Totaal aantal pageviews

zaterdag 2 september 2017

Een boterletter-actie tot slot

Het verslag was al afgesloten toen H. nog even naar de auto ging om een fles water op te halen. Omdat ze nogal lang weg bleef ging ik maar eens even kijken. Ik zag ze staan buiten aan de deur van de gang die leidde naar ons appartement. Ze stond wat te morrelen aan het slot dat duidelijk niet deed wat het moest doen; de deur was een bleef dicht. Ik zag geen klink aan de binnenkant en wist niet wat te doen. Dan maar bellen met de eigenaresse. Die reageerde na 5 pogingen telkens niet. Totdat ik ergens achter in het appartement een telefoonstem hoorde. O ja, dat was waar ook. Ik had de luidspreker met blue tooth op een los speakertje gezet. Dan hoor je dus inderdaad geen geluid op je foon. Toen ik de speaker had losgekoppeld en voor de zesde keer belde nam de eigenaresse, begrijpelijkerwijs, niet meer op. Dan maar alle etages boven ons appartement af in de hoop iemand aan te treffen. Op de vierde verdieping had ik beet. Een jongeman zei iets in het Italiaans, dat hielp niet. Ik wenkte hem mee naar beneden. Aldaar aangekomen overzag hij het tafereel en tikte tegen een knopje aan de zijkant: een automatische deuropener!! Ik was even vergeten dat men zelfs in Italie op zo'n manier een deur van binnenuit open gaat.Nee, ik eindigde deze vakantie niet met de meest briljante actie.

In Lucca regeert de menselijke maat

Vanmorgen startte een uitgebreid afscheidsritueel met Giorgio. Zijn vriendelijkheid jegens ons ging zo ver dat, toen wij geen cash bij ons bleken te hebben, hij spontaan aanbood het tweedaagse verblijf dan maar " als gratis"  te beschouwen. Luid protesterend lieten wij ons door hem naar de dichtst bijzijnde geldautomaat brengen. Ondertussen kletste Giorgio er weer vrolijk op los en vuurde de ene op de andere vraag op ons af. Hoe kwamen wij aan de kost? Hoe heten onze kinderen?1 Heeft Nederland mooie stranden, welke hobbies hebben wij enz. enz. Van Giorgio zelf kwamen we te weten dat hij paardenliefhebber is en graag uren achter elkaar wandelt, bijvoorbeeld rondom de stadsmuren van Perugia. Maar op een aanbod van ons om nu eens een keer naar Holland te komen, kwam geen duidelijke reactie. Giogio praat wel graag veel maar reist weinig. Uiteindelijk kreeg H. drie klapzoenen en moest ik met mijn baard tegen de stoppels van G. aanwrijven.

Na nog drie keer gezwaaid en getoeterd te hebben gingen we vandaag de lange weg terug naar het vliegveld van Pisa, maar niet na eerste een bezoek te hebben gebracht aan Lucca. Zijdestad en in het bezit van een prachtig stadscentrum.
In de stad stuitten we meteen op een politiecordon en enkele huilende werklieden. Een hoogwerker bleek afgebroken en de zich daarin bevindende werker lang nu onder een wit laken op straat. Maar gauw door naar de vele kerken en plein van Lucca. Daarin is het Piazza d' Amfiteatro wat het zegt: gebouwd op de plaats waar ooit in de derde eeuw een amfitheater was gebouwd. Later verpulverde dat amfitheater weer omdat de stenen werden gebruikt om er kerken van te bouwen. De open plek werd bebouwd. Pas in 1850 was er een vooruitkijkende geest die besloot de oorspronkelijke rooilijn van het theater te vullen met huizen en de rest op te ruimen. Wat ontstond was een plein dat in alle opzichten voldoet aan de menselijke maat: niet te groot, intiem, bijna dorps aandoend. Hier de cirkel



Op een terras sloegen we de laatst glazen wijn naar binnen met een uitgebreide schaal hapjes; die krijg je er in Italie rond het ' Happy Hour' er altijd gratis bij. " Beter kon deze fantastische vakantie niet worden afgesloten"  aldus H. En zo is het.

vrijdag 1 september 2017

Puur genieten in Panicale

Met een enorme donderklap, gevolgd door een urenlang doorgaand onweer en regenbui, kwam er een eind aan een van de langdurigste hittengolven van Italie van de laatste honderd jaar; en van onze vakantie.
Gisteren in de hitte nog een bezoek gebracht aan het meer van Trasimeno, bij de familie Luxembourg gekend en geprezen als de plek waar zus Very en haar Ad een huis hadden totdat het uitzicht op het meer ontnomen werd door een nieuwe bouwproject. We hebben wat rondjes heen en weer gereden door en rondom San Savino zonder de precieze plek nog te vinden om daarna door te rijden naar Panicale, een werkelijk verbluffend mooi dorpje, dat blijkens een mededeling van een restauranthouder ter plekke, dit jaar gekozen is tot nummer 10 van de allermooiste dorpjes in Italie. De stadsmuren liggen amandelvormig rond het plein, waarop hoog een kerkje ligt op enorme zijbeuken.


In het hoekje bovenin ligt een klein smaakvol restaurantje waar we neerstrijken. Alles is prachtig verzorgd, van de emaille naamborden tot de tafels met schilderingen van citroenen tot de fraai bewerkte stalen ringen rond de opgerolde servetten toe. De maaltijden worden geserveerd alsof het kleine schilderijtjes vinden: laat ik daarom nu bij wijze van hoge uitzondering eens vermelden wat wij naar binnen werkten: H. heeft tortellinos gevuld met pomodoren en pesto van basilicum, ik heb bolletjes kabeljauw met pruim op een oranje bedje van kikkererwten. Omdat het nog vroeg op de dag is laten we de wijn nu eens achterwege, het blijft gewoon bij water. De eigenaar laat ons trots een foto van zijn hele gezin zien. Zijn zoon runt ook zo'n mooi restaurantje, en nog wel in Amsterdam. We beloven er zeker binnenkort langs te zullen gaan.
Daarna door naar Castiglione, een stadje op een voormalig eiland in het meer, nu aan het vasteland vast zittend, maar nog steeds duidelijk hoger liggend dan de omgeving. We brengen een bezoek in het oude, vol frescos zittende oude stadhuis, waar nu een kleine tentoonstelling rondom Picasso als keramist is gemaakt. Kortom, een echte cultuurdag. H. die vandaag duidelijk veel last heeft van de warmte, heeft het allemaal snel gezien en gaat ergens zitten puffen. Ik blijf lang hangen bij de fabuleuze krabbels van de grote meester. Het lijken wel vlot gezette lijnen, maar elke lijn is raak.
's Avonds zien we Thijs en Nina nog een keer terug, ze zijn met hun fietsen inmiddels gevorderd tot Perugia. We treffen ze, volgens afspraak, bij de fontein op het grote plein in het hart van Perugia. Nog een keer gezellig tafelen en dan verdwijnen ze definitief op hun fietsen uit het zicht.