Someone left a cake out in the rain

 maandag 30 en dinsdag 31 augustus

H. besluit vandaag uit te rusten van het nietsdoen, maar dat betekent dan altijd nog wel: een wasje doen, een boodschapje doen, een nieuw boek gaan lezen en eindeloos op de I Phone turen. Ze doet maar, ik ga de omgeving verkennen en koers aan op Annecy, waarbij ik ontdek dat de weg loopt over een voormalige treinspoor. Dat betekent zeer flauw stijgen en dalen en een wijds uitzicht door een prachtig landschap. De omgeving van het meer van Annecy is werkelijk wonderschoon met zijn grillige grijze granieten rotsformaties en muren hoog uittorend boven de groene hellingen eronder. Het meer eronder is onveranderlijk staalblauw, blauwer dan ik het ooit elders gezien heb (met uitzondering dan van dat gifgroenblauwe meer in de Rockies in Canada). Ik koers onderweg aan op een Giant fietsdealer, die ik tot mijn stomme verbazing rond het meer heb kunnen traceren. Daar worden mijn inmiddels tot op het staal versleten remschoentjes achter vervangen door nieuwe. Ik hoef niet eens te wachten, word meteen bij binnenkomst  geholpen. Kom daar bij een Hollandse fietsenmaker maar eens om, daar moet je weken vooraf boeken. In Annecy spot ik alvast de plekjes die ik morgen met H. ga bezoeken. In de avonduren zitten we knus bij lamplicht onze boeken te lezen, H. is begonnen aan Ramsey Nasr's De Fundamenten. Ik ploeter verder voorbij pagina 400 in het  1200 pagina's tellende deel 3 van Hillary Mantel"s opus over Thomas Cromwell, de wrede heerser onder Hendrik de Achtste, die uiteindelijk zelf ook op het schavot belandde. alwaar hij eerder honderden anderen een kopje kleiner liet maken.

Op dinsdag rijden we samen andermaal het schitterende fietspad naar Annecy, ook wel het Venetië van Frankrijk genoemd, een beetje overdreven is dat wel met 3 kanalen door de stad, maar die kanaaltjes op zich zijn prachtig.

We verblijven uren in het prachtige stadspark aan de rand van het blauwe meer en lullen honderduit over onze kindertjes, hun kindertjes, de kat van Roosmarijn die weggelopen was maar later toch weer gevonden werd onder de radiator, over wederzijdse vrienden etc. etc. kortom een heerlijk paar roddeluurtjes onder de norme grote groene bomen in McCarthurs Park, 'someone left a cake out in the rain'. 

Eenzaam op een berg vol toeristen

 zondag 29 augustus

We bezoeken het fraaie kasteel Merthon Bernard, dat model stond voor Walt Disney"s tekenfilm Doornroosje.

(het is onmogelijk het kasteel te fotograferen, of je moet een drone bezitten. Daarom deze maar geplukt van het net, helaas een sneeuwopname). Het kasteel is al 23 generaties in het bezit van dezelfde familie, waarvan voornoemde Bernard de eerste was. Het verhaal gaat dat hij een celibatair leven wilde, maar toch werd uitgehuwelijkt. De avond voor de trouwerij sloot iemand de familie hem op om vluchtgedrag te voorkomen. Sint Nicolaas verscheen aan Bernard en zei dat de enige manier om weg te komen was om uit het raam te springen. Aldus deed onze Bernard die buiten werd opgevangen door een engel die hem naar Aosta vervoerde. Daar werd hij abt van een klooster en heilige. Hij zorgde ervoor dat de bergpassen werd gevrijwaard van rovers en ander gespuis en werd zo de beschermheilige van bergbeklimmers en reizigers. De familie heeft in de loop der eeuwen steeds meer bijgebouwd, waardoor de aanvankelijke burcht steeds meer uitgroeide tot een sprookjeskasteel. We worden rondgeleid door jonkvrouwen en pages die ons onder meer dit verhaal op de mouw spelden. Ik zeer onder de indruk van de bibliotheek met boeken die allemaal gedrukt werden voor de Frnase revolutie. Zo zie ik een o[pengeslagen boek uit ongeveer 1750 waarin men wordt getoond hoe te rijdansen, hoe een reverance te maken etc. Een ander boek toont een wet met de handtekening van Louis XIV er onder. Dat vind ik smullen! Aan de muur van de eetzaal hangt een foto van een van de jongste Merthons, een man die bij leven hoofdaanklager was bij het Neurenbergtribunaal tegen de nazi"s, voorwaar geen kleine jongen dus, deze Merthon.

In de middag pogen we een bergwandeling te maken vanaf de top van de Forclaz, war ik twee dagen geleden tegenop gereden ben. Een poging, want zoals te doen gebruikelijk houdt H. het naeen kwartiertje alweer voor gezien. Ik ga alleen verder, hoewel 'alleen' op deze berg vol toeristen een eufemistisch begrip is. Ik ga tot de plek waar paragliders met een passagier van de berg afspringen en aan een kleurige parachute gaan vliegen. Een imposant gezicht. Een stunter maakt met muziekgeluid erbij een aantal 8 vormige lussn en weet in de vlucht een miniscuul windvaantje van een stokje te plukken. Ik ben geimponeerd.

Later vind  ik H. weer bij de auto terug en beginnen we aan een gierende afdaling waarbij ze luid gillend naast me zit. Hoe leuk kunnen de bergen zijn!

 vrijdag 27 augustus

Toeristencentra mijden we altijd als de pest. Dit keer dus niet, want hoe je het ook wendt of keert: het meer van Annecy is een van de topattracties voor vakantievierders. En hoe terecht; de omgeving van het meer is schitterend. Overal hangen paragliders in de lucht die vanaf de talloze bergtoppen naar beneden dwarrelen. Op de begane grond wemelt het van fietsers die rond het azuurblauwe meer peddelen, rijden of racen, afhankelijk van het type fiets. Ergens ga ik ineens de hoogte in, fietsers peddelaars moeten afstappen. Een paar honderd meter zie ik staan: Col de Forclaz: 5 km. Dat is een bekende uit de Tour, flitst het door me heen en hup daar gaan we, 5 km lang met een gemiddelde van 10 procent. Nou moet ik er onmiddellijk bij zeggen dat dat een lachertje is voor een elektriek in standje 4 of 5, maar ik zeg tegen mezelfd dat ik niet uit standje 1 mag. Dan is het voorwaar nog een heel stevige klim kan ik jullie verzekeren. Dat een  tweetal onverlaten met een een elektriek op stand 5 me gierend passeren noem ik het ongepast en oneerbiedig gebruik van moderne techniek.

Van de drup in de zonneschijn

 

donderdag 26 en vrijdag 27 augustus

Rijen, rijen in een wagentje.... Dat deuntje is van toepassing op woensdag en deze donderdag. woensdag is het een waterballet op de Autobahn. We komen een auto tegen die helemaal omgedraaid langs de weg staat. H. vertelt huiverigwekkende verhalen overdie keer dat ze zelf spinnend op de autoweg stond. Ik rij de hele dag niet harder dan 85 km per uur. Overnachten in een hotel dat sterk doet denken aan een Amerikaanse variant: alle kamers rondom een centraal pleintje, de steutel zit op de deur. Donderdags helemaal door Zwitserland naar Annecy. We hebben lol om de stem van de TomTom die het heeft over Bazzel, Sjenief en Neusjatel. De techniek wat betreft wegenkennis mag dan vergevorderd zijn, een computer taalgevoel bijbrengen is nog andere koek.

Frankrijk oogt, zoals voorzien, zonnig en is aangenaam van temperatuur, de switch was niet voor niets. Om bij de camping aan het zuidelijke puntje van het meer van Annecy te komen moeten we helemaal door het centrum van voornoemde plaats. De rit daarnaar toe, 21 km, kost ons minimaal een uur. Het meeer ziet er in de avondzon fantastisch uit. 'Ik krijg meteen visioenen van het fjord van Milford Sound in Nieuw Zeeland.

op de vlucht voor de regen

dinsdag 24 en woensdag 25 augustus

Op dinsdag doe ik een rondje met de elektriek rond Rothenburg, d.w.z. ik vervolg een stukje van de Romanitsche Strasse, die ook helemaal uitgeschreven is voor fietsers. Iets voor een volgende fietsvakantie wellicht. Maar na 30 kilomete draai ik om, zodat ik er 60 op de teller heb als ik weer op de camping kom. Bij een bakkerszaak onderweg weigert een bakkersvrouw mij een broodje te verkopen omdat ik niet het voor Beieren voorgeschreven specifieke mondkapje op heb. Als ik haar er op attendeer dat zij precies hetzelfde blauwe mondkapje op heeft als ik, wordt ze nog bozer. Voor haar geldt een andere regel omdat zij bediende personeel is. Ach so!!

Terug gekomen op de camping heeft H. ondertussen een schoonheidsslaapje gedaan. Geen dag die de geschiedenis in gaat als een bewogen vakantiedag.

Woensdag ontvluchten we de camping bij Rothenburg bij een stralende hemel, de eerste zonnige ochtend deze vakantie, vanwege het naderende slechte weer. Dit vereist enige metereologische toelichting. Ergens op de weerkaart slingert vanuit noord Duitsland een nieuw lage drukgebied over midden Europa. Vanaf morgen, 26 augustus leidt dat in midden Duitsland weer tot gigantische regenwolken die langzamerhand uitzakken tot boven en over de Alpen. Laat dat nou precies het gebied zijn dat wij komende weken voor ogen hadden. Er zit niets anders op om het roer helemaal om te gooien en naar zuid oost Frankrijk te peddelen. Het zuiden van Frankrijk zal van de ellende van het lage drukgebied gevrijwaard blijven, zo voorspelt weerkundige H. En dus rijden we vandaag met een grote boog van Rothenburg naar Freiburg, om morgen door te steken naar Annecy vlak onder Geneve. Daar zitten we dan de komende dagen hoog en droog.

Een lustoord voor sadisten en kerstmisfanaten

 Maandag 23 augustus: Rothenburg ob der Tauber

Elektische fietsen zijn geweldig als ze rijden, ondingen als ze diensten weigeren. De reden van die weigering is meestal onduidelijk. Als we op het punt staan een tochtje langs de Tauber naar de op een hoge heuvelrug gelegen middeleeuwse vestingstad Rothenburg te peddelen, geeft de display van H's fiets een irritante 'Ërror' . Hoe we ook schudden en trekken aan de fiets, geen sjoege. Uitvoerige raadpleging van het internet en bellen met de fietsenboer in Middelburg (het lijkt verdorie wel een herhaling van mijn fietsavontuur van een maand geleden!) levert ook niks op. We bergen de fietsen weer op en gaan dan maar per voiture naar het prachtige plaatsje, dat model heeft gestaan voor Anton Disney, pardon voor Walt Pieck. De corona crisis leidt er in ieder geval toe dat we de plaats nu niet hoeven te delen met honderden chinezen en japanners. Op de parkeerplaatsen staan ook helemaal geen bussen. De plaats heeft naast talloze idyllische poorten, stadsmuren en torentjes een eeuwigdurende kerstmarkt, een museum vol martelwerktuigen en een bakker waar ze gebakken sneeuwballen verkopen. Eigenlijk is Rothenburg naast liefhebbers van de Efteling een lustoord voor smulpapen, kerstmannen en sadisten; voorwaar een bizar stelletje. Maar daartussen staat een wonderschone Sint Jaconbskerk, waar een bloeddruppel van Jezus wordt bewaard ergens op of onder dit altaar.

Met de klapkar op pad; van de regen in de drup

 donderdag 19 tot en met zondag 22 augustus

Dat heb  ik dan weer; uitgerekend op de ochtend van ons vertrek naar Aken voel ik een opkomende kriebel in mijn borstkas. Dan weer ik het wel, dat wordt de komende dagen hoesten en snotteren en minstens één dag op bed met stevige koppijn. Veroorzaker is waarschijnlijk net zoals een maandje geleden, mijn allerliefste kleinkind Linde die altijd met een snottebel rondhupst. Achter het stuur word ik beroerder en beroerder. Ik ben blij dat H. voor de eerste dag maar een hotel heeft geregeld. Als we daar om drie uur aankomen duik ik meteen onder de wol. Buiten regent het, beter kon ik niet terecht komen. 's Avonds eten we een hapje in een het meest ongezellige restaurant van Duitsland. Mijn Wiener Schnitzel ziet er uit en smaakt naar schoenzool.  's Nachts hou ik H. met mijn gehoest flink uit de slaap. Hoewel ik totaal geen aanhanger ben van homeopathie heb ik al wel jaren baat bij Engina Force van Dokter Vogel. Ik slik extra tabletten en voel in de loop van de nacht mijn kriebel en gesnotter minder worden. De volgende dag ben ik eigenlijk al weer boven jan. Wel ga ik bij de dichtst bij zijnde apotheek nog even een sneltestje halen. Spugen in een bakje, dat kwakje neerdrupplen in een metertje en een kwartiertje wachten. Negatief. We kunnen door. 

Vrijdag, weer in de regen, besluiten we niet verder te rijden dan naar Bonn en omgeving. We staan op een bomvolle camping vol passanten, waar we al snel aan de praat raken met een echtpaar met kinderen die zowat in onze voortent zitten. Een bouwvakker en zijn vrouw en kinderen die er een maand vakantie op hebben zitten. Ze raden ons af om naar Wenen te gaan, een grote stad vol oude gebouwen. Dat is voor ons nou net de reden om daar nu wél heen te gaan.

Zaterdag is een opvallend mooie dag. Na een uitstekend ontbijt met broodjes uit een bakkerij zo wat om de hoek snellen we op onze fietsen naar beneden. Dat wil zeggen; ik sla eerst een verkeerde weg in, ik haal het noorden en zuiden door elkaar. H. heeft slechts schampere opmerkingen over deze wereldfietser paraat. Ik bied mijn excuses aan voor deze wel zeer stompzinnige start.  Maar daarna toch in vliegende vaart een helling van 5 kilometer door de bossen naar beneden naar Bad Honnef beneden aan de Rijn, tegen de Drachenfels aan. Van daaruit 15 kilometer langs de Rijn fietsen; een idee dat zowat alle Duitsers uit de omgeving vandaag hebben. Bijna in een file fietsen we langs boulevards, parken en uitspanningen naar de voormalige hoofdstad van de Bondsrepubliek West  Duitsland. Het is prachtige weer in de binnenstad, je kunt er over de hoofden lopen. Veel te zien is er eigenlijk niet. Beethoven's geboortehuis laten we links liggen; wel bezoeken we de kerk waar hij af en toe op het orgel speelde. We fietsen de stad weer uit langs de enorme gebouwen waar voorheen de bondsregering zetelde. We stoppen bij het moderne KunstMuseum, maar het is te laat om er nog naar binnen te gaan.  

Terug durft H. de helling niet meer aan met een batterij die al meer dan de helft leeg is. Bij het station van Bad Honnef staat zowaar een taxi die groot genoeg is om een fiets in te vervoeren. Terwijl H. aldus in een zetel naar boven wordt gebracht beklim in de groene helling met opvallend gemak. Zo'n elektriek is toch een heerlijk bezit. 's Avonds trakteert H. me op nassi met gebakken ei. Wat wil een mens nog meer.

Zondag plenst het weer de hele dag. Vliegensvlug pakken we tussen enkele buien door in en rijden in een onafgebroken bui regen naar Rothenburg via een stukej Romantische Strasse. Daar begint zowaar heel even de zon te schijnen. Wederom tussen de buien door klappen we onze kar weer open. H. moppert over het kamperen in de regen; ik blijf er stug de lol van inzien. 's Avonds kunnen we op de laptop zo waar naar Zomergasten kijken. Maar na een uur of anderhalf Hans Klok vind ik tijd om dit verhaal te gaan optikken.