‘Verhuizen kost beddestroo’. Deze oude wijsheid werd de
afgelopen twee dagen voor mij weer eens bevestigd. Woog ik na de kerstkransjes
en kalkoenen van de kerstdagen 2,5 kilo zwaarder dan daarvoor, na twee dagen
sjouwen waren diezelfde 5 pondjes er weer af. Ik had me volkomen verkeken op “die
paar boeken en kledingstukken” die ik mee zou nemen naar Sint Laurens.
Bovendien kreeg ik ongevraagd van dochterlief Roosmarijn een bakbeest van een
bank cadeau. Die hadden we met zijn tweeën niet door het nauwe trapgat van haar
nieuwe studentenwoning geperst gekregen. Dat alles leverde dus een vrachtwagen
van 11 kuub vol op, (nou ja voor de helft dan, er zat nog een hoop lucht boven;
de bank heb ik tot grote ergernis van de
huismeester van mijn voormalige flatgebouw naast de afvalcontainers gezet).
Belachelijk, hoeveel troep een mens telkens achter zich aan sleept, terwijl ik
toch bij elke verhuis een hoop wegdonder. Toch ging een deel van mijn oude
studieboeken weer mee. “Moderne Sociologie” uit 1966 van Van Doorn gooi je toch nooit weg? Net
zoals de tien kilo tekeningen en schilderijen van mijn moeder. Die zet je toch
niet bij het oud vuil weg, ook al zal ik er nimmer een haar kunstwerken van aan
mijn muur hangen. Ja, de oude das en pet van mijn vader heb ik nou wel
weggedaan. Net zoals al mijn statistiekboeken en vrijwel al mijn
collegedictaten van ’68 tot en met ’74. Maar mijn agenda’s van 1974 tot 2012 stopte
ik toch maar weer in een verhuisdoos. Ik kwam al mijn verloren gewaande foto’s
weer tegen, heel diep weggestoken in een bureaula : mijn ex ex José in een zeer
bloot badpakje, mijn ex Wilma met haar zwartomrande ogen, vakbondsbestuurder
Strous met snor die bij oude vakbondknarren gouden spelden opspeldt, Wethouder
Strous, nog steeds met snor, in de gemeentegids. Diskettes van mijn reizen met vriend Ramon
naar Madrid, Rome en Istanbul.. Daarna stoppen de in stoffelijke vorm terug te
vinden foto’s. Hoe zal dat over 10 jaar zijn als mensen alleen nog maar hun e
reader met daarop honderden boeken meenemen. Alles in de cloud, niks meer met
je mee te zeulen. Het zou in mijn geval dus 6 kuub schelen.
Na alle gepak stapten we afgemat in de verhuiswagen,
definitief op weg naar Zeeland. Helaas had ik me niet bedacht dat ook een hele
dag knipperlicht energie kost; blurp, blurp, lege accu! Het wachten op de
Wegenwacht vergde nog eens anderhalf uur posten in de vrieskou, alvorens
Rotterdam definitief achter ons kon worden gelaten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten