren. Eenieder zijn meug.

MIddelburgs glas hoog boven de Waal

Het eerste dat opvalt bij een bezoek aan Arnhem, althans als je met de trein komt, is dat het eindeloos durende project van het nieuwe station van Ben van Berkel eindelijk toch gestalte begint te krijgen. Vanuit de trein loop je nu onder de nieuwe blob-achtige overkapping naar de fraaie corridor waarin de winkels zijn geplaatst. De gebouwen waarin Essent en Arcadis zitten, althans deze namen prijken fors op de blauw-groen verlopende gevels, kloppen ook ineens. Maar nu moet de hal en de bussentraverse nog gemaakt worden; op de plaatjes van UNstudio ziet het er allemaal schitterend uit, maar dit gaat zeker nog jaren duren!

Het Museum voor Moderne Kunst Arnhem (MMKA) ligt op een steenworp afstand; gehuisvest in een pand dat zo uit Sint Petersburg lijkt te zijn weggehaald
. Binnen is er veel plaats ingeruimd voor het werk van Alicia Framis (1967), Spaanse van origine, maar nu wonend in zowel Amsterdam als Barcelona. Haar werk heeft een grote maatschappelijke betrokkenheid, wat al meteen duidelijk wordt bij binnenkomst, bij haar werk Museum Guantanamo; een oranje vlak met ruim honderd identieke motorhelmen, die staan voor evenzoveel gevangenen in deze nog steeds niet door Obama opgeheven "illegale" gevangenis op Cuba. Van de vlag van China zijn door Francis allerlei kledingstukken ontworpen die hevig contrasteren met de monotonie die tot voor twee decennia in China "mode" was. Kinderen lopen op een catwalk met kettinkjes om hun hals met "not for sale"; een statement tegen kinderprostitutie. In een film staan modellen stil tussen bezoekers van een wedstrijd van Ajax; hun kleding vervaardigd van materialen die 'hooligan-proof' zijn. Naast films, mode en installaties presenteert Framis zich ook als architect: in een ruimte treft men tal van ontwerpen voor gebouwen die eigenlijk meer sculpturen zijn en telkens duiden op een stellingname: een tweetal identieke gebouwen met identieke auto's daaronder zijn ontworpen voor stellen die "living apart together" willen wonen. Het is me allemaal net iets te veel opgelegd; het is weer uitkijken naar kunstenaars die ons niet voortdurend met hun visies op van alles en nog wat willen confronteren

Maar het meest getroffen werd ik toch door een foto-serie van het 7e afstudeerproject van de Arnhemse mode-academie. Wat een prachtige foto's van in exuberant ontwerpen gestoken studenten; daar hoeft verder geen woord aan te worden toegevoegd.

Ook treft men in een aparte zaal nog werk van een oud-Middelburger: Arnout Visser; glazenier die vormgeving combineert met praktische bruikbare producten; het meest bekend het simpele schenkkannetje dat olie en azijn, dat niet mengt, voorziet van afzonderlijke schenktuitjes; een boven en een beneden. Hoe je de olie en azijn er ook in giet; het komt er via de pijpjes altijd keurig gescheiden uit. Ook ontwierp Visser keuken of badkamertegels waaraan je voorwerpen in of aan kunt hangen, tegels die een hoek vormen (handig voor b.v.wastafels waarin het tegelmotief gewoon doorloopt) en lampen die gevormd zijn door een dikke glasbel rond een stok te laten stollen;geen één is er identiek aan een andere.

Het mooiste beeld van het hele complex levert de zaal op die een blik gunt op een bocht van de Waal b; je waant je ergens ver in Duitsland of Frankrijk. (met in de hoek het door Framis ontworpen prikbord waarin de bezoeker opgerold zijn lijstje wensen kan prikken).

.

Noord Brabants Museum biedt verrassend veel in een nieuwe jas

De vorige keer werd ik het Noord Brabants Museum in Den Bosch niet binnen gelaten, omdat de koninklijke familie me voor was. Maar dit keer (we hebben het over 4 september) lukt het wel. Het weer was even mooi en de stad oogde net zo gezellig, zij het iets minder druk dan de dag waarop de nieuwe koning en koningin naar Onze Lieve Gerritje kwamen.

Het Noord Brabants Museum is geheel verbouwd en is een prachtig museum geworden. Aan het oorspronkelijke gebouw zijn allerlei nieuwe zalen toegevoegd rond een grote groene patio met aangrenzend terras. Geen ruimte voor verplichte, oubollige overzichten van wat Brabant allemaal aan kunst heeft opgeleverd, maar meteen de diepte in met een overzicht van de kunst die via de familie Knip over de wereld is uitgestrooid. Vaak heel precieze schilderkunst "naar het leven" met veel geconstrueerde landschappen zoals dat in de tijd van de Italië-gangers het geval was. Daarna zitten we al snel zitten we tussen de kunstenaars uit Brabant die in het begin van de 20ste eeuw van zich lieten horen waaronder o.a.Jan Sluyters. Van Gogh wordt natuurlijk wel genoemd maar is nog niet te zien, dat gebeurt pas in het najaar op de eerste etage.

In de nieuwe mooi Expo-zalen is veel ruimte gemaakt voor 2 kunstenaars: de Tilburger Marc Mulders en de spectaculaire Lita Cabellut. Het werk van Marc Mulders is op het eerste gezicht flets van kleurtonen, van ver af zijn alle doeken lichtroze, lichtgeel,  lichtroze. Maar als je dichterbij gaat kijken zie je hoe hij zijn doeken bijna boetseert met verf in alle tinten. Bijna altijd bloemmotieven. Daarnaast maakt hij enorme plastieken van gekleurd glas, daar overheersen juist weer de donkere tinten, maar ook dat verandert als je er boven op gaat zitten. Kleurvlekken die uitdijen en alle schakeringen bevatten; mij zo nu en dan doen denken aan kwallen op het strand; die ogen op het eerste gezicht ook grijs maar bevatten allerlei kleuren. Het mooist vind ik zijn aquarellen waarin met ogenschijnlijke nonchalance druppels verf bij nadere bestudering heel precies de contouren van dode vogels, kreeften en vissen aangeven. Een hele trefzekere stylist eigenlijk, die Mulders.

Lita Cabellut (waarvan de situering in het Noord Brabants Museum niet nader wordt toegelicht; ze is zelf Spaans en de Renschdael Foundation die de tentoonstelling : "De Trilogie van de Twijfel"  bekostigt resideert in Horst (Limburg)) maakt gigantische schilderijen over opgeblazen portretten heen. Dit keer van "sterke, weerbarstige vrouwen" in de kunst zoals b.v. Frida Kalo en Billy Holiday en acteurs uit de circuswereld..Die gigantische portretten worden zo vaak gevernist, dat ze beginnen te barsten en werken. Daarmee ontstaat een kunstmatig verweringsproces dat de werken een heel specifiek karakter geeft. Maar zaal na zaal met deze op dezelfde methode bewerkte doeken geeft mij de indrukt van een permanent productie zonder verdere ontwikkeling; hoe spectaculair en overdonderend ook.

In de aangrenzende zalen van het Stedelijk Museum 's Hertogenbosch, de weg er naar toe is heel fraai ingepast in het complex, is er een leuke tentoonstelling rond een tiental voor de hand liggende thema's samengesteld door de vormgever Ted Noten, bekend van zijn gouden pistool in een glazen handtasje. Ted selecteert zowel uit eigen werk als uit dat van collega's en maakt er een mooie, overzichtelijke, soms komische tentoonstelling van. Op de bovenste verdieping keramiek van bekende schilders zoals Picasso, Chagall en Appel. Mooi hoor, al die grote namen zo bij elkaar in een tak van sport waar we ze eigenlijk niet van kennen.

Al met al biedt een dagje bezoek aan het Noord Brabants Museum veel afwisseling met een verrassend sterk accent op toegankelijke hedendaagse kunst, zonder platgetreden paden te bewandelen. Een gang zonder meer waard.

Muxia

Dag... Finisterre - Muxia, Geen idee hoeveel km's

Toen ik vanochtend mijn ogen open deed, werd ik gelijk betoverd door de schoonheid van de omgeving. Die was namelijk nog mooier dan ik me kon herinneren. Ik ging even langs de alberngue, waar ik eigenlijk had moeten slapen, om te douchen en al mijn spullen op te halen en toen ik een uurtje later terugkwam op het strand, lagen mijn drie nieuwe vrienden nog in exact dezelfde houding als ik ze achtergelaten had. We namen de tijd om helemaal wakker te worden (dat was ook wel nodig na al die verdovende middelen van de nacht ervoor) en doken met z'n vieren de zee in.

Na een veel te laat ontbijt in het stadje, nam ik afscheid van ze en fietste ik alleen verder. Ik heb namelijk zoveel mensen ontmoet die me hebben gezegd dat ik beslist naar Muxia zou moeten gaan, dat ik nu niet anders meer kon. Toen ik daar een paar uur later aankwam, snapte ik eigenlijk nog niet, waarom iedereen er zo lyrisch over was geweest. Maar nadat ik een tukje had gedaan in mijn albergue, die wel erg zen was... maakte ik een wandeling. En toen ik bij het einde van dit schiereiland aankwam, snapte ik het opeens helemaal. Het was adembenemend. Op een groot rotsblok heb ik naar de ondergaande zon zitten kijken.

Ik besefte dat ik aan het eind van mijn reis ben gekomen. Vanaf morgen reis ik alleen nog maar richting Nederland. Het maakt me verdrietig dat alles wat ik de laatste weken heb meegemaakt alweer tot mijn herinneringen behoort... Maar aan de andere kant... het zijn wel verdacht goede herinneringen!

The end of the world

Dag... The middle of no-where - The end of the world, weinig km

Na een heerlijke bak café con leche, hees ik mezelf weer op mijn fiets. Na een half uur kruiste ik de weg en daar kwam ik een fietsend Nederlands echtpaar tegen die ik dagen geleden ook al een keer ben tegengekomen (zo gaat dat op de Camino). Ik heb een groot stuk van de tijd met ze samen gefietst
op weg naar Finisterre.

Finisterre/Fisterra is een schitterend schiereiland en is tevens het meest Westelijke punt van Europa. Ooit dacht men nog dat dit het letterlijke einde van de wereld zou zijn. Ik fietste gelijk naar het uiterste puntje bij de vuurtoren en ging daar op één van de rotsen zitten. Ik heb er alle foto's teruggekeken van mijn reis en kon het niet laten om een paar traantjes weg te pinken. Ik heb de laatste twee en een halve maand zoveel meegemaakt en ik ben zo veel veranderd. Ik had nooit gedacht dat dit allemaal mogelijk zou zijn...

Toen ik een uurtje later in mijn albergue uit het raam keek, zag ik toevallig Kate uit een bus stappen. Ik rende naar haar toe en hebben gelijk de afspraak gemaakt om samen naar Happy Hippie Beach te gaan. Thomas had deze naam gegeven aan een Paradijselijk strand aan de westkant van het eiland. Toen we daar aankwamen begreep ik gelijk waar de naam op sloeg, want onder de steile rotswand had zich in de loop van de jaren een heel hippie dorp ontwikkeld. Op het strand kwamen we Adam uit Australië en Krister uit Noorwegen tegen (Kate had hen een aantal keer tijdens haar reis tegen het lijf gelopen).

