Conny Janssen Danst

Vr 31-8-2012

Gezien: “How long is now” in Vlissingen

Een week geleden bezocht ik de voorstelling die enkele dagen draaide op het Zeeland Nazomer Festival van Conny Janssen Danst: “How long is now” die nog steeds draait (tot en met morgen) in de machinefabriek op het voormalige Schelde terrein in Vlissingen; een reisje naar deze stemmige locatie in Vlissingen meer dan waard.

Het is weer helemaal Conny met haar eigenzinnige choreografieën op de betonnen vloer van de gigantische, op de onderzeebootloods lijkende locatie in Vlssingen, die speciaal voor deze gelegenheid is opgeknapt. Van Conny zelf, die naast me op de tribune zat, hoorde ik dat ze deze productie ook naar Rotterdam gaat brengen, maar dan wel geschikt gemaakt voor een veel kleinere oppervlak dan het halve voetbalveld dat ze in Vlssingen ter beschikking heeft. Ze heeft wel bij Sjarel Ex lopen hengelen maar geheel volgens verwachting weigerde deze held van de Rotterdamse cultuur alle samenwerking. Let vooral op de wonderfraaie muziek van Alamo Race Track die de voorstelling begeleidt: heel fraai en helemaal in dienst van de dans, speciaal hiervoor geschreven, op twee gezongen nummers na. Dat CJD bij ons zo hoog scoort is meer dan terecht. CJD weet niet alleen dansers te inspireren maar ontwikkelt mee passant (Tilburgs) even ook nieuwe dansmuziek.  

O ja, ook nog even in deze rubriek gezien: de onderkant van het station CS. Het is vanaf deze week mogelijk om onder door het spoor door de passagierstunnel te lopen. Even gaan doen!!

Tjeu

Conny Janssen Danst

vr 18-2-2011 10:40

N.a.v. opmerkingen over het nogal veel “buiten de deur spelen” (lees: buiten Rotterdam spelen)  van Conny Janssen Danst rolt een nieuw beoordelingscriterium over tafel: de Rotterdamindex oftewel, hoeveel procent van alle uitvoeringen of activiteiten van een gezelschap vinden in Rotterdam plaats. In mijn onvolprezen (al zeg ik het zelf) databank zit die index natuurlijk ook. Ik had hem tot nu toe nog niet gebruikt. Welnu hier is de lijst (daarop alleen die instellingen die niet volledig in Rotterdam opereren. Hoe lager het getal, hoe minder een instelling in Rotterdam speelt. Vooraan (dus het minst in Rotterdam spelen) staat Max, gauw snoeien op de Rotterdamse bijdrage zou ik zeggen. En zo in aflopende mate de rest. De discussie is geopend!.

NB. De positie van Poetry wordt veroorzaakt doordat zij slechts 3 activiteiten opgeven waarvan 1 (de uitreiking van een prijs) in Utrecht. De positie van Boijmans kan ik niet 1-2-3- verklaren. Opvallend laag staat het R.Ph. Van de 218 uitvoeringen geven zij er maar 29 buiten Rotterdam! Bonheur is het meest honkvast.

Max	0,07
Hotel Modern	0,11
Danceworks	0,15
Meekers	0,16
Conny Janssen Danst	0,20
Kulsan	0,20
Jong Muziektalent Nederland	0,21
Sinfonia	0,25
Scapino	0,30
Poetry International	0,33
RO theater	0,40
Digital Playground	0,42
Doelenensemble	0,44
Epitome	0,47
passionate/bulkboek	0,48
Siberia	0,52
Theater Maatwerk	0,57
Dansateliers	0,60
Kosmopolis	0,60
Boijmans	0,65
Film in de Buurt	0,69
Jeugdtheater Hofplein	0,72
OT theater	0,81
Nederlands Fotomuseum	0,84
IABR	0,86
Rotterdams Philharmonisch	0,86
Rotterdams Centrum v.Theater	0,91
RJSO	0,94
IFFR	0,95
Bonheur	0,96

Conny Janssen Danst

do 8-7-2010 11:34

gezien: common ground van Conny Janssen Danst

Marc had vanaf deze plaats al aangeraden om naar deze voorstelling te gaan. Ik kon pas nu, maar trof het dat dit keer Corry van Binsbergen voor de ondersteunende muziek zorgde. Corry is al jaren mijn favoriete Nederlandse gitarist, de enige echte waardige opvolger van Frank Zappa!

Stel je voor, de Rotterdamse skyline tegen een langzaam donkerrood wordende avondlucht, voortdurend voorbijsnellende treinen die speciaal voor deze voorstelling van de NS lijken te zijn ingehuurd en helemaal binnen het decor passen, gegroepeerd optrekkende dansers en dan de scheurende gitaar van Corry. Met forse echo, zodat het merkwaardige idee ontstond dat de rest van Rotterdam muisstil was en alles zich concentreerde op deze locatievoorstelling. Álles aan deze voorstelling klopt, de dansers die, aangepast aan de betonnen dansvloer, soms militant marcheren, dan gegroepeerd dribbelen, dan weer merkwaardig wijdbeens synchroon spingen, dan weer als motorisch gestoorde robotten voortbewegen met als hoogtepunten de solo van de als een marionet inzakkende en telkens weer opverende danseres in haar glinsterende jurkje en de imposante neger die een jonge witte deerne met zijn grote hand de adem tracht te ontnemen; zodanig dat ik even dacht dat betrokkene er inderdaad in bleef. De telkens van kleur verspingende verlichting, het geluidsdecor van Michel Banabila maar bovenal de orginele, trefzekere, brutale, grootsteedse choreografie van Conny Janssen. Het toeval wil dat ik naast haar zat en het gevoel had, mede door haar zachtjes ritmische meedeinen, bijna door haar ogen naar het spektakel  te kijken. Een fascinerende ervaring al met al. Precies op het moment dat de stad (na de halve finale Duitsland – Spanje) autotoeterend weer tot leven kwam was de voorstelling afgelopen. Prachig getimed.

Tjeu