Beren op de weg

Woensdag 31 augustus: Salmon Arm

Om 10 uur roept H. me naar het terras van het huis van Emily en Warner (wij verblijven in een apart huisje dat een eindje heuvelopwaarts ligt). “Kom gauw, er lopen beren in het dal!” . En inderdaad, met het blote oog zien we een drietal kleine beertjes door een wei rennen. “ Zo dadelijk komt de moeder” weet Warner. En inderdaad, een minuutje later rent een grote beer over de wei richting haar kroost. Ze gaat op haar achterpoten staan een trekt aan de takken van een boom.” De wilde appels zijn rijp, je ziet nu overal beren die zich vol eten om straks de winterslaap aan te kunnen”. Vanaf 1 oktober begint hier al de sneeuwval. Onderweg zagen we borden dat vrachtauto’s boven bepaalde hoogte sneeuwkettingen om moeten hebben vanaf die datum.

Salmon Arm ontleent zijn naam aan de hoek van het Sushwap Lake waarin het ligt. Daar verzamelen zich elk jaar in de zomer de zalmen die honderden kilometers de Thompson River zijn opgezwommen om hier eitjes te leggen en kuit te schieten. Die vissen zijn zo uitgeput dat er nog maar heel weinig vis om de graten zit. Voor menselijke consumptie zijn ze niet meer geschikt. Ze sterven massaal en dienen weer als voer voor de jongkies, die zich na een jaar met de stroom mee naar de Pacific laten voeren. Geen vette zalm dus in deze omgeving, hoezeer de naam Salmon Arm dit ook doet vermoeden.

We gaan naar Vernon om kampeerspullen te kopen en verbazen ons over de lelijkheid van de Canadese stadjes. Van ruimtelijke ordening heeft men in dit land vol ruimte nog nooit gehoord. Dat is natuurlijk ook niet nodig want er is ruimte zat. Maar met het achterwege laten van die ordening blijkt ook het “ welstands” begrip er niet te zijn. Alle gebouwen zijn even lelijk, vormloos, puur functioneel. Schreeuwerige reclame en uithangborden overal. Parkeererreinen rijgen zich aaneen. Je hoeft hier nooit bang te zijn een dollar in een parkeerautomaat te hoeven gooien. Eerst is er de auto, dan de rest.

Wat ook opvalt:  de heuvels in de omgeving van stadjes als Vernon en gisteren Kamloops zijn helemaal kaal, terwijl in de omgeving van Emily en Warner alle heuvels vol staan met sparren. Navraag leert dat dat te maken heeft met lager en hoger gelegen delen van Columbia. Lager gelegen delen hebben veel minder regen te verwerken en ogen daarom bijna woestijnachtig, de hoger gelegen delen zijn veel groener.De boomgrens ligt hier dus heel laag in plaats van heel hoog en beweegt met de regenval mee. Bizar, nooit geweten, in geen aardrijkskundeles ooit geleerd. In mijn gedachten waren dalen altijd groen en bergtoppen kaal. Hier is het precies andersom. Warner legt uit dat een provincie als Columbia heel veel micro-klimaten kent; in het ene gebied is het altijd warmer en droger dan in het nadere; de plantengroei is daardoor ook heel verschillend. Na 2 dagen snappen we Canada al beter.