God vond de schepping nog niet gek genoeg en schiep Bryce Canyon

Dinsdag  13 september: Cannondale – Bryce Canyon
Terwijl er in Nederland al dagenlang mussen van het dak vallen zijn de nachten hier ijskoud. Vannacht in Bryce Canyon was het weer zo, en dit keer kregen we er nog een donderbui met geweldige slagregens bij cadeau. Die enorme weersveranderingen hier, overdag warm tot heet, ’s nachts koud met veel neerslag heeft tot een onwaarschijnlijk landschap in de dalen van deze hoogvlakte geleid. Miljoenen jaren erosie, ijsvorming, regenval, riviervorming hebben alle zachtere delen uit de rotsen gespoeld waarna er zuilen van harder gesteente overbleven, de verschillende aardlagen zijn in die overgebleven kolommen af te lezen zodat hier in Bryce de canyons vol staan met zuilen die de gekste vormen aannemen.
We wachten met het maken van een wandeling totdat het strijklicht van de namiddag de rotsen in vuur en vlam zet. We blijken zowat de enigen met dit plan zodat we ons helemaal alleen op deze bizarre uithoek van de wereld wanen. Overal om ons heen een sprookjeslandschap dat niet voor niets de naam “ Fairytail Trail”  heeft gekregen

. Als we de canyon tegen half zeven weer uit komen tekent zich een inktzwarte lucht voor ons af. Die hadden we diep in de canyon helemaal niet in de gaten gehad is misschien de verklaring waarom het zo stil was. Nog net op tijd halen we de auto waarna een zwaar onweer losbarst met hevige windstoten. Gelukkig heeft onze tent, die op een redelijk beschutte plek staat achter een heuvel, het overleefd en kunnen we in onze warme slaapzak aan de hierboven beschreven koude, natte nacht beginnen.