North Sea Jazz Festival

ma 12-7-2010 13:44

gezien: north sea jazz festival

Hoeveel North Sea Jazz festivals zal ik bezocht hebben? Toch zeker wel een stuk of 15 van de 35. En het blijft me onverminderd boeien. En hoeveel beter is het er sinds de verhuis van Den Haag naar Rotterdam op geworden! Vooral de ruimte en de mogelijkheid om elke concert dat je aan wil doen ook daadwerkelijk te bereiken is een geweldige verbetering. In Den Haag slaagde ik er nooit in meer dan 6 concerten achter elkaar geheel of gedeeltelijk bij te wonen. Vrijdagavond stond mijn totaal op 11! Razensnel schakelen tussen elke zaal blijft mogelijk. Alleen bij het verlaten van Pat Metheney blokkeerde alles totaal voor de Nile-zaal vanwege de meute die voor Norah Jones naar binnen wilde. Het concert van Marcus Miller was voor mij de absolute topper. En niet alleen voor mij; de Nile stond van voor naar achter helemaal vol. Er leek geen beweging meer in het publiekstromen. Een goed teken, dat betekent dat niemand meer weg wilde. Zijn vertolking van Miles Davis' Tutu project was breathtaking: daar stond Miles Davis met zijn begeleiders weer. Het optreden van de pas 22 jarig Alex Han, altsaxofonist was verbazingwekkend. Hier staat een nieuwe gigant die b.v. een Kenny Garrett naar de kroon steekt. Sean Jones speelde met een verbluffende vanzelfsprekendheid de partijen van God Miles zelf. En dan natuurlijk the master Marcus. Zijn knetterende slapping techniek, uitmondend in de vetste  en ronkende bastonen ever maakte zijn solo's tot die van een straaljager: als dat geen muziek met ballen is! Ik kreeg zowaar dezelfde kick die ik ongeveer 20 jaar geleden had bij het laatste concert dat Miles voor North Sea deed in de PWA hal in Den Haag.

Let in de toekomst ook op Joris Posthumus. Hij trad nu op in een de bloedhete, kleine Volgazaal helemaal bovenin. Hoe hij samen met Jeroen van Vliet op piano op een Coltrane achtige manier lange nummers naar een climax weet te dragen belooft veel voor de toekomst. 

Heel veel plezier had ik in de New Cool Collective. Muzikaal stelde hun hiphop act met rapper Typhoon nix voor maar wat een lol. Het dak van de Congo-tent ging er bijna af.

Het Thomas Stankoquintet viel mij vooral op vanwege de ontzettend jeugdige leeftijd van  de begeleiders van deze 67-jarige trompetgigant. Die gastjes waren allemaal niet ouder dan een jaar of 20. Maar dat schijnt deze oude knar al jaren te doen: optreden met jongelui.

En zo zou ik wel door kunnen gaan. Overigens was ik na acht uur sjokken over het festvalterrein zo bek af en fed up met jazzklanken dat ik het niet meer kon opbrengen zaterdag opnieuw te gaan. En zondag bleef gereserveerd voor de finale. Toch maar weer één dag naar NSJF, ondanks het bezit van een Rotterdamse woning!

Tjeu