De Unie
do
6-9-2012 11:06
scenario's
voor de cultuur in De Unie
Vooraf
had ik geen enkele enkele fiducie in een discussie aan de hand van scenario’s,
aangedragen door het Rotterdamse directeurenoverleg. Die staan ver van de
werkelijkheid af, zijn academisch en bieden geen concrete handvatten. Zo werd
mij ooit verteld.
Hoe
anders dacht ik er over na twee uur stoeien over het “Gabber”scenario, het
“Hema” scenario en het “Future is now” scenario. Het was eigenlijk allemaal
heel tastbaar, voorstelbaar en beredeneerbaar. Volgens kwam het door een
gedegen voorbereiding , waaronder de opdracht aan de drie goed gebekte
inleiders om consequent in een van de drie scenario’s te klimmen, tot een
boeiende confrotatie van opvattingen, zowel tussen de forumleden als de zaal,
waarbij vooral Bert van Meggelen weer eens ouderwets bezig was. Gevoegd bij de
werkelijk uitstekend leiding van Ruben Maes werd het een boeiende avond waaruit
ik in ieder geval overgehouden heb dat we niet alleen de gabbers aan het woord
moeten laten, zeker niet alleen Hema worst willen maar eigenlijk toch kiezen
voor een breed palet van zowel humus als topkunst. Laat dat nou net goed
overeenkomen met een van de twee scenarios’s die ik precies twaalf jaar geleden
voor datzelfde directeurenoverleg schreef: het “mozaïekmodel” in tegenstelling
tot het “fusiemodel”(dat inderdaad een kruising was van gabber en Hema). Omdat
niemand van de directeuren (die er toen bijna ook allemaal al bij waren)
daar naar verwees doe ik het nu maar hier.
Tjeu
De Unie
wo
30-11-2011 11:52
gezien:
Rotterdam Elixer
Ga
er maar aan staan, jongeren zien te interesseren voor zoiets saais als kunst-
en cultuurbeleid. Toch was dat de opdracht van de wethouder aan de RRKC omdat
de politiek zo’n prijs stelt op burgerparticipatie. Een debattenreeks over dit
onderwerp werd gisteravond afgerond met een avond tussen 18.00 uur (!) en 22.00
uur in het Ro-theater. Met heel veel voorbereiding slaagde de afdeling Debat er
in een grote groep jongeren over dit onderwerp in gesprek te krijgen. Was het voor
de pauze voor de toch in dit metier beknijsde Ernest van de Kwast een hele toer
om jongeren hierover aan de praat te krijgen, na de pauze lukt dat ineens wel
toen het onderwerp ‘diversiteit’ aan de orde kwam in de stelling:
‘representatie van verschillende multiculturele groepen van jongeren in de
kunst en cultuur is niet gelukt’. Ineens was daar die Afghaanse jongen die
duidelijk maakt hoe ingewikkeld is het is om vanuit de Islamitische cultuur
überhaupt geïnteresseerd te raken in de seculiere cultuur van het westen en de
zwarte jongen die Einstein begon te citeren: “Creativiteit is een belangrijke
eigenschap dan intellect”. Daarna werd het debat zeer levendig en bleek
eigenlijk elke aanwezige wel een heel duidelijke mening te hebben over het al
dan niet volkse karakter van Rotterdam en het al dan niet zichtbaar zijn van
jongeren in de stad. Waarbij een vertegenwoordiger van het architectenbureau
ZUS glashelder uitlegde welke functie de door hen bedachte brug over het
Hofplein heen naar het Zadkinecollege
kan hebben in het zichtbaar maken van jongeren in de stad. Ik besloot
onmiddellijk een plank voor die brug aan te schaffen. Kortom een geslaagde
afronding (of wellicht zelfs doorstart naar ik van Liesbeth begreep) van een
bepaald niet makkelijk project.
Tjeu
De Unie
wo
16-12-2009 12:02
gezien:
venus en mars met Abraham de Swaan
Wat
een leuke formule is dat Venus en Mars toch. Met tot nu toe een gelukkige greep
van interviewers (overigens herinner ik me alleen maar vrouwen die mannen
ondervragen, andersom heb ik ze blijkbaar gemist). Nu was het voor de tweede
keer Mieke van der Linden die dit keer de erudiete en geestige Abraham de Swaan
ondervroeg. Die was zeer eerlijk (ik ben een vieze oude man die af en toe op
pornosites vertoef) en zeer straight (ik blijf vallen op vrouwen die ongeveer 8
jaar jonger zijn dan ikzelf, niet jonger). Aan de hand van zeer goed gekozen
filmfragmenten (Hillary die woendend reageert op een vraag wat mister Clinton
van buitenlandse kwesties vindt, Patricia Paay in de clinch met Theo Maassen
over haar blootfoto’s in de Playboy, domme blondjes in “Lekker Slim”) ontspon
zich een vlot en boeiend gesprek waarin de Swaan en passent ook nog zijn
theorieën over “langs elkaar heen schuivende aardschollen van de geslachten”
uiteenzette. Overal waar vrouwen in beweging komen ontstaat fundamentalisme. Zo
helder en indringend had ik het nog niet geformuleerd gezien. Maar hoe het dan
komt dat in de westerse samenleving de door de introductie van de pil volkomen
overhoop gegooide verhoudingen tussen de genders niet tot totale anarchie
hebben geleid heb ik hem niet horen uitleggen. Enfin, ik zat de hele avond op
het puntje van mijn stoel (wat een hele prestatie is op die voor langbeners
onmogelijke tribune) en vindt dat met deze formule onverdroten doorgegaan moet
worden, net zo lang tot de zaal vanwege het “hoort zegt het voort” helemaal
uitpuilt.
Tjeu
De Unie
wo
24-3-2010 11:49
gezien:
populair populisme
Een
boeiend debat gisteravond in de opnieuw overlangs ingerichte Unie-zaal. Met
zo’n 50 deelnemers zag het er op die manier gezellig druk uit. Hoogleraar Henri
Beunders zag veel populisme in het verleden (te beginnen met de volkstribunen)
en schakelde zelfs de provo-beweging eronder. Onderzoeker Oudenampsen straftte
dit onmiddellijk af door erop te wijzen dat de provo-beweging door zich tegen
het “klootjesvolk” te verzetten juist afstand nam van het “het volk” en dus
juist helemaal geen populisme was. Even zat Beunders met zijn mond vol tanden.
Een opvallend goed gebekte Nathan Bouscher van “M&N Gezellig Joods”(helaas
geen enkele vraag van discussieleider Willem Post over deze vreemde benaming)
besprak de heilzame invloed die de PVV op de PvdA had gehad (was ontwaakt uit
haar politiekcorrecte sluimer en had veiligheid inmiddels tot een van de
belangrijkse uitgangspunten benoemd). Tina Rahimy (filosoof en onderzoeker)
wilde eigenlijk helemaal niet meer aangesproken worden op haar ethnische komaf
maar besteedde het overgrote deel van haar inbreng wel aan de manier waarop zij
zich door de omgeving op haar “zwarte haar” beoordeeld voelde. Ebru Umar
(auteur en columniste) maakt vooral ruimte vrij om haar ongenoegen over
politici in het algemeen te spuien. Zou het misschien zo kunnen zijn dat de
door columinsten zo ruim uitgesproken weerzin tegen het politieke bedrijf in
het algemeen een van de belangrijkste voedingsbodems voor het populisme is? Ik
stak enkele keren mijn vingertje omhoog om deze vraag te stellen maar Post
negeerde deze babyboomer volkomen. Wat mij op mijn laatste vraag brengt: wat
deed die Willem Post (journalist, Amerika-deskundige) daar eigenlijk? Zijn
eigen inbreng in het debat was 0.
Tjeu
De Unie
vr
26-3-2010 12:18
gezien: debat over 'activistische' kunst
Om
met Olie B. Bommel te spreken: een ‘buitengemeen boeiend’ debat gisteravond in
Arminius nav de tentoonstelling “The People United Will Never Be Defeated” in
Tent. Boeiend omdat drie heel verschillende representanten van de
maatschappelijk bewogen kunst waren uitgenodigd, Kamiel Verschuren van de
stichting Nieuwe Ateliers Charlois, Gideon Boie van het collectier BAVO en
Jonas Staal. Alle drie staan ze model voor de kunstenaar die nadrukkelijk
positie wil innemen ten opzichte van maatschappelijke ontwikkelingen om hem
heen; daarmee afstand nemend van de autonome kunst van de jaren ’80 en ’90.
Alle drie zijn ze er ook van doordrongen dat juist in Rotterdam een
voedingsbodem heeft waarin die ‘geengageerde’ kunst wortel kan schieten. Kamiel
Verschuren had daarvoor een mooie verklaring die door de anderen niet bestreden
werd. Rotterdam is na de oorlog een ‘gemaakte stad’ waarvan grote delen
moeizaam zijn ingevuld. Zo’n gemaakte stad zoekt naar een identiteit en kunst
kan daarbij een belangrijke rol spelen. Maar daarna hield de overeenstemming
ook onmiddellijk weer op. Verschuren is de “operateur”. Hij constateert
problemen in zijn buurt en gooit kunst in de strijd om die problemen het hoofd
te bieden. Dat heeft te maken met (gebrek aan) cohesie, (gebrek aan)
werkgelegenheid, (gebrek aan) onderwijs, (onvoldoende kwaliteit van) speelplekken,
(te hoge) huurprijzen, etc. Dat kunstenaars door samenwerking met
woningcorporaties ook zelf aan goede woon- en atelierruimte en opdrachten is
een voordeel. Het mes snijdt voor kunstenaars aan twee kanten.
Gideon
Boie van BAVO is een ingewikkeld geval. Met het collectief BAVO (overigens maar
twee kunstenaars) drijft hij het Bureau voor Kunstparticipatie. Hij streeft –
helemaal in overeenstemming met de politieke doelstelling van de gemeente om
kunst in te zetten bij het vergroten van burgerparticipatie – naar een
kunstmarinier in de wijken en wil een Kunstuitzendbureau gaan runnen. Op de
expositie – met de ‘geleende ‘ huisstijl van de gemeente Rotterdam, zet hij
zijn ideeën uiteen. Moeten we dit nou echt serieus nemen of hebben we hier te
maken met een ‘wolf in schaapskleren’, een ‘persiflage’, een tot in het absurde
doorgevoerde ironie. Zelfs in een lang gesprek met Boie prikte ik er niet
doorheen. Laten we hem daarom de ‘poseur’ noemen; activistische kunst is bij
hem als een perfect zitten kostuum geworden.
Dan
is er nog Jonas Staal die op dreigende toon liet weten slechts te willen praten
over twee kunstwerken: de omgevallen ambulance in Venlo en het toneelstuk door
Wunderbaum van de hand van de Koreaanse ‘campusshooter’ Kho. Dus bijvoorbeeld
nadrukkelijk niet over zijn monument voor de gevluchte witte arbeider. Zou
Jonas andermaal weglopen? Het scheelde niet veel maar hij bleef zitten. Jonas
gedraagt zich arrogant en nukkig en smaalt om zijn collega’s die zich
dienstbaar willen opstellen ten opzichte van de politiek. “Systeembevestiging”,
zo stelde hij hautain vast. Jonas gebruikt zijn kunst om het publiek te dwingen
zelf na te denken en zelf stelling te nemen. Laten we hem de ‘provocateur’
noemen.
Met
dit debat werd aangetoond dat activistische kunst in Rotterdam beslist niet
leidt tot een eenheidsworst maar juist tot een heel levendig debat waarvan het
eind nog lang niet in zicht is. De enige Amsterdammer in het gezelschap,
babyboomer Joep Bertrams viel duidelijk uit de toon. Zijn beroep op een eigen,
autonome kunsttaal deed opeens denken aan lang vervlogen tijden. Het brandpunt
van het huidige kunstdiscours ligt duidelijk in Rotterdam.
Tjeu
De Unie
wo 19-1-2011 12:08
gezien: cultureel activisme in De Unie
Een
helemaal gevulde Unie herbeleefde de geest van de jaren zestig. Althans die
meende discussieleider Chris Keulemans te bespeuren. Ik ben echt een oude man
geworden als ik merk dat van de leden van het panel bijna niemand die jaren
bewust heeft meegemaakt. "Jij was toch nog niet geboren toen?" zei
Chris richting de stokoude Anne Tilroe die hem daarop een kushand toewierp. Dat
schoot niet op zo, want zij was de enige die daar uit eigen ervaring over had
kunnen spreken. Deed ze nu niet.
Dat
een boek van het kunstenaarscollectief BAVO als vertrekpunt was genomen stond
garant voor veel vragen van postmarxist Chris Keulemans als: " hoe komt
het dat BAVO ondanks zijn kritiek op het systeem niet met een pasklaar
alternatief komt?" " Hoe moeten we omgaan met diegenen die heel
cynisch marginale verbeteringen in het systeem toestaan zonder de werkelijke
macht aan te willen tasten". " Komt het streven naar
systeemverandering bij kunstenaars voort uit een streven naar macht"
enzovoorts. Het werd zo een loodzwaar, van elke humor ontdaan, eindeloos voortslepend debat.
Gelukkig had de enige sociaal-realist in het gezelschap, Stef Oosterloo
onthouden dat Kamiel Verschuren voorafgaand aan het debat had gezegd dat lezing
van de helft van het boek van BAVO voldoende was, "en dan deed het er niet
toe welke helft".
BAVO
lijkt me een gezelschap van vooral Vlaamse kunstenaars die maar niet de taal
van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw maar niet zijn afgeleerd. Al
zijn ze al wel zo ver opgeschoten dat ze ook wel weten dat het marxisme ook
geen oplossing is voor ons systeem. Dan maar het radicaal pragmatisme. "
Zoiets als een loodgieter". Maar dan klaarblijkerlijk wel een loodgieter
die en passant meent bij een lekkende kraan de hele waterleiding te moeten
omleggen. Jammer dat Kamiel Verschuren als voorbeeld van een echt in de
samenleving ploeterende kunstenaar er maar niet in slaagde zijn aanpak helder
over het voetlicht te krijgen. Waarschijnlijk moet hij gewoon ' doen' . En Stef
bracht alles terug tot de even heldere als simpele constatering dat elke
analyse neerkomt op een politieke keuze. En daarmee moet je nu eenmaal polderen
om vooruit te komen. Van Tilroe van wie ik veel verwacht had hoorde je in deze
discussie niets. De schuld van Keulemans die in haar opvatting totaal niet
ge"interesseerd leek.
Tjeu
De Unie
14-4-2011
gezien: Pools-Japanse sciencefiction-film in de Unie
Nou, daar zat ik dan, als
énige van buiten af komende toeschouwer. Afgekomen op de term “Militainment”.
Onbegrijpelijk, dat net na de gebeurtenissen in Alphen aan de Rijn niemand komt
naar een lezing en een film over “militainment”, het fenomeen van het
oorlogvoeren en schieten in games. Behalve ik dan. Ik keek naar een toch wel
intrigerende film van Japans-Poolse makelijk waarin een heel prachtige mevrouw
met overigens de uitstraling van een ijskast niet meer uit haar verschillende
spellevels weet te komen. Ze is zogezegd helemaal verslaafd aan ingewikkelde
oorlogsgames. Als ze er achter komt dat er een niveau is waar nog niemand is
geweest en waar je bijna ook niet meer uitkomst is ze niet te houden. Op een
voor een eenvoudige sterveling niet te volgen manier komt ze er toch in. Als
het eenmaal zo ver is verdwijnt de wat wazige zwart wit fotografie en de
bijbehorende avatars. Ineens lopen er in kleur gewone mensen in beeld, we zijn
in het level “reallife”. En daar komt je nooit van z’n leven meer uit ontdekt
ook onze fraaie heldin. Een eenvoudige levensles met veel omhaal gebracht. En
met prachtige muziek van een mij onbekend Poolse componist. Als enige gast werd
ik wel enorm verwend: drie gratis pilsjes. Proost.
Tjeu
De Unie
13-5-2011
gezien: debat over
peer-review in De Unie
Natuurlijk ging het
helemaal niet over peer review. Dat is een saai onderwerp waarover Jan en
alleman het gauw eens is. Wég met de kunstmaffia. Maar ja, de kunstmaffia zat
gisteravond in de Unie rond de tafel, dus daarvan hoefde je een negatief
oordeel niet te verwachten. Zelfs Jonas Staal, die – zo bleek ook deze avond
weer – op alles een afwijzende reactie heeft, stelde de peer review niet ter discussie.
Hij kijkt wel uit: kunstenaars als hij zouden het eerst buiten liggen. Maar dat
zou hem niet raken. Jonas gaat voor de intrinsieke waarde van kunst, vindt dat
het debat alleen daarover moet gaan: tot ‘ontmaskering’ van de “mannen met de
bijl” komt het dan vanzelf wel. Het volk zal uiteindelijk de open opengaan en
het anti-democratische bewind ten val brengen. Ach ja, zo is er toch nog iemand
die met kleine variaties het communistische jargon van de jaren zeventig
overeind houdt.
