dag 18: Roos doet het

Vandaag bereikt Roos haar overtreffende trap; het zweven met duikapparatuur in de Indische Oceaan ter hoogte van Hikkaduwa, een oude hippiekolonie. Met een motorboot gaan we de zee op. Niet nadat Roos, die toch al enkele duiken achter de rug heeft, alle apparatuur nog eens nauwkeurig krijgt uitgelegd. In de duiksport wordt niets aan het toeval overgelaen. Ik probeer het gesprek te volgen, maar haak na enkele " piepen en buuzen'  af. Mij te ingewikkeld al die slangen met mondstukken en bajonetsluitingem. Het is mij wel duidelijk; ik zou bij de eerste de beste duik volledig in de war en paniek raken over wat allemaal wel en vooral ook niet te doen. Niet meteen naar boven als het fout gaat, eerst moet je nl. ' klaren' om je oren open te ploppen. Doe je dat niet, dan komen je hersens als kroketten langs je oren naar buiten. Bij Roos treedt als bijzonderheid op dat ze altijd zeeziek is, ook deze keer. Ze kotste al eens keer de beademingsapparatuur vol, wat volgens de instructeur niet echt bevorderlijk is. Wederom zit ze wat bleekjes in de boot, maar gaat toch met de instructeur naar een diepte van 16 meter. Chapeau voor mijn moedig dochter, ik doe het haar niet na. Mijn snorkelpartijtje rond de boot valt letterlijk in het water, mijn snorkel loopt telkens vol, waarschijnlijk veroorzaakt door de baard die naar drie weken backpacken mijn kin (ont)siert. Bovendien wil het lot dat juist tijdens Roos haar duikbeurt het enorm begint te plenzen op het water. Een donkere, dreigende lucht drijft onze kant uit. In de verte horen we het rommelen. Het idee in open zee te bivakkeren tussen de bliksemschichteneen maakt mij bijzonder onrustig. De bootlieden maken echter een rustige indruk, volgens hen trekt de bui naar het land. Ik geloof ze maar op hun woord. De bui trekt inderdaad zonder problemen over. Roos komt na een half uurtje weer enthousiast boven, veel mooie, kleurrijke en rare vissen gezien. Omdat ze zich toch niet echt lekker voelt besluit de instructeur dat het hierbij blijft vandaag. Ik vind het, met in de verte een volgende regenbui op komst, al lang best dat we teruggaan. Omdat kleurige visjes tot vlak bij het strand komen als je wat koekjes in zee kruimelt kan ook ik op een veilige plek door mijn snorkel toch nog wat kleurige visjes spotten. Ik blijk niet enige, talloze badgasten gaan hier met snorkel het water in om het bijzondere tafereel vlak onder de vloedlijn te aanschouwen.
Ons hotel hier blijkt het gezelligste van alle die we onderweg aandeden. Verscholen onder de palmen, onder een bladerdak van gevlochten palmen schuilt een restaurant/bar waar 's avonds vele gasten zitten. Dat het vandaag 5 december is voelt zeer onwezenlijk aan.