We zijn met z'n vieren in een kring gaan zitten, maar die kring werd steeds groter door langslopende pelgrims die zich bij ons voegden. We  hebben alles uit de dag én nacht gehaald. We hebben gezwommen, wijn gedronken, joints gerookt, verhalen gedeeld, naar de zonsondergang gekeken, mijn sokken verbrand (Elke pelgrim hoort in Finnesterre een kledingstuk te verbranden). Uiteindelijk zijn wij viertjes over gebleven en hebben we op het strand geslapen. Het was stervenskoud, maar de schitterende sterrenhemel maakte heel veel goed.

The middle of no-where

Dag ... Santiago - Te middle of No-where veel km

Vandaag moest ik er toch echt aan geloven. Nadat ik mijn terugreis naar Nederland had geboekt en de helft van mijn bagage in het hostel had gestald, stapte ik weer op de fiets. Mijn telefoon was er vanochtend opeens mee opgehouden. Ik was dus  onbereikbaar, had geen besef van tijd en had alleen maar een heel erg grove landkaart van heel Galicië. Ik besloot dus maar de gele pijlen van de Camino te volgen. Helaas viel dat niet mee. Ik kwam binnen no-time midden in een bos terecht, met bijna onbegaanbare paden. De eerste kilometers duurden uren en ik vroeg me aan de lopende band af, waarom ik niet gewoon genoegen had kunnen nemen met Santiago als einddoel. De conclusie: Ik ben en blijf een rupsje-nooit-genoeg...

Toen het langzaam donker begon te worden, stopte ik bij een albergue in een piepklein bergdorpje. Ik ging een hapje eten in het enige restautrantje en dook lekker vroeg mijn nestje in. Nu was ik nog in de middle of no-where, maar morgen zou ik the end of the world bereiken...

Dansen en zingen op straat

Dag ... Santiago - Santiago 0km

Mijn heftige kater gooide roet in het eten wat betreft mijn eigenlijke plan om vandaag verder te fietsen naar Fisterra (het einde van de wereld). Ik plaats daarvan, bleef ik lekker lang liggen en deed ik een wasje.

Omdat ik toch heel graag het kippenvelmoment wilde beleven dat mijn vader had gehad bij het wierookvat-zwaaien, ging ik nog een keer naar de pelgrimsmiss. Dit keer stond ik wel op een goede plaats... maar na een uur geluisterd te hebben naar onverstaanbaar geneuzel van de priesters en vals gezang van een non... gebeurde er niets. Later hoorde ik dat het gezwaai, maar liefst 250 euro kost en dat daar speciaal voor betaald moet worden door enthousiaste pelgrims, anders laten ze heel de ceremonie, waar al die duizenden mensen elke dag op afkomen, gewoon achterwegen. En dan te bedenken dat die smiechten wel elke dag met weet ik niet hoeveel geldzakken, de laatste vakantiecentjes van toeristen aftrochelen...

Een beetje teleurgesteld ging ik samen met Yvonne een knuffel geven aan het beeld van Sint Jacob. Elke pelgrim hoort dat te doen, om Sint Jacob te bedanken voor alle goede zorg van de afgelopen weken. stonden een uur in de rij, maar hadden een heel goed gesprek. Yvonne heeft een paar maanden geleden, na 30 jaar huwelijk, haar relatie beëindigd. En woont op dit moment in een caravan. Maar toen we eenmaal bij de stenen versie van onze vriend Jacob aankwamen, geloof het of niet... terwijl ik dat afgelebberde beeld een knuffel gaf, voelde ik toch een soort van prettig gevoel...

Daarna zijn we samen naar 'de huiskamer voor de lage landen' gegaan. Het is een letterlijke huiskamer, waar Nederlandse en Belgische vrijwilligers werken om Pelgrims te helpen. Ik had een aantal vragen over mijn terugreis en kreeg gelijk allerlei adviezen.

's Middags hebben Yvonne en ik een paar uur lang op het grote plein gezeten en gekeken naar alle pelgrims die binnen kwamen. Het raakte me keer op keer weer als een groepje pelgrims het plein op liep en er spontaan een applaus losbarstte. Ene Thomas liep langs en begroette Yvonne. Ze waren elkaar de afgelopen weken een paar keer tegengekomen en er was een sterke vriendschap ontstaan. Ook al zag deze half Pool/half Duitser er misschien uit als een volslagen idioot... (misschien is hij dat ook wel), gooide hij er de ene na de andere levenswijsheid uit. Zo had hij gisteren van zijn vrouw te horen gekregen dat zij een affaire had gehad en was hij nu al tot het besef gekomen dat daar waarschijnlijk wel een reden voor zou moeten zijn en dat zijn vrouw niet zijn bezit is.

Een paar uurtjes later had ik een date met Kate (uit Nieuw-Zeeland). Zij was die middag in Santiago aangekomen. We hebben samen een drankje gedronken en zijn uiteindelijk samen met Thomas, die toevallig langs liep, in een restaurantje beland. En een uurtje later schoven ook Yvonne en Andrew (uit Australië) bij ons aan. Ik had een bijzonder gesprek met Andrew. Hij was de afgelopen zeven jaar elk jaar naar Europa gekomen om een andere Camino naar Santiago te lopen en deed nu zelfs vrijwilligerswerk op de Camino.

Nadat we het restaurant hadden verlaten, gingen we opzoek naar een bar waar we de dansvloer onveilig konden maken. We kwamen uiteindelijk niet veel verder dan een oude stadspoort, waar een Tjechische hippie gitaar aan het spelen was. Luid zingend en dansend zijn we daar een aantal uurtjes gebleven. Soms hadden we publiek en soms durfde een enkele voorbijganger ook even mee te dansen. Maar het was geweldig. We voelden ons vrij en het kon ons niets schelen wat anderen van ons vonden. Een moment om nooit meer te vergeten.

Santiago!!!

Dag ... Arzua - Santiago 58 km

Het fietsen ging vandaag heerlijk. Ik was echt aan het genieten van de laatste meters. Het enige min-punptje was mijn reisgenoot Paulo, die eigenlijk Pablo blijkt te heten (zo slecht is onze communicatie dus, haha!). Hij hangt 80% van de tijd aan de telefoon, letterlijk... En vandaag was hij alleen maar aan het schelden en tieren. Ik zette mijn muziek wat harder en zo lukte het me prima hem te negeren.

We raakten net voor Santiago de weg kwijt en kwamen terecht op een drukke autoweg. Ik vond het wel jammer om zo Santiago binnen te fietsen, maar ach ja, het is wat het is... Alsof het zo had moeten zijn, brak één van de twee pedalen van Pablo's fiets af, net voordat we het bord Santiago bereikten. Ik ben verder gefietst terwijl Pablo de laatste meters liep. Ik voelde me wel een beetje schuldig, maar om één of andere reden, voelde ik sterk de behoefte om dit alleen te doen.

Ik raakte eerst nog even de weg kwijt, maar vond uiteindelijk de kathedraal (ik stond aan de achterkant in plaats van op het grote plein aan de voorkant, haha). Maar goed, daar stond ik dan. Ik had het gedaan... ik had het gewoon gedaan... Ik had mijn einddoel Santiago de Compostella bereikt!!! Ik heb de afgelopen weken zo vaak gedacht en gedroomd dat er nog iets zo gebeuren, waardoor ik de eindstreep niet zou halen. Laat staan, het feit dat volgens mij niemand van mijn vrienden en familie echt geloofde dat ik helemaal naar Santiago zou fietsen... en toch... ik was er...

Ik belde gelijk mijn moeder. Zij stond op dat moment net topografie te geven aan groep 8. Ze zette me op de luidspreker en ik kreeg vervolgens vier keer een oorverdovend applaus te horen. En ja hoor, daar kwamen de tranen...

Opeens zag ik heel de reis weer voor me en de veranderingen die ik heb ondergaan... En dat zijn er nogal wat. Ik voel me echt een ander mens. Ik had nooit verwacht dat dit allemaal zou gebeuren. Ik belde ook mijn vader en mijn vriend en smste wat vrienden en toen kwam ook het besef dat er een einde was gekomen aan een avontuur van twee maanden... en misschien wel DE reis van mijn leven...

Ondertussen was Pablo ook aangekomen. Hij draaide een dikke joint van de hasj die hij speciaal voor dit moment had bewaard. Aan alle verdere tradities hechte hij totaal geen waarde. Hij had zijn ouders inmiddels gebeld en zij waren onderweg vanuit Madrid om hun zoon op te halen. Er was een abrupt einde gekomen aan zijn reis, maar daar leek hij eigenlijk niet mee te zitten. We maakten nog een paar ultra-originele foto's (we stonden voor de kathedraal en tilden onze fietsen zo hoog mogelijk op) en namen afscheid van elkaar.

Ik bracht een bezoek aan de kathedraal en ging in de mega-lange rij staan om mijn Pellegrina-diploma op te halen. Een uur later kwam ik, als echte Pelgrim, naar buiten met het papiertje onder mijn arm (toch weer een extra titel ;-)). Ik ging naar de Tourist office met een hele lijst (letterlijk) met vragen en binnen no-time had ik een super leuk hostel gevonden, midden in het oude centrum. Op mijn kamer kwam ik Peter en Yvonne tegen (Nederlanders natuurlijk, hoe kan het ook anders, met die namen...)

Na een korte, soort van Siësta, ging ik opnieuw naar de kathedraal. Maar dit keer om een echte pelgrimsmiss bij te wonen. De kerk zat stampvol, zoals dat elke dag, twee keer (om 12:00 en 19:30) het geval is. Helaas begreep ik vrij weinig, of eigenlijk niks van wat alle priesters te vertellen hadden en was ik vooral afgeleid door het biechthokje naast me. Ik wist niet dat die dingen nog steeds gebruikt worden en bij deze stond nog wel een rij!?!?!?!

Aan het eind van de miss, vond het beroemde wierookvat-zwaaien plaats. Het was zeker bijzonder en de bombastische orgelmuziek kwam zeker binnen, maar tegelijkertijd ergerde ik me vanwege mijn beroerde zitplaats en kon ik mijn lachen bijna niet inhouden toen alle aanwezigen, massaal de strikte regels negeerden en in het gangpad gingen staan, foto's maakten en enorm veel herrie produceerden...

's Avonds maakte ik nog een wandeling door het centrum en kookte een nogal saai pastaatje voor mezelf in de keuken van het hostel. Toen ik om half elf naar boven liep, draaide ik me abrupt weer om. Op zaterdagavond ga je toch niet binnen zitten...

Ik heb de stoute schoenen aangetrokken en ben in mijn eentje naar een bar gegaan, waar een bandje traditionele Keltische muziek aan het spelen was. Het was fantastisch, maar helaas kon ik er niet lang ongestoord van genieten, want een ladderzatte Spanjaard werd spontaan verliefd op me. Ik probeerde duidelijk te maken dat het niet wederzijds was, maar daar had deze vent lak aan. Gelukkig schoot een ruis van een mede-pelgrim me te hulp. Hij kwam uit Italië, maar was half Kaap Verdiaans (waar ik afgelopen lente geweest ben) en was barman in allerlei grote clubs in Rome, Barcelona en Ibiza. Hij had vanmiddag een enorme Sint Jacobsschelp op zijn bovenbeen laten tatoeëren. Ondanks de taalbarrière was het erg gezellig en hebben we het behoorlijk laat gemaakt...

En dat merkte ik de volgende ochtend... ik had knallende hoofdpijn en was de helft van de avond volledig kwijt...