Witte de With

27-10-2011

lezing in de reeks "telling the truth" bij Witte de With

Op zich moet je al je hoede zijn als je naar een lezingserie gaat onder de titel “To tell the truth”. Maar het wordt echt pijnlijk als blijkt dat de titel zonder een spoortje van ironie daadwerkelijk bedoelt te zeggen dat de degenen die in dit kader de lezingen houden de waarheid daadwerkelijk in pacht hebben. Zoals te doen gebruikelijk was de lezing, deze keer van huiscurator Zoë Gray, gortdroog, ontdaan van elke vorm van humor of zelfrelativering en (vanwege het veel te snel afgeraffelde engels) voor niet native speakers nauwelijks te volgen. Het publiek weet dat natuurlijk al lang en liet het massaal afweten. Tesamen met Nicolaus Schafhausen vormden wij een publiek van 3 mannen en 6 vrouwen.

Wat ik uit al het gebrabbel kon opmaken was

a)     dat Witte de With helemaal niet elitair is; curatoren en kunstenaars horen met hun basale inkomentje juist tot de verworpenen der aarde

b)     een opleiding tot curators per slechts 85.000 euro kost, dus waar hebben we het eigenlijk over

c)     de korting op cultuur net zo veel is als een halve kilometer snelweg, dus waar hebben we het eigenlijk over

d)     de taal die bij WdW en soortgelijke instituten wordt gebezigd misschien wel een beetje moeilijk is, maar hedendaagse kunst is nu eenmaal ingewikkeld en wie daar geen geen moeite voor wil doen moet maar weg blijven

e)     dat Wim Pijbes met zijn pleidooi voor ‘Easy Looking’ waarbij hij in een museum zo weinig mogelijk bordjes wil zien met interpretaties van curatoren, de weg helemaal kwijt is.

Etc. etc.

Zoë had er ook voor kunnen kiezen de marginale positie van de uitingen van Witte de With en de gebrekkige publieke interesse te problematiseren (zie de NRC van vorige week: “Witte de With minacht het publiek”) en het grote gelijk van WdW eens fundamenteel ter discussie te stellen. Ze had ook eens de vraag kunnen beantwoorden of het niet de taak van een curator is om een collectie zodanig te presenteren dat uitvoerige toelichting in koeterwaals overbodig is. Toen ik daarover aan het eind een vraag wilde stellen bleek dat niemand behoefte had aan een discussie en werd de bijeenkomst snel afgeblazen en verplaatst naar een café naast WdW. Toen ik – vanwege de ruimerer tjid die ik had ingepland – daarom nog maar even de tentoonstelling wilde bekijken werd ik gemaand het gebouw te verlaten. Dat deed de deur voor mij letterlijk dicht.

Tjeu