Maandag 19 september; Grand Canyon naar Kingman
Inderdaad, naar Kingman. Dat ken je van het rijtje:” Flagstaf Arizona, don’t forget Tacoma, Kingman, Barstow, San Bernadino” uit de alltimer “ Route 66”. Daar zijn we vandaag op terecht gekomen.
Maar voor het zover was bezochten we de Grand Canyon zelf. Gisteravond hadden we al de premiere bij avondlicht, vanorgen heel vroeg de tweede voorstelling bij daglicht. Het blijft natuurlijk overweldigend, die enorme veelkleurige kloof die de Colorado in de loop van miljoenen jaren door het Coloradoplateau heeft gegraven, maar het is misschien wel te groot. In ons lijstje van Amerikaanse wonderen komt deze enormiteit lang niet op de eerste plaats, vooral ook niet omdat je het uitzicht telkens deelt met tientallen anderen. Het wordt pas echt als je de koof afdaalt en er daarna weer uit klimt, maar daar moet je minstens 8 uur de tijd voor nemen en vele liters water meesjouwen. Nee, dan laten wij het liever bij het uitzicht van bovenaf, slappelingen die we zijn.
We waren juist van plan de Grand Canyon na een bakkie koffie (een emmer koffie dus) achter ons te laten, toen wij aan een tafeltje schoven waaraan een keurig uitziende heer (met stropdas en een colbertje) in een notitieblokje zat te schrijven.
Een praatje met de 72-jarige Stephen Cosgrove uit California was gauw gemaakt. Alles kwam voorbij: Hirshi Ali, die hij vanwege haar onverschrokkenheid zeer bewondert, de moord op Theo van Gogh, de teloorgang van Californië waar iedereen aan de drugs is, het jammerlijke falen van Obama om de scheidslijn tussen blank en zwart kleiner te maken (de kloof is alleen maar groter geworden omdat hij bij het politiegeweld tegen zwarten nooit eens wijst op het wapengebruik van zwarten onderling), Trump (weirdo), Hillary (heeft haar standpunt inzake het vreemdgaan van haar man 180 graden gedraaid, eerst waren vrouwen het slachtoffer, nu zijn ze de veroorzakers van de strapatsen van haar echtgenoot) en nog duizend andere onderwerpen. We ontvingen een complete lijst van bezienswaardigheden die we op onze terugtocht langs de kust van Oregon moeten gaan bezoeken en hij eindige de sessie met het voordragen (staande) van enkele gedichten die hij zojuist naar aanleiding van zijn jaarlijkse wandeling op en neer in de Canyon had gemaakt. Een van de gedichten beschreef hoe de aanblik van een kauwende berggeit de door alle indrukken verwarde en vermoeide reiziger weer bij zinnen brengt. Op de vraag of hij misschien schrijver of dichter was antwoordde hij ontkennend nog bevestigend; “ I’m only a dilettant”.
Daarna dus via de Route 66 door naar Kingman. Langs de Route tref je allerlei bizarre etablissementen waar de hippietijd voortleeft. In een bar kenden we alle nummers uit 1966 (van Wild Thing van de Troggs tot The Last Train To Clarksville van de Monkees). Aan de weg zelf is verder niet veel aan al hebben veel tegenliggers de hinderlijke gewoonte erg lang op onze weghelft te blijven zitten. In het geval van een motorrijder moest ik zelfs even de vluchtstrook op om ongehinderd door te kunnen. Maar we leven nog!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten