013 (Tilburg)

gezien: zappa plays zappa

Je zult maar geboren zijn met de naam Dweezil en dan ook nog eens de zoon van Frank Zappa zijn! Dan is het leven niet gemakkelijk. En als je dan ook nog eens de euvele moed hebt om het onnavolgbare gitaarspel van je vader te gaan nadoen, dan moet het wel mislukken. NIET DUS!. Dweezil Zappa toert nu al voor de tweede keer de hele wereld over met een band die zichzelf tot doel stelt het werk van zijn vader vlekkeloos in ere te houden. Het het is, zo kan ik nu na twee concertbezoeken vaststellen, helemaal gelukt. Zappa is, bijna twintig jaar na zijn dood, springlevend. De zesmans en een vrouwcombinatie bracht in de Effenaar een prachtige reprise van  onder andere het befaamde Hot Rats uit 1969, Roxy & Elsewhere uit 1974 enJoe’s Garage uit 1979. Mijn gezellin, die Roxy & Elsewhere thuis op de plank heeft staan (ik heb de andere platen) kon, net als ik, de nummers van noot tot noot meevolgen. Bedenk dat deze stukken allemaal de complexiteit van composities van de door Frank Zappa bewonderde en nagevolgde Strawinsky of Varese hebben, dan realiseer je je dat je eigenlijk naar een kamermuziekensemble op het hoogste niveau hebt staan luisteren, maar dan met een kracht van 100 decibel hebt en met gitaarsolo’s van straaljagerachtige proporties. Een nieuw bandlid, Ben Thomas, die niet alleen net zo goed zingt als de vermaarde Napoleon Murphy Brock maar ook de stem van godheid Frank zelf kan nadoen completeert de totaalervaring. Dat ontbrak de vorige toer nog; Dweezil speelt dan wel net als zijn vader maar heeft een bibberstemmetje dat totaal niet kan zingen. Ook dat probleem is nu adequaat opgelost. Kortom: Zappa is herrezen. En dat op de dag na hemelvaart!

Rest nog te melden dat Dweezil zelf ongeveer als laatste de zaal verliet nadat hij werkelijk iedereen die een handtekening op borst, bil, schoen of gewoon een papiertje had voorzien. Dat deed zijn vader niet.

Tjeu