Nog geen dag in Salt Lake City en al bijna bekeerd

Zaterdag 10 september: van Antelope Island naar Salt Lake City

Vandaag gaan we het er maar eens op wagen: drijven in Salt Lake. Om er te komen moet je bijna een kwartier over een zanderige vlakte lopen om bij de waterkant te komen, zo ver heeft het water zich inmiddels teruggetrokken (of dat altijd zo is blijft ongewis, als we 's middags over de strekdam terug rijden staat een gedeelte dat gister droog lag nu onder water; eb en vloed in het meer??). Het is niet druk langs de waterkant, en diegenen die het water in gaan, gaan niet verder dan tot hun knieen. En iedereen houdt zijn kleren aan, zelfs kinderen. Wij zijn werkelijk de enigen die in badkostuum de zoute  drab in gaan. En inderdaad: zonder dat je iets hoeft te bewegen blijf je drijven. Zwemmen op je buik gaat niet; bij de schoolslag trap je met je benen in de lucht. Later komt er nog een Duits sprekende man die ook in zwembroek het water in gaat, maar daar blijft het verder bij. De Salt Laker houdt zijn kleren aan. De zwalige lucht waarvan ik veronderstelde dat die uit de poepdoos kwam hangt hier ook en komt dus van het meer af en hangt overal. Al met al maakt het Salt Lake toch geen echt gezellige indruk. Ook een zeilboot is niet te bekennen. Volgens mij ligt het Salt Lake meer in de weg dan dat het een aangenaam verblijfsoord is voor de Salt Lakers.

In de avonduren bezoeken we de beroemde Temple square, de vierkante kilometer waarin alle heiligdommen van de Mormonen zijn samengepakt. Tot onze niet geringe verbazing kunnen we met een busje gratis naar de heilige plek. We worden in het busje welkom geheten door een uiterst vriendelijk echtpaar dat meteen aan een uiteenzetting over de gewijde plek begint. Hartelijk handen schuddend worden we bij de poort van de Mormonen overgedaan aan een al even charmante gids die ons over het terrein leidt met links het Tabernakel, rechts de kerk uit 18 zoveel en recht vooruit de witte Mormonentempel in een bouwstijl die leentjebuur heeft gespeeld bij zowat alle Europese bouwstijlen.

Voor de Tempel ontmoeten we andermaal twee vriendelijke vrouwen die ons meteen beginnen te onderrichten over de betekenis van de gebouwen. Eenmaal binnen in het Tabernakel beginnen beide dames uitgebreid de zegeningen van het Mormonengeloof uit de doeken te doen. Als ik enige interesse toon in het Boek van Mormon, dat al 4 eeuwen voor Christus geschreven blijkt te zijn op gouden platen die eind negentiende eeuw op niet helemaal duidelijke wijze weer boven water gekomen zijn en toen zijn vertaald door Joseph Smith, krijg ik meteen een exemplaar toegeschoven. Als de dames mijn naam en adres willen gaan noteren weiger ik dat beleefd en zeg dat wij Nederlanders een beetje beducht zijn voor de "foot between the door policy" van de Nederlandse Mormonen. Onbegrijpend kijkt een van de dames me aan. Misschien ontgaat haar de  betekenis van mijn Louis van Gaal-Engels. Maar later besef ik dat wij Nederlanders vooral beducht zijn voor de Jehovagetuigen. Misschien heb ik even twee godsdiensten door elkaar gehaald en de Mormonen veel onrecht aangedaan. Ik zal de komende dagen eens wat gaan lezen in dat boek. De lezer merkt dan vanzelf wel of ik inmiddels bekeerd raak.