Zwerven langs de Elbe

 

Als de term “orgastische architectuur” nog niet bestaat zou ik hem graag plakken op een gebouw als dat van Frank Gehry in Bilbao (het Guggenheim dat ontstond nadat Gehry een stuk verfrommeld zilverpapier op tafel had gegooid en zei, zo moet het worden), maar zeker ook op het gebouw van het Zwitsere bureau Herzog & De Meuron in de haven van Hamburg, de Elbphilharmonie. Een gebouw als een symfonie, als een schilderij, zeker voor wat betreft het glazen bovenstuk, waarin wolken, skyline en merkwaardige vlakken samenvloeien tot een compositie van een krankzinnige architect, gebouwd bovenop een oud, plomp bakstenen pakhuis. Toen men aan de bouw begon bovenop een verwaarloosd pakhuis sprak men over een bouwsom van 77 miljoen, maar toen het in 2017 af was kostte het het tienvoudige, dus 770 miljoen, waarvan meer dan de helft moest worden betaald door de belastingbetaler. Zeer terecht dat door de gemeente bedongen is dat het gebouw permanent gratis toegankelijk moet zijn voor iedereen. En zo banjerde wij met duizenden anderen door het gigantische complex met een fraai uitzicht rondom op de haven en de fascinerende metropool. Pal onder ons het Speicherkwartier, dat als enige stadsdeel de vuurstorm na het bombardement in 1943 overleefde.

Op de kade hebben we een lang gesprek met gitarlst Jeniffer Divine, waarvan we na een half uur nog niet met zekerheid konden zeggen of het nou een he of een she was. He/she had een boeiend, zij het enigszins onsamenhangend verhaal waarin L.A, Christiana in Kopenhagen, Hamburg en Amsterdam veelvuldig voor kwamen. Ook iets over een bezoek aan de ambassade in Thailand en een boek over hem/haar dat nooit was uitgegeven, net zo min als de nummer één hit zie hij/zij had geschreven en speciaal voor ons twee een live uitvoering kreeg.

En dan komen we nog een geweldige blok architectuur teg

en, het in opdracht van de rijke zakenman Sloman gebouwde Chile huis. Sloman was bepaald geen slome duikelaar en verdiende een kapitaal met de handel in salpeter uit Chili. Dat werd omgezet in een zakenpand van ongekende omvang en met een zwierig uiterlijk dat er tot op de dag van vandaag prachtig uitziet, het geheel opgetrokken uit een bijna zwarte baksteen. Het eten in een Mexicaans restaurant in een van de catacomben in het gebouw is gebaseerd op gesmolten kaas op een berg chips, niet meteen een lekkernij die dezelfde allure heeft als het Chile huis. Met het gevoel alsof we enkele zwarte stenen in onze maag als aandenken moeten meenemen duiken we de metro in.