Internationale Keuze

di 2-10-2012 21:24

gezien: Lize Timmers in Calypso met de New Cool Kraak Revival

En zo werd op een zeer originele manier, met natte kalkletters op het plafond van het splinternieuwe, nog niet helemaal af zijnde, Calypso, de toekomstige vestiging van Albert Heijn welkom geheten. Door een wild gezelschap onder regie van Lize Timmers; een nawee van de Internationale Keuze. Stel je een in de jaren tachtig ingevroren kraker voor die door zijn dochter zojuist ontdooid is. Daar waar je zou denken dat die twintig jaar tot heel wat komische, verwarrende, chaotische en confronterende taferelen zou leiden in het hoofd van deze Catweezle après la lettre kom je bedrogen uit. Het op zich leuke gegeven wordt niet of nauwelijks uitgewerkt. Eigenlijk is de op zich fraaie scène waarin de kraker ontdooit mooier dan alles wat daarna komt. Een punkbandjes-revival, een kleedfestijn in de plastic zakken van Albert Heijn, geleur met fantastische houten bouwwerken; een vreemd gezongen tekst op de fraaie klanken van een xylofoon. Het stuk van Lize Timmers bevat tal van aanzetten die stuk voor stuk niet tot wasdom komen; waarmee het niet meer dan een uitstalkast is geworden van leuke ideeën. Wel een echte produktiehuisproduktie zullen we maar zeggen. Van Lize gaan we nog wel horen denk ik; ze heeft genoeg in huis om jaren toe te kunnen.

Tjeu

Internationale Keuze

wo 26-9-2012 10:24

Come Back ihkv Internationale Keuze

Ik heb geen gelukkige hand van kiezen. Althans dat moet de conclusie zijn na een andermaal zwaar tegenvallende voorstelling bij de “Keuze”. Dit keer was ik getuige van het stuk “Come Back” van een Oostenrijkse choreograaf die aan de slag is gegaan met dansers die eigenlijk te oud zijn. “ De schoonheid van veranderende lichamen” was de ondertitel. Met die schoonheid viel het wel mee (of tegen, zoals je het wilt zien), maar van de restanten van danskunst was niets meer te bespeuren. Volgens mij waren slechts 2 van de 5 “oudjes” echte dansers; de houterige bewegingen en hopsjes van de anderen deden me meer denken aan mijn eigen danskunsten bij een oude hit op de radio ( ik doe het trouwens beter). Oude hits waren er nu en dan te horen; David Bowy en Johnny Rotten. En daar dan dus houterig bewegende oudjes bij. Ik vond het driewerf niks.”Op muziek uit die verloren tijd wordt hun lichaam een klankbord voor hun verhalen van succes en mislukking, herinneringen en hoop”. Kom nou toch. Ik heb er geen enkele hoop uit kunnen putten. Ergernis, dat wel.

Tjeu

Internationale Keuze

vr 28-9-2012 11:14

gezien: Ganesh vs. the third reich ihkv Internationale Keuze

Theater door mensen met een verstandelijke beperking; het is altijd een beetje genant. Want ga je eigenlijk ook niet een beetje naar een freakshow? Mochten er al bezoekers zijn die deze twijfels met mij deelden, dan werden ze in deze voorstelling daar keihard mee geconfronteerd. “Komen jullie soms voor een freakshow” wordt door een van de acteurs halverwege naar het publiek geroepen. en vervolgens nemen de spelers elkaar ook genadeloos op de korrel. “je weet niet half hoe stom je bent” bijt de een de ander toe, en zo gaat het door. Het is dus veel “theater over theatermaken”. Tijdens het verhaal van de Indiase God Ganesh (die met het olifantenhoofd) die bij Hitler persoonlijk de van oorsprong hindoeistische swastika gaat terughalen, wordt regelmatig gepauzeerd om de  verhandeling nog eens door te nemen. Daarbij loopt het op een gegeven moment volkomen uit de hand als de enige “normale” aan  boord tijdens een van die tussendoorsessies een van zijn collega spelers naar de keel  vliegt. Dat is zo realistisch (onder donderende rockmuziek) dat twee mensen uit het publiek (waarvan er een  behoort tot de doelgroep die op het toneel staat) het niet meer kunnen aanzien en de zaal verlaten. het is een voorstelling die je inderdaad naar de keel vliegt en bij het naar buiten gaan is het publiek stiller dan anders. Een hoogtepunt van het Keuzefestival. Vrijdagochtend heeft de Volkskrant er vier sterren voor over. Geen ster te veel.

Internationale Keuze/De Unie

21-9-2011

gezien: Debat: Internationale Keuzedebat

Ja, dat was wat onhandig; een discussie voeren aan de hand van een boekje “Neem het niet!” van de Franse filosoof Stephan Hessels, dat behalve de leden van het panel niemand kende. Tenzij dit boekje behoort tot de standaard literatuur die iedereen op zak heeft, in dat geval schort er bij mij iets aan. Had dat pamflet even ingeleid denk ik dan.

In het forum was er grote eensgezindheid (zelfs bij de als conservatieve denker gepresenteerde Thierry Baudet) over socioloog Willem Schinkel noemde “Museum Europa”. De Europeanen planten zich onvoldoende voort, de jeugd is zelfgenoegzaam, het revolutionair potentieel is ver te zoeken, de ondergang van het avondland is nabij.

Vreemd. Ik herkende me totaal niet in deze analyse. Europa kent inderdaad als gevolg van het succes van de Europeïsering al zeventig jaar geen oorlog meer. Moet die roep om revolutionair elan misschien opgevat worden als een voorzichtige behoefte aan nieuwe verelendung? Ik ben blij het nooit meegemaakt te hoeven hebben.

Maar de leden van het forum snakte allemaal naar een revolte, nee, geen revolte maar een revolutie aldus Schinkel. En de kunstenaars bakken er ook al niks van, want ook zij krijgen geen revolutie op gang, zingen er hooguit hun partijtje in mee. Nee, dan Egypte, daar gebeurt tenminste iets. Ben ik even blij dat ik niet in Egypte maar in het genoegzame Europa woon. Hedy d’Ancona perste er helemaal aan het eind toch nog uit dat dat Europa vorming ook wel zijn goeie kanten had gehad. Ik vond het een slechte discussie, ondanks de grondige voorbereiding en voorbeeldige inleiding van alle sprekers door Lex Bohlmeijer. Aan hem lag het niet dat het gesprek als een nachtkaars uitging. Het thema: “lessen in revolte” was gewoon verkeerd gekozen. In Europa en zeker Nederland hebben we helemaal geen behoefte aan revolutie of revolte. Asjeblief niet.

Tjeu

Internationale Keuze

23-9-2011

gezien: Golgota picnic tijdens de Internationale Keuze

Het rondrennen in de blote kont, het elkaar volsmeren met troep, rondtollen in een vuilnisbelt, is een nieuwe trend geworden. Eerder tracteerden het Ro en Wunderbaum (Paul McCartey) ons op wansmakelijke taferelen. Dit keer dompelde de toneelmaker Rodrigo Garcia ons onder in een multi mediale orgie waarin het menselijke tekort werd getoond op een enorm donzen tapijt van bij nader inzien duizenden McDonaldsbroodjes. Dat bleek pas toen na een kwartier de acteurs door het donzen bed heen en weer begonnen je banjeren en het toneel in enkele minuten tijds omtoverden in een chaos van brooddeeg. Ingezoemd werd op met levende pieren gevulde kadetjes, tot gemalen pap gekouwd brood, de naakte poes onder de minirok van de enige actrice  werd met ter plekke gedraaid gehakt volgesmeerd. Mocht het hiertoe beperkt gebleven zijn, dan was het inderdaad een walgelijke vertoning geweest. Op intrigerende wijze liet Garcia echter telkens een van de spelers een monoloog afsteken waarin geklaagd werd over het menselijk tekort, milieurampen en oorlogen, een klagende, maar tegelijkertijd uiterst komische Jezus kwam uitgebreid aan bod terwijl op de achtergrond in cinemascope telkens een parachutespringer in de vrije val als de gevallen engel fungeerde.

Die vallende engel, metafoor voor de falende mens, stond centraal in deze Golgothiaanse picnic, totdat plots een vleugel tussen de broodjes werd ingesleurd en een poedelnaakte pianist een prachtige vertolking gaf van het bijna drie kwartier durende “de zeven laatste woorden van Christus aan kruis” van Joseph Haydn. Al dat vergeefse lijden van Jezus voor die zondige mensch. Het werd ineens heel katholiek. Ik vroeg mij af waardoor het publiek uiteindelijk het meest gechoqueerd was: door die orgie van seks en geweld of die verpletterende stilte tijdens die laatste drie kwartier. Met al die vragen in mijn hoofd ging in naar huis, en dat is de functie van theater!

Tjeu

Internationale Keuze

29-9-2011

gezien: El passade es un animal grotesco bij Internationale Keuze

Toch nog een redelijk gevulde zaal op deze mooie zomeravond. Vooral weer jong volk. Dat valt toch op: het hippe, jonge volk dat naar de Keuze toekomt. En Kees Vrijdag, Micky en echtgenoot en ik.

De ook al niet jonge en hippe Fred van de Hilst was een dag eerder geweest en had vrienden en bekenden opgeroepen naar deze, in zijn ogen zeer bijzondere productie van de Argentijn Mariano Pensotti te gaan. Ik ben daarom gegaan.  

Op een roterende podium, onderverdeeld in vier vakken, werden telkens korte fragmenten van het leven van telkens een andere hoofdpersoon gepresenteerd. In het begin is het beeld daardoor zeer gefragmenteerd en onvolledig. Pas toen de productie halverwege is gingen de hoofdpersonen voor mij leven. Met uitzondering van de man die al heel vroeg in een schoenendoos een afhakte hand toegezonden krijgt. Die hand blijft in de rest van de volgende tien jaar zijn eigen leven leiden. Een met die hand geschreven boek (een hand in een hand dus) gaat men de hoofdpersoon uiteindelijk het graf in, nooit zal iemand weten wat die hand geschreven heeft. Een ander gooit zich voor de trein maar komt er uiteindelijk met een gebroken arm van af. Een derde knoopt relaties aan met allerlei vrouwen enz. enz. Daar waar in films bij dit vaker toegepaste procédé een momentum ontstaat waar men elkaar ontmoet (b.v. de opvoering van een gedanste Bolero van Ravel in “Les Un Et Les Autres”) doet dat moment zich hier niet voor; of het moet het besef zijn dat het verleden een grotesk monster is dat uiteindelijk iedereen op eet. Dat is zo’n grote gemeenplaats dat je er weinig mee kunt. Wel vond ik in deze productie het gebruik van een muzikale “score” treffend. Aan het eind had ik de indruk naar een film gekeken te hebben in plaats van naar een theaterstuk.

Tjeu