Frank Gehry had weer eens een gekke bui en frommelde in opdracht van de gemeente Arles een prop zilverpapier in elkaar: ziedaar het ontwerp voor een nieuw gebouw van deze reuze fantast, de aandachtstrekker van het LUMA , geopend in de juni jl.We kennen inmiddels allemaal wel zijn creatie in Bilbao; deze hier in Arles is wat minder spectaculair maar hoort nog steeds tot de categorie "crazy buildings".
Van het gebouw in Bilbao herinner ik me dat het er van binnen minstens zo spectaculair uitzag als van buiten en alles tot in de puntjes verzorgd. Dat is ook hier weer het geval. Pas bij binnenkomst merk je op dat het geheel eigenlijk is opgebouwd uit gestapelde aluminium dozen. Daartussen in onberispelijk pleisterwerk cirkelt een smetteloos witte trap omhoog. Wie wil kan vervolgens vanaf bovenaf met de glijbaan in klaterend aluminium weer naar beneden. Slechts echte durfals, zoals ik natuurlijk, doen dat ook. Omdat de glijbaan uit talloze stukken aluminium is samengesteld ga je bibberend naar beneden, voorwaar een eersteklas kermisattractie. Maar of dat nou kunst is, mwah.
Het gebouw is zozeer zelf kunst dat er verder geen enkele kunstwerk in past, op enkele grote zwart wit foto's van planten na dan. Buiten staat er ergens op een dak één blauw tafelachtig ding, dat is het dan. Verder fungeert het gebouw als trekker voor de expositieruimten beneden die in voormalige loodsen van een enorme locomotieffabriek zijn ondergebracht, hetgeen sterk doet denken aan de lay out van het Arsenale in Venetië. Die loodsen zijn fantastisch opgeknapt en ogen, hoewel ze anderhalve eeuw oud zijn, bijna als nieuw. Er is heel veel fotografie en nogal wat video/filmkunst. Schilderkunst hoort blijkbaar helemaal tot het verleden. Veel 'Black Lives Matter', het nieuwe politieke correct en aandacht voor werk van kunstenaars uit China en Afrika. Arme witte kunstenaars uit Europa, die komen voorlopig niet meer aan de bak, lijkt het. Ik zet ergens een 3d-bril op en waan me een tijd lang in een griezelig landschap van vlak boven mijn hoofd hangende planeten om vervolgens ondergedompeld te worden in een landschap vol zoutkristallen onder een hemel van stalactieten. Best griezelig allemaal. H. zit er ondertussen een beetje beduusd bij, kan weinig met de kunst van een afrikaan die het aandurft om een hele gigantische zaal vol te zetten met droogboeketten; symbool van de teloorgang van de kolonies en de daarna opkomende democratieën (ik verzin het niet, de curatoren hadden het zo in teksten bij gezet).Ik ben te dom om al die kunst hier te snappen, zegt ze. Dat is niet nodig, denk ik dan. Ik snap het ook niet, maar dat doe ik inmiddels al jaren niet meer.
Om dat alles te compenseren, zo lijkt, is er een grote fototentoonstelling over Mannelijkheid. Alles wat je je daarbij kunt voorstellen passeert, heel begrijpelijk en dus ook heel voorspelbaar, de revue, van stoere cowboys en vechtersbazen tot soldaten, rockers en nichten als paarden.
We lopen daarna het centrum van Arles nog even in en staan plots oog in oog met de Romeinse arena, die na Frank Gehry er ineens als een tamelijk normaal bouwwerk bij ligt. Geheel ten onrechte natuurlijk. Over honderd jaar is er van de schepping van Gehry niets meer terug te vinden, terwijl die Romeinse arena er dan nog steeds onaangeroerd staat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten