Overpeinzing van een elektriek aangedreven bergbeklimmer

 woensdag 8 september

De goede lezer had na het vorige verhaal door dat ik een dag had overgeslagen, de woensdag. Op deze dag heb ik alsnog de tocht naar het op duizend meter gelegen deel achter Sisteron gedaan. Ik kijk op een gegeven moment bovenop de citadel, waar we morgen naar toe gaan. De weg door een verlaten berglandschap voert hoger en hoger totdat ik op duizend meter hoogte tegen een enorme rotswand dreig aan te rijden. Pas op het allerlaatst slingert de weg het hoekie om en rij ik op een kilometer hoogte door een gorge van louter steen. De natuur kan toch rare fratsen uit halen! Ik kom daar ongeveer twee fietsers tegen met volledige bepakking. Ik rijd ze op mijn elektriek voorbij (weliswaar zoals altijd in de laagste ondersteuning, maar toch) en schaam me een beetje. Je m'excuse, c'est un moteur' prevel ik. Ze nemen er zwoegend maar glimlachend notie van. Soms is het toch eventjes moeilijk, zo'n elektriek. Maar honderd meter verder denk ik alweer, blij dat ik die tijd achter me heb gelaten, zo zonder al te veel gezwoeg naar boven is toch wel heel erg lekker!