Stedelijk Museum en Foam (Amsterdam)

di 4-1-2011 15:45

gezien: heropening Stedelijk Museum Amsterdam en FOAM

Tussen kerst en nieuw eens gaan kijken in het tijdelijke heropende Stedelijk in Amsterdam.

Het merendeel der zalen is gewoon leeg laten om de bezoeker een goed beeld te geven van wat de werkzaamheden van de afgelopen jaren aan nieuw interieur hebben opgeleverd. Nu, het viel niet echt mee. Voorzover ik me kan herinneren zijn de zalen van vroeger opnieuw terug gekomen, waarbij mij in positieve zin opviel de fraaie enigszins doorzichtige voorzetramen die een zacht gefilterd daglicht doorlagen. De in het plafond verwerkte spots wijken niet af van wat je elders ziet. Maar eeuwig zonde is de manier waarop het kenmerkende visgratenparket is aangepakt, of liever verwijderd. Daarvoor in de plaats IKEA-achtige planken die elke zaal een langwerpig aanzien geven. doodzonde. Een van de meest kenmerkende eigenschappen van het gebouw is daarmee verdwenen. Voorts blijken alle wanden nu van gipsplaat. Handig als je er wat in wilt spijkeren maar toch ook weer zonde. Zo'n statig gebouw hoort stenen muren te hebben, geen holle voorzetwandjes! In ons eigen Wereldmuseum is dat overigens niet anders.

De erezaal was prachtig ingepakt door Barbara Kruger. Daarvoor kom je helemaal naar Amsterdam. Datzelfde kan gezegd worden van de installatie van Martin Kippenberger met nep berkenboomstammetjes omringd door houten medicijnen; een absurd tafereel. Ook het door Karel Appel beschilderde overblijflokaal mocht er zijn evenals de wolkenpartij van Diana Thater aan het eind van een rij  steeds donderblauw wordende zalen. Ook de L vormige doeken van Morgan Fisher pastten helemaal in de nieuwe omgeving.

De tentoonstelling "Monumentalisme" met recent aangekocht werk sprak me minder aan, met de man in roeiboot die op een eiland een Israelische vlag vervangt door een meegebrachte boom als uitzondering. De rest viel me nauweljks op of maakte weinig indruk. Mag je misschien ook niet verwachten uit de oogst van 'e'en jaar.

Daarna op zijn Hugenoots door naar FOAM, een wonderlijk stoer museum verstop in een oud grachtenpand. Een opvallende reportage van Joan Fontcuberta die het geniale idee had om in een computer die landkaarten omzet in 3d landschappen niet landkaarten maar schilderijen in te voeren. Wat je dan krijgt gaat je fantasie te boven tenzij je vertrouwd bent met Tolkien's verhalen.

Nog mooier is de tentoonstelling over de "essay"-fotograaf Eugen W. Smith die voor Time Life werkte in de jaren 50 met een reportages uit o.a. Lambarene (Albert Schweitzer slaagde er niet in de fotograaf naar zijn pijpen te laten dansen) en uit Japan over de verschrikkelijke gevolgen van een kwikuitstoot milieuramp. Uitmuntend. Allemaal op naar FOAM als je in Amsterdam bent.

Tjeu