Sterke verhalen in de vroege avond

 dinsdag 7 september

H. heeft eigenlijk helemaal gaan zin meer om te vertrekken; ,zo leuk als hier wordt het nergens meer'. , is haar redenering. Maar zo zijn we niet getrouwd, we moeten voort met de schuit, op weg naar nieuwe avonturen. Maar hier blijven we morgen nog een dagje, daarna is dag zeggen tegen Jan en Marijke, van wie al echt zijn gaan houden. Misschien komen we zo ooit nog wel eens opzoeken hier, al is dan hun vakantieverblijf er niet meer. 

Vandaag gaan we een fietstochtje maken door het  glooiende achterland van Vaumeilh, een dorpje vastgeplakt tegen een bergwand als een zwaluwnest. We gaan op en neer naar Valernes, een typisch voor deze streek, hoog bovenop een heuvel gestapeld dorpje. Vandaar via een wat minder glooiende weg naar Sisteron en dan weer terug. Ik wil nog wel verder de hoogte in, maar daar heeft H. bij een  temperatuur van 27 graden echt geen zin in. Dus dan maar naar Sisteron om in de schaduw een terras te pakken bij, naar blijkt, een chinees, die zeer verbaasd is als we koffie bij hem bijstellen. 'Sambal bij' blijkt hier troef, dus eet ik vroeg ik de middag maar een Chinese krabsalade om de man niet teleur te stellen, best lekker trouwens. 

In de hitte glijden we terug, het lijkt nu of  de weg meer daalt dan stijgt. H. wil per se afstappen als we langs een veld rijden waar een sproeier op staat. Als je precies opde goeie plek staat krijg je een paar druppels mee. 

Op de camping terug gaan we aan de wijn en vertel ik wat sterke reisverhalen uit het verleden. Ik vertel H. blijkbaar voor het eerst mijn verhaal over mijn reis door Suriname in 1981, waarin ik het presteerde om een huurauto uit te lenen aan een alleszins betrouwbaar overkomende man die mijn auto total loss reed in het oerwoud. Toen ik daar dagen later terecht kwam ( het is een heel lang verhaal)  bleek onder de motorkap niets meer te zitten, de motor met toebehoren had inmiddels de weg naar de Surinaamse tweede handsautomarkt gevonden.