' s Ochtends fotografeer ik een aantal terreinwagentjes die zich aan het begin van de camping in slagorde opstellen. Terwijl in Nederland het duinengebied langs de hele kust op alle mogelijke manieren beschermd wordt tegen overlast, ziet de Amerikaan er geen been in om de beroemde, gigantiche Oregon Dunes in te gaan met lawaaiige crossmotoren en racewagentjes. Zoals overal geldt hier de wet van de overvloed: er is hier van alles zo veel, dat het geen enkel probleem is als je een stukje voor jezelf en je eigen plezier op eist. Zo woont in elke doorsnee stad elke Amerikaan gewoon langs de doorgaande weg. Van een verbod op lintbebouwing hebben ze hier nog nooit gehoord. Er is ruimte zat, dus bouwen maar. Welstand bestaat niet. De gekste, wanstaltige bouwsels in de felste kleuren wedijveren met reclameborden, lichtreclames voor vreettenten, sloopauto;s en bovengronds stroom- en telefoonleidingen.
Het wordt weer een rit langs de schilderachtige kust van Oregon. Opvallend is hoeveel fietsers met bepakking we onderweg tegenkomen, zowel gisteren als vandaag. Gisteren heeft H. een vrouw op een fiets aangesproken. Ze was vertrokken in Seattle en koerste aan op L.A.; dat is dus de route die hier heel populair is: van de Canadese grens naar de Mexicaanse grens. Iedereen rijdt het van noord naar zuid, want de overheersende windrichting in de zomer is hier noord=west. Dat merken we vandaag; er staat een venijnige, koude noordwester. Vooral als we de Sea Lions Cave bezoeken (een prachtige grot, naar men zegt de grootste Sea Lions Cave ter wereld, maar er is heden geen sea lion te bekennen, ze zijn allemaal uit vissen in de zomer zegt de juf achter het loket) waait de noordwester ons om de oren. Even later, bij het meest gefotografeerde light house ter wereld (dan hebben ze hier nog nooit van de "vijftig gulden biljet"-vuurtoren van Westerschouwen gehoord zeker) waait de wind eveneens op volle kracht. We trekken ons er niks van aan en kwijten ons van onze toeristische taak, fotograferen die hap! We mogen onze bloglezers niet teleurstellen, toch?
Heel blij zijn we daarom wel met onze KOA camping, nog geen 4 mijl landinwaarts in een fraai bos, nabij het zeer uitgestrekte Lincoln City, waar het werkelijk bladstil is. Amerika is en blijft toch een aaneenschakeling van uitersten. En voor het eerst loopt er geen grote weg langs, ratelen er geen RV aggregaten en lopen er zo te zien geen vechtersbazen rond. Eindelijk nachtrust! Het is wel weer zeer fris, maar dat is het eigenlijk, op een of twee uitzonderingen na, ' s nachts overal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten