Dag 14: Angstzweet

Nog in de nacht vertrekken we in een jeep met 5 open stoelen achter de bestuurscabine naar het Natuurreservaat Yala. Nog voor we het park binnen zijn hebben we de eerste overweldigende ervaring. In het flauwe ochtengloren schuiven met op de achergrond een meer twee zwarte schaduwen van enorme olifanten voorbij .Eenmaal in het park heb ik meer dan ' arendsoog'  Roos moeite om de aanwijzingen  van de chauffeur te volgen. Die zit overal vogels, krokodillen, reeën  etc daar waar ik aanvankelijk alleen maar bosjes en stukken hout warneem. Maar als we op een van de hobbelige autopaden oog in oog staan met een joekel  van een olifant die op zijn gemak bosjes naar binnen staat te werken, zie ik dat ook zonder verdere toelichting. Zo zie ik ook dat een olifantenlul bijna zo lang is als de vier poten van het beest. Als hij uit die extra slurf gaat staan wateren is de hilariteit in de jeep compleet. De attractie van dit park is de kostbare verzameling  luipaarden. Er zijn er maar ees stuk of veertig en ze worden zelden goed waargenomen. Als er een in beeld is wordt dat telefonisch  door de chauffeurs aan elkaar doorgegeven zodat bij elke verondersteld luipaard een file aan jeeps ontstaat. Dat vind ik nou niet meteen het meest voortreffelijke aan dit park; in een walm van diesellucht naar de vage contour van een ergens rondsluipend luipaard te gaan  staan turen. Dan is de aanblik van olifanten her en der duidelijker en leidt niet onmiddellijk tot filevorming.
Na de middagpauze, als de goedkope reizigers voor een halve dag vertrokken zijn wordt het aanzienlijk  rustiger  en kunen we aan een  tweede zoektocht naar luipaarden beginnen Het beest is ons nu gunstiger gezind; we ontwaren er een in een boom die op zijn gemaakt op een tak ligt te bungelen en eenieder een gulle blik gunt  op zijn zijn prachtige vel, dat model staat voor vele sjieke en minder sjieke jassen, tassen, leggings, petten, badpakken en damescorsetten, sokken, rokken, sigaretenpijpjes, bikini's en hoedjes  van dictators.
Maarr daarmme is onze safaribelevenis nog niet ten einde. Een kwartier voor sluitingstijd ontwaart onze chauffeur ineens twee beesten in een shot: een luipaard  en een olifant  vlak bij elkaar. Hij ziet dat het luipaard een varaan in het oog krijgt vlak voor onze jeep heen en weer schuifelt. Die komt onze kant op, zegt onze chauffeur beslist. En inderdaad; een minuutje  later sluipt de gevlekte superkat tot tien meter voor onze jeep, klaar om de varaan te bespringen. Die heef weinig zin om als avondmaal te dienen en begint hevig  met zijn staart te zwiepen. we lijken in een film van Sir Richard Attenborough terecht te zijn gekomen met dat verschil dat wij niet veilig op de bank thuis zitten, het luipaard kijkt vanaf ee meter of 10 van onze open jeep beurtelings naar de varaan en naar ons. Ik kan iedereen verzekeren dat het lugubere gewaarwording is om recht in de grote geel zwarte ogen van de klaar voor een sprong staande super kat te kijken. Onze auto staat ingesloten tussen enkele jeeps, we kunnen geen kant uit!  Roos gilt: ik wil weg.  ik denk er stilletjes hetzelfde over    Na nog eens nagedacht te hebben over het menu van vandaag laat hij en de varaan en ons toch maar aan ons lot over. We zullen het avondjournaal niet halen. Hoogharig keert hij ons zijn gevlekte staart toe.  Het levert een spannend filmpje op dat Roos op instagram zet. Zie aldaar.