Deze voorlaatste dag staat in het teken van Mount Saint Helens, de onder Seatlle gelegen vulkaan die op donderdag 18 mei 1980 tot een gigantische uitbarsting kwam, waarbij de helft van de top in een nabij gelegen meer verdween en een woeste lavastroom alles rondom op zijn weg vernietigde, inclusief de wetenschapper die de uitbarsting vanaf een dichbij gelegen observatiepunt al wekenlang gadesloeg. Hij kon nog net omroepen door de radio: " Vancouver, Vancouver, this is it, this is it" voordat hij met de 300 mijl per uur voortrazende "blast" werd weggeblazen en verbrand. Dit leren we vandaag allemaal als we op bezoek zijn bij het indrukwekkende observatiepunt David Johnston, genoemd naar de dappere wetenschapper. Dapper, omdat hij als enige in de buurt van de berg bleef die per dag een paar meter uitstulpte als voorbode voor de enorme klapper. Met hem kwamen nog eens 50 mensen om in de kokende massa die uit de krater kwam kolken en vele tientallen kilometers uitstroomde in het gebied rondom. In een film in het centrum wordt alles heel aanschouwelijk met het nodige gevoel voor drama vertoond in een meerdere malen bekroonde film. Daarna gaat het doek op en krijgt het publiek een magnifiek uitzicht op de echte Mount Helens. Helaas blijft de enorme, schuin naar beneden gerichte krater vandaag de hele dag in de wolken verborgen, maar een wandeling vanaf het observatiepunt geeft een prachtig beeld van het gebied waarin de lava en stof neerkwam, waarna regenbuien en waterstromen daarin nieuwe kloven vormden. De heuveltoppen waarop de bomen omknakten als luciferhoutjes dragen nog steeds de sporen van toen
Daarna gaan we zoals altijd weer op zoek naar een camping, maar voor het eerst op onze tocht die nu 5 weken duurt vinden we een op de kaart aangegeven camping niet. Voordat we de volgende gevonden hebben is de duisternis ingevallen en moeten we voor het eerst (en voor het laatst, want dit is onze laatste kampeernacht) de tent opzetten bij het licht van de koplampen van de auto. Het opzetten van de tent is inmiddels zo'n routineklus geworden dat het ook in het donker wel lukt.
En weer is het vandaag zonnig geweest. Op die ene regendag na in Montana, waarbij we een blokhut opzochten (en die dag in Kingman toen het er dreigend uitzag met een opstekende wind maar er uiteindelijk maar een licht buitje viel) hebben we 5 weken achtereen zon gehad. Pas bij Mount Helens begint de lucht vandaag enigszins te betrekken. Het is dan wel leuk om te horen dat het vanaf morgen of overmorgen gaat regenen hier in de regio. Laat maar komen die buien, wij slapen morgenavond in Seatlle in een hotel en verlaten de VS vervolgens per vliegmasjien.
Maar eerst morgen dus nog een keer naar Seatlle, al was het maar om al onze kampeerspullen naar de charity te brengen. En vinden we die onverhoopt niet, dan maken we een toevallige zwerver blij met een complete kampeeruitrusting. Daarover morgen meer in ons laatste verslag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten