Dag 19: Zee,zand en zon genoeg tijd om terug te blikken

Een dag luieren aan het strand in de zon biedt gelegenheid tot contemplatie. Roos is overigens weer met de instructeur op pad om te duiken, ze zal het andermaal beperken tot een duik van een half uur, omdat ze onverbetelijk weer misselijk werd in de boot. Ondertussen probeer ik mijn snorkel weer uit; die loopt onmiddellijk weer vol. Later zal het met Roos' snorkel, die niet bestaat uiit een masker maar een simpel bitje voor in de mond, beter gaan. Opmerkelijk hoevele kleurige vissen in grote scholen pal onder de vloedlijn heen en weer zwemmen. Voor een mooi tropische zeefauna hoef je dus helemaal niet de zee op. Roos ziet later op de dag zelfs nog een grote zeeschildpad, eveneens op loopafstand in zee.
Contemplatie dus. Sri is een aangenaam land gebleken met vriendelijke, niet opdringerige bevolking. Behalve bij een enkele tempel zijn we gaan bedelaars tegen gekomen; verkopers van alles en nog wat dringen niet aan als je hun prullaria weigert. Afdingen is een must, al zijn er winkeltjs waar gewoo keurig prijskaartjes aan de kleding hangen.
Terrasje en cafeetjes zie je in het binnenland nauwelijks, Galle en Ella daargelaten. Aan de kust zijn ze echter weer wel talrijk.
Wat eten betreft is een maaltijd met verschllende curries natuurlijk verplichte kost. Verkijk je niet op de pepers waar de Sri Lanki driftig mee strooien. Meestal worden meerdere curries in oplopend mate van scherpte geserveerd, absolute aanrader is de milde Dahl, volgens mij een papje op basis van kikkererwten of linzen. Wat vlees betreft is het eigenlijk alles kip wat de klok slaat; de enkele keer dat ik beef nam kreeg ik schoenzolen voorgeschoteld. Vegetarisch eten is heel makkelijk, overal te krijg.
Vervoer is pittig als je voor de bus of de trein kiest; buschauffeurs nemen onverantwoorde risico's onder het motto: probeer met je tuk tuk of personenwagen mij maar eens van de weg te rammen, dan doen wij dat wel. Op een verkeersweg met twee banen zijn drie auto's die elkaar tegelikertijd tegemoet komen heel gewoon; om honden rijdt men heen; die beschouwen de openbare weg als hun bezit. Vanwege de chaos op de weg hebben wij maar afgezien van het huren van scootertjes, jammer van die 50 euro per persoon (25euro in Nederland en hier nog eens 25), maar dat beschouwen we dan maar als een donatie aan de staat.
Architectuur kent Sri niet, de tempels zijn gesloten pagodes waar je alleen om heen kunt lopen. De tempel van de tand in Kandy is na een zware bomaanslag met een vrachtwagen vol explosieven helemaal opnieuw opgetrokken en oogt daarom kitscherig nieuw.
De natuur is onovertroffen, niet voor niets zie je overal: Sir Lanka, de parel van Azie. Buiten de steden is die overal. Een wandeling buiten gebaande paden is overigens niet aan te bevelen; Sri is het land met het grootst aantal slangenbeten. We zagen zelf twee gevaarlijke exemplarren op ons pad. Yala is een prachtig park, maar er zitten in de ochtend te veel jeeps die allemaal hetzelfde luipaard willen zien. Toen bijna iedereen weg was hadden wij vlak voor sluitingstijd een onge"evenaarde ervaring (zie het verslag aldaar).
Van tegenstellingen tussen hindoes, boeddhisten en moslims (het ministerie waarschuwt voor mogelijke bomaanslagen) was in het geheel niets te merken. Wel worden alle heiligommen stevig bewaakt door politieagenten met geweren. Vaak zijn daar ook bodychecks.
De prijzen van zowel voedsel als hotels zijn belachelijk laag. De kwaliteit van de hotels (wij sliepen nooit duurder dan voor 15 euro per persoon met elk een kamer) is redelijk tot gewoon goed. Je kunt overal vlak van de te voren boeken (we zaten wel buiten het hoogseizoen) en anders weet de tuk tuk rijder nog wel een ander adresje.Lang van te voren boeken is niet nodig en reizen in reisgezelschap al helemaal niet.
In Colombo moet je niet lang blijven, een tocht met de klok mee via Anuradhapura, Kandy, Nuware Eliya, Ella, Yala, Mirissa, Galle en terug naar Colombo is beter als je leisuren na cultuur en natuur wilt plakken. Maar niemand houdt je  tegen als het het andersom doet. Het noorden en de oostkust hebben we niet gezien.
En dan tot slot het weer: toen wij uit Nederland vertrokken gaf het weersbericht voor heel Sri Lanka drie weken met louter regenwolken en bliksemschichten. Uiteindelijk zijn er maar twee dagen helemaal verregend en hadden we verder eigenlijk prima weer. De sluierbewolking die we vaak hadden was een prima bescherming tegen de loeiende zon. Als je dus gaat, trek je gewoon niks aan van de weersvoorspellingen. De locals zeiden het tegen ons: in Sri Lanka gaat alles zijn eigen gang, ook het weer. Sri Lanka: een aanrader!

dag 18: Roos doet het

Vandaag bereikt Roos haar overtreffende trap; het zweven met duikapparatuur in de Indische Oceaan ter hoogte van Hikkaduwa, een oude hippiekolonie. Met een motorboot gaan we de zee op. Niet nadat Roos, die toch al enkele duiken achter de rug heeft, alle apparatuur nog eens nauwkeurig krijgt uitgelegd. In de duiksport wordt niets aan het toeval overgelaen. Ik probeer het gesprek te volgen, maar haak na enkele " piepen en buuzen'  af. Mij te ingewikkeld al die slangen met mondstukken en bajonetsluitingem. Het is mij wel duidelijk; ik zou bij de eerste de beste duik volledig in de war en paniek raken over wat allemaal wel en vooral ook niet te doen. Niet meteen naar boven als het fout gaat, eerst moet je nl. ' klaren' om je oren open te ploppen. Doe je dat niet, dan komen je hersens als kroketten langs je oren naar buiten. Bij Roos treedt als bijzonderheid op dat ze altijd zeeziek is, ook deze keer. Ze kotste al eens keer de beademingsapparatuur vol, wat volgens de instructeur niet echt bevorderlijk is. Wederom zit ze wat bleekjes in de boot, maar gaat toch met de instructeur naar een diepte van 16 meter. Chapeau voor mijn moedig dochter, ik doe het haar niet na. Mijn snorkelpartijtje rond de boot valt letterlijk in het water, mijn snorkel loopt telkens vol, waarschijnlijk veroorzaakt door de baard die naar drie weken backpacken mijn kin (ont)siert. Bovendien wil het lot dat juist tijdens Roos haar duikbeurt het enorm begint te plenzen op het water. Een donkere, dreigende lucht drijft onze kant uit. In de verte horen we het rommelen. Het idee in open zee te bivakkeren tussen de bliksemschichteneen maakt mij bijzonder onrustig. De bootlieden maken echter een rustige indruk, volgens hen trekt de bui naar het land. Ik geloof ze maar op hun woord. De bui trekt inderdaad zonder problemen over. Roos komt na een half uurtje weer enthousiast boven, veel mooie, kleurrijke en rare vissen gezien. Omdat ze zich toch niet echt lekker voelt besluit de instructeur dat het hierbij blijft vandaag. Ik vind het, met in de verte een volgende regenbui op komst, al lang best dat we teruggaan. Omdat kleurige visjes tot vlak bij het strand komen als je wat koekjes in zee kruimelt kan ook ik op een veilige plek door mijn snorkel toch nog wat kleurige visjes spotten. Ik blijk niet enige, talloze badgasten gaan hier met snorkel het water in om het bijzondere tafereel vlak onder de vloedlijn te aanschouwen.
Ons hotel hier blijkt het gezelligste van alle die we onderweg aandeden. Verscholen onder de palmen, onder een bladerdak van gevlochten palmen schuilt een restaurant/bar waar 's avonds vele gasten zitten. Dat het vandaag 5 december is voelt zeer onwezenlijk aan.

Dag 17: massaslachting in Galle

De reis begint op zijn eind te geraken. het weer helpt mee de stemming wat te drukken, de hele dag grijs en zo nu en dan fikse regenbuien. Tussen de buien door wandelen we over de muur rondom Galle en bekijken de Nederlandse Gerformeerde kerk en het prachtige huis van de gourverneur. Die laatste maakte het tegenover de plaatselijke bevolking zo bont, dat hij naar Indi"e werd overgeplaatst en daarin het gevang werd gezet. In een van die buien komen we in Galle een Brits Duits koppel tegen met wie ik gisteren tijdens de walvissenjacht lang heb staan praten over Brexit, dubbel nationalieit (Brits / Duits), reizen, etc. maar helemaal niet over walvissen. Vandaag zien we ze weer en vertelt de vrouw het ijzingwekkende verhaal over dengue, dat ze onlangs heeft opgelopen en haar in een Sri Lankaans ziekenhuis deed belanden. Het werd mij niet helemaal duidelijjk wat van die twee gebeurtenissen het ergste was. Ook werd zij gisteren door een tuk tuk rijder nog van de weg gereden en belandde met een been in een stenen goot. En dan te bdenken dat gisteren het Belgische koppel ons vertelde dat ze ergens in het riool een krokodil hadden zien bewegen; Het moet niet gekker worden hier. Het werd gekker; vanavond toen Roos op de porche zat te internetten, liet ik vanwege de gezelligheid de deur op staan terwijl ik even een uiltje knapte. Tegen het vallen van de avond besloot een zwerm muskieten bij mij domicilie te  kiezen. Ze zaten werkelijk overal op mijn lijf. Een uur lang heb ik met mijn handdoek een massaslachting onder deze schattige beestjes moeten aanrichten. Alle dode exemplaren kwam op mijn bed terecht,zodat ik vnanavond niet alleen tussen lakens maar ook tussen de dode muggen lig.Nou ja, ik overdrijf een beetje, een dooie mug is zo van de lakens geveegd. Ik heb er mijn laatste lading date aan gewaagd. Bij binnenkomst na het avondeten hangt er een chemische damp in mijn kamer; er beweegt niet een mugje meer. De buren daarentegen des te meer; ze kennen elkaar nog maar kort zo te horen.

dag 16: Walvissen en een VOC fort

Het is wederom vroeg opstaan. Nog voor het ochtendkrieken rijden we met de tuk tuk naar de haven alwaar de boot met wlavisspotters vertrekt. Roos is nog niet aan boord of ze is al zeeziek. Dat belooft wat voor de rest van de dag, Walvissen spotten blijkt vooral turen in de golven. Maar na lang wachten en ronddobberen is het raak. Telkens trekt een stoomstootje boven de golven de aandacht.Vervolgens komt een zwarte rug boven die langzaam via de vin wordt afgewikkeld naar de majestueuze staart. Tot vier keer slaan we dit tafereel gade, Roos is telkens op tijd uit de ziekenboeg overeind om de walvissenrug en staart te zien. En dat is het dan. Verder geeft de zee vanochtend geen geheimen prijs. Ik had gehoopt oop nog wat meezwemmende, dartelende dolfijnen, maar nee. dat zit er niet in vandaag.
We rijden met de tuk tuk naar Galle en vinden een prachtig koloniaal ogend hotelletje in de oude, door Nederlanders gebouwde, ommuurde stad. Vooral de aanblik op de  muur die de stad van de zee  scheidt doet heel Nederlands aan. De stad blijk een enorme fortificatie, door Nederlandse krijgsheren aangelegd. Nooit zou een vreemde mogendheid dit tussenstation op weg naar Indi"e kunnen veroveren. Hoe navrant is het dan om te weten dan na de overgave van Nederland aan Napoleon in 1795 het leger geen thuisbasis meer had en het fort zonder een geweerschot overgaf aan de Britten die er vervolgens tot de onafhankelijkheid van Ceylon heer en meester bleven. Galle is een echt Europees aandoend stadje, met in het midden de Hollandse Gereformeerde Kerk, een gebouw dat zo in Amsterdam had kunnen staan..
We trekken de hele middag op met onze Belgische vrienden Lene en Davy en kunnen zowaar een echt terrasje pakken  Tot diep in de avond zitten we in de zomeravondlucht te kletsen, totdat de tuk tuk de Belgjes terug brengt naar hun badplaats 10 km verderop. We beloven bij hun huwelijks over twee jaar van de partij te zullen zijn.

Dag 15: Ordinaire badpakken

We rijden vandaag met het Belgische koppel, Lene en Davy, we hebben ze enkele dagen  geleden in Ella leren kennen en dat beviel heel goed, de ongeveer 100 km naar Mirissa, een klein badplaatsje, gelegen op de zuidelijkste punt van Sri. Het plaatsje staat in elke gids vermeld als de vertrekhaven van de walvisspotters; morgen gaan we dus de Indische Oceaan op, op zoek naar die grote jongens en meisjes. Vandaag doen we na de aankomst in het zonovergoten badplaatsje wat elke  toerist hier doet: zonnen en een duik in de lauwe oceaan nemen. Onmiddellijk valt op dat alle strandbezoekers westers zijn, op het bedienend personeel na. Volgens expert Roos kun je zien dat het overgrote van de vrouwen Russisch is. Die gebruiken oogwimpers met extensies; het is maar dat u het weet.
Hun badpakken zijn ook ordinair, aldus Roos, wat mij op een strand waar vrouwen strijden om het geringste hoeveelheid textiel een beetje belachelijke beschuldiging lijkt, maar ja, ik ben oud en let op de verkeerde dingen, aldus mijn dochter. Op het door palmen omzoomde staat op borden dat tijdens het Happy Hour de drankjes goedkoopt zijn. Happy Hour duurt van 12 uur a.m. tot 10 uur a.m. dus dat happy hour kun je moeilijk missen.De prijzen zijn dus altijd laag, toch zie ik geen Sri Lankaan die een drankje komt drinken.

Dag 14: Angstzweet

Nog in de nacht vertrekken we in een jeep met 5 open stoelen achter de bestuurscabine naar het Natuurreservaat Yala. Nog voor we het park binnen zijn hebben we de eerste overweldigende ervaring. In het flauwe ochtengloren schuiven met op de achergrond een meer twee zwarte schaduwen van enorme olifanten voorbij .Eenmaal in het park heb ik meer dan ' arendsoog'  Roos moeite om de aanwijzingen  van de chauffeur te volgen. Die zit overal vogels, krokodillen, reeën  etc daar waar ik aanvankelijk alleen maar bosjes en stukken hout warneem. Maar als we op een van de hobbelige autopaden oog in oog staan met een joekel  van een olifant die op zijn gemak bosjes naar binnen staat te werken, zie ik dat ook zonder verdere toelichting. Zo zie ik ook dat een olifantenlul bijna zo lang is als de vier poten van het beest. Als hij uit die extra slurf gaat staan wateren is de hilariteit in de jeep compleet. De attractie van dit park is de kostbare verzameling  luipaarden. Er zijn er maar ees stuk of veertig en ze worden zelden goed waargenomen. Als er een in beeld is wordt dat telefonisch  door de chauffeurs aan elkaar doorgegeven zodat bij elke verondersteld luipaard een file aan jeeps ontstaat. Dat vind ik nou niet meteen het meest voortreffelijke aan dit park; in een walm van diesellucht naar de vage contour van een ergens rondsluipend luipaard te gaan  staan turen. Dan is de aanblik van olifanten her en der duidelijker en leidt niet onmiddellijk tot filevorming.
Na de middagpauze, als de goedkope reizigers voor een halve dag vertrokken zijn wordt het aanzienlijk  rustiger  en kunen we aan een  tweede zoektocht naar luipaarden beginnen Het beest is ons nu gunstiger gezind; we ontwaren er een in een boom die op zijn gemaakt op een tak ligt te bungelen en eenieder een gulle blik gunt  op zijn zijn prachtige vel, dat model staat voor vele sjieke en minder sjieke jassen, tassen, leggings, petten, badpakken en damescorsetten, sokken, rokken, sigaretenpijpjes, bikini's en hoedjes  van dictators.
Maarr daarmme is onze safaribelevenis nog niet ten einde. Een kwartier voor sluitingstijd ontwaart onze chauffeur ineens twee beesten in een shot: een luipaard  en een olifant  vlak bij elkaar. Hij ziet dat het luipaard een varaan in het oog krijgt vlak voor onze jeep heen en weer schuifelt. Die komt onze kant op, zegt onze chauffeur beslist. En inderdaad; een minuutje  later sluipt de gevlekte superkat tot tien meter voor onze jeep, klaar om de varaan te bespringen. Die heef weinig zin om als avondmaal te dienen en begint hevig  met zijn staart te zwiepen. we lijken in een film van Sir Richard Attenborough terecht te zijn gekomen met dat verschil dat wij niet veilig op de bank thuis zitten, het luipaard kijkt vanaf ee meter of 10 van onze open jeep beurtelings naar de varaan en naar ons. Ik kan iedereen verzekeren dat het lugubere gewaarwording is om recht in de grote geel zwarte ogen van de klaar voor een sprong staande super kat te kijken. Onze auto staat ingesloten tussen enkele jeeps, we kunnen geen kant uit!  Roos gilt: ik wil weg.  ik denk er stilletjes hetzelfde over    Na nog eens nagedacht te hebben over het menu van vandaag laat hij en de varaan en ons toch maar aan ons lot over. We zullen het avondjournaal niet halen. Hoogharig keert hij ons zijn gevlekte staart toe.  Het levert een spannend filmpje op dat Roos op instagram zet. Zie aldaar.