donderdag 19 tot en met zondag 22 augustus
Dat heb ik dan weer; uitgerekend op de ochtend van ons vertrek naar Aken voel ik een opkomende kriebel in mijn borstkas. Dan weer ik het wel, dat wordt de komende dagen hoesten en snotteren en minstens één dag op bed met stevige koppijn. Veroorzaker is waarschijnlijk net zoals een maandje geleden, mijn allerliefste kleinkind Linde die altijd met een snottebel rondhupst. Achter het stuur word ik beroerder en beroerder. Ik ben blij dat H. voor de eerste dag maar een hotel heeft geregeld. Als we daar om drie uur aankomen duik ik meteen onder de wol. Buiten regent het, beter kon ik niet terecht komen. 's Avonds eten we een hapje in een het meest ongezellige restaurant van Duitsland. Mijn Wiener Schnitzel ziet er uit en smaakt naar schoenzool. 's Nachts hou ik H. met mijn gehoest flink uit de slaap. Hoewel ik totaal geen aanhanger ben van homeopathie heb ik al wel jaren baat bij Engina Force van Dokter Vogel. Ik slik extra tabletten en voel in de loop van de nacht mijn kriebel en gesnotter minder worden. De volgende dag ben ik eigenlijk al weer boven jan. Wel ga ik bij de dichtst bij zijnde apotheek nog even een sneltestje halen. Spugen in een bakje, dat kwakje neerdrupplen in een metertje en een kwartiertje wachten. Negatief. We kunnen door.
Vrijdag, weer in de regen, besluiten we niet verder te rijden dan naar Bonn en omgeving. We staan op een bomvolle camping vol passanten, waar we al snel aan de praat raken met een echtpaar met kinderen die zowat in onze voortent zitten. Een bouwvakker en zijn vrouw en kinderen die er een maand vakantie op hebben zitten. Ze raden ons af om naar Wenen te gaan, een grote stad vol oude gebouwen. Dat is voor ons nou net de reden om daar nu wél heen te gaan.
Zaterdag is een opvallend mooie dag. Na een uitstekend ontbijt met broodjes uit een bakkerij zo wat om de hoek snellen we op onze fietsen naar beneden. Dat wil zeggen; ik sla eerst een verkeerde weg in, ik haal het noorden en zuiden door elkaar. H. heeft slechts schampere opmerkingen over deze wereldfietser paraat. Ik bied mijn excuses aan voor deze wel zeer stompzinnige start. Maar daarna toch in vliegende vaart een helling van 5 kilometer door de bossen naar beneden naar Bad Honnef beneden aan de Rijn, tegen de Drachenfels aan. Van daaruit 15 kilometer langs de Rijn fietsen; een idee dat zowat alle Duitsers uit de omgeving vandaag hebben. Bijna in een file fietsen we langs boulevards, parken en uitspanningen naar de voormalige hoofdstad van de Bondsrepubliek West Duitsland. Het is prachtige weer in de binnenstad, je kunt er over de hoofden lopen. Veel te zien is er eigenlijk niet. Beethoven's geboortehuis laten we links liggen; wel bezoeken we de kerk waar hij af en toe op het orgel speelde. We fietsen de stad weer uit langs de enorme gebouwen waar voorheen de bondsregering zetelde. We stoppen bij het moderne KunstMuseum, maar het is te laat om er nog naar binnen te gaan.
Terug durft H. de helling niet meer aan met een batterij die al meer dan de helft leeg is. Bij het station van Bad Honnef staat zowaar een taxi die groot genoeg is om een fiets in te vervoeren. Terwijl H. aldus in een zetel naar boven wordt gebracht beklim in de groene helling met opvallend gemak. Zo'n elektriek is toch een heerlijk bezit. 's Avonds trakteert H. me op nassi met gebakken ei. Wat wil een mens nog meer.
Zondag plenst het weer de hele dag. Vliegensvlug pakken we tussen enkele buien door in en rijden in een onafgebroken bui regen naar Rothenburg via een stukej Romantische Strasse. Daar begint zowaar heel even de zon te schijnen. Wederom tussen de buien door klappen we onze kar weer open. H. moppert over het kamperen in de regen; ik blijf er stug de lol van inzien. 's Avonds kunnen we op de laptop zo waar naar Zomergasten kijken. Maar na een uur of anderhalf Hans Klok vind ik tijd om dit verhaal te gaan optikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten