Een dag in het Spaanse land met een Nederlands karakter, zwaar bewolkt, grijs, nat. Je zou er bijna somber van worden. Het weerhoudt mij er niet van om een stevig helling te gaan nemen in het achterland van Benitatxell, (op de foto die ik gisteren van de bergrug hier achter ons heb genomen is dat het gebergte links van het midden dat het meest omhoog steekt)
tegen de Serra de Bernia aan; het is er uitgestorven, de weg stijgt aanvankelijk flauwtjes, in de verte kijk ik neer op de Penyal d'Ifac, het enorme rotsblok dat pal voor de flats van Calp in zee ligt. Het laatste stuk gaat het zo'n 13 tot 14 % omhoog, zuchtend en steunend onderga ik mijn zelf gekozen lot. Overal rijzen de rotsen rond me op, heel in de verte ligt heel verlaten een boerderij in een omgeving die verder alleen maar bestaat uit stenen; wat zou een sterveling hier toch voor bestaan zoeken? Dan langs de andere kant vele kilometers suizend naar beneden over een bochtige weg. Ik durf niet door te knallen, als er een auto om de bocht schiet weet ik hem niet te ontwijken en kan ik nog net voor het ravijn afremmen (ik zit een beetje te overdrijven, maar het schrijft wel lekker zo). En dan heb ik weer eens een lekke band, gelukkig op een vlak stuk. Wat dat toch is met mij en de banden, ik weet het niet, misschien maar eens nieuwe buitenbandjes aanschaffen. Ik heb in Xabia (Javea, alle plaatsnamen worden hier op 2 verschillende manieren geschreven) een uitstekende fietswinkel gevonden. Dus dat gaan we dan maar eens doen.
Hanneke gaat trouw elke dag naar de training en wordt daar stevig onderhanden genomen. Vandaag ging het een tandje minder omdat de aanpak van gisteren (buigen tot 90 graden) iets te veel van het goede was. Ze heeft vannacht vanwege een zeurende pijn weinig geslapen. Ze heeft vandaag het gevoel dat ze zichzelf een beetje in de weg zit. Ze is het geslof en de krukken beu, wil weer van alles doen maar heeft daarvoor de energie niet. Alle spieren doen zeer, ze kan niet goed zitten, niet goed staan en niet goed liggen. Er is duidelijk sprake van een dalletje na dagen opgaande lijn. (maar ze blijft lief hoor, laat daar geen misverstand over bestaan). Gisteren hebben we, toen het wél zonnig was, gewandeld langs een baai in de buurt. Dat wil zeggen, ik wandelde en duwde H. voort. Ziehier het eindresultaat:
Overigens wordt H. wel steeds huislijker, ze is begonnen aan het breien van een trui voor mij. Voor als we weer in het koude kikkerland terug zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten