Het kan dus wél!

Lees even het bericht hiervoor. Over hoe de ontmoeting tussen pop en jazz niet moet. En hier lees je hoet het wél kan. Afgelopen zondagmiddag speelden in het knusse Schuttershof voor een bomvolle zaal Benjamin Herman en Jan Akkerman samen. Benjamin Herman doet het al jaren met iedereen die maar een instrument kan vasthouden (en zelfs dat niet eens, volgens mij bespeelt Guus Meeuwis geen enkel instrument maar Benjamin en zijn New Cool Collective spelen wel met hem samen). Jan Akkerman doet het ook al jaren met iedereen en speelt tegenwoordig een brei waarin zowel poppy als jazzy noten goed samengaan. Het was een lust om te zien en te horen hoe deze deze giganten moeiteloos accordeerden. Ik heb Benjamin Herman aan het eind één notenvelletje zien lezen. De rest ging bij beiden allemaal uit het hoofd waarbij vooral van Herman verwacht werd dat hij unisono meeblies met de riffjes van Jan. Moeiteloos. Jan Akkerman waagde zich niet aan jazzstandards maar heeft inmiddels zelf zoveel standards op zijn naam staan dat dat ook niet hoeft. Zijn oude lp (toen nog lp) Streetwalker kwam in een spetterende nieuwe jas voorbij; ik noteerde drie nummers van dat altijd bijgebleven album (met op de hoes de gitaar die Jan op zijn rug krabt). Herman en Akkerman ("Giovanni Agricola") vonden en volgden elkaar blindelings. Pop en jazz: een perfecte storm op deze stemmige donkere zondag.

Ze waren al doof voor de herrie losbarstte

In het bestuur van Jazz Zeeland lanceerde ik het idee van het project: "Cheaters". Een project waarin we ruim baan gaan geven aan die musici die het onbeschaamd 'met iedereen doen'. Een mooi voorbeeld daarvan is Benjamin Herman, de beste saxofonist van Nederland die er geen been in ziet om samen met Guus Meeuwis op te treden, of zoals morgen in Middelburg met Jan Akkerman. Kortom: Herman zou uitstekend in die formule passen. Maar gisteren maakte ik in Rotterdam een concert mee dat duidelijk maakte dat zo'n confrontatie van twee werelden ook helemaal fout kan gaan. Daar stonden in de Flipsezaal op één podium: het Re:freshed Orchestra en dj Franky Sticks. Nou om de rijmen op laatstgenoemde: het werd helemaal niks. Heel nieuwsgierig was ik als enige ouwe lul naar de Flipsezaal getogen om dit experiment mee te maken: een dj in een battle te zien met een orkest met jonge conservatoriumgasten die ik in het verleden al enkele keren met spannende muziek veelbelovend aan de slag zag. Het leek wel of beide groepen (de dj liet zich terzijde staan door 2 turntable-spelers) voor het eerst samen waren. Er leek vrijwel niets afgesproken. Nou ja, het Re;Freshed Orchestra begon met een eenvoudig partijtje strijken waarna de dj er met een enorme bak herrie overheen denderde. Dat hielde deze maat met zijn twee scratchers vervolgens een uur vol. Af en toe hiphopte er een zanger nog eens dunnetjes tussendoor. Het orkestje zat ondertussen ostentatief niets te doen. Op een gegeven moment ging de leider zelfs op de tribune zitten. Helemaal aan het eind wees de dj op de afzonderlijke leden van het orkestje die dan een solootje mochten spelen. En toen was het afgelopen. Nooit meer herhalen. Twee werelden die elkaar totaal niet begrepen, en gelet op het evidente gebrek aan voorbereiding, ook nooit bereid waren naar elkaar te luisteren.