Waarmee Jonas zich in de
discussie volkomen buiten de orde plaatste. Want daar zaten Thije Adams(hoge
ambtenaar OCW), Bert Holvast van de “Tafel van Zes” (De Bende van Vier aldus
Bas Heijne) en popprofessor alias RvC lid René Boomkens op een heel ander
spoor: hoe kunnen we het institutionele gebouw van de cultuur nog enigszins
veilig door de naderende storm loodsen. Voor alle drie stond vast dat het
draagvlak voor subsidiëring van allerlei vormen van kunst tot een historische
dieptepunt was gedaald en dat het dus weinig zin meer heeft op de manier van
Staal door te gaan. En René Boomkens voelde zich allerminst een burgemeester in
oorlogstijd al had hij niet veel weerwoord op de scherpe verwijten van
voormalig wethouder en voorzitter van de Amsterdamse Kunstraad Jan Riezenkamp
dat de RvC een streep had moeten trekken: ‘tot dit bedrag zijn zij bereid te
gaan en verder zoek je het zelf maar uit’. Daarbij vergetend dat als hij als
oud voorzitter van de Amsterdamse Kunstraad een zelfde houding zou hebben
aangenomen dat tot een snel eind van dat adviesorgaan zou hebben geleid.
Mijn suggestie om toch
een serieus de door de VVD geopperde mogelijkheid van een cultuurloterij te
overwegen bezorgde Jonas Staal bijna een hartstilstand. Hoe ver kon een mens
zinken.
Enfin, een al met al zeer
boeiende avond onder leiding van de als gespreksleider werkelijk onovertroffen
Bas Heijne.
Tjeu
De Unie
23-11-2011
gezien: debat in de Unie
over "De Verdeelde Stad"
Een geanimeerd debat voor
een goed gevulde Uniezaal onder vakkundige leiding van “Artikel Een” Rineke
Kraaij. Oud wethouder Herman Meijer bekritiseerde in zijn inleiding de sombere
toonzetting in het rapport Deetman/Mans over Rotterdam Zuid en gaf daarmee een
duidelijke voorzet voor de avond. Eigenlijk wisten alle aanwezigen wel goede voorbeelden
van betrokkenheid en intensieve participatie van bewoners op Zuid. De op de
achtergrond afgedraaide bekende foto-serie van Joop Reijngoud
“Zuiderlingen” onderstreepte het beeld van betrokken, goed georganiseerde
bewoners. Waarom moest er dan zo nodig een nieuw plan komen in de plaats van
het al weer enkele jaren niet onverdienstelijk draaiende “Pact op Zuid”?
Het duurde heel lang voordat deze prangende vraag eindelijk aan de orde kwam.
Charloisbestuurder Theo Coskun wist het wel: als gevolg van politieke perikelen
moest het Pact op Zuid ten Grave gedragen worden en vervangen worden door een
nieuw plan, niet omdat er niets gebeurde. Maar dat nieuwe rijksplan levert
vooralsnog geen cent meer op en de wooncorporaties geven ook geen extra
middelen weg. Marja de Bruijn, bestuurder van Woonstad Rotterdam, wist
misschien wel de échte reden. Doordat voor de nieuwe aanpak rijkssteun is
verkregen wordt voorkomen dat op termijn nieuwe vinexlocaties in het landelijk
gebied rondom Rotterdam worden ontwikkeld. Op termijn zal het accent daardoor
niet komen te liggen op uitbreiding maar op inbreiding; toekomstig geld voor
stadsontwikkeling komt straks ten goede aan de stadsdelen op Zuid in plaats van
aan weer een makkelijk te ontwikkelen groene polder. Het was overigens helemaal
niet de bedoeling geweest dat Rotterdam Zuid hierdoor weer eens te kijk werd
gezet als “afvoerputje” van Nederland. Dat was de schuld van die dekselse pers
die alleen de passage van “on-nederlandse problemen in Rotterdam Zuid” wisten
te koppen. Kijk, zo leer je weer iets bij. Gewoon verkeerd PR van Deetman en
Mans!
Aan het eind sprak ik nog
met Herman van Wamelen die zich sinds kort directeur mag noemen van de
Stichting Zuidzij, die culturele initiatieven gaat ontwikkelen op Zuid.
Voorzitter is iemand afkomstig uit de Dura bouworganisatie, terwijl ook Fleur
Groenewegen in het bestuur zit. In de zomermaanden was hij wel van de ene op de
andere dag van zijn functie ontheven als programmamanager Cultuur op Zuid.
“Zonder enig voorbericht kreeg ik van de Dienst JOS de mededeling dat mijn
account was gesloten”, aldus Herman. Dat was een van de minder prettige kanten
van het rapport Deetman-Mans. Het kan dus vriezen en dooien op Zuid.
Tjeu
De Unie
30-11-2011
gezien: Rotterdam Elixer
Ga er maar aan staan,
jongeren zien te interesseren voor zoiets saais als kunst- en cultuurbeleid.
Toch was dat de opdracht van de wethouder aan de RRKC omdat de politiek zo’n
prijs stelt op burgerparticipatie. Een debattenreeks over dit onderwerp werd
gisteravond afgerond met een avond tussen 18.00 uur (!) en 22.00 uur in het
Ro-theater. Met heel veel voorbereiding slaagde de afdeling Debat er in een
grote groep jongeren over dit onderwerp in gesprek te krijgen. Was het voor de
pauze voor de toch in dit metier beknijsde Ernest van de Kwast een hele toer om
jongeren hierover aan de praat te krijgen, na de pauze lukt dat ineens wel toen
het onderwerp ‘diversiteit’ aan de orde kwam in de stelling: ‘representatie van
verschillende multiculturele groepen van jongeren in de kunst en cultuur is
niet gelukt’. Ineens was daar die Afghaanse jongen die duidelijk maakt hoe
ingewikkeld is het is om vanuit de Islamitische cultuur überhaupt
geïnteresseerd te raken in de seculiere cultuur van het westen en de zwarte
jongen die Einstein begon te citeren: “Creativiteit is een belangrijke
eigenschap dan intellect”. Daarna werd het debat zeer levendig en bleek
eigenlijk elke aanwezige wel een heel duidelijke mening te hebben over het al
dan niet volkse karakter van Rotterdam en het al dan niet zichtbaar zijn van
jongeren in de stad. Waarbij een vertegenwoordiger van het architectenbureau
ZUS glashelder uitlegde welke functie de door hen bedachte brug over het
Hofplein heen naar het Zadkinecollege voor functie kan hebben in het zichtbaar maken
van jongeren in de stad. Ik besloot onmiddellijk een plank voor die brug aan te
schaffen. Kortom een geslaagde afronding (of wellicht zelfs doorstart naar ik
van Liesbeth begreep) van een bepaald niet makkelijk project.
Tjeu
De Unie
31-5-2012
debat: ecosofie en het
einde van de linkse kerk in De Unie
Aangetrokken door de wat
mystieke titel van dit debat en de altijd inspirerende Henk Oosterling met zijn
wonderlijke mengelmoes van hoogdravende filosofie en alledaagse Zuid
Rotterdamse werkelijkheid kwam ik van een hele kouwe kermis thuis. Zelden
hebben ik met zo te pletter zitten ergeren aan een discussie die vanwege de
volstrekte onkunde van ene Belgische hoogleraar om haar complexe gedachten in
het redelijk Engels te formuleren volledig spaak liep. Een beetje moderator had
deze belabberde non discussie snel een andere wending gegeven, maar nee, het
publiek moest zwijgend haar koeterwaals twee uur aanhoren. Hoe Henk ook zijn
best deed de discussie telkens weer terug te voeren naar praktijkvoorbeelden,
per slot van rekening moest men van de linkse uit richting naar de ecosofie
bewogen worden, telkens weer wist mevrouw Isabelle Stengers (zou een Belg met
zo'n hollandse naam niet gewoon Vlaams kunnen spreken?) de discussie weer
volledig de soep in te helpen door omstandig en krakkemikkkig niet uit te
leggen wat meso politiek was. Na anderhalf uur was nog niemand iets wijzer en
ben ik heel onbeleefd opgestaan en zuchtend weggegaan. Tot de ecosofie ben ik
vooralsnog niet bekeerd.
Tjeu
Geen opmerkingen:
Een reactie posten