Drenthe, zonder punt.

14 tot en met 17 augustus

Drie dagen Drente, of is het Drenthe, is drie dagen Russische vlaggen (dat wil zeggen blauw boven en rood daaronder), drie dagen de bordjes die horen bij het fietsknooppuntennetwerk (3 x woordwaarde) en drie dagen bruine bonen (althans zo wil het vooroordeel), dat is drie dagen wachten voordat de auto gerepareerd uit de garage van Zweeloo te voorschijn komt, de koelvloeistof liep er aan de onderkant net zo hard uit als ik hem er van bovenaf in goot, dat is drie dagen afwisselend landschap met wegen met zulke dikke bomen er langs dat je er vanaf een zijweg nauwelijks op kunt kijken zodat je op goed geluk telkens maar de weg opdraait, dat is veel paarse heide, veel boerderijen met indrukwekkende rieten daken, met overal hunebedden, de een met zwaardere rotsblokken op elkaar gestapeld als de andere, H. had er heur hele leven van 68 lentes nog nooit een gezien en nu hoeft ze ze na drie dagen ‘Steine kieken’ al niet meer, dat is drie dagen lezen in het tweede boek van Maria Lucas Rijneveld die alleen maar zinnen schrijft met komma’s er tussen, wat eigenlijk net zo makkelijk leest als met een punt, dat gaat nu al meer dan 200 pagina’s over de overstelpende liefde en geilheid van een vijftigjarige man voor een 13-jarig meisje in wie we Maria Lucas herkennen, waarbij ik, hoewel ik het wederom goed geschreven vind, 360 pagina’s voor zo’n onderwerp toch wel erg ruim bemeten vind, dat is drie dagen smikkelen in allerlei tenten waarbij ik de scropino (een deel citroenijs, een deel wodka, een deel pro secco en een deel limoncello, gecrushed met ijs in de blender) het lekkerste vond dat ik ooit geproefd heb, dat is drie dagen hitte eindigend met een wolkbreuk waarbij we het hoofd nog maar net boven water konden houden, anders had ik dit stukje niet kunnen schrijven