Over het landschap maar vooral de mens er in

Donderdag en vrijdag, 16 en 17 september: Zion National Parc
Van Bryce Canyon naar Zion National Parc is maar een kilometer of 90, dus dat is volgens Amerikaanse begrippen “ om de hoek”. Zion blijkt heel anders dan Bryce. Was de laatste klein en fragiel, als je Zion binnenkomt zit je meteen tussen enorme rotspartijen die alsmaar hoger worden. Door hun hoekige gestalte zien die bergen er echt uit als bergen in de tekenstijl van Albert Hahn, echte, ouwerwetse bergen, zogezegd. Maar andere zijn juist weer heel glad, bijna mensenhuid, geen struikje er op. De derde groep is opgebouwd uit laagjes op elkaar gestapelde steen, maar dan telkens een fractie verschoven, waardoor een merkwaardig ribbelpatroon ontstaat. Ja, Moeder Natuur heeft er ook hier weer flink op los gefantaseerd.

Maar over het landschap wil het nu eens niet hebben, maar wel over de mensch die daarin leeft. Wat ons op valt is dat de Amerikaanse verkiezingsstrijd totaal onzichtbaar is, Op de 2500 mijl die we nu hebben gereden zijn we misschien 2 borden “Make America Great Again”  van Trump tegengekomen. Hillary blijkt hier in het noord westen van de States volledig afwezig. Je krijgt bijna het idee dat de strijd helemaal niet leeft. Bij Amerikanen die we erover aangesproken hebben treffen we geen sympathie voor een van beide kandidaten. Trump is een weirdo en Hillary liegt. Dat is het zo ongeveer.
Wat ons verder opvalt is dat de zwarte medemens in de natuurparken volledig ontbreekt. Het bezoek aan natuurparken is een volledig witte aangelegenheid (en een Chinese/Japanse). Ook Latino’s zien we nauwelijks. Hebben de zwarten zo’n schoon genoeg van de natuur waarin hun voorouders slavenarbeid moesten verrichten of hun verre voorouders leefden?
Wat ook opvalt is de vriendelijkheid van iedereen. De rangers die per dag honderden auto’s toe laten op het natuurpark begroeten ons bij elke passage even enthousiast. Als we zeggen dat we al een keer eerder zijn geweest (in Bryce Canyon kwamen we tot drie keer terug) worden we met een vrolijk “ Welcome back”  welkom geheten. De buschauffeur in het Zionpark (niemand mag er na een bepaald punt met de auto in, slechts een shuttlebustocht is toegestaan) begroet elke reiziger met een vrolijk hello of zegt bij mensen die uitstappen heel behoedzaam: “Take care!”. Wie je ook aanspreekt, iedereen is vriendelijk en bereid tot een praatje, van de bediende aan de  bezinepomp tot de ijsverkoper (mits er geen rij achter je staat, natuurlijk). Alleen de waitress in een broodjeszaak onderweg was kortaf. We informeerden naar haar herkomst, omdat ze duidelijk geen Amerikaanse was, ze bleek afkomstig uit Bulgarije. “Typisch een Europeaan”, kon ik niet na laten te denken, "veel introverter, minder open”. Ja, ik mag die Amerikanen toch wel, ondanks alle kritiek die je er op kunt hebben.
Wat verder opvalt: alle deuren gaan altijd naar buiten open; de toiletten zien er overal even spik en span uit en nergens stinkt het. Ook daar kunnen Europeanen veel van leren