Je bent ook nooit eens ergens alleen

 

Maandag 20 september

Een kilometer of 30 van ons vandaan, nabij Rousillon, ligt het okergebied. Ongeveer 15 procent van de grond daar bestaat uit knalgele klei: oker. Oker blijkt een van de, zo niet hét oudste pigment van de mensheid te zijn. In de Griekse en Romeinse tijd werd het al gebruikt om huizen, aardewerk enzovoorts een kleur te geven, variërend van knalrood tot citroengeel en alles ertussen. Dat oker werd en wordt dus gewonnen in het gebied dat Luberon heet, in de schaduw van de Mont Ventoux. We gaan naar een okerfabriekje alwaar het verbluffend simpele proces om tot het pigment oker te komen uiteen wordt gezet. Los okeraarde op in water, voer het via een gotensysteem naar een vijver, waarin het sediment een seizoen lang kan bezinken. Laat vervolgens het water weer weglopen en snij de oker in blokken. Laat die vervolgens in de zon uitdrogen en ergens in het najaar wordt de vijver leeg gebikt. Die brokken gaan in een verpulvermachine en zie, daar heb je grondstof oker, basis voor vele kleurschakeringen. H. sloeg weer aan het fotograferen, hetgeen de volgende kleurige plaatjes oplevert.

Voordat we richting Rousillon gingen hadden we Gordes, volgens de folder van alle bijzonder mooie Franse dorpjes de allermooiste. Ziehier.

Op een maandagmiddag ver in september is het er nog steeds zo druk dat we ons op een julidag in Valkenburg wanen, snel weer weg hier. Ilja Pf. heeft gelijk: je denkt een authentieke ervaring op te doen maar miljoenen zijn je al voor geweest. En op de dag zelf blijken honderden anderen precies hetzelfde idee gehad te hebben. Gelukkig waren we in de okerfabriek maar men een man of tien.