Met kokende motor op de autostrada

 Zondag 12 en maandag 13 september

‘Zondags zwier ik door de Gorge op mijn elektriek. Dat is toch andere koek dan in een automobiel; aan het landschap wordt een dimensie toegevoegd.  De massieven, met de zon er op, ogen allemaal net iets grootser, maar bovenal hoor je nu, als je op het niveau van de rivier rijdt, het ruisen van het water weerkaatsen tegen de rotswanden. Fantastisch, waar zou ik zijn zonder mijn fietsje? Waarmee ik geen afbreuk doe aan mijn tochtjes met H. naast me in de auto; die zijn net zo leuk, maar dan weer anders. Denk aan zakken toffees en muziek op de door H. meegenomen geluidsbox. Daarop muziek van de Spotify speellijst van broertje Frans. Daarop staat inmiddels 166 uur van de meest goddelijke popmuziek. Die jongen maakt van die telkens aangevulde lijst, er staan inmiddels 1300 nummers op, zijn levenswerk. (zie aldaar, de naam van de lijst is: ‘Frans’). Op de weg terug zie ik bij een politiewagen een hoop staal op de grond liggen. Er liggen ook twee lichamen tegen de railing aan, een leeft in ieder geval. Ik voel geen aandrang te blijven kijken maar kan een onderdrukt o, o niet nalaten. Als later diezelfde politiewagen met een horde motoren me passeert heb ik de indruk dat een van hen met uitgestoken been me probeert van de weg te rijden. Had ik onvoldoende eerbied voor de wegduivels getoond?

Maandag is het paniek in de auto, op de drukke tolweg tussen Nice en onze bestemming: Alassio. Links het imposante berglandschap, de Alpen vallen hier ter hoogte van Monaco gewoon in de Middellandse Zee in, Corsica en Sardinie zijn gewoon de voortzetting van de hoogste toppen verder in zee, is mijn theorie, en rechts dus de zee. Maar paniek dus: we gaan tegen de grens met Italië alsmaar de hoogte in. De auto met karretje er achter heeft het zwaar en de wijzer van de motortemperatuur stijgt onrustbarend. Vlak voordat we Italië binnenrijden begint het woordje: STOP! op te flikkeren. Naar de kant, naar de kant, schreeuwt H. Maar er is hier helemaal geen kant op de drukke verkeersweg,! Alleen een enorme goot waarin de wagen helemaal scheef zou komen te staan. Ik pruttel dus maar door, de wijzer dik in het rood. Stop, stop roept de machine, in koor met H. Eindelijk zie ik een onduidelijk afslag voor werkverkeer en parkeer de auto pal langs de voorbij schietende vrachtkolossen. Zet je motor af, beveelt H. Nee, laten draaien, zeg ik kordaat, dan blijft de koelvin draaien. Zo staan we daar een kwartiertje. De wijzer begint langzaam te zakken. We rijden weer en hebben gelukkig de top gehaald, bij het dalen zakt ook de wijzer weer. Bij het eerste beste benzinestation weet H. me te vertellen hoe je het niveau van de koelvloeistof kunt meten. Geen moment heb ik aan het niveau van de koelvloeistof gedacht en geen benul heb ik waar dat ergens onder de motorkap schuil gaat. Dat ik de motorkop open krijg, vind ik op zich al een prestatie. H. wijst me op een plastic bus. Voorzichtig draai ik, na een half uurtje wachten, zo veel benul heb ik dan nog wel, de dop los. We schudden en rammelen wat, de bus blijkt helemaal leeg. Geen druppel koelvloeistof te zien, ja helemaal onderin zit nog wat, stelt mecanicien van dienst H. vast. Dan maar koelvloestof bijladen. Helaas blijkt die bij de benzinepomp niet voorradig. Blijkbaar komt iedereen hier met een kokende motor te staan en komt de koelvloeistofleverancier hier maar 1 keer per maand langs. Dan gieten we er maar een halve liter water in, ijs en weder dienende. Opgewerkt rijden we verder. Het metertje blijft nu verder keurig op 0 staan. Morgen horen jullie of de bak blijft rijden.

We komen Alassio binnen via Albenga, een werkelijk spuuglelijke stad aan de monding van de hier samenkomende Centa en Neva. Langs de kust rijden we terug naar het beoogde kampement bij Alassio. Terwijl ik mijn auto met aanhanger stil zet onder een hoek van 45 graden , zegt de portier van het complex doodleuk dat de camping wegens einde seizoen gesloten is. Ga dan met je kar met aanhanger op een smalle bergweg maar eens omdraaien! Enfin, met veel gezucht en gekreun krijgen we het toch voor elkaar en zetten koers naar Cereale, waar een camping nog wel open is. Nog wel open? Die blijkt hartstikke vol. We vinden nog net een plekje op de – naar goed Italiaans gebruik – in slagorde opgestelde campers. Kamperen met een tent lijkt bij pensionado’s een nauwelijks meer beoefende buitensport, viel ons al eerder op.

’s Avonds strijken we neer op een alleraardigst terrasje in een oud straatje onder de palmbomen. Voor het eerst deze vakantie is het ’s avonds in de buitenlucht nog heerlijk toeven. Viva Italia!